Floja Feodora-Hypatia Menandros

Sessiz bir gün. Akrep burcu güzeli Hypatia Menandros, yatağının uç kısmına oturmuş, ufukta doğmakta olan portakal rengi güneşi izliyordu. Yeşil gözlerini hafif aralık duran pencereye çevirdi. Gri gökyüzü cama vuruyordu. Uykusuzdu. Yer, yer morluklar oluşmuştu. Ve bomboş bakıyordu. Onun için yine kabuslu bir gece olmuştu. Tanrının lütuf'dan anladığı yoktu. Sırılsıklam uyanmıştı. Bütün gece kıvrandığını söyleyen iki yılan odadan sessizce çıkarlarken isteksizce onlara baktı. İnsanlar tuhaf dedi. Tuhaf. Yorganını üzerinden çekerek, uyuşan bacaklarını yumuşak halının üzerine koydu. İlk bir kaç dakika dengesini sağlayamasa da ayakta durabilmeyi başarmıştı. Uzun, siyah cübbesine sitemkar bakışlarından birini attı. Yumuşak cübbeyi eliyle kavradıktan sonra başından aşağı geçiren cadı hareket etmekte zorlanıyordu. Çıkmak üzereyken asasını da kavrayan eli, doğum lekesine kaydı. Asasını cebine soktu. Sağ elini doğum lekesinin üzerinde dolaştırıyordu. Aklı yine ikizine gitmişti. Ağlamadan önce oradan çıkmalıydı. Tanrının bir kez daha oyun oynamasına izin vermeyecekti. Yunanistan'ı özlemişti ama evini özlemiyordu. Zaten son iki senedir gittiği de yoktu. Yazları İtalya sahillerinde, büyük annesinin yanında kalıyordu. Hogwarts'dan sonra ikinci ev diye içerlerken buldu kendini. Düşünceleri bir dizi halinde ilerlerken ortak salona göz atıyordu. Yılanlar, toplanmış, kendi aralarında fısıldaşıyordu. Konuşulan şeylere kulak kabartmak yerine Büyük Salona doğru yol aldı. Zindanların önünden geçerken, İksir dersinden ne kadar nefret ettiğini hatırlayan cadı, yüzünü buruşturmak'la kalmayıp üstüne üstlük bir de zindanlara doğru bir tükürük savurmuştu. Biliyordu, dengeli bir gününde değildi. Psikolojisi rutin bozukluklarından birini yaşıyordu. Şizofreni hastası değildi. Ama ilaçlarla ayakta duruyordu. İlaç demişken akşama doğru şifacılardan birinin yanına uğrayacağını anımsadı. Büyük Salon tıka basa doluydu. Her zamanki yerine oturdu. Yeni günün heyecanı, öğrencilerin büyük bir neşe içerisinde gürültü yapmalarına sebep oluyordu. Kulaklarını tıkayarak, avazı çıktığı kadar bağırmamak için kendini tuttu. Sivri çatalı kahvaltısına daldırarak midesine ufak bir ziyafet çekti.

Tılsım dersliği için dördüncü kat merdivenlerinin onu karşılamasına izin verdi. Dersliğin kapısından içeri girerken sıraların dersliğin gerisine sıralandığı gören cadı ayakta bekleyen öğrencilere katılarak, arkalardan bir yerlere tünedi. Kimsenin ona zavallı bakışını fırlatmasını istemiyordu. Kollarını birbirine dolayarak Profesör'ün gelmesini bekledi. Sıralar üst üste koyulmak'la kalmamış, öğretmen masası da ortadan kaldırılmıştı. Dersin konusunu merak ederek içeri girmekte olan Tılsım Profesörü'nü inceledi. Soğuk, mavi gözleri fütursuz bir biçimde oval idi. Kızıl saçları, kızıl bir alevin canlılığını yansıtıyordu. Saçlarını, dalgalar halinde omuzlarına bırakmıştı. Vahşi dalgalar, yaşına olgunluk katarken çehresini aydınlatıyordu. Mavi gözleri, saçlarına uyum katarken yüzünde hafif bir bebeksilik sezmişti. Pudra rengine çalan cilt rengi, gözlerini ön plana çıkarıyordu. Bakışları soğuk, tavırları son derece enerjikti. Beklemeye tahammülü yokmuş gibi ders hakkında kısa bir bilgi verdi. Sınıf listesine göz atarak sınıfı çiftlere bölüyordu. Önce kiminle eşleştiğini anlayamasa da sarışın cadıyı gördüğünde dudaklarında hafif bir tebessüm belirdi. Floja Feodora. Binanın eski başkanı, hiç bir zaman kaybetmediği edasıyla yanına gelirken kendinden emin gözüküyordu. Derse dair içinde umutlar belirmişti ki Profesör'ün asasını seri hareketlerle sallayıp, dersliğin tam karşısında kara bir delik oluşturmasını izledi. Büyük şaşkınlıklar içerisinde inleyen dersliğin karşısına çevirdiği gözleriyle görebildiği tek şey koca bir boşluktu. Anlık bir duraksamayla Floja'yla birbirlerine baktılar. Bu kara delik neyin başlangıcı olabilirdi ki? Pür dikkat kesilen cadı, kalbinin teklemesini hissedebiliyordu.

Ateş, sarmaşıkları sararken dişi yılan, gözlerini korkuyla açtı. İlk başta sarmaşıkların yanacağını ve kapıyı kolaylıkla açabileceklerini düşünse de durum tam tersi olmuştu. Alevler, yoğun ve yakıcıydı. Sarmaşıkları geride bıraktığı bir cızırtı sesi ile yakıyordu. Kör ateş, sarmaşıkları kısa sürede karartmıştı. Suratına vuran ısı yüzünden terlemişti. Ensesine yapışan saçları geriye itti. Ense kıvrımından sırtına doğru inen ter damlaları onu huzursuz ediyordu. Taş kapı, kararmış ama yanmamıştı. Sonuç felaketti. Ateş şimdi de ormana yayılıyordu. Köşeye sıkışmışlardı ve söndürmeleri gerekiyordu. İniltiyle karışık bağırışmaları birbirine karışıyordu. Garip sesler çıkarıyorlar ve zihinlerini savuşturuyorlardı. Floja'nın bir çare aradığı belliydi. Kelimeleri telaşla ağzından döktü. Cadı, her zamanki gibi ortaya bir fikir sunmuştu. Bir kez daha umut içerisinde kafasını salladı. Sırt sırta döndüler. Avazı çıktığı kadar bağırdı. “Extinguish”