Sihir Bakanlığı Alımları.

Sert esen rüzgarın savurduğu yalnızca bedeni değildi. Sevincinin her adımda azalışını bu şekilde açıklayabiliyordu enazından; rüzgar bağlılık hissetmesini sağlayacak tüm duygularını -bir arpın teliyle sevişir gibi- vuruyor, hazının etkisi temas sürdükçe vahşileşiyor ve sonunda uğuldayan bir kurtun dişleriyle koparıyordu. Kopan bağları bir arada tutmak için düğümlemek istiyor, lakin bir sonraki dukunuşlarında kendisini acıtan tek yer olacağından bunu küçük bir çocuğun mazur kusuru gibi görmeyi tercih ediyordu. Ayrılıyordu.

Kırgın, buruk, tedirgin ve aynı zamanda küçük bir sincap gibi ürkek yüreği her lahzada nefretin gri rengiyle doluyordu. Belirsizliğin içindeki yüreği siyah olmayı seçtiğinde adanacak bir kurbanın kanı kadar kutsallaşacaktı bıraktığı tüm duygular. Anılmaya değer kalacaklar ve her hatırlanışta kendileri için akan göz yaşlarına doyacaklardı. Kana kana içmektir bir suyu; gerçekten içmek.

Durdu. Siyah cüppesinin eteklerinden yere damlayan suya asasını doğrulttu. Ergin, olgunlaşmış gücünü kullanarak onları donmuş sarkıklara çevirdi. Asasını karanlık göğe yönlendirdiğinde eteklerindekilerle birlikte tüm sokakta bulunan su damlacıkları sarkık olarak göğe yükseldiler. Sivri uçları sokağın zeminine paralel duruyor, bir sonraki asa hareketini bekliyorlardı ve o hareket bir 'S' harfi oldu. Gökyüzüne çizilen bu harf tüm sarkıkları bir araya toplamaya, hedeflerinin de büyüyü yapan kişi olmasına yetmişti.

Gri yüreğinin habis siyaha bürünmesini istemediğinden yaşamını burada sonlandırmayı seçmişti; henüz ayrıldığı yer ile anıları zihninden silinmemişken... Bu çok daha iyi hissettiriyordu artık. Hiç değilse onu düşünerek ölecekti. Onu düşünerek ve hissederek sonlanacaktı haytı.

Asasını tekrar hareketlendirdiğinde sarkıklar harekete geçmişti. Bulutların arasından hızla odaklandılar. Bir arı kolonisi gibi kalabalık, hırçın ve kızgın görünüyorlardı. Rüzgarı yarışlarının çıkardığı çınlayan sesleri, ölümün sesi olacaktı; suskun ölümün attığı son çığlık.
Ve ardından mideye geçirilen bir kancanın sizinle birlikte çekilmesi hissi. Düz basılan ayakların altında kurumuş, çıtırdayan yapraklar. Güzel, aydınlık, bulutsuz, çıplak bir gökyüzü. Tertemiz. Derin. Huzur dolu. Cennet'inin güzel bir sonbahar gününe benzemesi çok güzel.
Birden güneşi karartan bir karanlık çökmeye başladı. Korkunç bir histi bu; günahlarının fazlalığı cennetini elinden alıyordu ve birazdan da ateşler içinde olacaktı. Yanakacaktı.
Bir ses duydu. Azrailin sesi olmalıydı. Ne dediğini anlayabilmek için daha önce farkında olmadığı yatış pozisyonu değiştirmeye çalıştı. Doğruldu ve bozuk bir rodyodan çıkan, çızırtılı, kesik kesik sözleri anlamlandırmaya çalıştı.

'Ja- s, Ben- uabl- o- un. Jam- s! James! Beni duyabiliyor musun?'

'Hey! ne oldu?' bozguna uğramış bir sineğin çırpınışlarından önceki kansız tavrı bir hayli trajikti. Kiminle konuştuğunu fark ettiğinde ise duyularını tamamiyle harekete geçirecek davranışlar sergiledi. Bedenindeki herhangi bir uzvu koparılmış canlının perişan hallerini yansıtıyordu ürkek suratı. Kaçmaya çalışıyordu ancak ona zarar veren kişinin kalbinden bir parça olduğunu bilmek bunu engelliyordu. Savaştığın kalbin ollduğunda koyabileceğin tek bend kendin olur. Her halukarda siz etkilenirsiniz; kalbiniz ya da kendiniz...

'Sen!, çıldırdın mı? Neden kendini öldürmeye kaltın? Ölümün beni derece perişan ederdi hiç düşündün mü?'

'Ama beni nasıl kurtardın? Az kalmış-'

'Evet öyle: 'Az kalmıştı'! Seni takip ettim. Giderken bana söylediğin o manasız söcüklerin sana ait olmadığını düşünmüştüm. E pek de yanlış olduğum söylenemez.'

'Evet, her zaman haklı çıkarsın.' Yüzündeki ürkek tebessüm annesine sarılan mızmız bebeğin gülümseyişine dönmüştü. Gülümsüyordu artık ve ağrıyan başını tutuyordu. 'Kanıyor mu?'

'Pek değil.' durumun içtenliğine kapılarak koruduğu mesafeli tavrı bir kenara itmişti. James'in yanına eğildi ve asasını yaraya doğrultarak bir kaç iyileştirme büyüsü denedi. Ancak yaptığı büyülerin bir sonuç vermediğini farkedince gözleri yerinden uğradı. 'Karanlık büyü mü kullandın?!'

'Başka nasıl ölmemi bekliyordun? O sarkıklar ancak beni ağır yaralardı.'

'Ölümün hakkında bu denli rahat konuşman hiç hoşuma gitmiyor!'

James tartışmak istemediğinden canı acıyormuş gibi yaparak -acıdığından daha da fazla- doğrulmaya çalıştı. 'Beni nasıl-'

'-kurtardım?' İmalı bakışlarından ve gülümseyen dudaklarına ciddi tavrı yerleştirdikten sonra konuşmasına devam etti. 'Söylediğim gibi seni takip ettim. Evden cisimlenerek ayrılmanı beklemiştim ama yapmadın. Kuşkulandım. Hem söylediklerinden hem de cisimlenmeyip yürümeyi seçmenden. Ben de üstüme hayal bozan büyüsü uygulayıp seni takip ettim. Bir an durdun ve ben o an geri döneceğini düşündüm. Eve cisimlenmeye hazırlanıyordum ki bir de baktım yerdeki su birikindileri hareketleniyor, sivri uçlu sarkıkları oluşturuyorlar. Şok yaşadım. Ne yapacağımı bilemedim. Sana ulaştığımdan bir kaç sarkık kafana çarpmıştı bile. Sonra aklıma ilk gelen yer olan, Milano'daki bu dağ evine cisimlendim. Baygındın. Ayılman dakikalar sürdü ve bana çektirdiğin ısdırap çok fazlaydı.'

'Teşekkür ederim.' Hayranlıkla baktığı gözlerine farklı şekler de söylemek istiyordu. Meslela işin aslı olan terkediş senaryosunun aslında kendisinin iyiliği için olduğunu, beraber kaldıkları sürece tehlike altında olduğunu, her geçen gün hastalığının ilerlediğini...

James'in söylemek istedikleri o kadar çoktu ki haykırmayı seçebilirdi; eğer yanında bir düşmüş melek kadar zarif bir kadın olmasaydı. Bu zarif kadın içindeki gri rengi beyaza döndürmeyi iyi bilmişti. Başlangıçtaki kasfetli karanlığın tam ortasında, gün ışığının araladığı ak yerden çıkıp onu kurtarışından sonra ayrılmayı denediği ve başaramadığı için mutluydu. Her ne olursa olsun onunlaydı; hastalığını yenebilirdi. Bu çekici meleğin etrafında fır dönmenin sonunda ölüm olacaksa bile buna değerdi.

Kadehten ismim çıktığından beri artan endişem alana girdiğimde en üst seviyeye varmıştı. Kontrolümü kaybetmemek için çabalıyor, turnuvayı terk etme dürtüsünü bastırmaya çalışıyordum. Sahiden değer miydi buna? Büyücü bile olmayan bir adama kendimi kanıtlamak için, sırf yapabiliyor olduğumu göstermek için hayatımı tehlikeye atıyordum. Ölsem üzülmezdi bile. Birinci etap ufukta göründükçe kaçan uykularım yüzünden solan tenimin şu an yaşadığım panikle daha da solduğundan emindim. Tek tesellim rakibim sıfatıyla siluetlerini gördüğüm o bedenlerin de benimle aynı endişeyi yaşıyor olmalarıydı; yalnız değildim.

Soğukkanlılığımı yitirmemeye çalışırken bugüne kadar öğrendiğim tüm büyüleri geçiriyordum aklımdan. Öylesine konsantre olmuştum ki asam titriyor, zaman zaman cılız kıvılcımlar saçılıyordu ucundan ama bunun farkında bile değildim. Sadece gittikçe sıklaşan ağaçların arasında yolumu yitirmemeye ya da karşıma çıkabilecek olan herhangi bir sürprize karşı hazırlıklı olmaya çabalıyordum. Yürüyüş süresinin uzaması bu büyülü ormanın yarattığı sahte bir güven duygusu gibi geliyordu bana, turnuvanın ilk görevi sıklaşan ağaçlar arasında yürümek olmamalıydı ki çok geçmeden titremeye başlayan yer aradığım, ama görmek istemediğim cevabı vermişti. İlk sarsıntıyla beraber yalpalasam da ayakta durmayı başardım. Aklıma gelen ilk şey bir devin koşarak bana doğru geldiği olmuştu, asamı hazırlayıp çılgınca onu ararken sarsıntının yer kabuğunun ayrılmasından kaynaklandığını fark ettim. Açılan yarıklardan kaçmaya çalışırken bunun mümkün olmadığını, düşmenin de oyunun bir parçası olduğunun bilincine varmıştım. Turnuva heyeti bizi hırpalamak istiyordu demek ki. Beynim kaçmanın faydası olmadığının farkındaydı, reflekslerimse açılan boşluklardan kaçmama neden oluyordu ama bu küçük kovalamaca çabuk bitti ve kendimi sonsuz ve karanlık bir boşluktan düşerken buldum. Tüm iç organlarım bedenimi terk etmek istiyor gibiydi, düşmenin etkisiyle soluk almakta zorlanıyordum. Çığlık bile atamayacak kadar donmuş, katılaştırılmıştım sanki.

Nihayet sert zemine çarptığımda benim bile içimi acıtan bir ses doldurdu kulaklarımı. Aynı zamanda bedenimde de şiddetli bir acı duymuştum tabi. Bu kez de çarpmanın etkisiyle kesilen nefesimin düzelmesini beklerken öksürerek doğruldum. Doğrulmamla beraber yanan meşaleler gözümü almıştı, hala derin soluklar alırken inceledim etrafımı. Rutubet kokusu genizlerimi doldururken ortamın yabaniliği, tünelin her an çökecekmiş gibi görüntüsü huzursuz ediyordu beni. Gözlerim bu aydınlığa alıştığında ileride burunlarından soluyan, huzursuz görünen iki atın çektiği bir at arabası çarptı gözüme. Harika! Atlardan nefret ederim, o hayvanların kokusu beni çıldırtıyor. İşin kötüsü atlar kendilerine karşı duyulan sevgiyi veya nefreti anlar, yanlarına gittiğim gibi daha da huysuzlaşıyorlar sanki. Tereddüt ediyorum ama onlara ihtiyacım var, sol elimi uzatıp en yakınımdakinin burnunu okşuyorum. Hiç hoşlanmış ya da sakinleşmiş gibi görünmüyor. Konuşmanın işe yarayabileceğini düşünüyorum ama nasıl konuşulacağını unutmuş gibiyim; sesimi düşmeden önce yukarıda bıraktığımı hissediyorum. Hafifçe, sevgi dolu olduğunu düşündüğüm bir şekilde burnuna vuruyorum hayvanın ve arabanın üzerine çıkıyorum. Ben daha hiçbir şey yapmadan koşmaya başlıyorlar. Daha yerime bile yerleşmemiştim! Bir an düşeceğimi sanıyorum ama reflekslerime şükür ki tutunmayı başarıyorum ama bu çılgın yaratıkları kontrol etmek imkansız. Yapabildiğim tek şey düşmemeye çalışmak. Sonunda ışık göremediğim bir yol bu, üstelik git gide de kararıyor. Bir taraftan sonunun ne olacağını merak ediyorum, bir taraftan da sonunda göreceğim şeyden çok korkuyorum. Bu hareketli yolculukta gelebilecek herhangi bir tehlikeye karşı hazırlıklı olabilmemin imkanı yok, önümü bile göremiyorum. Sonra birden, atlar duruyor ve ben zaten zor sağladığım dengemi yitiriyorum. Yaşadığım en korkunç ikinci deneyim bu, yine yüz üstü düşüyorum ve yine soluğum kesiliyor. Bu defa iyice sersemliyorum ama bu ani frenin sebebi olan kükreme tünelde yankılanmaya devam ediyor ve bana bir an önce ayaklanmam gerektiğini hatırlatıyor. Derin, hırıltılı soluklar almaya çalışırken başımı kaldırıyorum ve beni kendime getirecek şeyi görüyorum karşımda. Karşılaşmayı en son isteyeceğim yaratıklardan birisi ani düşüşümün şaşkınlığıyla bana bakıyor ama o da benim gibi kendisine geliyor yavaş yavaş. Dişlerini göstererek üzerime doğru gelirken yerimden kalkmaya bile fırsat bulamadan geri gidiyorum telaşla. Ondan olabildiğince uzakta kalmak istiyorum ama bu küçük alanda mümkün değil. Neyse ki yaratık bağlı ama zinciri kopacakmış gibi görünüyor. Çabuk düşünmek zorundayım, kendimi kurtarmam gerekiyor. İlk defa o zaman kendimi şampiyonlardan birisi olarak görüyorum. Kadeh beni seçti, bu yaratığı yenebilecek gücüm var.

Aklıma ilk önce onun görünen hedefi olmaktan çıkmak geliyor. Madem buradan çıkamıyorum, o zaman onun görmesini engellemem gerek diye düşünüyorum ve neredeyse otomatikman dökülüyor büyü dudaklarımdan. “Lumos Salem!” Büyünün işe yaramasını umuyordum ama beklenen etkiyi yaratamıyorum. Gün ışığı kadar değil belki ama makul miktarda bir ışıma yaratmayı başarıyorum ve o da çok uzun sürmeden soluyor. Ne zamandır karanlıkta olduğunu bilmediğim yaratığın gözleri kamaşıyor ve öfkeyle kuyruğunu savuruyor. Bu kısa körlük anı bana düşünmem için fırsat veriyor. Aklımdan bir anda onlarca düşünce geçiyor ama hangisi büyü gücü bu denli yüksek bir yaratığı etkiler bilmiyorum.

Fakat hata yapıyorum. Büyünün etkisinin böylesine çabuk geçeceğini tahmin etmemiştim. Yaratık kuyruğunu öyle bir şiddetle duvara vuruyor ki üzerimize taş ve toprak parçaları yağıyor. Burada canlı canlı gömülmek istemiyorum, bir şeyler yapmam gerektiğinin bilincindeyim. Üzerime doğru eğilen yaratıkla göz göze geliyorum bir an ve bağırıyorum. “Evanesco!”Büyünün yarattığı ışımayla geriye çekiliyor yaratık ama tabi ki yok olmuyor. Canlı bir yaratığın böyle buharlaştırılamayacağına emindim zaten, kaldı ki bu canavarın derinin altına işleyecek kadar güçlü bir lanet olmadığını biliyorum. Savaşı bitiren darbe olmasa da geriye çekilmesini sağlıyor ve şimdilik canımı kurtardığımı düşünüyorum. Ama bir daha bu şansa sahip olmayabilirim, bir şeyler yapmam gerek. Yaratık başını yılan misali bir sağa bir sola eğip beni takip ediyor, en iyi nasıl yiyebileceğini düşündüğünden eminim. Ama benim gözlerim de onun üzerinde, tetikteyim bu defa. Aklımda hala yaratıcı bir fikir yok ama yaratığın düşüncesi basit; beni yok etmek istiyor. Aslında ikimizin de emelleri aynı ama o pek çok yönden benden daha avantajlı görünüyor gözüme.

Üzerime doğru bir hamle daha yapıyor, bu defa ne yapacağımı biliyorum.”Confundus!” İşe yarıyor, gözüne gelen büyü derisinin altına işliyor bu defa ve şaşırıp hedef aldığı ben yerine tünelin taş duvarına çarpıyor. Çıkan ses neredeyse ona acımama neden olacak kadar şiddetli, ama az önce beni yemeğe çalışan bir canavara acımamı kimse bekleyemez. O doğrulurken aklıma gelen en etkili büyüyü haykırıyorum bu defa. “Arania Exumai!” Büyüyü yollarken bile zihnimde soru işaretleri var; akromantulayı etkileyen lanet bu yaratıkta da işe yarayacak mı sahiden?

Silindi.

Rp okunmasının ardından silirse sevinirim. (:

Şekil bozukluğu için kusura bakmazsınız sevinirim. Düzenleme çabalarım sonuç vermedi :/