Diğer Rütbelere Alımlar.

Kadehten ismim çıktığından beri artan endişem alana girdiğimde en üst seviyeye varmıştı. Kontrolümü kaybetmemek için çabalıyor, turnuvayı terk etme dürtüsünü bastırmaya çalışıyordum. Sahiden değer miydi buna? Büyücü bile olmayan bir adama kendimi kanıtlamak için, sırf yapabiliyor olduğumu göstermek için hayatımı tehlikeye atıyordum. Ölsem üzülmezdi bile. Birinci etap ufukta göründükçe kaçan uykularım yüzünden solan tenimin şu an yaşadığım panikle daha da solduğundan emindim. Tek tesellim rakibim sıfatıyla siluetlerini gördüğüm o bedenlerin de benimle aynı endişeyi yaşıyor olmalarıydı; yalnız değildim.

Soğukkanlılığımı yitirmemeye çalışırken bugüne kadar öğrendiğim tüm büyüleri geçiriyordum aklımdan. Öylesine konsantre olmuştum ki asam titriyor, zaman zaman cılız kıvılcımlar saçılıyordu ucundan ama bunun farkında bile değildim. Sadece gittikçe sıklaşan ağaçların arasında yolumu yitirmemeye ya da karşıma çıkabilecek olan herhangi bir sürprize karşı hazırlıklı olmaya çabalıyordum. Yürüyüş süresinin uzaması bu büyülü ormanın yarattığı sahte bir güven duygusu gibi geliyordu bana, turnuvanın ilk görevi sıklaşan ağaçlar arasında yürümek olmamalıydı ki çok geçmeden titremeye başlayan yer aradığım, ama görmek istemediğim cevabı vermişti. İlk sarsıntıyla beraber yalpalasam da ayakta durmayı başardım. Aklıma gelen ilk şey bir devin koşarak bana doğru geldiği olmuştu, asamı hazırlayıp çılgınca onu ararken sarsıntının yer kabuğunun ayrılmasından kaynaklandığını fark ettim. Açılan yarıklardan kaçmaya çalışırken bunun mümkün olmadığını, düşmenin de oyunun bir parçası olduğunun bilincine varmıştım. Turnuva heyeti bizi hırpalamak istiyordu demek ki. Beynim kaçmanın faydası olmadığının farkındaydı, reflekslerimse açılan boşluklardan kaçmama neden oluyordu ama bu küçük kovalamaca çabuk bitti ve kendimi sonsuz ve karanlık bir boşluktan düşerken buldum. Tüm iç organlarım bedenimi terk etmek istiyor gibiydi, düşmenin etkisiyle soluk almakta zorlanıyordum. Çığlık bile atamayacak kadar donmuş, katılaştırılmıştım sanki.

Nihayet sert zemine çarptığımda benim bile içimi acıtan bir ses doldurdu kulaklarımı. Aynı zamanda bedenimde de şiddetli bir acı duymuştum tabi. Bu kez de çarpmanın etkisiyle kesilen nefesimin düzelmesini beklerken öksürerek doğruldum. Doğrulmamla beraber yanan meşaleler gözümü almıştı, hala derin soluklar alırken inceledim etrafımı. Rutubet kokusu genizlerimi doldururken ortamın yabaniliği, tünelin her an çökecekmiş gibi görüntüsü huzursuz ediyordu beni. Gözlerim bu aydınlığa alıştığında ileride burunlarından soluyan, huzursuz görünen iki atın çektiği bir at arabası çarptı gözüme. Harika! Atlardan nefret ederim, o hayvanların kokusu beni çıldırtıyor. İşin kötüsü atlar kendilerine karşı duyulan sevgiyi veya nefreti anlar, yanlarına gittiğim gibi daha da huysuzlaşıyorlar sanki. Tereddüt ediyorum ama onlara ihtiyacım var, sol elimi uzatıp en yakınımdakinin burnunu okşuyorum. Hiç hoşlanmış ya da sakinleşmiş gibi görünmüyor. Konuşmanın işe yarayabileceğini düşünüyorum ama nasıl konuşulacağını unutmuş gibiyim; sesimi düşmeden önce yukarıda bıraktığımı hissediyorum. Hafifçe, sevgi dolu olduğunu düşündüğüm bir şekilde burnuna vuruyorum hayvanın ve arabanın üzerine çıkıyorum. Ben daha hiçbir şey yapmadan koşmaya başlıyorlar. Daha yerime bile yerleşmemiştim! Bir an düşeceğimi sanıyorum ama reflekslerime şükür ki tutunmayı başarıyorum ama bu çılgın yaratıkları kontrol etmek imkansız. Yapabildiğim tek şey düşmemeye çalışmak. Sonunda ışık göremediğim bir yol bu, üstelik git gide de kararıyor. Bir taraftan sonunun ne olacağını merak ediyorum, bir taraftan da sonunda göreceğim şeyden çok korkuyorum. Bu hareketli yolculukta gelebilecek herhangi bir tehlikeye karşı hazırlıklı olabilmemin imkanı yok, önümü bile göremiyorum. Sonra birden, atlar duruyor ve ben zaten zor sağladığım dengemi yitiriyorum. Yaşadığım en korkunç ikinci deneyim bu, yine yüz üstü düşüyorum ve yine soluğum kesiliyor. Bu defa iyice sersemliyorum ama bu ani frenin sebebi olan kükreme tünelde yankılanmaya devam ediyor ve bana bir an önce ayaklanmam gerektiğini hatırlatıyor. Derin, hırıltılı soluklar almaya çalışırken başımı kaldırıyorum ve beni kendime getirecek şeyi görüyorum karşımda. Karşılaşmayı en son isteyeceğim yaratıklardan birisi ani düşüşümün şaşkınlığıyla bana bakıyor ama o da benim gibi kendisine geliyor yavaş yavaş. Dişlerini göstererek üzerime doğru gelirken yerimden kalkmaya bile fırsat bulamadan geri gidiyorum telaşla. Ondan olabildiğince uzakta kalmak istiyorum ama bu küçük alanda mümkün değil. Neyse ki yaratık bağlı ama zinciri kopacakmış gibi görünüyor. Çabuk düşünmek zorundayım, kendimi kurtarmam gerekiyor. İlk defa o zaman kendimi şampiyonlardan birisi olarak görüyorum. Kadeh beni seçti, bu yaratığı yenebilecek gücüm var.

Aklıma ilk önce onun görünen hedefi olmaktan çıkmak geliyor. Madem buradan çıkamıyorum, o zaman onun görmesini engellemem gerek diye düşünüyorum ve neredeyse otomatikman dökülüyor büyü dudaklarımdan. “Lumos Salem!” Büyünün işe yaramasını umuyordum ama beklenen etkiyi yaratamıyorum. Gün ışığı kadar değil belki ama makul miktarda bir ışıma yaratmayı başarıyorum ve o da çok uzun sürmeden soluyor. Ne zamandır karanlıkta olduğunu bilmediğim yaratığın gözleri kamaşıyor ve öfkeyle kuyruğunu savuruyor. Bu kısa körlük anı bana düşünmem için fırsat veriyor. Aklımdan bir anda onlarca düşünce geçiyor ama hangisi büyü gücü bu denli yüksek bir yaratığı etkiler bilmiyorum.

Fakat hata yapıyorum. Büyünün etkisinin böylesine çabuk geçeceğini tahmin etmemiştim. Yaratık kuyruğunu öyle bir şiddetle duvara vuruyor ki üzerimize taş ve toprak parçaları yağıyor. Burada canlı canlı gömülmek istemiyorum, bir şeyler yapmam gerektiğinin bilincindeyim. Üzerime doğru eğilen yaratıkla göz göze geliyorum bir an ve bağırıyorum. “Evanesco!”Büyünün yarattığı ışımayla geriye çekiliyor yaratık ama tabi ki yok olmuyor. Canlı bir yaratığın böyle buharlaştırılamayacağına emindim zaten, kaldı ki bu canavarın derinin altına işleyecek kadar güçlü bir lanet olmadığını biliyorum. Savaşı bitiren darbe olmasa da geriye çekilmesini sağlıyor ve şimdilik canımı kurtardığımı düşünüyorum. Ama bir daha bu şansa sahip olmayabilirim, bir şeyler yapmam gerek. Yaratık başını yılan misali bir sağa bir sola eğip beni takip ediyor, en iyi nasıl yiyebileceğini düşündüğünden eminim. Ama benim gözlerim de onun üzerinde, tetikteyim bu defa. Aklımda hala yaratıcı bir fikir yok ama yaratığın düşüncesi basit; beni yok etmek istiyor. Aslında ikimizin de emelleri aynı ama o pek çok yönden benden daha avantajlı görünüyor gözüme.

Üzerime doğru bir hamle daha yapıyor, bu defa ne yapacağımı biliyorum.”Confundus!” İşe yarıyor, gözüne gelen büyü derisinin altına işliyor bu defa ve şaşırıp hedef aldığı ben yerine tünelin taş duvarına çarpıyor. Çıkan ses neredeyse ona acımama neden olacak kadar şiddetli, ama az önce beni yemeğe çalışan bir canavara acımamı kimse bekleyemez. O doğrulurken aklıma gelen en etkili büyüyü haykırıyorum bu defa. “Arania Exumai!” Büyüyü yollarken bile zihnimde soru işaretleri var; akromantulayı etkileyen lanet bu yaratıkta da işe yarayacak mı sahiden?