Metamorfmagus

Şans, son derece muallakta kalan bir kavram olmuştur şimdiye kadar. Ve insanlar yaşadıkları olayların şans mı yoksa şanssızlık mı olduğunu hiç bir zaman bilmezler. Herkese ''Erken karar verme hastasısınız'' diyen bilgin bir çiftçi ile ilgili bir çin hikayesi de bu konuda iyi bir tartışma alanı açmıştır. -Hani atını krala vermemekte ısrar eden köylü, sonra at yok olur, yerine bir sürü at gelir, oğlu tımar ederken atları düşüp bacağını kırar, sonra savaş olur herkes oğlundan olurken bununki evde kalır acıklıdır biraz- Bu yüzden olayları her olasılığa dair değerlendirmeyi tercih ederdi. Tabi hikayeleri özet geçip de, ana fikirini değerlendirmeye alarak. Yarın ne olacağını bilmek için gerçekten uzak görüşlü ve üstün zekalı olmak gereklidir. Bunlardan yoksun olan olacağı bariz olayları bile göremez ve kehanet gibi muğallakta olan saçma yollara başvurur. Tabi bundan gerçek kahinleri tenzih ediyordu Alojz. Zira tanıdıklarından bir tanesi gerçekten bu konuda iyiydi ve geleceği görmek için aslında bu yeteneğine ihtiyacı yoktu. Bunu ona söylediğinde o kahin bu türk konulara henüz aklının ereceği yaşa gelmediğini iddia etmişti bu çocuğun. Oysa aşırı derecede yanılıyordu.

Plan belliydi. Kütüphanedeki yasak bölüme gidecekti görüntüsünü değiştirerek ve peşine düşecekleri atlatmak için eski haline dönecekti çok zor duruma düşerse. Gerken tüm malzemeleri hazırlamıştı. Gideceği yeri, kitapları saklayacağı bölümü, kıyafetlerini değiştireceği zaman dilimini, kimlerle muhatap olacağını, hepsini, hepsini iyice araştırıp hesaplamıştı. Hatta, bir çok öğrencinin bilmediği güvenlik ayrıntılarını da teorde çözmüştü ama artık bakacaktı duruma göre. Zaten bir kaç gün sonra bu kitaplar yerlerine geri dönecekti. Bu yüzden en ufak vicdan azabı ve telaş hissetmiyordu. Cezaya kalma olasılığı bir tek onu endişelendiriyordu ama metamorfmagus görüntüsünü bilmeyenler neye dayanarak kendisini cezalandırabilirlerdi ki?

Slytherin binasına ait bir üniforma temin etmişti, şu an dersi olmadığından ortak salonda sivil cübbesi ile takılan bir arkadaşından. Onu susturmak için biraz paranın yeterli olduğunu biliyordu. Ona bu üniformayı neden aldığını söyleme salaklığında da elbette bulunmamıştı. Şu anda boş olan bir sınıfa geçti ve kapıyı iyice kapattı. Bereket ki koridorda hiç kimse yoktu. Zaten bu saatte öğrenciler ortak salonda olurlardı. Geç bir vakit değildi ama SBS sonrasıydı ve öğrenciler aşırı çalıştıkları zamanın acısını erkenden dinlenmeye çekilerek çıkarıyorlardı. Dolayısıyla bir iki Ravenclaw dışında kütüphanede bulunacak da kimse yoktu. Kütüphane görevlisine gelince o gün onların iki gıdım öğrencinin başında durma isteği olmayacağını iyi biliyordu. Gerçi ne olur ne olmaz diye de kontrol ettirmişti. Kıyafetlerini değiştirdikten sonra sıra görüntüsünü değiştirmeye gelmişti. Gözlerini kapattı ve odaklanmaya çalıştı. Burnunu, ağzını, gözlerini ve yüzünün geri kalan tüm ayrıntılarını hissetmeye ve hayal etmeye çalıştı. Sonra iyice konsantre olarak onların alacağı görüntüyü teker teker belirledi. Saçlarının şeklinin, boyunun uzunluğunun değişmesi bile önemliydi görev için. Bir süre sonra gözlerini açtığında cebinden hemen aynasını çıkardı ve şok oldu. Oh, tamam daha önce de bu yüzü görmüştü ama çok da sık görmediğinden her defasında şok oluyordu. Koyulaşan saçlarına ve değişen yüz hatlarına dokundu. Bu çocuğun sinsi bakışları bu üniformaya ne kadar da yakışıyordu. Gülümsedi, o yabancı çocuk da gülümsedi. Ardından aynayı cebine koydu ve yapacağı büyülerin listesini yeniden aklından geçirerek yavaş adımlarla sınıfın kapısına doğru ilerledi ve yavaş şekilde kapı kulpunu çevirerek kendine çekti. ''İyi günler.'' dedi karşısına çıkan bir Profesöre. Hayatında ilk defa gördüğü bu öğrenciye çok da dikkat etmeden karşılık vererek yanından geçip gitmişti adam. Bu iş eğlenceli olacaktı doğrusu.