Metamorfmagus

Yıldızların gökyüzünden Hogwarts şatosuna selam ettiği bu gece rüzgar, görkemli saat kulesinin kenarında masumca oturup hayal dünyasında kendisiyle çelişen bana tokat gibi çarpıyordu adeta. Üzerimdeki uzun mavi siyah benekli geceliğim arada bir kendini rüzgarın ihtişamına kaptırıp uçuşmaya kalkıyor, inatla havalanıyordu. Bunu pek umursamıyordum doğrusu. İlkbaharın son günleri olmasına rağmen havalar yeterince ısınmıştı. Günün en sevdiğim saati olarak nitelediğim gece yarıları gizlice yatakhaneden kaçıp saat kulesinde ılık rüzgarın suratımı dövmesine izin veriyor, bundan son derece haz bile alıyordum. İnsan yalnız kalmayı sevmez hatta korkar derler. Sanırım ben bir istisnaydım. Yaklaşık üç ay kadardır. Derin düşüncelerime dalıyor, kafamın içindeki sorulara mantıklı bir cevap arıyordum. Bulamadığımı anlamak zor olmuyordu aslında. Hatta bunu kendime bile itiraf ediyordum. ‘’ Ben neyim?’’ Sorusuna cevap bulmak bu o kadar da kolay olamaz elbette. Çevremdeki herkes bu durumu farkına varmış neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ben ise dersler ve ufak şeyler dışında kimseyle konuşmuyordum bile. Herkes bu durumun Pio’yla ayrılmamla alakalı olduğunu düşünüyordu. –Ahh saçmalamayın. Bir erkek yüzünden depresyona girecek değildim* Kimsenin ne düşündüğü ya da ne konuştuğu umrumda değildi. Kimileri Hufflepuff prensesinin havası söndü diye gülüşerek dedikodumu açık ve sesli bir şekilde yapıyor, duymam için ellerinden geleni ardlarına koymuyorlardı. Ben ise duymazdan geliyor, sallamıyordum bile. Sanırım uğraşacak daha önemli sorunlarım vardı.


İşte bu çaresiz düşüncelerim bundan tam üç ay kadar önce başlamıştı. İksir dersinden sonraki öğle arasında yatakhaneye cüppemi değiştirmek için uğradığımda, yerde bulduğum ayna sayesinde. Elime almakta tereddüt bile etmediğim kırık bir ayna parçasından başka bir şey olmayan şeyi yerden alırken baş parmağımı kanatması ve kanların aynanın üzerine damlamasıyla dikkatimi aynaya vermemle gördüğüm başka bir yüz. Kulağa oldukça garip geliyor öyle değil mi? Bencede. Aslında tek amacı aynayı alıp yanındaki masaya koyacak olan birisi için değişik bir deneyim diyebiliriz. İlk aklıma gelen elbette aynanın büyülendiğiydi. Belkide kötü bir şaka diyerek pek fazla ciddiye almadım. Ama elbette aynadan’da kopamadım. Kimin olduğu hakkında en ufak bir fikrim olmayan aynayı yanımdan bile ayırmıyordum. Elbette kendimi kesmemek için gösterdiğim çabayı söylemiyorum bile. Onu yatakhanede bırakmaya korkuyorum. Belkide birisi çalacak düşüncesiyle onunla birlikte uyuyorum. Aynanın büyülendiği düşüncesi elbette asılsız çıktı. Öyle bir şey olduğu düşüncesiyle büyüyü bozmak için bütün her şeyi denedim. Ayna gayet normaldi. İşin komiği aynaya dikkatsiz ve öylesine baktığımda her şeyin normal olmasıydı. Dikkatimi sonuna kadar verdiğim o anlarda ise o başka yüzle karşılaşıyordum. Benim gibi sarışın, daha kemikli suratı olan yeşil gözlü hoş bir kız. Aşağı yukarı benim yaşlarımdaydı. Daha önce onu hiç görmemiştim. Öyle birisinin varlığından haberim bile yoktu yani. Aynaya cüppeyle baktığımda gördüğüm manzara ise birisini delirtmeye yetecek düzeydeydi. Bunu son iki hafta önce farketmiştim. Cüppeyle aynaya baktığımda Hufflepuff armamın Slytherin olduğunu görüyordum. Yani gördüğüm kız Slytherin’di. Tamam ama bunun ne anlama geldiğini hala çözemiyordum. Tam tamına üç aydır bu düşüncelerle boğuşuyordum işte. Okuldan herhangi birisine söylemeye korkuyor, canavar ya da lanetli muamelesi göreceğimi düşünüyordum. Çoğu zaman bu durumun karakterimle bir alakası olup olmadığını anlamaya çalışıyordum. Düşünüyorum da... Çevremdeki herkes benim dengesiz olduğumu söyler. Çift karakterli olduğumu savunurlardı. Bu düşünceleri hiç bir zaman umursamadım. Hatta aklımın köşesinde bir yer bile edinmemişti. Taa ki bu olaylar olana dek. Kendimle ve geçmişimle ilgili en ufak ayrıntıyı bile dikkate alıyor parçaları birleştirmeye çalışıyordum. Bu büyük sırrımı paylaşabildiğim kimse yoktu. Saat kulesi ve yıldızlar dışında. Yıldızların her zaman sihirli olduklarını düşünürdüm. Kulenin soğuk tahtasına uzandığım bazı zamanlarda yıldızları dikkatle izlemeye zamanım oluyor onlarla konuşuyordum. Kulağa çılgınca geliyor olabilir, ama zaten yaşadığım bunca şey çılgınca değil mi? Konuşacak kimsemiz olmadığı zaman hepimiz sığınacak bir dal aramaz mıyız? Yalnızlığın yükünü kaldırabilen pek kimse yoktur derdi annem. Belkide çok yalnız olduğu için derdi. Bilemiyordum. O her zaman haklıydı. Onunla konuşabilmeyi çok isterdim ama sanırım bu şu an için pek mümkün değildi. Sadece her şey çok karmaşıktı ve kaldırabileceğim bir şey değildi. Henüz on beş yaşındaki bir kız için pek normal sayılmayan şeyler yaşıyordum.

Bakmadığım zamanlarda korkudan ters çevirdiğim aynayı geceliğimin küçük cebinden yavaş hareketlerle elime aldım. İlk baktığım anlarda normal olan görüntüm dikkatimi aynaya ve gözlerime verdiğim anlarda değişiyordu. Ve yine o yüzü görüyordum. Gülümsediğim zaman gülümseyen suratımı astığım zaman asan farklı bir yüz... Mimiklerimiz aynıydı. Hatta bakışlarımız da. Tek fark yüz hatlarımızdı. Ahh... O an çaresizlikle aynayı indirdim. Daha fazla bakamayacaktım sanırım. O an aynayı kırıp atmak belki işime bile gelebilirdi ama içimdeki bir güç buna engel oluyordu. Sanki onu kırarsam her şey bitecekti, ben bitecektim. Garip bir histi ve tarifi yoktu aslında. Resmen ona çocuğum gibi bakıyordum. Sanki bu ayna benim bir parçamdı. Atmaya, kırmaya kıyamıyordum. Ama böyle devam ederse delirecektim. Buna bir an önce bir çözüm bulmalıydım. Ya da unutmalı... Ama bir şey yapmalıydım. Anneme ulaşmalıydım mesela. Bir şekilde. Ona mektup yazabilirdim. Hatta bu gece. Evet artık onunla paylaşmalıydım her şeyimi. Bana yardım edebilecek tek kişi oydu... Yerden usulca kalktığımda aynamı tekrar cebime koydum yavaşca. Gecenin bir yarısı mektup yazma fikrinin nereden geldiğini sormayın bile. Ağır ve sessiz adımlarla yatakhaneye ilerlerken içimdeki umut ve merak tarif bile edilemeyecek derecedeydi. Tek umudum annemdi. Doğduğumdan beri olduğu gibi. Her zaman olacağı gibi...

-Okunduktan sonra kaldırılırsa sevinirim.
Kaldırıldı.

Gözlerini açtı. Nerede olduğunu veya kim tarafından buraya getirildiğini bilmiyordu. Yaz tatilinin sonlarıydı ve evden arkadaşları ile buluşmak için çıkmıştı çocuk fakat adımları evi yalnızca on beş adım geçmişti ki inanılmaz bir güç hissetti başının üzerinde ve sonrasında burada uyanmıştı işte. Elleri arkadan bağlı bir şekilde, eski son derece rahatsız bir sandalyede oturuyordu, karşısındaki beyaz duvarın sıvaları dökülmüş, kapının beyazlığı ise yer yer siyah ayak izleri ile kirletilmişti. Çocuğun oturduğu sandalye dışında mobilya yoktu odada. Camlardan biri kırık olduğu için içeriyi dolduran ayaz çocuğun titremesine neden oluyordu. Korkuyordu da. Kim ne isterdi ki ondan? Ses çıkarmaya çekinse de bağırdı bilinmeze doğru bir cevap alabilmek umuduyla, “Kimse var mı?” sesi odanın boş duvarlarına çarpıp ona geri dönerken sorusuna bir cevap gelmedi. İplerini gevşetmeye çalıştı fakat bu uğraşı yaklaşan ayak sesleri ve konuşmalar ile son buldu, konuşulanlara kulak kabarttığında olayı kavramıştı. Babası yine mafyaya bulaşmıştı ve bunun ucu kötü bir şekilde ailesine dokunmuştu her zamanki gibi. Sinirle küfretti. Konuşulanlardan anladığı kadarı ile bu adamlar yalnızca maşalarda ellerine verilen bir fotoğraf ile Joseph’in peşine düşmüş ve büyük patronun gelip alması için onu buraya getirmişlerdi, bu Joseph’in işine yarayabilirdi. Muggle oldukları için Joseph’in asasının ceketinin iç cebinde olduğunu bile fark etmemişti adamlar.

Birisi kel, yüzünde derince bir yara izi olan diğeri ise oldukça uzun boylu iri yapılı iki adam içeriye girdiklerinde Joseph baygın numarası yaptı, patron geldiğinde yanlış çocuğu yakaladıklarını düşünüp adamları azarlarken oluşan karışıklıktan yararlanıp Joseph ortadan tüyecekti. Yapması gereken tek şey şu iplerden kurtulmak ve adamların dışarıya çıktığı bir zamanda şekil değiştirmekti. Yaklaşık yarım saat sonra adamlardan birinin sigara içmek üzere dışarı çıkmasının ardından diğeri de Joseph’in hala uyanmamış olmasını fırsat bilerek aynı şey için odayı terk etti. İplerinin bağını iyice gevşeten çocuk için yapılması gereken son ve en kolay adım kalmıştı sadece; şekil değiştirmek. Gözlerini kapattı ve konsantre oldu, gözlerini açtığında siyah kıvırcık saçları gitmiş yerine sarıya çalan kahverengi saçlar gelmişti, gözlerinin yusyuvarlak siyahının yerinin cam gibi bir mavi almıştı boyu birkaç santim uzamış, yüzündeki elmacık kemikleri ortaya çıkmıştı. Bu işlem bittiği sırada kırık dökük kapı bir kez daha açıldı bu sefer içeriye giren kişi sayısı üçtü. Kısa boylu, kilolu üzerinde siyah bir pardesü olan adam Joseph’e yaklaştı göz göze geldiklerinde sinirle söylendi adam. “Bir işi de düzgün yapın! Sizden getirmenizi istediğim çocuk bu değildi! Öldürün gitsin!” adamlar Joseph’in ani değişimine şaşkınlık ile bakarken yerlerinden bile kıpırdayamıyorlar sadece ağızlarından tek kelime çıkıyordu; ama. Adam sinirle arkasını dönüp giderken Joseph gevşettiği ipleri açarak yerinden fırladı ve asasına sarıldı, adamlardan birini daha silahına davranmadan hallettiğinde diğer adam çoktan silahını çekmişti. Onun silahını asası ile havada uçurarak patronun ayağına doğru ateşledi, şişko adam acı içinde yere düşerken Joseph’de kapıya doğru koşmaya başladı, adam yerde “Onu yakala! Lanet olası ucubeyi yakala!” diye bağırırken diğer adam olduğu yerde çakılı duruyordu, Joseph ise okul dışında büyü kullandığı için başının belada olduğu düşüncesi ile sadece koşuyordu. Adamlardan kurtulmuştu ama ne kendi olarak ne de bu şekilde etrafta dolaşamazdı, peşine düşeceklerine emindi hele de o şişko adamı o kadar kızdırmışken. Ara sokaklardan birine girdi ve görüntüsünü bir kez daha değiştirdi…

Rüzgâr pencereden
içeri dolarken yırtık perdeler havalanıyor, kırık camlar sallanarak
insanın sinirini bozan bir ses çıkarıyordu. Sessizliği çığ gibi
yarıyordu çıkan uğultu. Zayıflıktan karnı birbirine geçmiş bir fare eski
püskü evin içinde tıkırtılar çıkararak dolanıyor, aç karnını doyurmak
için ufakta olsa bir ekmek kırıntısı arıyordu. Evdeki mobilyalar
çürümeye yüz tutmuş, kopan çürük parçalar etrafta başıboş dolanıyordu.
Etrafta tanrının merhametine bırakılmış izbe, dökük ev dışında ormandan
başka bir şey yoktu. Bunun içindir ki ormanın arasında beliren siluet
her hafta aynı saatte aynı yerden çıkıp geliyor olmasaydı doğa onu bu
kadar samimiyetle karşılamaz, ona bağrını açmazdı. Genç kız eve
vardığında sarı saçlarını savurarak içeri girdi. Giydiği ayakkabıların
topukları zemini sarsıyor, sivri noktaları çürümüş tahtaların içine
batıyordu. Zar zor adımlar atarak ilerlerken çürük tahtalardan çatlama
sesleri de yükselmeye başlamıştı. “Bir bu eksikti,”
diye söylenerek elindeki yemek paketlerini yavaşça yere bıraktı.
Kendisine çürümeye yüz tutmuş bu evde hala bir kırıntı bulamayan küçük
fare taze yemeğin kokusunu aldığında bütün tehlikeleri yok sayarak
poşete doğru koştu. Paketlerin etrafında dolaşıp yemeklere ulaşabilmek
için bir yol ararken genç kız ona doğru döndü. Aceleyle poşetin içine
tırmanıp o karmaşada yemeklerin arasında kayboldu. Bu esnada sarışın kız
mankenlere taş çıkaran fiziğiyle ayakta dikiliyor, gözleri yukarı çıkan
merdiven basamaklarına kilitlenmiş halde, birisini bekliyordu. “Yine geç kaldın Jess,”diye
kendi kendine söyleniyordu. Ne zaman etrafta birkaç tur atmaya kalksa
tahtaların çatırtıları sinirini bozuyor, hemen vazgeçiyordu. Buluşmaları
gereken saati on beş dakika geçmişti ve Jessie ortalarda yoktu.
Geciktiği için duyduğu sinir yavaş yavaş endişeye dönüşürken tedirgin
adımlarla merdivenlere doğru ilerledi. Normal koşullarda üst kata
çıkması kesinlikle yasaktı, kendisinin de bunun için can attığı
söylenemezdi, ama şimdi içindeki korku o kadar büyümüştü ki Jess’in
saçma kuralları umurunda bile değildi. Tek umursadığı onun iyi
olmasıydı. Birisi mi bulmuştu O’nu? Yoksa kaçması mı gerekmişti? Ya da…
Aklında hepsi birbirinden olumsuz bin bir düşünce dolanıyordu.
Gerçekleşmesi en uçuk ihtimaller üzerinde bile düşünüyor, mantık
terazisinde tarttıktan sonra eliyordu. Merdivenlerin dibine geldiğinde
yavaşça seslendi: “Jess?” Cevap yoktu. Bir iki merdiven çıktıktan sonra daha güçlü bir sesle seslendi: “Jessie?!”
Hâlâ cevap yoktu. Hangi cehennemdeydi böyle? Bir iki adımdan sonra
tıkırtılar çalındı kulağına ve olduğu yerde durdu. Çok daha temkinli bir
halde yeniden seslendi ama sonuç aynıydı. Hiç düşünmediği bir olasılık
süzüldü birden zihnine: “Jess’i bulan kişi hala burada mıydı?” Bu
düşünce daha da gerilmesine sebep olmuştu. Hiç düşünmeden annesinden
miras kalan metamorfmagus özelliğiyle görünümünü değiştirdi. Bu panik
haliyle ne kadar başarılı olduğunu bilmiyordu ama en azından
tanınmayacak kadar değiştiğini umuyordu. Abisine bir şey olmuş
olabilirdi evet ama o yine de kimliğini ifşa edemezdi. Kimse onun
Jessie’nin kardeşi olduğunu bilmemeliydi. Aslına bakılırsa kimse
Jessie’nin kimliğini de bilmemeliydi ama o başka bir muammaydı tabii.
Şimdi biraz bencil olma zamanıydı. Kalan merdivenleri çok daha emin
adımlarla çıktı ve etrafa bakındı; geniş giriş salonunda kimsecikler
yoktu. Temkinli adımlarla ve içten içe “Bir şey olmadı,” diye
kendini telkin ederek Jessie’nin odasına doğru ilerlemeye başladı.
Kocaman katta kapısı kapalı tek bir oda olduğundan buranın onun odasını
anlaması çok kolaydı. Bir yandan abisine bir şey olduğundan korkuyor bir
yandan da bütün bu işlere bulaştığı için ona küfrediyordu. Diğer büyücü
aileleri gibi mutlu mesut yaşasalar ne olurdu sanki? Odanın kapısına
geldiğinde elini kapı koluna koydu ve durdu. Kendi kendine “Eğer ölmemişsen seni bulduğumda ben öldüreceğim Jess,”
diye mırıldanarak kapıyı açtı. Gördüğü manzara karşısında gülse mi
ağlasa mı bilemeden öylece dikildi. Abisi masanın üstündeki kâğıtların
arasına gömülmüş horul horul horluyordu. Onu görmenin verdiği mutluluk
yavaş yavaş yerini yeniden öfkeye bıraktı. Son yarım saattir ölüp ölüp
dirilmişti onun yüzünden ve o durmuş mışıl mışıl uyuyordu. Okul dışında
olduğundan büyü yapamıyordu ama abisine mutlaka bir muziplik yapmalıydı.
Masanın üzerindeki su dolu bardağa kaydı gözleri. Oluşan şeytani
gülümseme meleksi yüzüyle büyük bir tezat oluşturuyordu. Zaten içinde
melekten çok şeytanlar dolanıyordu. Hiç düşünmeden bardaktaki bütün suyu
abisinin yüzüne boca etti.

On Dakika Sonra

Yanında
elindeki havluyla yüzünü kurulayan muzip şakasına hiç gülmeyen abisiyle
beraber yaklaşık on dakikadır süren bir azarla merdivenlerden aşağı
iniyorlardı. Abisi yaptığı bütün değişimlere rağmen yüzüne boca edilen
suyla koltuktan hoplayarak kalktığından bir iki dakika sonra
karşısındakinin Mischa olduğunu anlamıştı. Hem eğlenmesine fırsat
kalmamıştı hem de bir dolu azar işitiyordu. Tek kazancı suyu boca
ettiğinde abisinin attığı çığlıktan aldığı zevkti. Hala o anın
mutluluğuyla gülümsüyordu. Abisinin sıraladığı saçma sapan azarlar
umurunda değildi, onları duymuyordu bile. Ne de olsa eninde sonunda
susacak ve yemekleri soracaktı. Merdivenlerden aşağı kata inmiş odanın
ortasına geçmişlerdi ama Jess o aptal azarlarına devam ediyordu. Su
döktüğü kâğıtların ne kadar önemli olduğu hakkında bir şeyler
gevelemişti ve tabii ki Mischa’nın o katta ne işi olduğu hakkında… Bu
noktada dayanamayıp sözünü kesti küçük cadı:
“Yeter artık Jess, bana beş yaşında çocuk muamelesi yapmaktan vazgeç. O
kata bugüne kadar hiç çıkmadığımı sen de bal gibi biliyorsun.
Bulaşacağımız zamanı on beş dakika geçince ve seslendiğim halde cevap
vermeyince başına bir şey geldi sandım. Lanet olsun öldün sandım Jess!
Evet, aptalım ki abimi merak ettim. Bundan sonra ne halin varsa
görebilirsin. Sana da o çok gizli çalışmalarına da bayılmıyorum tamam
mı?” Gözleri dolmaya başlamıştı. Saçlarını savurarak arkasını
döndü, tam çıkmak üzereyken Jessie kolundan tutup kendisine doğru çekti
küçük kardeşini. Abisine sarıldığında ağlama isteğini daha fazla
tutamadı. “Eski halimizi özlüyorum, Jess. Küçükken benimle oynamanı özlüyorum. Keşke hiç büyümeseydim.” O güzel anılara puslu bir maskenin ardından bakıyor gibiydi, hepsi o kadar bulanıktı ki… “Şşş,
ağlama. Sen hep benim beş yaşındaki melek kardeşim olarak kalacaksın.
Şuan taktığın maske ne olursa olsun, yaşadıklarımız ne sonuç doğurursa
doğursun sen benim beş yaşındaki meleğimsin.” Biraz duraksadıktan sonra ekledi: “Her ne kadar artık seninle oynayamayacak olsam da…” Sesindeki alaycı tonu Mischa’yı kendisine getirmişti. Gülerek geri çekildi ve omzuna vurdu: “Benimle oyun oynamanı istemiyorum seni şebek, gerçi istersem pekâlâ da oynayacakmış gibi duruyorsun.”
Abisine muzip bir gülümseme gönderdikten sonra gerçeklere döndü. Çok
oyalanmıştı. Artık şakaları bile bu kadar kısa sürmek zorundaydı.
Yüzündeki gülümseme solarken Jess’in midesinden gelen gurultu neden
burada olduğunu hatırlatıyordu. “Hadi gel, açlıktan ölüyor olmalısın.”
Yüzünde oluşan kocaman gülümsemeden haklı olduğunu anladı ve eliyle
gelmesini işaret etti. Paketlerin olduğu odaya girdiklerinde evin virane
hali bir kez daha hazırlıksız yakaladı Mischa’yı ve ister istemez
yüzünü buruşturdu. Odanın ortasına bıraktığı paketlere ilerlediler ve
çürümeye yüz tutmuş yırtık kanepeye oturdular. Poşetleri açtıklarında
onları büyük bir sürpriz beklediğinden habersizlerdi tabii. Mischa her
şeyden bihaber paketleri açtı ve karnı davul gibi şişmiş bir fare yere
düştü. Fare o kadar çok yemişti ki zorlukla nefes alıyor, kaçmak istiyor
ama elini bile oynatamıyordu. Mischa ağzından kaçan küçük çığlıktan
sonra kahkahalara boğulmuştu. “Ahah demek farelerle aşk yaşamaya başladın artık, sana getirdiğim yemekleri sevgiline yediriyorsun!”
Jessie ise bu durumdan pekte memnun değildi. Yüzünü buruşturmuş
oturuyor, bütün yemeğini mahvettiği için küçük fareye nefretle
bakıyordu. Onun bu halini gören genç kız abisinin ne kadar aç olduğunu
hatırladı ve onu teskin etti: “Merak etme şimdi dışarı çıkacağım ve sana yeni bir şeyler alacağım. Burada bekle.” Kapıya doğru ilerleyip bir yandan da kendi haline dönerken arkasından abisinin homurdanmasını duydu: “Sanki başka şansım varmış gibi…”

Saçlarını uçuran rüzgarın yüzünü yalamasına izin verdi genç cadı. Bomboş bakan gözlerinden süzülen bir damla yaşın yanağında kurumasına müsaade etti. Tanrı'nın kendisine bahşettiği kıpkırmızı dudaklarını aralar gibi olsa da yüreğini burkan bir iki kelamı çarçabuk içine atıverdi. Donmaya yüz tutmuş elleri cadının iki yanına öylece salınmış, yeşil gözlerini dalgalarla sarsılan gölden ayırmazken bacakları bedenini taşımakta zorlanır olmuştu. Yılgın bir halde attığı adımlar dahi bünyesinde büyük bir ağırlığa dönüşüyordu. Dizginlenemeyen yorgunluğu her an biraz daha artıyor, dakikalar geçmeye görsün biraz daha katlanılamaz boyuta ulaşıyordu. Akıttığı her bir gözyaşı içindeki zehre zehir katıyordu. Gökyüzünü kaplayan bulutları durgunlaştıran Tanrı, havanın kasvet içinde kavrulmasına ön ayak oluyordu. Çimenlerin yağmurla bir bütün haline gelen kokusu cadının ciğerlerine dolarken Elisa her adımda biraz daha yaklaşıyordu berraklığı ile gözleri kamaştıran göle. Yaklaştığını hissettikçe biraz daha nefretle doluyordu içi, bir kez daha pişmanlık duygusunun bedenine hükmetmesine karşılıksız kalıyordu. Zihninin ücra köşelerinde kaybolup gitmiş o küçük kız uyanıyor, onu durdurabilmek için bir şansın vardı diye haykırıyordu var gücüyle. Sesini duyurmaya çalışıyor fakat çabaları boşa gidiyordu. Gaddar yönü ağır basan Elisamarie, zihninde yankılanan o sesi duyamıyordu veyahut duymamak adına elinden gelen her şeyi yapıyordu.

Çıplak ayakları suyun soğuk yüzü ile karşılaşırken genç ve ruhu çelimsiz olan cadı bir anlığına gözlerini yumuyordu. Göle yansıyan beden kendisine ait değildi, olamazdı. Beline uzanan simsiyah saçlar, kendi saçları olamazdı. Sevecenlikle kıvrılmış pespembe dudaklar nar kırmızısı dudaklarının yerini tutamazdı. Gözleri... Gözleri onun değildi, ona ait değildi. Hayata karşı boş bakan gözleri, mavili yeşilli gözlere meydan okuyordu adeta. Büründüğü beden, kendisine tamamen uzak fakat bir o kadarda yakındı. Yüreğinde hissettiği o isimsiz duygu, kendisine bahşedilen yeteneğin yalnızca küçük bir kısmıydı. Ruhu bir başka bedene sığınmış gibiydi. Yumduğu gözlerini açtığında karşısında onun yüzünü görür gibi oldu. Oysa bu gördüğü, zannettiği kişi değil, yalnızca kendisinin bir yansımasıydı. Normalden daha sıcak olan parmaklarını yüzüne götürdü. Hissiz bir şekilde dokunduğu bu yüz, ölümüne şahit olduğu kadından başkasına ait değildi. "Üzgünüm Leila. Elimden bir şey gelmediği için... Üzgünüm." diye mırıldandı çaresizliğin içinde kapana kısılmışcasına çıkan sesine engel olamazken.

Bu, güçsüzlüğe ilk defa boyun eğişi değildi. İlk kez yılgınlık tarafından zincirlere vurulmuyordu. Defalarca kollarında hissetmişti zincirin ağır ve soğuk demirini. Benliğinde taşıdığı Metamorfmagus yeteneği belirginleşirken cadının ruhunda izler bırakıyordu ve bu izler onu unutmamasını sağlıyordu. Daima kendisini koruyan ve bundan ötürüde genç bir yaşta gözlerini hayata yuman kadının görünüşünü en ince detayına kadar bedeninde taşıyordu. Ve unutma yolundaki tüm kapılar bir bir kapanırken cadının görünüşü yavaş yavaş eski haline dönüyordu.