''Tatar yayı djskfksjdkfj Hemşirenin dövüş dersi jdfkjsbkfj''

Karakterler: Attila Qinghai ve Orlena Cher Daveney
Konu: Blah blah blah

''Tatar yayı djskfksjdkfj Hemşirenin dövüş dersi jdfkjsbkfj'' Hehehehhehhehehhe

''Tatar yayı djskfksjdkfj Hemşirenin dövüş dersi jdfkjsbkfj'' Hehehehhehhehehhe

''Tatar yayı djskfksjdkfj Hemşirenin dövüş dersi jdfkjsbkfj'' Nnncnv-1

Rp aşağıya eklenecektir en kısa zamanda.

''Nasıldım? Bence daha iyiye gidiyorum. İlk gün hedef yerine bir kuş vurduğum göz önüne alınırsa bence çok iyi bir gelişme.''

Yeni bir güne açtığı yeşil gözlerini güneş ışınlarının yoğunluğundan kısmak zorunda kalırken yemyeşil bahçeyi gören pencereye doğru yaklaştı. Açık olan camdan odanın içine dolan hanımeli kokusunu içine çekti. Her sorununda yanına koşan, gecenin bir yarısında aradığında dahi Orlena'ya yardım eli uzatan Atilla'nın ona evini açması genç kızı içten içe sevindiren fakat çekinmesine de neden olan bir durumdu. Yüzüne hafif bir tebessüm hakim olurken bakışlarını yeşilliklere ve rengarenk çiçeklere doğrulttu. Hatırlıyordu. Çok küçükken, çok çok küçükken; evlerinin bahçesinde bunlara benzeyen çiçekler vardı. Yalnızca biraz daha solgun ve bakımsız görünüyorlardı. Annesi bahçedeki zehirli otları hiçbir zaman yolmamış, mevsimlerle solup giden çiçeklere bir an olsun sevgi göstermemişti. Öylesine meşgul bir kadındı ki, çocuklarına sevgi göstermeyi bile sık sık ihmal ederdi. Suratındaki tebessümün solduğunu görmese dahi hissedebiliyordu Orlena. Bakışlarını bahçeden çekip odanın zemine kaydırırken derin bir iç çekme gereği duymuştu. Bir anlık hüznün yoğunluğuna kapılırken saniyeler sonra yüzünde tekrardan açan bir tebessümle birlikte valizine doğru ilerledi.

Yaşadığı ana kahkahalarla gülerken gözlerinden mutluluk okunuyordu kızın. Atilla'nın tatar yayını tutuşuna bakarken müdahale etmek istemiyor fakat ustasından öğrendiklerini ona da göstermek istiyordu. Gülmekten kendini alı koyamazken Atilla'nın şişelerin yarısından çoğunu tek bir atışla devirişini izledi. Kısa bir süre alkış tuttuktan sonra gencin sözleri üzerine hadi ya dermiş gibi bir bakış fırlattı ve küçük kıkırtılar arasında mırıldandı. "İtiraf etmek gerekirse oldukça iyiydin. İlk denemelerimi hatırlıyorum da... Bence hatırlamamam çok daha iyi."

''Takdirin için teşekkürler.''

''Hey, madem temel teknikte geliştim. Diğer teknikleri görmemde bir sakınca var mı?''

''Hadi bakalım, beni heveslendirmek için söz ettiğin şu teknikler nelermiş?''

Elini iltifata gerek yok dermişçesine sallayan Atilla'ya küçümseyen bakışlarla baktı ve "Küstah şey seni." diye mırıldandı. Hemen ardından kahkahalara boğulurken daima tane tane konuşmasına alıştığı Atilla'nın yanına biraz daha yaklaştı. Aralarındaki mesafeyi en aza indirirken bir yandan da onun sözlerine kulak vermişti. Yüzündeki tebessüm bir an olsun solmazken gence iyice sokuldu. "Fazla acele ediyorsun. Teknik denen şeyi öğrenmek zaman ister." dedi çarçabuk. Pek çok taktik kazandığı ve ustası olarak gördüğü adamın ona her zaman söylediği bir söz gelmişti aklına. "Eğer acele edersen hiçbir şey öğrenemezsin." Hatırlıyordu da, bu işe başladığında o kadar aceleci davranmıştı ki... Hemen her şeyi öğrenmek istiyordu. Öğrenmenin yeterli olacağını sanmıştı fakat o, Orlena'ya her şeyin öğrenmekle bitmediğini göstermişti. Tebessümü suratına yayılırken büyük bir heyecanla sorusunu gence yöneltti. "Bir oyun oynamaya var mısın?"

''Ah, üzgünüm, aslında sabırlıyımdır, hem de oldukça.''

''O halde şimdi ne yapmalıyız?''

''Merak ettim doğrusu, nasıl bir oyun oynayacağız?'

Gencin başını biraz öne eğip, ardından kendisine yaramaz bir çocuğun suçlu bakışlarını andıran o bakışı fırlatırken Orlena'nın dudakları bir tebessümle birlikte hafifçe kıvrıldı. Elindeki yayı eğip, okunu tehlike oluşturmayacak bir hale getirirken bir yandan da bir şeyler mırıldandı. Sabırlı olduğunu iddia eden gençle aralarındaki mesafe bir soluk mesafesinden biraz fazlayken Orlena muzip bakışlarını çoğu kişiden esirgemediği gibi Atilla'dan da esirgemiyordu. Alayla karışık bir şekilde, "Ciddi misin? Gerçekten sabırlı mısın?" diye sordu gencin sözlerine karşılık. Söz konusu avcılık ve avlanmak olduğunda kimse sabırlı davranamazdı. Orlena kendisinden biliyordu. Atilla'dan biraz olsun uzaklaşırken gözlerinin içi halen daha mutluluk ile parlamaya devam ediyordu. Gencin merakını hissedebiliyor ve onu dahada meraklandırmak istiyordu. Çünkü merak duygusu varlığını uzunca bir süre sürdüremediği takdirde oyun oynamanın hiçbir tadı kalmıyordu onun için. Bir oyunu keyifli kılan unsur meraktı Orlena'ya göre.

Atilla'nın elindeki yaya ve oka uzanırken yalnızca bir an sonra birbirini tamlayan bu iki aleti sıkı sıkıya kavramış halde gencin karşısında duruyordu. Nasıl bir oyun oynayacaklarını soran Atilla'nın sesindeki sakinliği ve memnuniyeti rahatlıkla algılayabiliyordu. Her zamanki o sevimli gülümsemesi suratına yayılırken güneşin yüzüne çarpmasıyla sol gözünü kırparak baktı gence ve şirin kız çocuklarınınkini aratmayan sesiyle mırıldandı. "Henüz daha çok küçükken ve bu yaptığım şey hakkında bildiğim tek bir şey dahi yokken karşılaştığım bir adamdan hayatımın dersini almıştım. Bana, eğer uygulamak yerine bilgileri beynimde toplamaya çalışırsam bir avcı olamayacağımı söylemişti. Onun için öğrenme aşamasındayken canlı bir avın peşine düşmek her şeyden önemliydi." Bir süre için durdu ve Atilla'nın ifadesinde nelerin yattığını anlamaya çalıştı. İlginçti ki gencin yüzündeki tek bir mimikte bile değişim yoktu. Besbelli genç kızı dinlemeye fazlasıyla kaptırmıştı kendisini. Genç kız bunun farkına varmasıyla birlikte konuşmaya devam etti. "Burada küçükte bir olsa ormanın varlığını hissedebiliyorum. Canlı bir av bulabilecek kadar içeriye girip neyi ne kadar öğrendiğini deneyebileceğimiz bir oyun oynayabiliriz. Ne dersin? Var mısın, yok musun?" İçinden bir ses gencin teklifini sorgulamaksızın kabul edeceğini söylüyordu ve Orlena şu an iç sesine hiç olmadığı kadar güveniyordu.

''Evet, bir orman var, ama küçük değil, oldukça geniştir. Fakat çok da tehlikeli değildir. Sadece kışın yaban domuzları yiyecek bulmak için köye inerek epey sorun çıkartıyor. Onlardan bahsetmişken, kurulan bazı tuzaklar var bu hayvanları uzak tutmak için, dikkatli olmalıyız.''

''O halde ben diğer silahları getireyim vee gerçek okları. Ayrıca iki de çanta hazırlamayı unutmasam iyi olacak. Fener ve bir kaç ıvır zıvır lazım olabilir ormanda.''

''Sen de bu esnada beni beklerken verandada annemle çene çalabilir ya da canın ne istiyorsa yapabilirsin. Sıkılmanı istemem.''

''Biz biraz avlanacağız ormanda.''

''E, nasıl olmuşum? Avcıya benzemiş miyim Orlena?''

» Mitoloji Dersi Duyurusu
» II. Sezon 1. Mitoloji Online Dersi