Çatalağız & Görücü

Kesik nefeslerin duyulduğu gecede çimenler, bir çift ayağın altında eziliyor. Yağmur sonrası toprak kokusunu andıran bir koku etrafı çevrelerken kopkoyu bulutlar gökyüzünün her bir köşesini kaplıyor. Sık ağaçlıkların varlığını sürdürdüğü ormandan acı bir çığlık yükseliyor, tüm vehmî ile kulaklara doluyor ansızın. Yalın ayaklarıyla ezdiği çimenlerin kendisini var gücüyle yer altına çektiğini zanneden beden, tüm benliğiyle ürperdiğini hissediyor. Ama neden? Kurumuş dudaklarını araladığında tek kelam dahi edemiyor. Ciğerlerine dolan havanın kendisine yararı olması gerekirken oksijenin varlığı genç bedene zarar veriyor. Çakalların uğuldayan sesi ormanın karanlığında çınlıyor. Kendi etrafında öylece dönen beden gözleri önüne sürülen bu manzara karşısında bas bas bağırmak istiyor lakin başaramıyor. Ses telleri koparıp kesilmişcesine elinden alınan ürkek beden, bir ceylanın buğulu gözleri ile çarpışıyor. Yerden yükselen ve yükseldikçe koyulaşan sislerin arasında usul usul gözyaşı döken ceylan bir an daha durduktan sonra ardına dahi bakmadan simsiyah gecenin içinde kaybolup gidiyor.

Haykırma iç güdüsünü bastırmaya çalışarak tamda uyku sayılamayacak uykusundan uyanan genç cadı, odanın boğucu havasını suya acıkmış bir kuşun çırpınışlarını andıran tavırlar eşliğinde soludu. Nefes almasına yarayacakmış inancıyla elini göğüs kafesinin üzerine doğru götürürken var gücüyle dokunduğu noktaya baskı uygulamaya başladı. Elaya çalan yeşil gözlerinden akıttığı bir damla gözyaşı yanağından süzülürken sesini çıkarmadı, gözünden yaşların boşalmasına engel olmadı. Uzun günler boyunca gördüğü kareler aklından bir an olsun silinmezken başını yastığa koyması ile zihin karışıklığının içine her an bir takım sahneler daha ekleniyordu. Bu durum karşısında korkuya ve umutsuzluğa boyun eğen cadı için tertemiz bir gün doğmak bilmiyordu. Yüzünün güldüğü günleri böylesine özlemiş iken ruhsuz bir halde etrafta dolanıyor oluşu etrafındaki insanları da en az kendisi kadar rahatsız ediyordu. Günbegün rahatsızlığın aslı halini alıyor, yaşamaya devam ettiği her gün başına ruhunun on yıl daha fazla yaşlandığını hissediyordu.

Yatağının üzerine bırakılmış kara cübbenin gözüne ilişmesiyle yattığı yerde doğrulan cadı, henüz düzene girmemiş nefeslerini kontrol etmekte zorlanırken aklına üşüşen düşünceler silsilesi eşliğinde yerinden kalktı. Yatakhaneden yükselen uykulu nefes alıp verişlerin içinde yorganını yastığının üzerine doğru çekerken ürpermekten kendini alamadı. Oldukça sıcak olan yatağından çıkmasıyla pencerelerin kenarlarından sızan soğuğun sırtına yapışması bir olmuştu. Kendi yatağının sağında bulunan yataktan kıpırtı sesleri gelirken cübbesini çarçabuk üzerine geçiren Ophelia kapıya doğru birkaç usul adım attı. Bir anlığına da olsa arkasına dönüp bakmazken kavradığı tokmağı hafif bir bilek hareketiyle aşağıya doğru çekti. Aralanan kapının eşiğinden sönük bir ışık huzmesi yatakhanenin içine doğru yol almışken kendisini dışarıya atan cadı havasız kalmışcasına acıyan ciğerlerine hava solumaya devam ediyordu.

Attığı her adımla dahada hızlanıyordu cadı. Durmak aklının ucundan dahi geçmezken seyrettiği yolun nereye çıkacağı hususunda tek bir fikre dahi sahip değildi. Yavaşlamayı benliğine yediremiyor, hangi sebepten ötürü içini böylesine derin bir hırsın kapladığını kestiremiyordu. Çıplak ayakları soğuk parkelerin ardından yumuşak bir alan üzerinde kaymaya devam ediyorken ezdiği yeşillikler gıdık almasına neden oluyor, istifini bozmayan cadı kendisiyle oyun oynayan zemine bomboş gözlerle bakıyordu. Hunharca esen rüzgar suratını yalıyor, darmadağın olmuş saçları yelde bir o yana bir bu yana uçuşuyordu. Bir tutam gözlerinin önüne düşerken rüyasında hissettiği toprak kokusu bir kez daha burun deliklerini dolduruyordu. Üşüyor, korkuyor fakat yinede geri dönme fikrine karşı direniyordu. Kulağını okşayan ayak tıpırtılarını yakınında hissederken göz kapaklarındaki baskı dahada yoğunlaşıyor, yumduğu gözlerini açamıyordu.

Dipçik: Baştan yazmak zor geldiğinden başka bir sitedeki görücülükle ilgili yaptığım rpmi kopyaladım direk efm.

Bütün geceyi oturarak geçirmişti. Yatağına oturmuş bacaklarına kendine doğru çekerken düşünüyordu sadece. Hangi gece bu kadar sıkıcı olmuştu ki? Okulun başlaması da birçok şeyi kısıtlamış gibiydi. Mesela dışarı çıkmak gibi… O bunları düşünürken yatağına çıkan beyaz kediyi fark etmemişti. Elini yalayan tüy yumağını görünce gülümsedi. ‘‘Merhaba Luna.’’ Gülümserken kedinin başını okşamıştı yavaşça. Luna… Kedisinin ismine özel bir hayranlık duyuyordu. ‘Ay’ anlamına gelen bu güzel ismi fısıldayınca yine gülümsedi. Saatine bakarken çıplak ayaklarını çoktan zemine değdirmişti. Tüm vücudu soğuk zeminin etkisi ile ürperirken bir mırıltı çıktı dudaklarından… Ne beklerdiniz ki? Masanın üzerine attığı siyah cüppesini eline alırken kedisinin peşinden gelmesi için ıslık öttürdü. Bu saatte hiçbir yılanın uyanmayacağını biliyordu. Yılanlar rahatına düşkün hayvanlardı, eh doğal olarak yılanlarla özleştirilen Slytherinler de fazlasıyla rahattı. Bu kendisini biraz rahatsız hissettiriyordu. Çünkü Slytherinler ne yaparlarsa yapsınlar her zaman tembelliklerine veriyorlardı. Oysaki Euterpe öyle miydi? Kendisi yılanların en iyi örneğiydi. Çalışan ve zekiydi. Üstüne üstlük zengin ve güzeldi de… Kendisinin farkında olması fazlasıyla iyiydi. Yavaşça kızlar yatakhanesinden çıktı ve ortak salona varmak için adımlarını hızlandırdı. Birkaç Slytherinli erkek de uyumamıştı anlaşılan. ‘‘Size iyi eğlenceler çocuklar, biraz yaramazlık yapmaya gidiyorum!’’ Ağzından her çıkan sözcük genç büyücülere melodi gibi geliyordu. Çocuklar genç cadıyı süzerken ne yapacaklarını şaşırmış gibiydiler. Altına giydiği siyah kısa şort ve üzerinde bulunan yarım askılı tişört ile fazlası ile ilgili çekiciydi. İlla açık giyinmesine gerek yoktu, ne giyerse giysin erkeklerin bakışlarını rahatlıkla üzerinde hissediyordu. Kapıdan çıkarken çocuklara el salladı ve gözden kayboldu.

Gecenin dondurucu havasına karşı daha fazla tiril tiril gezememişti. Anında cüppesini giyip bedeninin ürpermesine izin vermişti. Yanında asilce dolaşan kediye gülümserken gökyüzüne baktı. Yıldızlar… Teyzesi ile astronomiyi hep çok severdi. Büyülerden boş kalan zamanda hep bununla ilgili kitaplar okur ya da araştırma yapardı. Daha o zamanlar minicik bir kızdı. Düşününce gülümsemesi yüzüne yayıldı ve hep çocuk kalmak istediğini hatırlattı kendine. Küçükken her şey oyun gibiydi. Teyzenin ona mırıldandığı iltifatlar, etrafındaki insanların ona hayran bakışları… Özlüyordu sadece. Özlemesi de saçmalıktı aslında. Bunlardan bir şey kaybetmemişti ki? Teyzesinin dışında herkes artık ona iltifatlar yağdırıyordu. Üstüne üstlük hiç tanımadığı insanların bile bakışları onda sabitleniyordu. Karamel rengi saçlarını savurunca siyahların içinde bir kızı gördü. Görünüşü hiç de tanıdık olmayan bir kız. Çimenlerin üzerine uzanmış yıldızları izleyen bir genç cadı. Üstelik yanında da bir yılan vardı. Kendi kendine gülümserken kızın yanına varmasına bir metre kala durdu ve dizlerinin üstüne oturdu. ‘‘Merhaba güzel yaratık…’’ (ç) Çataldilin de konuşması bile herkesi etkilerdi. Kendisine doğru yaklaşan yılana gülümserken avuçları çoktan sert deriye dokunmuştu. Yılanı yavaşça okşarken uzandığı yerden doğrulan sahibini gördü ve yılandan elini çekerken kıza baktı. ‘‘Anlaşılan güzel gecenin tadını çıkaran sadece biz değilmişiz Luna…’’