Darci F. Silverswan

Tünelin ağzında otlar gittikçe sertleşiyor, otlar katmanlar oluşturuyor tünelin boyu da haliyle azalıyordu. İlk önce ayaklarımı uzattım. Basenlerimde tünele takıldım. Benim gibi baseni yok denecek kadar az olan biri bile takılıyorsa ya başkası nasıl geçecek buradan? Işık kayboldu. Kalçalarımın kapadığı tünelin çıkışı ışığı engelledi. ellerim sert katmanlarda acıyor. Derin bir nefes alıp tüm gücümle itiyorum. Üçüncü denememde ancak çıkabiliyorum tünelden. Ellerim acıyor. Kollarım tünelden çıkarken tamamen sert katmanlara sürtündü, en çok da sağ kolum acıyor. Gözlerimin ışıkla buluşacağını sanıyordum, yanıldım. Tünele sızan ışıktan daha ilerisi yoktu maalesef ulaştığım yerde. Yine de kapalı bir alanda kalmaktan iyiydi bu uzun ağaçların güneşi kapattığı orman. 'Yasak orman' diye fısıldadım farkında olmadan. Evet burası yasak orman. Her zaman ilginç bulmuşumdur burayı. Yalnız başıma en derinliklerine kadar gittiğim, geri dönmek istediğimde ortaya çıkan yaratıkların beni esir aldığını görmüştüm üçüncü sınıftayken uzunca bir süre. Ya şimdi rüyalarımın gerçekleşme zamanıysa? Dirseğimden elime inen bir ıslaklık hissediyorum. Yasak ormanın ihtişamını izlemeyi kesip bu ıslaklığa yöneliyorum. Ilık, en sevdiğim ruj renginde bir kan bu. Ne yapacağımı kestiremeden bir hışırtı duyuyorum. Dönerek etrafa bakıyorum, neredesin, kimsin? Hışırtı tekrarlanıyor, sesi artık daha yakından hissettim. Göz ucuyla sağ tarafıma bakıyorum. Otlar sallanıyor. Orada! Kan akan kolumla yavaşça asamı alıyorum ve diğer kolumla da kanayan kısma tampon yapıyorum. İn cinin top oynadığı bir sessizlik hakim. İlerliyorum, orada ne var? Büyü yapmama bir aptallık olur, başıma tüm yaratıkları toplamamalıyım, peki ne yapacağım?

İlerledikçe ilerlediğime pişman olacağım hissine bürünüyorum. Yine de kalbimin atışlarında bir artma yok. Benim felsefem bu 'Şansını kullan ve asla geriye bakma!' İçimden kötü sonla biten senaryolar yazsam da orada ne olduğunu bilmeliyim. O'nu görüyorum. Çığlık atmama gerek yok, bu her yıl Hogwarts'a giderken gördüğüm bir varlık, arabaları çekiyorlar. Geçen yılki derste profesörün söylediklerini hatırlıyorum 'Ancak ölümü görenler bir testrali görebilirler.'Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Tamamen kemiklerden oluşan yaşayan bir iskelet. Bu çok etkileyici. Aramızda güçlü bir bağ olsa seni incelemeyi nasıl isterim bilemezsin! Bir şey yapmıyorum, ne bir adım ilerliyorum ne geri. Ben öyle benden beklenen bir hissizlik ile durgunluğun içinde akışı bekliyorum.
Başını yarama doğru uzatıyor. 'Kanın geldiği yerden emin olmak için.' diye düşünüyorum. Nefesini kolumda hissedebiliyorum. Ayakları ve tırnakları dikkatimi çekiyor, bir hamlesi ile benden verebileceği hasarlar.. Uvv, düşüncesi bile korkunç.'Profesör buna izin vermez, bana bir şey olmasına en azından. ' diye düşünüyorum. Konuşmaktan korkar durumdayım. Sesim onu rahatsız eder mi acaba? Nefesini burnumda hissetmem beni düşnücelerimden sıyırıyor. Bakışlarım burnuna ordan gözlerine kayıyıor. Gözleri öyle tanıdık ki. Öyle boş, öyle çok acılar yaşamış ve düşünmeye korkar ki. Tüylerim diken diken oluyor. Güney Afrika'daki tüm ölüler bir film şeridi oluşturdu, onun gözlerinde hayat buluyor. Elimi yavaşca kaldırıyorum, Tanrım bunu yapmamalıyım. Bazen organlarınız beyninizi dinlemez. Aşık olduğunuzda, bu kadar tanıdık bir şeyi bulup onu keşfetmek istediğinizde vs.. Kanatlarını sertçe yere vuruyor. Bir kaç adım geriye gidiyorum mantığımın bedenimde kontolü ele almasını sağlayarak. Gözlerimi kapattım ellerimi sıkıyorum. Ölüler, ölüler... Film sürüyor. Bu kontrol bir kaç saniye sürdü. Gözleriyle buluşup elimi ona doğru uzattım, neler olacak?

Tanrım ne yapıyorum ben? Temsil etmem gerekn şey zeka iken neden zekasız bir insan olduğumu kabul etmiyoruz! Elim gittikçe ona yaklaşırken tüylerim diken diken olmuştu. Emin olamamak ama istemek. Bu hisler arasında gidip gelirken testral başına bana doğru uzattı. Burun deliklerinden çıkan nefesi avuçlarımda... Eee ne yapacak bu hayvan yahu? 'Lütfen acıkmış olma.' diye mırıldanıyorum. Allah'ım bir kolum olmadan iğrenç gözükürüm, lütfen ona başka bir et yarat. Gözlerine bakıp kaybolmayı kestiğim andan beri kendime kızdığımın farkındayım. Bir yanım oturup sonsuza dek onu izlemek istiyor ama diğer yanım haykırıyor 'Söyle o hatuna, fazla uçmasın.'

Testralin ayaklarını hızla yere vurması beni kendi iç saldırılarımdan kurtarıyor. Birden sarsılıyorum. İyi bir durumda mıyım kötü mü kestiremiyorum. Yine de en kötüsü kendi iç mahkemem. Seviniyorum bu kurtarışa. Yaklaşıp saçlarıma değdiriyor nefesini. Beni kendimden kurtardı, ona borçluyum. Gülümseyerek bakıyorum hayvana. Aslında o kadar da gaddar olmamak gerektiğine karar veriyorum. Belki görüntüsü biraz tuhaf gelebilir ama kim birilerinin normal olduğunu savunabilir ki? Etrafımda tam bir tur attıktan sonra tuhaf bir ses çıkarıyor sütü gelmiş inek ve yaralı bir ejderha karışımı. 'Aferin sana, işte böyle. Zarar vermek yok, canımı acıtmak yok. Bana zarar vermediğin için sana biraz et alabilirim bir dahaki karşılaşmamızda.' O öyle türünden beklenen bir durgunlukla beklerken ben konuşmaya devam ediyordum. Bir kez daha bağırdı ve ona yaklaşma istediğine engel olamadım. 'Aslında yanlış anlaşılıyorsunuz değil mi? Bence gayet tatlısın.' İnancı zayıf olan biri olarak ufak yalanlar onu etkilemiyordu, hoş dindarları da etkilediği söylenemez ya. 'Hatta makus talihim erkekler konusunda şimdiki olduğu gibi bir istikrar sürerse seni daha da tatlı bulabilirim.' Bir dakika, tamam. Bu da bayağı iğrenç olmuştu. Yanındaki kemikleri sayılan varlığa bu kadar büyük yalan söylemeye hakkı var mıydı? Neden orada öylece duruyor ve bana bakıyor? Benden na yapmamı istiyor, bu dersin amacı ne, ne yapmalıyım? Off o kadar boğuldum ki kendi içimde uçmaya ihtiyacım var, beni bir tek ayaklarımın yerden kesilmesi kurtarır bu durumdan. Ama süpürgemle uçmak, nerdeeeee?

Sıkıldım, karanlık ormanda böyle bir an hayal etmemiştim. İlerliyorum, Tesrtal de benimle birlikte ilerliyor. 'Ne!' diyorum sertçe. Yine o tuhaf sesi çıkarıyor. Senin nerdin ne! Burada bekleyip ne yapacağım? Bir kaç yaratık daha gelecek ve onları canlı canlı görmek mi amaç? 'Düşün Darci, düşün. Profesör ne istiyor olabilir? Niçin testral?' Cevap bulamamak ve bu mavi cübbenin içinde olmak beni sinir ediyor. Onu incelemeye başlıyorum. Kemikleri, derisi, kanatlar, gözleri, ağzı, kanatları, ayakalrı, kanatları.. İşte bu; kanatlar. Belki dersin mantığını kavrayamam ama uçabiliriz.'Uçmayı sever misin?Ben çok severim.'Dikkatlice ona yaklaşıyorum. Kanımın kokusu yüzünden mi beni yanında tutuyor? Önceki yıllardan dersi hatırlamaya çalışıyorum. Testraller? Testraller? Neydi şunların huyları? Sadece cinslerini ve teorik bilgilerini hatırlıyorum. Bu kadar kitaba dayalı bilginin eziyetini çekiyorum. Kitabın canı cehenneme! Kanatlarına yaklaşıp dokunuyorum. Fısıldıyorum 'Lütfen beni uçur, kurtar.' Bunu yapabilir miyim? Bir kaç adım geriye gidiyorum. Hızını al, testralin üzerine atla ve dua et bir yerine bir şey olmasın! İlerliyorum, başarabilecek miyim?