Roy..

ydel Le Blanc, bahçede çığlık atıp oynayan küçük çocukları izliyordu. Balkondaydı, hafifçe aşağı sarkmıştı. “Küçük ve masumlar,” diye düşündü. “İğrenç.”
Orphelinats à Bordeaux; sıradan, yetim bir çocuk için oldukça sevgi dolu
ve nezih bir yetimhaneydi aslında. Çalışanlar, bütün çocuklara iyi
davranırdı. Müdire Aceline, çoğu çocuğa karşı yakın ve nazikti. Yani,
biri dışında. Rydel Le Blanc. “Normal bir kız değil,”
derdi Aceline, Rydel için. Bebek olarak yetimhaneye getirildiği o ilk
günden beri Rydel’a kötü davranmıştı. Bir kez olsun dışarı çıkıp diğer
çocuklar gibi oynamasına izin vermemişti. “Dışarı çıkmak için fazla tehlikelisin,”
demişti Rydel’a beş yıl önce. Rydel artık tehlikeli olduğunu inkar
etmiyordu, ama o zamanlar daha üç yaşındaydı. Üç yaşındaki bir çocuk ne
kadar tehlikeli olabilirdi ki?
Boş odanın kapısı gıcırtıyla açıldı. Rydel arkasına dönmeye zahmet etmedi, yaşıtı kızların geldiğini tahmin ediyordu. “Rydel Le Blanc,” dedi yaşlı bir kadının sesi. “Hemen yatağına gidiyorsun.”
“N-ne? Saat daha öğlen üç,” diye karşı çıkmaya çalıştı Rydel.
“Hemen yatağına gidiyorsun dedim!”
diye gürledi Aceline. Rydel’ın verecek cevabı yoktu, ceza almak
istemiyordu. Aceleyle balkondan çıktı, balkon kapısını öfkeyle kapattı
ve sağdan üçüncü yatağa doğru yürüdü. Açık mavi geceliği zaten
üzerindeydi, binadan dışarı çıkmasına izin verilmediği için sürekli
geceliğiyle dolaşıyordu. Yatağına uzanıp, yorganını sadece gözleri
açıkta kalacak şekilde üzerine çekti. Gözleri, Aceline’in öfkeli
bakışlarına kilitlenmişti. “Neden benden nefret ediyorsun?” diye sordu Rydel, Aceline ise onu duymamış gibi yapıp kapıya yöneldi.
Kapı yeniden gıcırtıyla kapanınca Rydel gözlerini kapattı. Pencerelerden
gelen yumuşak, turuncu ışık gözlerine vuruyordu. Uyuyamayacağını
biliyordu, içgüdüsel olarak dinlemeye koyuldu. Böyle durumlarda Rydel,
nedenini açıklayamasa da mükemmel bir işitme yeteneğine sahip oluyordu.
İçinde öfkeden bir şeylerin patladığını, ona güç verdiğini
hissedebiliyordu. Dinlemeye devam etti, zaman duygusunu tamamen
kaybetmişti.
“Aceline,” dedi bir erkek sesi. “Merhaba.”
“Merhaba, Profesör. Geleceğinizi bilmiyordum.”
“Ani bir kararla geldiğim için haber veremedim. Onu görebilir miyim?”
“Aslında, Profesör, onu yarım saat kadar önce yatağa gönderdim.” Rydel, Aceline’in kendisinden bahsettiğini anlamıştı. “Biri beni görmeye mi geldi? Bir, bir Profesör…” diye düşündü.
“Aceline, onu almamın zamanı geldi.
Hogwarts için küçük olduğunu biliyorum, ama daha fazla burada kalırsa
büyük sorunlara yol açacaktır. Onu bir büyücüye emanet etmeliyim.”
“Peki, Profesör…” Rydel panikle
gözlerini açtı. Hogwarts? Büyücüler? Bütün bunlar ne demek oluyordu?
Kaçmalıydı. Hemen, şimdi. Yukarı doğru gelen ayak seslerini
duyabiliyordu. Yatakta doğrulup, ayağına terliklerini geçirdi. Ayak
sesleri giderek yaklaşıyordu. Aceleyle yatakları geçti, balkon kapısını
açtı. Ne yaptığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Balkon tırabzanlarının
üstüne tırmandı. Aşağıya baktı, yükseklikten korkmuyordu. Tam o sırada
odanın kapısı gıcırdadı, Rydel kendini yavaşça aşağıya bırakırken,
Aceline’in “Yo, hayır!” diye feryat eden sesini duydu.

~ 2 Yıl Sonra~

Rydel, dizlerine kapanmış düşünüyordu. “Keşke o gün ölseydim,”
diye fısıldadı. Hava soğuk ve yağmurluydu, saat geçti. Birden çakan
şimşek, küçük ve pis hücreyi aydınlattı. Taştan hücrede çok bir şey
yoktu. Sifonu zar zor çalışan küçük bir klozet, parmaklıklarla örtülmüş
küçük bir pencere, içeri günde üç kere yemek itilen ve belli saatler
dışında kilitli kalan bir minyatür kapı. Minyatür kapı, geçebileceği
kadar büyük olsaydı, Rydel bir saniye daha orada kalmazdı.
Doğum günüydü, ama Rydel farkında bile değildi. On birinci yaşına
giriyordu. Fakat aklı iki yıl önceki o günde sıkışıp kalmıştı. Bir an
olsun o günü zihninden çıkartamıyordu. Atlamaya nasıl cesaret ettiğini
bilmiyordu, ya da nasıl hayatta kaldığını. Bildiği tek şey, o günden
sonra yetimhanenin daha önce varlığından bile haberdar olmadığı bir
hücresine kapatıldığıydı. Bir cızırdama sesi duydu, kafasını kaldırıp baktı. Profesör, hemen kendisinin önünde duruyordu. Kafasını tekrar dizlerine bastırdı ve “Bilinçaltım bana ilginç oyunlar oynuyor.” dedi. “Bu, bilinçaltının sana oynadığı bir oyun değil.” diye cevap verdi Profesör’ün tanıdık sesi.