M. Elina Caine
Ravenclaw IV. Sınıf
Mesaj Sayısı : 2
Kan Durumu : Melez.
 |  Konu: M. Elina Caine.  Salı Tem. 03, 2012 6:41 pm | |
| Ad ve Soyad: M. Elina Caine.
Kişisel Özellikleri: Çok mantıklıdır. Duygularına fazlaca önem verir fakat yaşadığı bazı şeyler duygularını gölgelemesini ön görmüştür. Herkes güvenini kazanamaz. Elina'ya sayılı kişi ulaşabilir. Dostları ve ailesi onun için önemlidir. Onlar için her şeyi yapabilir. Hangi durumla karşılaşırsa karşılaşsın soğukkanlılığını korur. Araştırmak ve öğrenmek en büyük tutkusudur. Pratik bir zekaya sahiptir ve bu özelliği sayesinde hemen her durumdan kolayca kurtulabilir. Dışarıdan bakıldığında soğuk ve ciddidir. İçindeki asıl sıcak kişiyi kimseye göstermemeye çalışır. Yalnızca en yakınları gerçek Elina'yı görür. Hayır, iki yüzlü değildir. Yalandan ve iki yüzlülükten fazlaca nefret eder.
RP Örneği:
- Spoiler:
Uzun
süre sonra yeniden dönmek hiç aklından geçmezdi, Chantal’ın. Bütün
çocukluğu kocaman bahçesi olan bu malikânede geçmişti. Chantal, asil bir
aile olan Stingler’ların yüzyıllar boyu ikamet ettiği bu malikâneyi
bazı özel sebeplerden dolayı ailesiyle yaklaşık altı yıl önce terk
etmişti. Malikâne eski heybetini koruyordu fakat doğal olarak epey
yıpranmıştı. Her zaman bakımlı olan bahçesine şimdi yabani otlar
tünemiş, malikânenin duvarlarını asi sarmaşıklar sarmıştı. Bir zamanlar
koca bahçede hoplayıp zıplayan küçük kız şimdi yirmi dört yaşına gelmiş
ve neredeyse yetişkin sayılıyordu.
İki yıl önce Londra’ya yeniden
dönmüştü fakat hayatının büyük bir kısmını geçirdiği bu eski malikâneye
uğramamıştı hiç. Nedeni hep kaçtığı geçmişiydi. Geçmişinden epey
korkuyor ve ona yaklaşamıyordu. O gün cesaretinin doruğundaydı belli ki.
Malikâneye altı yıl aradan sonra ilk defa adımını atıyordu. Rüzgâr
kuvvetlenmeye başlamış, zaten soğuk baktığı malikâneyi iyice
soğutuyordu. Biran önce geçmişiyle yüzleşip gitmek istiyordu genç kız.
Adımlarını heybetli ama bir o kadar yıpranmış olan kapıya doğru
yönlendirdi. Her adımında kalbinin ritmi biraz daha artıyordu. Kapıyı
var gücüyle itti. Paslanmış menteşelerden çıkan kulak tırmalayıcı sesin
eşliğinde açılmıştı sonunda kapı. Hol biraz karanlık, biraz
rutubetliydi. Kalan bazı eşyaların üzerlerini iki, üç parmak toz
bağlamıştı. Parkenin bazı bölümleri kalkmış, bazı bölümleriyse tamamen
kırılmıştı. Her adımda aynı tonda iç gıcıklayan bir ses çıkıyordu.
Adımlarını tırabzanlarının bazı yerleri epey hasar görmüş merdivenlere
doğru sürdürdü. Yine o tek düze gıcırtılar merdivenlere atılan adımlarda
da devam etti.
Adımları onun belki en az gelmek istediği yere
getirmişti genç kızı. Kendi kaldığı odasına... Duvarlar epey kirli fakat
eskiden olduğu gibi gökyüzü mavisi rengini koruyordu. Bazı bölümleri
dökülmüş olsa da hala hayal edebiliyordu genç kız eski halini. Sanki
daha dün terk etmişti burayı. Yalnız kalmak istediği zamanlar sığındığı
pencereye yaklaştı. Camları kırılmış, çerçevesinin boyası kalkmıştı.
Kendini kötü hissettiği zamanlar bu pencereyi açar ve gökyüzünü
seyrederdi. Bulutların şeklini, ayın parlaklığını izlerdi. Yıldızlara
göz kırpardı bazen, bazense özgür kuşlara selam verirdi buradan.
Hayallere dalardı, buradan bakarken gökyüzüne. Genç kızın gözlerinden
iki damla süzülüverdi birden. Gözlerini kapadı ve dökülmelerine izin
verdi. Sonra gerisin geriye çıktı odasından ama döndü ve baktı eski
dostuna tekrar. Göz kırptı ve yoluna devam etti.
Annesinin en çok
vaktini geçirdiği yerdeydi şimdi. Küçük çaplı bir sera... Kırılmış ve
yalnızca tek menteşeden tutunan kapıyı araladı ve adımını attı içeri
doğru. Yer yer kurumuş sebzeler vardı toprakta. Ortada bir sulama
fıskiyesi, kenarlarda birkaç masa. Sağ köşede ise bir düşünseli vardı.
Genç kız düşünseline doğru yaklaştı. Elini kot pantolonunun arka cebine
attı ve tam on üç yıl önce sahip olduğu asasını çıkardı. Asma ağacından
yapılma, son derece simetrik ve içinde tek boynuzlu at kılı bulunan bir
asaydı bu. Perçemini kulağının arkasına doğru attı ve asasını kafasına
doğru götürdü. Asasını çektiğinde beyaz bir saç çıkıyormuş gibiydi.
Oysaki o saç gibi görünen şey düşünceleri, anılarıydı. Düşünseline doğru
savurdu beyninden çekip aldığı anısını. Su hareketlendi, birkaç bulanık
figür belirdi. Genç kız saçlarını arkasına topladı ve suratını daldırdı
suya doğru.
Hogwarts’ta avludaydı. Küçük kahverengi, düz saçlı
bir kız ve karşısında da kuzgun karası kısa saçlara sahip olan bir kız
vardı. Kahverengi saçlı kız Chantal’ın ta kendisiydi. Tahminen on üç
yaşında falandı. Karşısındaki okul zamanında pek haz etmediği kendini
beğenmiş bir Slytherin’li kızdı. Slytherin’li kız Chantal’la bir
nedenden dolayı kavga ediyor ve belli ki Chantal’ı da ağlatıyordu.
Derken arkalardan bir yerden koyu kahverengi saçlı bir oğlan belirdi.
Oğlanın boyu yaşıtlarına göre biraz uzundu. Oğlan meydan okurcasına
asasını çıkardı ve Slytherin’li kıza doğru yürüdü.
“-küçük, narin Stingler ağlamaya mı başladı yoksa?”
“Kapa çeneni Cassandra bu benim suçum değildi anlamıyor musun?”
“Hey, hey, hey! Ne oluyor burada? Chantal sen iyi misin?”
"Bir şey yok Hariman. Sen o koca burnunu her şeye sokma!”
"Benimle böyle konuşamazsın! Rictusempra!"
Oğlanın
asasından alev kırmızısı kıvılcımlar çıktı ve doğrudan kendini beğenmiş
Slytherin’li kıza doğru gitti. Kız birden kıkırdamaya ardından da
kahkaha atmaya başlamıştı. Karnını tutuyor, çaresizce gülüyordu.
“Burada
neler oluyor?” dedi sakin ve bir o kadar soğuk bir ses. Sesin sahibi
Mitoloji Profesör’ü Mr. Marsh’a aitti. Şansa bak ki Mr. Marsh aynı
zamanda Slytherin bölüm sorumlusuydu. Kahverengi kısa saçları vardı.
Neredeyse hiç kesmediği kirli sakalları, masmavi gözleri vardı.
Üzerinden hiç çıkarmadığı kasvetli, lacivert bir cüppe giyiyordu.
Sakallarını kesse ve tabii o cüppeden vazgeçse aslında yakışıklı bile
sayılabilirdi.
“Biri bana açıklayabilir mi Mrs. Mooth neden
kahkahalar atıyor?” dedi yine aynı soğukluktaki ses tonuyla. “Finite
İncantatem” dedi tekdüze bir sesle. Kızın gülmesi anında kesilmişti.
“Anlat!” sesindeki sakinliği öfke süpürmüştü adeta.
Kız
yüzüne üzgün bir ifade takındıktan sonra ağzını açtı ve “Burada
konuşuyorduk. Sonra gelip Hariman bana saldırdı.” dedi Profesör Marsh’a
bakarak. “Durup dururken...” diye de ekledi.
“Hayır! Yalan söylüyor!” dedi hiddetle Chantal.
“Size
söz verdiğimi hatırlamıyorum Mrs. Stingler.” dedi profesör deminki
soğukkanlılığını takınarak. “Her ikinizden beşer puan... Toplamda
Ravenclaw’dan on puan...” diyerek bitirdi sözünü. Arkasını döndü ve tam
giderken “Demek toplama yapmayı da biliyormuş.” dedi Alwin alaylı bir
şekilde. Mr. Marsh ne yazık ki Alwin’in bu değerlendirmesini duymuş ve
geri dönmüştü. “Cezalısınız Mr. Hariman.” dedi ve yine arkasını dönüp
gitti.
Kafasını düşünselinden çekti genç kız. Yüzünde küçük bir
tebessüm vardı. Geçmişinden bazı şeyleri hatırlamak hoşuna giderdi genç
kızın. Özellikle dostuyla olan anıları... Asasını kaldırdı ve bir anı
daha kopardı zihninden. Düşünseline doğru savurdu, bekledi. Tekrar küçük
figürler ortaya çıkmıştı. Kafasını daldırdı, izlemeye koyuldu.
Ravenclaw
ortak salonundaydı bu sefer. Yaklaşık on beş yaşında ya bir eksik ya
bir fazla... Pencerenin yanına oturmuş yağmurlu havayı seyrediyordu. Bu
sefer de gözleri yaşlıydı. Fakat sebebi apayrıydı. Genç cadının kalbinde
bir ağrı vardı. Kendinden çok sevdiği birinden ayrılmıştı. O zamanlar
onun için en büyük acı sayılabilirdi. Ne de olsa gençlik... Bir buçuk
yıl boyunca beraberdiler erkek arkadaşıyla. Birçok şeyi birlikte
yapmışlar, paylaştıkları onlarca anı vardı. Ama o gün bitmişti. Her şeyi
bir kalemde silip atmıştı pervasızca. Onu başka bir kızla görmüştü, hem
de hiç uygun olmayan bir vaziyette. Sonunda kendini burada, Ravenclaw
ortak salonunda bulmuştu. Pencerenin yanında, gözleri yaşlı...
Odanın kapısı açılmıştı. Ona doğru seslenen birini duymuştu. Tanıdık bir ses...
“Ne
oldu sana?” diyebilmişti oğlan çabucak. Chantal, oğlana bakıp omuz
silkti ve hiçbir şey demeden yine yüzünü pencereye doğru çevirdi.
Yağmurun şiddeti iyice artmıştı. Damlalar camları haince dövüyordu.
“Yine
o üzdü değil mi seni? Göstereceğim ama şimdi ona!” dedi sert bir ses
tonuyla. Alwin hemen yerinden doğruldu ve kapıya doğru yöneldi. Chantal
da hemen arkasından. Oğlanın kolunu sıkıca yakaladı. “Bırak beni işte
cezasını vereyim!” dedi hiddetle ve kolunu genç kızın ellerinden
kurtardı. Kız biraz sarsılmıştı. Sessizliğinden taviz vermeyerek “Bitti
zaten. Boş ver.” dedi ve tekrar gözyaşlarını dökmeye başladı.
Alwin
sakinleşmiş görünüyordu ya da kızın döktüğü gözyaşlarına dayanamıyordu.
Ellerini genç kızın suratına götürdü ve yavaş yavaş gözyaşlarını silmeye
koyuldu. “Dinle... Ben senin hep yanında olacağım. Bunu sakın ama sakın
aklından çıkarma.” dedi sakince. Kız küçük bir tebessüm etti ve tek
kelime etmedi.
Chantal tekrar kaldırdı kafasını kâseden. Biraz
önceki gibi gülmüyordu bu sefer. Gözlerinden bir, iki damla yaş akmıştı
sadece. Alwin’in sözü gelmişti aklına. Hani bırakmayacaktı? Şimdi
neredeydi peki? Yalan mı söylemişti en iyi dostu?
Kız doğruldu ve
önüne gelen saçlarını savurdu arkasına. Asasını yine arka cebine
tıkıştırdı. Artık gitmesi gerekiyordu. Anılar acı vermeye başlamıştı
şimdiden. Tam gidecekti ki omzunda bir el hissetti. Elini yavaşça tekrar
arka cebine attı ve asasını yokladı. Hafif hafif çekti cebinden ve
arkasını döndü. Asasını doğrulttu omzundan tutan yabancıya. Yabancı
hafif bir tebessüm koyuverdi.
“İlla ki yanında olmak değildir
bırakmamak. Kalbim hep seninle attı aslında senin bile fark etmeyeceğin
bir şekilde.” diyerek sözünü noktaladı. Genç kız tam ağzını açacaktı ki
yabancı parmağını kızın dudaklarına götürdü. “Eskiden ruhen olduğu gibi
şimdi de bedenen yanındayım. Sözümü tutmaya devam edeceğim.” dedi. Kızın
gözlerini zaten ıslatan yaşlar şimdi daha da hızlanmıştı. Yerle
buluşmak için sabırsızlanıyorlardı adeta.
“Alwin...” diyebildi sadece Chantal. Usulca genç oğlanın yanına yaklaştı ve sarıldı, eski dostuna.
| |
|
Seçmen Şapka
Seçmen Şapka
Mesaj Sayısı : 476
Kan Durumu :
| | Konu: Geri: M. Elina Caine. Salı Tem. 03, 2012 7:12 pm | |
| | |
|
