güven bana olm

Courtney’yi izlerken daha önce hiç böyle bir tılsım gördüğünü hatırlamıyordu. Yazılan cümle basitti; ama şekiller… Çok akıllıcaydı. Tam Courtney Rodger’dan beklenecek türden. Açılan dolabın sakladıklarına bakmak için hafifçe öne eğdi başını Julian. Tanrım! Bu kız gerçekten kedileri seviyor. “Şansın varken kaçabilirsin veya gerçekten bugüne kadar yaptıklarıma somut delillerle tanık olabilirsin. Sonra ben sana güvenemeden sen benden nefret edersin. İkimiz de kazançlı çıkarız.” Julian’ın dolabı açmak için şansı ve vakti olmamıştı. Olsaydı dener miydim? diye düşündü bir an. Üç yıldır tanımak için can attığı cadı ona bütün sırrını sunmuştu. Denerdim, diye düşündü. Courtney’yi tanımak istiyordu çünkü.

“Rain defol git şuradan. Öğrendiğim büyülerden birini üstünde denemekten çekinme-” Sesi bir anda kesildi genç büyücünün. Dalgalı saçlarıyla önünden geçen cadıya takılmıştı gözleri. Yanından ayrılmak üzere olan kuzenini kolundan yakaladı ve “Onu tanıyor musun?” diye sordu cadıyı göstererek. Kuzeni başta tereddüt ettikten sonra ufak bir kahkaha patlattı. “Tanrı aşkına Julian! Bir kez olsun, yalnızca bir kez, akıllı birine kaptır kalbini.” İkinci sınıf bir Hufflepuff’a göre fazla olgundu kızın sözleri ama Julian öğrenmeye kararlıydı. “Tanıyor musun dedim Rain!” Gözlerini kuzenininkilere dikti, cevap gelene kadar ayırmamak üzere. “Courtney Rodger, Ravenclaw, bizden bir üst dönemde. Daha önce görmemiş olmana şaşırdım. Oysa bütün aptalları kendine çekiyorsun. Tanrım! Nasıl Ravenclaw’a seçilmiş bu kız? Neyse. Bırak kolumu da gideyim, kuzen.” Kız kolunu Julian’dan kurtardıktan sonra küçümseyici bakışlarıyla onu süzüp gitti. Julian ise bahçenin bir kenarında yanında birkaç kızla oturmuş Courtney’ye bakıyordu. Aptal mı? Kızın etrafındakiler ona tapıyordu adeta. Bunu başarmanın tek yolu vardı. Akıl. Aptal olan Rain ve diğerleriydi Julian’a göre. Onu izleyeceğim ve kanıtlayacağım.

Denemezdi. Elbette! Dolabı açmak için şansı vardı. Anahtarı aldıktan hemen sonra, yatakhaneye dönmeden önce yapabilirdi. Ama yapmadı. Courtney’nin açmasını istemediğini biliyordu. Sadece korumalıydı anahtarı. Cadının güvenini koruması gibi… Courtney o kadar akıllıydı ki, Julian bunu kanıtlayamazdı. Çünkü cadı kanıtlanmasını istemiyordu. Tanrım! Başardım. Julian dolaptan uzaklaştı. Courtney’ye döndü ve kızın ellerini kendi elleriyle sardı. Gözleri birbirini bulana kadar bekledi. Sonra yumuşak ama kararlı bir ses tonuyla aklındakilerin dudaklarından dökülmesine izin verdi. “Neler yaptığını görmek istemiyorum. Ne yaptığın, ne yapıyor olduğun umurumda bile değil. Tek istediğim gerçek Courtney’yi görebilmek. Ve ben onun bu dolapta saklı olduğuna inanmıyorum. İnsanların yaptıklarını arşivlediğin bir yerde seni bulamam, ne yazık ki. Ne yapmamı istediğini gerçekten bilmiyorum. Oradakileri okumam mı gerekiyor, yoksa buradan çıkıp gitmem mi hiçbir fikrim yok. Ama ben ikisini de yapmayacağım. Burada kalıp sana bakmaya devam edeceğim. İstemezsen sen benden uzaklaşmalısın. Ben kaçmayacağım.” Sözlerini bitirdiğinde cadının ellerini daha da sıkı tuttu. Onların kendi ellerinden çekilmesini istemiyordu ama eğer Courtney giderse hiçbir şey yapmayacaktı. Arkadaşlarının yanına dönüp tüm ciddiyetini bir kenara bırakacaktı. Yapabileceği tek şey bu olurdu çünkü.