Dükkân Sahibi Alımları.

Uzun süredir yataktayım. Uyumuyorum ama kalkmak istemiyorum. Üzerimde bir yorgunluk var sanki gece birisi gelip bütün enerjimi çalmış gibi. Ya da bana kilolarca yük taşıtmış gibi… İkilemde kalıyorum hangisi daha gerçekçi? Enerjimin çalınması mı? Eğer bir araç olsaydım pillerimi çalabilirlerdi ve dolayısıyla enerjimi çalmış olurlardı. Benim pillerim var mıydı? Vücudumun her hangi bir yerinde…
Yataktan heyecanla kalkıyorum ve bütün kıyafetlerimi çıkartıyorum. Pijamamın beni saran sıcak kumaşı yerine vücudumu sert hava kaplıyor ve bir nevi rahatlamış hissediyorum kendimi. Keşke böyle dolaşabilseydim. Rahat, hareketlerim kısıtlanmadan.
Çok geçmeden amacımı hatırlıyorum. Pil yeri, değil mi? Vücudumun her bölgesine bakıyorum; kollarıma, bacaklarıma, karnıma… Ama yok. Pilleri sokacak bir yer yok. Demek ki bir araç değilmişim. Yani en mantıklı seçenek yük oluyormuş. Yani en normal anlatacağım şekilde birisi bana kilolarca yük taşıtmış kadar yorulmuşum. Ya da öyle bir şey…
Kıyafetlerimi giyiyorum ve tekrar yatağa uzanıyorum. Yorgunum, ama sürekli düşünüyorum. Gözlerimi kapatıyorum. Düşünmemeye çalışıyorum, ama olmuyor. Düşünüyorum, Galea düşünme artık, diyorum ve yeniden düşünüyorum. Bu işten nasıl sıyrılacağımı bilmiyorum sürekli düşünüyorum. Ve durduramıyorum.
Kafamda bir şarkı çalmaya başlıyor.
La la la karanlık bir sokakta, parıldar lambalar, küçük çocuklar evlerinde, la la la, masal dinliyorken, şarkı çalar, karanlık sokakta…
Sonra şarkı çirkinleşiyor…
Karanlık bir sokakta dökülmüş kanlar, la la la, çığlık atıyor tüm çocuklar, tüm katiller dolaşıyor sokakta, la la la, gölgelere sığınıyorlar, kana bulanmış civarlar. Kana mı? Kan mı? KAN! KAN!
Birden çığlık atmaya başlıyorum. İki elimin arasına başımı sıkıştırıp, çığlık atıyorum. Kapının açıldığını duyuyorum ve geleni görmek için gözlerimi kapıya çeviriyorum. Gelen ablam; Payn. Yanında da beyaz kıyafetli bir bayan var. Bu bayan beni uyutacak mı? Yine uyuyacak mıyım? Bayanın eline baktım hiçbir şey görmedim. Uyumayacaktım…
Payn yanıma geliyor ve beni kollarının arasına alıyor. Kulağıma fısıldıyor.
“Geçti bir tanem… Ablan burada…”
Ardından ayak sesleri duyuyorum, odaya iki kişi daha giriyor ama ben onları göremiyorum Payn’in kolları görüşümü kapatıyor.
Bir anda susmaya karar veriyorum. Susuyorum ve Payn’in kollarına dayanıyorum. Yanağımı onun yanağına yerleştiriyorum. Gülümsüyor gibi oluyor. Ama ben gülümsemiyorum. Yanağıma bir ıslaklık geliyor. İlk önce bu ıslaklığa anlam veremiyorum. Yağmur zannediyorum. Ama yağmur yağamaz. En azından odaya yağamaz. Çünkü Payn bana tavanın onları yağmurdan koruduğunu söyledi. O zaman bu ıslaklık ne? Kan mı? Gözlerimi Payn’e çeviriyorum. Yeşil gözlerinden yaşlar süzülüyor.
“Neden ağlıyorsun? Ben çığlık attığım için mi? Özür dilerim Payn…”
Elimle yanağını okşuyorum yine gülümsüyor gibi oluyor ama gülümsemiyor. Sonra titrek bir sesle bana cevap veriyor.
“Ö-özür dileme. Senin hatan değil. Ama bak şimdi sana ne diyeceğim.”
Ona gözlerimi iri iri açarak bakıyorum. Merak ediyorum.
“Biz seninle bir yere gidiyoruz. Annem ve babamda gelemeyecek.”
“Nasıl bir yer?”
“Bembeyaz, tam senin hayal ettiğin gibi… Orada güzel bir uyku uyuyacaksın.”
“Ama uyandırılmak istemiyorum.”
“Uyandırılmayacaksın sana söz veriyorum. Kimse seni uyandıramayacak.”
Uyumak için gidiyormuşum oraya. Ellerimi yüzüme sürüyorum, eğer Payn bana söz veriyorsa mutlaka tutar. O benim meleğim.
“Uyandığım da orada olacak mısın?”
Tam o anda Payn ağlamaya başlıyor. Deli gibi ağlıyor. Bana bakıyor ve hıçkırıklarının arasından:
“Evet, elbette.”
Diyor. Neden ağladığını anlamıyorum. Yüzünü okşuyorum ve fısıldıyorum ona
“Ağlama.”
Başını sallıyor ve yutkunuyor, gülümsüyorum. Beyaz kıyafetli bayana bakıyorum. Onunda gözleri doluyor ama inadına gülümsüyor. Yine anlamıyorum ama susuyorum. Anlayacağımı düşünüyorum. Beyaz kıyafetli bayan bana yaklaşıyor ve elini uzatıyor.
“Galea, benim elimi tut ve seni giydirmeme izin ver.”
Elini tutuyorum, tombul elleri elimi kavrıyor ve beni nazikçe yataktan indiriyor. Üzerimdeki pijamaları seri bir şekilde çıkarıyor ve rahat bir tişörtle pantolonu giydiriyor. Saçlarımı tarıyor ve örüyor.
“Yanına almak istediğin bir şey var mı?”
“Geceleri Bay Skunk’la uyuyorum. Onu istiyorum.”
“Bay Skunk?”
“Payn biliyor.”
Payn’e dönüyorum ve o çoktan Bay Skunk’ı bana uzatmış oluyor.
“Bu güzel bir oyuncak tavşan…”
“Öyle…”
Diye mırıldanıyorum ve annemle babamı görüyorum babam beni kucağına alıyor ve sıkı sıkı sarılıyor hala olanlara bir anlam veremiyorum. Babam beni yere bıraktığında ise annem kapıyor beni. Saçlarımı okşuyor ve… O da ağlıyor. Babamın da gözleri dolmuş. Annem beni yere indirdiğinde beyaz giyimli bayan elimden tutuyor, diğer elimi de Payn tutuyor. Ve yürüyoruz. Evden çıkıp arabaya biniyoruz. Arabayı Payn sürüyor. Diğer bayan yanımda benimle konuşuyor. Ama ben onu dinlemiyorum. Payn bunu bilse beni azarlardı ve nazik bir biçimde bayanla konuşmamı önerirdi. Ama o şimdi meşgul. Araba kullanıyor.
Arada bir dikiz aynası denen şeye bakıyorum. Payn yine ağlıyor. Bende ağlamak istiyorum ama susuyorum. Nedensiz yere ağlanmaz ki? Bir de Payn ağlamamı istemez. Bende onu üzmek istemem. Çünkü ben onu çok seviyorum. Dünyalar kadar hem de…
Araba durduğunda iniyoruz, kocaman beyaz bir bina… Buraya daha öncede gelmiştim. Belli bir süre kalmıştım. İnsanlar çok nazikler ve o mavi önlük giyen adam da çok nazik… Kendisine doktor diyor. Ve o beyaz kıyafetli bayanlar da çok nazik… Sürekli benimle ilgileniyorlar beni güldürüyorlar… Yine orada olacağıma seviniyorum. Birisi geliyor… Bu kimdi? Hatırlamaya çalışıyorum yüzü tanıdık. Bu Payn’in arkadaşı… Adı neydi? Spencer. Evet, o olmalı. Payn’e bir şeyler fısıldıyor ve birbirlerine sıkıca sarılıyorlar. Bu adam Payn gibi okula gitmiyordu. Bunu bana Payn söylemişti. O adamın bir işi vardı. Üstelik kendisine doktorda demiyordu. O özel bir yerde çalışıyordu ve o çok zekiydi. Payn’in dediğine göre o adam Einstein’dan bile zekiymiş.
İkisi yanıma geliyor ve hep beraber içeri gidiyoruz. İnsanlar bana gülümsüyorlar ve bana selam veriyorlar. Ama nasıl desem hüzünlüler. İleride o mavi gömlekli doktoru görüyorum.
“Doktor!”
Diyorum ve Payn’in ellerinden kurtulup ona koşuyorum. Boynuna sarılıyorum o da bana sarılıyor.
“Payn diyor ki burada uyuyacakmışım. Uyurken yanımda olur musunuz?”
“Elbette.”
Gözlerinden anlıyorum o da hüzünlü. Birisine bir şey mi olmuş acaba? Ama tanımıyorum galiba yoksa Payn bana söylerdi. Doktor Payn’in yanına gidiyor. Dikkat ediyorum doktorun her kelimesinde Payn Spencer’ın elini daha sıkı kavrıyor. Sonra hepsi yanıma geliyor. Payn çömeliyor ve bana bakıyor. Yine ağlamak üzere…
“Seni sevdiğimi biliyorsun değil mi?”
Başımı sallıyorum ve bana sıkı sıkı sarılıyor. Ağlıyor, ağlıyor. Spencer’a bakıyorum.
“Spencer, ablama ağlamamasını söyle.”
Başını sallıyor ama konuşmuyor o da ağlıyor. Hiç Spencer’ı ağlarken görmemiştim bu beni üzüyor. O da çömeliyor.
“Bende seni çok seviyorum deniz gözlü kız.”
“Artık gitmeliyiz.”
Diyor doktor ve beni kucağına alıyor. Payn ayağa kalkıyor ve arkamdan sesleniyor.
“Suyu hala seviyor musun?”
“Evet?”
“Suyun içinde uyuyacaksın.”

Diyor ve gülümsüyorum. Ama o gülümsemiyor. Spencer’ın yanına gidiyor ve Spencer ona sımsıkı sarılıyor, bir eli yumruk şeklinde Spencer’ın göğsüne dayalı. O… Çok… Ağlıyor…
Doktor beni beyaz bir odaya taşıyor. Payn’in söz verdiği gibi. Doktor beni bir yere yatırıyor. Çok rahat değil ama bir şey söylemiyorum. Eğer şikâyetim olduğunu belirtirsem görgüsüzlük yaparmışım, yanlış olurmuş; Payn öyle dedi. Bay Skunk yanımda. Su sesi duymaya başlıyorum. Huzurlu…
“Duyuyor musun Galea?”
“Evet, suyun içinde uyuyacağım.”
Sivri uçlu bir şey takıyor bileğime. Bunu daha öncede takmıştı, iğne bu. Sonra birden uyuşmaya başlıyorum. Uykum geliyor. Son bir çabayla Bay Skunk’a sarılıyorum. Ve uyuyorum. Bir daha uyanmayacakmış gibi…

Not: Acaba rütbe verildikten sonra rp silinebilir mi?