Bir Parça Ölüm Koptu Gökyüzünden.

Mesaj Sayısı : 209 Kan Durumu : Gümüşî.

Yıldızların küf kokan gümüşî ışıkları altında süzülen rüzgârla beraber ilerlemekteydi, aradan geçen yüzlerce yıla karşı benliğinden hiçbir şey kaybetmeyen beden. Hava, içinden geçip gitse de kendisi için beden kelimesini kullanmaktan çekinmiyordu, besbelli. Düşünebiliyor muydu peki? Bu soruyu sormayı ölümünün ilk birkaç yılında bırakmıştı. Kalbine saplanmış o kılıcın sahibini çok aramıştı; ancak kendisi gibi bir rûh olmadığından olsa gerek savaş alanında yaşamını yitirmiş bir vücut dışında hiçbir şeye rastlamamıştı. Şimdi, yaşadığı dönemin kokusunu olmayan ciğerlerine çekebilmek adına hareket ediyordu.

Ne yapabilirdi ki? Elinden bir şey gelir miydi? Yaşama geri dönemeyeceğine göre böyle acı çekmenin ne anlamı vardı? Soruları sevmezdi. Nemli hava, susamış dudaklarının açılıp kapanmasını ve nefes almasını güçleştirmeyeli kaç yıl olmuştu, bilmiyordu. Saymayı bırakalı da çok olmuştu. Saymayı sevmezdi. Bildiği, ölüm günüydü. Günün döndüğünü belli eden çanlar çaldıktan sonra elbette ki birileri çıkıp "İyi ki öldün." demeyecekti; ancak o kendinin bu acılı hâline bir yıl daha ekleyecekti. Parmakları arasında tuttuğu o eski asanın nerelerde olduğunu düşündü, sonra kırıldığı için öldüğünü anımsadı. Kırılmasaydı bir muggle savaşında ne işi olabilirdi? Hiç olmasa kimliğini gizler kaçardı. Yine sorular...

Şimdi, kendinden emin olmasına karşın merak ettiği tek şey neden silinip gitmediğiydi. Niçin gittikçe soluk bir hâl alıp da yok olmuyordu ki? Tümceleri, yine bir cevap aramaya başladığında kendini müzenin kapısında buldu. Kapalıydı veya şöyle de denebilir ki onun için gerçekten açıktı. Geceleri dolaşmayı severdi. Bu nedenle olsa gerek gerçek adı yerine, yaşadığı dönemden kalma bir isim kullanıyordu. Tanrıların kutsamış olduğu antik çağların karanlık isimlerinden biri olan Orpheus, onun gece hareket etmesinden ötürü kendisine takılmış bir lakaptı; fakat o bunu gerçek adından daha fazla benimsemişti. Sonra, biri çıkıp Hintlilerin gece ile alakalı olan Rajnish adıyla ona seslenmeye başladığında onu da takma ismi olarak gördü. Sonra, yeni bir hayata başladı.

Ölümü, kapıdan içeriye süzülmesi kadar kolay değildi. Tanımadığı bir adam, fazlasıyla ince kılıcını, o demir zırhında açtığı delikten içeriye soktuğunda tüm vücuduna kan akışını sağlayan o organ, bir anda paramparça olmuştu. Acı, tüm bedenine yayılıyordu. Kolay olmamıştı. Sonra tekrar ve tekrar aynı şeyleri yaptığında hayatta idi. Kurtarılamazdı, paramparçaydı. Kurtarılabilecek durumda olsa dahi kimse yardımına koşmazdı. Herkes kendi hayatının peşinde koşmaktaydı. Günümüzde de tüm insanların yaptığı gibi...

Müzenin içerisinde, ölmüş gözleri bir parça tarih aradı. Fazlasıyla eski dönemler ve yakın dönemler hemen gözüne çarpıyordu ki buna karşılık kendisiyle alakalı -yahut dönemiyle- hiçbir şey görememiş oluşu acılarına bir kat daha acı katmıştı. Hissedemediği türden bir işkenceydi âdeta. Daha önce de çok kez gelip aynını yaşamıştı. Sanki girdiği savaş, tarih kayıtlarına girmeden hemen önce kâğıtlar gibi kızıl alevlere atılmış ve orada kullanılan her eşyanın külleri geçmişten koparılmıştı. Beş yıl... Neden yoktu o beş yıl orada? Tarih, atlıyor muydu acaba? Sonra arkasını dönme ihtiyacı dahi duymadan geriye doğru süzüldü. Tanrının üzerine tuttuğu ay ışığında ormanın karanlığına doğru ilerledi. Yere vurmayan gölgesi hatıralarında asılı kaldığından olsa gerek kendine bir armağan verme ihtiyacı hissetti. "İyi ki öldün." Kelimeleri, kimsenin duyamadığı bir fısıltı ile yayılırken etrafa, geri dönmeye karar verdi bir hayalet olarak normal yaşamına.