Beklenmeyen izleyici.

Chris & Olivia

Bağıran barakaya girmesi pek kolay olmamıştı. Bin bir zorlukla dikkat çekmeden büyüle çakılmış olan tahtaları söküp içeri süzülmüştü. Oysa Hogwarts ta okurken böyle değildi. Buraya girmek istediği zaman uzun bir dal parçasıyla ağacın dibindeki yumruya dokunması yeterdi.

Geçmişe duyduğu özemle, alıştırma yapmak için getirdiği hedefleri yerleştirdi. Hepsinin yerli yerinde olduğuna ikna olduğunda cüppesinin cebinden asasını çıkardı. İşe yeni başlamış sayılırdı ve karşılaşabileceği tehditlerden korkuyordu. Ondan önce ise daha ilk görevinde başarısız olma düşüncesi katlanılmaz geliyordu. Yine hırsına kurban oluyordu.

Kafasını toplamaya çalıştı, ilk hedefi olan sandığa yöneldi. Sandığın içinde bir böcürt vardı. Ki kapağını açtığı anda büyük salonun tam ortasında bir iskelet belirdi. Elinde tüm uzuvları gibi kemikten olan bir kılıç tutuyordu. Ve son sürat hızla ona doğru geliyordu. Tamam en çok korktuğu şey ölümdü fakat böcürt ona ölümü bir iskelet biçiminde gösteriyorsa bu komikti. Chris iskeletlerden korkmazdı ki… Hayal gücünü kullanmalıydı, bir kurukafa nasıl olurda komik olabilirdi ki?

Birkaç saniye sonra iskelet iki adım önünde kafasıyla sağ bacağı yer değiştirmiş şekilde, sol bacağının üstünde sekiyordu. Chris’in keyfi yerine gelmişti. Diyaframını şişirip bir kahkaha attı. ‘’HAHAHA!’’ Böcürt küçücük parçalara ayrılarak yok oldu. Şimdi sıra ikinci hedefindeydi. Bu bir semenderdi. Ve onu bağlayan zincirlerden Chris’in kıvrak asa hareketleri sayesinde kurtulduktan sonra son sürat üstüne geliyordu ve ağzını alev püskürtmeye hazırlarmış gibi kocaman açmıştı. Onun alevlerini püskürtmesine izin vermemeliydi. Asasını tekrardan kaldırdı ve haykırdı. ‘’ Yuraune Cuasne!’’ Oluşan su kütlesi hızla semendere doğru ilerledi ve tam üstünde durdu. Semenderin alev püskürtmesine fırsat vermeden sağanak bir yağmur başlattı. Semender üstüne boşalan suyla birlikte alevi söndürülmüş bir meşaleye benziyordu. Önceden üstünde kızıl kızıl parlayan korlar şimdi koyu gri bir renk almıştı. Afallamış görünüyordu. İşini bitirmenin tam zamanıydı. Fakat bir ses Chris’in onu yok etmesine engel olmuştu. Bir tür kapı gıcırtısı gibiydi. Hemen arkasını döndü ve asasını hafif aralık duran kapıya doğrulttu. ''Kim var orada?'' Adrenalin damarlarında hızla yayılırken sesin kaynağını öğrenip, işini bitirmek için sabırsızlanıyordu. Semender suyun etkisinden kurtulmuş olacak ki sinirli sinirli hırlıyordu. Temkinlice arkasını dönüp bir büyü yolladı ‘’ Stompifino.’’ ve sonra hemen tekrar kapıya yöneldi.