İkiz Gücü

Mesaj Sayısı : 356 Kan Durumu : Melez Rp Partneri : yok

Foren Alator & Aphra Avichayil

Kudüs sokaklarında kanlarında büyü olan iki kişi... İkisi de yabancı... Ne arıyorlar acaba?

Anılar geçmişin kopmaz bir parçasıdır. Bir insan ne yaparsa yapsın o sis bulutundan kurtulamaz. Nereye giderse gitsin er geç peşinden gelecektir. Eğer kaçmaya çalışıyorsa zaten yakalandığı an öyle bir nefessiz kalır ki kimse ne olduğunu bile anlayamaz. Bazıları vardı ki bunu bir ömür boyu anlayamazlardı, kaçarlardı hep. Fakat Foren çok önce fark etmişti her şeyi ve onları yanında taşımayı öğrenmişti. Julia gibi hepsi kendisiyle birlikte nefes alıyordu. Julia! Onu zaten hiç unutamazdı ki. Onun hatırasıyla birlikte aklına gelen şey okul yıllarında tanıdığı Aphra Avichayil’in bulunduğu kehanetti. On dokuz yaşında bulacaksın sevgiyi bir ay içinde kaybedeceksin! Ne net bir kehanet ama! Hayatının içine etmesi bir yana doğru da çıkmıştı. Oysa o şapşal pek çok öngörüde bulunmuş, hepsinin felaket tellallığı olma niteliği bulunsa da pek azı tutmuştu. Acaba cadı bir öngörüde bulunmuş muydu gerçekten merak ediyordu. Duruma göre öyleydi ve kendi hayatıyla ilgili bir kehanet daha olabilir miydi? Merakı kamçılanmış ruh bu sorunun cevabını bulabilmek için zaten şimdi Hogwarts’ın kapısından içeri giriyordu. Bir zamanlar kendisine yuva olan şatoya özlemle bakarken ağır adımlarla bahçeyi geçmekteydi. Bazı öğrencilerin kendi halinde dolaştıklarını görünce geçmişi yad eden birinin edasıyla durakladı. Onları izlerken kendi yaptığı haylazlıkları anımsaması ne tuhaftı oysa. Yasak ormanda at adamlar tarafından kovalanması yaptığı numaraların en hafiflerinden biri olduğu hesaba alınırsa Foren’in zaten başına ne tür belalar açmış olabileceği belli oluyordu.

Sonunda şatoya girdiğinde o bilindik sıcaklığın kokusu burnunu doldurup ciğerlerinde depolanan hasretle birlikte genç seherbazın içindeki burukluk burayı çok özlediğini söylüyordu insanı çıldırtabilecek bir sıklıkla. Aphra’nın kehanet profesörü olduğunu öğrendiği zamanki şaşkınlığını düşünerek yoluna devam etti. Tuzaklı basamağı atlayan büyücü hala şoktaydı denebilir aslında. Durmadan insanları bunalıma sokan birini buraya almak akıl karı mıdır tartışılır; ama bir süredir burada devam edebildiğine göre işini iyi yapıyor olmalıydı. Duvarlarda hareket halinde olan tablolara sıcak bir şekilde baktıktan sonra gözlerine yerleşmiş haylazlıkla birlikte selam verdi onlara. Genç büyücüyü çoğunun hatırladığına şüphe yoktu. Az arşınlamamıştı bu koridorları. Üstelik baykuşhaneyi de çok severdi. Orada epey vakit geçirdiğini de söylemeye gerek yoktu herhalde. Zaten onu bulmak isteyenler zaman zaman baykuşların yanına gelirdi. Gerçi birkaç gece orada yatmayı düşünmüştü; ama bunun olmayacağını düşünerek yatakhanenin yolunu tutmuştu zamanında büyücü. Sonunda profesörün odasının kapısındaydı. Derin bir nefes aldı. Acaba bu kez nasıl bir tuhaflıkla karşılaşacaktı? Kapıyı çalıp içeri girdiği anda Aphra’yı ona göre gayet normal sayılabilecek bir konumda buldu. Boş boş duvara bakarken! Eh birkaç böcekle ortalıkta koşturmasından iyidir değil mi? Çekinerek konuşmaya başladığında etrafa hakim olmuş sessizliği de bozmuştu. “ Merhaba Aphra… Nasılsın? “