Sihirli Yaratık Alımları.

Suyun altındaki ülkenin*, Güney Hollanda eyaletinin başkenti olan, Lahey*'deyim. Efektif başkent aslında, yoksa gerçek başkent, yani anayasal olan, Amsterdam. Burayı daha çok seviyorum nedense. Ama arada, Amsterdam'a yani, gidiyorum. Red Lights* falan. Hey, hadi ama bende erkeğim. Neyse, olaya nereden başlamalıyım? Kim olduğumun pek bi önemi yok da, Kurtadam'ım abi ben. Neyse, konu şu; sihirli yaratıkların, Hollanda gibi özgür bir ülke varken, neden başka yerlerde yaşadıklarını anlamıyorum. Adamlar, zaten bütün gününü kokoya, ot vb. uçucu maddelere ayırıyorlar, bu yasal ve kafaları her zaman yüksek. Beni, dönüştüğüm zaman görseler bile halisünasyon zannedip es geçiyorlar. Geçmeyenler de ölüyor tabii ki ama orası ayrı konu. Yine de şahsi fikrim, böyle bir yerde yaşamak varken, İngiltere gibi sıkıcı bir yerde yaşayanlara hala anlam veremiyorum. Hele o büyücü müsvettelerine daha deli oluyorum. Arkadaşım, tamam büyücüsün de dünya hakimi misin? Değilsin. Neyse, takmıyorum zaten.

Daha gece yarısına bir saat var. Dolunayın parlak ışığını, donuk tenimin her parçasına yavaş yavaş nakşettiğini hissedebiliyorum. Işık demetleri, tenimin her yanında raks ederken, içimde yükselen, kabaran öfke de onu takip ediyor. Etrafta, kafası milyonlara ulaşmış, adeta rekor kırmaya çalışan gençleri yoksaymaya çalışıyorum. Alnımda ve şakaklarımda zonklayan damarları saymazsak, sakinim şu an. Sonraki bir saat içinde, burada olmamaları onların iyiliğine. Şayet ki burada olurlarsa, fare canlarını, kediye emanet etmiş olurlar. Evet dostlarım, kurtadam moduna girdiğim an, otokontrol sıfır oluyor. Ancak, şu klişeye deli oluyorum; 'gümüş var, kurtadam yok' hadi be ordan. İstiyorsan gümüş suyunda yıkanayım problem mi? Değil. He, o kadar delikanlısı var mıdır bilemem tabii ki. Neyse, konuya dönecek olursak sinirliyim. Adımlarım da sıklaşıyor yavaş yavaş. Pek bir ormanlık alan yok bu tarafta. Deniz seviyesi altında diyoruz, sadece tarla, bayır. O yüzden, gözden ırak yerlerde dönüşmeye çabalıyorum. Eğer günüm iyi geçmişse, o yerden çıkmam zaten. Yani uyandığımda, dönüştüğüm yerin çok uzağında bulmuyorum kendimi. Ama günüm kötüyse... Bazen ülkenin diğer ucunda buluyorum kendimi. Katliam da peşim sıra geliyor tabii ki. Tek üzüldüğüm şey, marka takıntım olduğundan, şu üstümdekiler harap oluyor. Bir bakıyorum, en ünlü marka giyinirken, sabah bi uyanıyorum, sadece paçavra. Çıplak uyandığımda oldu tabii. Ama dedik ya, burası Hollanda. Bazen öyle uyanınca, insanlar ayılmam için bira bile verebiliyolar. Şanslı günümdeysem tabii. Onun dışında, bir kere bakıp gülüyorlar. Kaç kişi vardır böyle kim bilir. Yani, çıplak buldukları. Yoksa, kurtadam tanıdıklarını pek sanmıyorum.

Adımlarımı sıklaştırıyorum. Ay ışıkları, iyiden iyiye kendini belli etmeye başlıyor. Tam bu sırada, o da ne! Bulutlar, yavaş yavaş dolunayımın önünü kapatıyor. Bu iyi bir şey aslında, dönüşüm sürecini, yani dönüşümün başlama saatini geciktiriyor. Ancak, durum şöyle ki, dönüşemediğim her dakika sancılarım da artıyor. İskeletimdeki en küçük kemikten, en büyüğüne kadar her tarafımın acı içinde olduğunu hissedebiliyorum. Dönüşmek için yalvarıyorlar. Çünkü biliyorlar ki dönüştüğüm zaman, bu acı son bulacak. Yani, dönüşürken her kemiğimin kırılmasını saymazsak. Sinirden, göğüs kafesimin yerinden çıkacak gibi olduğunu farkediyorum. Nefeslerim ağır ancak derin. Gırtlağımın, derin bir şekilde sıkıldığını hissediyorum. Nefesim düğümleniyor içimde. Aldığım nefesin, üçte biri çıksa seviniyorum. Adem elmam içine gömülüyor sanki. Leğen kemiklerimde, beklenmedik bir acı oluşuyor birden. Sırtım, sanki yerinden çıkacak gibi. Akciğerlerimin üstüne baskı yapıyor. Göğüs kafesim daralıyor, nefesim kesilir gibi oluyor. Ani ataklarla, dönüşüm kendini iyiden iyiye belli ediyor yani. Bacaklarım, artık beni taşımaktan aciz. Yalpalayarak ilerliyorlar. Dolunay, daha tamamen oluşmadı, ancak derimin hafif hafif soyulduğunu hissedebiliyorum. Ceketimin kollarını çekiyorum aşağıya. Hava çok nemli, hatta yapış yapış. Zaten düzgün nefes alamıyorum, bir de nem iyice engelliyor. Boncuk boncuk terliyorum. Hem nem, hem de vücut ısım iyiden iyiye artıyor. Gecenin tüm kokusu, şu anda beynimin içinde. Islak toprağın cansız kokusu, hatta tadını damağımda hissediyorum. Yutkunmaya çalışıyorum, yapamıyorum. Canım yanıyor. Ceketimin kukuletasını da taktıktan sonra, gördüğüm ilk tarlanın çitlerini, sanki şekerden yapılmış gibi yıkarak geçiyorum. Gücüm, hissedilir derecede artmasına rağmen, kaslarım, belirgin şekilde büyümesine rağmen, kemiklerim artık beni taşıyamayacak konumda. Omurgam hafif hafif eğilmeye başlıyor, dik duramıyorum. Kafamı zar zor kaldırıyorum. Dolunay, kendini iyiden iyiye belli ediyor. Gece görüşüm iyice hassaslaştı. Artık sokak lambaları yok, ancak ben hala var gibi görebiliyorum. Bulutlar, artık iyiden iyiye kendini çekmeye başlıyor. Yarım ay, eşsiz güzelliği ile gökyüzünde, ben buradayım dercesine parıldamaya başlıyor. O parıldadıkça, içimdeki tüm duyguların iyice azdığını hissedebiliyorum. Bisepslerim esnemeye, açılmaya ve gerilmeye başlıyor. Ceketimin kollarını zorladığını hissedebiliyorum. Bu ceket artık bana küçük gelmeye başlıyor. Tek hamlede yırtıyorum üstümdeyken. İnce olan belim, daha da incelmeye başlıyor. Buna nazaran, sırtımın, yani kanat kaslarımın bulunduğu bölge şişmeye, açılmaya başlıyor. Ay, iyiden iyiye kendini belli etmeye başladı. Bedenimdeki, küçük çıtırtıları duyabiliyorum artık. Kulaklarım çınlıyor. Gecenin bütün sesleri, dönüşümüm yüzünden birbirine karıştı. Aynı anda bir çocuğun ağlamasını duyarken, arabaların seslerini hatta cırcır böceklerinin orkestrasını aynı anda duyabiliyorum. Toprağın kokusu, evde pişen böreğin, demlenen yeşil çayın kokusu, burnumun en dibine kadar gidiyor. İçimdeki açlık, dayanılmaz seviyeye ulaşıyor. Diş etlerim çekilmeye başladı, keskinleşiyorlar. Dişlerimin uzamaya başladığını hissediyorum. Bacaklarımda, vücudumu taşıyacak derman kalmadı. Durmak zorunda kalıyorum. Durduğum gibi dizlerimin üstüne çöküyorum. Toprağın ıslaklığını, kot pantolonum olsa bile hissediyorum. Islak çimenlerin üstündeyim, daha yeni farkediyorum. Yemyeşiller. Olduğundan daha yeşil. Artık çıtırtılar büyüyor. İskeletimin her kemiği, küçükten büyüğe, acısızdan, en acılıya kadar kırılmaya başladı. Midem bulanıyor. Karnımı tutuyorum, ancak, gelen safra tadına yenik düşüyorum. Midemde ne varsa dışarı çıkıyor. Olduğum yere kusuyorum. Gözlerim kapandı, açamıyorum. Sanki binlerce iğne batırıyorlar. Yerden destek alıyorum artık. Ayakta değil, diz üstünde duracak mecalim bile kalmadı. Zihnim bulanıklaşıyor, düşüncelerim kayıyor. Nefesim, güçlükle dışarı çıkıyor. Adem elmam, artık iyice içine gömüldü. Ne nefes alabiliyor, ne verebiliyorum. Canım yanıyor, içimde büyüyen öfkeyi kontrol edemiyorum. İstem dışı yeri yumruklamaya çalışıyorum ancak, daha kolumu oynatır oynatmaz, acıyla yere koymam bir oluyor. Ayak diplerime kadar hissettiğim acı, dayanılmaz bir hal alıyor. Derim, sanki kağıt parçaları gibi dökülmeye başlıyor. Üstümdeki gömlek iyice yırtılmaya başladı. Yanlarının patladığını hissedebiliyorum. Ayaklarım, artık ayakkabılarıma sığmıyor. Önleri patladı, yanları açıldı. Bağcıklar birbirini tutamıyor artık. Kol düğmelerim, yavaş yavaş açılmaya, kopmaya başlıyor. O kadar sıcak ki, dayanamıyorum. üstümdekini tek hamlede yırtıyorum. İçimde, anlamsız bir öfke, merhametsizlik var. Yaşadığım yer itici gelmeye, nefret ettirmeye başlıyor kendinden. Anlam bütünlüğü aramıyorum artık, sadece acının geçmesini bekliyorum. Ama geçmiyor. Sanki her nefes, her saniye, bir asır alıyor ömrümden. Kuru cildimin, dökülen kül rengi artıkları, etrafta uçuşmaya ve havada kuruyup dağılmaya başlıyor. Kollarımdan, kılların fışkırdığına tanık oluyorum. En nefret ettiğim kısım başlıyor. Altımdaki kot patlamaya, iplikleri sökülmeye başlıyor. Tek düşünebildiğim, acı çektirmek ve acı çekmek. Sadece bunu düşünebiliyor, buna yoğunlaşabiliyorum.


Tam bu sırada, arkamda, hafif titrek bir ses duyuyorum. Hafif tuz kokusu basıyor etrafı. Bir parça tütün ve içki. Ancak fazla değil, en azından içki. Tütün kokusu daha ağır basıyor. Sesinin kartlığından, yaşlı biri olduğu anlaşılıyor. Ancak biraz gergin gibi, korkmuş versiyonu olan. İlk başta, ne dediğini anlamıyorum. Kelimeler, anlamsızca kulağımda çınlıyor, çınlıyor, çınlıyor... Beynim, harfleri yakalayamıyor. Acı, bütün duygularımı bloke etmiş, beni içine hapsetmiş vaziyette. Zar zor da olsa, adamı dinlemeye çalışıyorum. Söylediği sözcükler, yavaş yavaş beynime oturuyor. Anlam kazanıyor her hece. 'Evlat. Evlat, iyi misin?' Anlayabildiğim tek şey bu. Yardımla ilgili kısım, sonradan netleşiyor. 'Yardım çağırmamı ister misin? Evlat...' Ses, sona doğru daha da ürkekleşiyor. Kalp atışlarını, aramızda en az beş metre olmasına rağmen hissedebiliyorum. Bir maraton koşucusu kadar hızlı atıyor. Ancak yorgunluktan değil, korkudan biliyorum. Beynimde, sözcükleri toparlamak biraz zaman alıyor. Acı, inanılmaz derecede artmış durumda. Sözcükleri tamamen toparladığımda, ağzımı açıyorum ki, sesim çıkmıyor! Nefes veremiyorum, daralıyorum. Yüzüme kan oturmaya başlıyor. Kendimi zorluyorum, kimseye zarar vermek değil amacım. En azından, kendimdeyken böyle diyorum. Beynimde o kadar cümle varken, diyebildiğim tek şey 'Git buradan...' oluyor. Adam, itaatkar bir şekilde gidiyor. Belli ki bir yeri arayıp haber verecek. Belki polis, belki hastane. Kim bilir? Nasılsa burada olmayacağım bir süre sonra.

Bu düşünceler üstüne, kulağımdaki uğultu, keskin bir çığlık gibi canımı yakıyor. Kulak zarım patlayacak neredeyse. Vücudumdaki acı, kendini çok belli ediyor. Parmak uçlarıma kadar acı çekiyorum. Bütün kemiklerim kırılmış durumda. Kolum, ters dönmüş vaziyette, işlevini yitirmiş şekilde yanıma uzanmış. Diğeri ise vücudumun altında eziliyor. Yapabileceğim bir şey yok, omurgam kırıldı. Hareket edemiyorum. Doğrulamıyorum, hiçbir şey yapamıyorum. Tam bu sırada acı, yavaş yavaş kesiliyor. Gözlerimin önüne siyah bir perde inmeye başlıyor. Mantığım bulanık, gözlerim kadar kapalı. Hiçbir şey düşünemiyorum, acı kendini, tatlı bir öfkeye bırakıyor. Sanki ondan besleniyormuşum gibi. Diş etlerim, artık normal geliyor. Bilincimi kaybetmeye başlıyorum. Kaybetmeden önce, sadece bir saniyeliğine gözlerimi yukarı taşıyorum. Dolunay, bütün parlaklığı ile bana gülümsüyor sanki... Bilincimi tamamen kaybetmeden önce, hafif hafif gülümsüyorum sadece. Nefesim de düzenleniyor. Çok uzun bir gece beni bekliyor, çok uzun...

Netherlands = Suyun altındaki ülke. Hollanda, deniz seviyesinin altındadır ve gün geçtikçe batmaya devam eder. Çok büyük boyutlarda değil tabii.
Lahey = Güney Hollanda Eyaleti'nin başkentidir. Diğer adı, Den Haag'dır.
Red Lights = Erotik Shop gibi bir şey. Genel ev tarzı. Her daim kadın falan bulunur vitrinde.

Şimdi, diyeceksin, biliyoruz ulan artistlik taslama. Ben, gerekeni yapayım da, bakıpta bilmeyen olursa, öğrensinler işte.

Dipnot: İlk 'Kahraman Bakış Açısı' Role Play'im. Okuyan arkadaşın, bana iyi ya da kötü yorumlarını belirtmesini rica ediyorum 'Özel Mesaj'dan. Kötü olabilir, bir saat içinde yazdım. Mazur görün.