Animagus

Gördüğü son ıssız gecenin üsütüne düşen dipsiz ve aynı zamanda sonsuz bir aydınlık gece daha... Kendisine yakın olan oldukça yıpranmış hayatıydı ve artık neredeyse yok olmuştu, saydamdı; Ardından net bir şekilde tüm anılarını canlılıkla görebiliyordu. Zihnindeki anılarla canlanan, gelecek kehanetlerinin fotoğrafları arasında biraz daha gezindikten sonra içlerinden bulunduğu yere en yakın karenin içine doğru bir adım attı, gözlerini kapatarak.

Zihnine en son bıraktığı yeşil fotoğraf, Eva'nın ve Tom'un öldüğü ormandı. Korkmadan içine yürüdü, arkasına aldı, unuttu. Gözlerini açtığında toynakları hala yeşil çimlere basıyor, karşısında ulu ağaçlar yükseliyordu, sonsuz göğe doğru uzanan Londra ağaçları... Bir geyiğin burnuyla kokladı etrafını, derin bir nefes aldı. Gökyüzündeki iki yalnız testralin çığlıklarını dinledi. Benliğini kaplayan yalnızlık bu eşitliğe yeterince dayanamayıp, üzerine yapıştığı 'Christopher'in ruhunu' yıpratarak, parçalara ayırdı.

Yorgundu, daha fazla bu haliyle kalamazdı, değişti. Yanında getirdiği siyah cüppesiyle çıplak vücudunu örttü. Uzun, siyah cübbenin içinden kaldırdığı asasını hafifçe göğe savurup ikinci göğün üstüne çıkan gümüşi renkli bir kıvılcım gönderdi. Küçük bir patlama sesiyle etrafa yayılan kıvılcımların japon şemsiyesine benzer bir şekil aldıktan sonra sönmelerini, arkalarında bıraktıkları kirli dumanın, soluk gökyüzünü örten, kendisiyle aynı renkteki, bulutlara karşmasını izledi.

Biraz daha bekledikten sonra duyduğu bir çift kanat sesiyle irkildi ve sese doğru yöneldi. 'Alabildin mi?' Heyecanla sesin geldiği yere doğru yürüdü; Boğuk havanın kuru rüzgarı cüppesini uçuşturuyordu.

Christopher ile neredeyse aynı boyda ve yaşta olan beyaz tenli bir adam belirdi koyu renkli atmacanın tüylü vücudundan. Çıplak vücudunu saracak bir şey olmaksızın James'in karşısına dikildi. Kusursuz dudakları ve onların sakladığı kusursuz dişlerini hareket ettirmeye başladı; 'Biraz zor oldu ama aldım.' Rüzgar vücuduna dokunuyordu.

'Al.'

Christopher dağınık saçlarını geriye attığı eliyle, ve haz dolu mimikleriyle, diğer adamın tuttuğu kağıt yığınına uzandı. Her birine gelişi güzel göz gezdirdi, hareket eden resimlerine baktı. 'Çok az kaldı Yahuda, çok az kaldı.'

'Evet, ona yaklaşıyoruz.'

Göğü kaplayan gri bulutlar oldukça fazlalaşıp saçlarını uçuşturan rüzgar şiddetini arttırmıştı. Bir kaç saniye sonrasında büyük bir gök gürültüsünün getirdiği soğuk yağmur damlaları az öncesine kadar orada karşılıklı olarak duran iki büyücünün bulunduğu yere, ve tüm Londra'ya düşmeye başladı. Hava soğuyordu.

Silindi.

Kanatlarının
altından geçen hava akımı, zihninde oluşan boşluklarda geziniyor, her
kıvrımda uğultular yaratıyordu sanki. Göğe hakim olmak, özgürlüğü içinde
hissetmek... Hangi uyuşturucu böyle bir etki uyandırabilirdi üzerinde?
Tozların, otların, hapların ayağını yerden kesmesi, kanatlarını okşayan
özgürlüğün yerine geçebilir miydi? Hayır, hiçbir şey bu doyulmaz tatla
bir tutulamazdı. Kızıl ile toprak rengi arasında kalan tüyleri, batmamak
da direnen güneşin kızıllığına karışıyor ya da direkt gök yüzüyle bir
oluyordu. Yine de bu özgürlüğün sürekli olmadığını hatırlayınca, aklına
fani bedeninin zaafı düştü. Sırf net görüş yeteneği için büründüğü
animagus formu, dakikalardır kurbanını gölgelerin arasından izliyordu.
Maçlar her ne kadar gündüzleri yapılsa da tribünleri aydınlatmak için
yapılmış ışıklandırmaların üzerine tünemişti yaklaşık yirmi dakika önce.
Yatakhaneden sızdırdığı bir bilgiye göre açlığını kısmen dindirecek
mal, Lareina denilen kızın elinde mevcuttu. Ve Sturm'ün daha fazla sabrı
kalmamıştı. Kanatlarını gerdi iyice ve sahaya doğru harekete geçti. Kız
zaten sahanın kenarında, kendini kaybetmiş bir halde dolanıp duruyordu.
Pençelerini öne uzattı. Animagus formu normal bir şah kartalının iki
katına denkti. Yani kızı alt etmek zor olmayacaktı. Üstüne bir de kızın
dumanlı kafası vardı zaten. Pençelerini kızın omuzlarına geçirdi ve
etine deyinceye kadar batırdı kıza. Çok ağır olmayışı, onu takımların
sahaya çıktığı bölüme kadar sürüklemesine yardımcı da olmuştu. Kızı
sertçe geniş kapıya çarptırdı ve normal formuna dönmek için gerekli
sözleri tekrarladı içinden. Kızın omuzlarına batan pençelerinin yerini
elleri almıştı. Çok geçmeden insan formu, kızın kapıya dayalı bedenini
örtmüştü. Kızı ve kendini sahayı görecek biçimde çevirdi ve inanamadığı
bir hızla çıkardığı bıçağı kızın gırtlağına dayadı. Boşta kalan eli,
kızın iki elini arkada birbirine sabitleyip hareketsiz bir durumda
bırakmıştı. Henüz dönüşümün getirdiği yorgunluk üzerindeydi. Ancak
içinde gizlenen hayvan, bedensel gücünü zorluyordu. Bıçağı kızın tenine
iyice yaklaştırdı. Hatta ince bir kesik bile açılmıştı. Kızın pürüzsüz
boynundan süzülen kana dikkat kesildi gözleri. Biraz daha bu şekilde
kalsalardı, kendine hakim olamayacaktı. Dikkatini topladı mümkün
mertebe. Kızın kapanmamak için epeyce zorlanan gözleri, inatla kendi
vahşi gözlerine bakıyordu. Kara delikler içinde kendini görüyordu. Daha
fazla sürdüremedi bu sessiz irtibatı.

" Sana
bir başına eğlenmenin kötü bir davranış olduğu öğretilmedi mi küçük
Lareina ? Kardeşinden bile esirgediğin bir eğlence hem de." Kızın
hızla inip kalkan göğüslerine indi gözleri. Kan kırmızısına boyalı
halde düşündü sonra. Alnından terler mi akıyordu? Dudakları üzerinde
hızla gezdirdi dilini. "Söylesene Lareina, hayatın,
bu eğlencenin ayakları altına serilirse hangisini seçersin? Yaşamayı mı,
yoksa yaşamının ellerinden alınmasını mı? Kendini yorma güzelim, cevap
benim dudaklarımın ardında. Eğer elindekilerin tümünü bana vermezsen,
leşini şu an ayaklarımın altına sererim." Kızın kulaklarına
temas eden kelimelerin altında hiçbir yalan aranmamalıydı. Şu an bıçak
kızın gırtlağını ikiye ayırmamışsa, bunu elindeki mallara borçluydu. Kız
çırpınmaya başladı. Ancak nafileydi. Üstelik kendini savunacak bir şey
de yoktu ortada. Asası sahanın öte ucundaydı muhtemelen. Kızın
gevşediğini hissedince, Sturm de biraz gevşedi ve bıçağı kızın boynundan
çekti. Aradaki sessizliği, ikisinin de şiddetle çıkan solukları
bozuyordu. Ta ki kızın kısık sesi, sükuneti tamamen yerle bir edene
kadar.

Şans, son derece muallakta kalan bir kavram olmuştur şimdiye kadar. Ve insanlar yaşadıkları olayların şans mı yoksa şanssızlık mı olduğunu hiç bir zaman bilmezler. Herkese 'Erken karar verme hastasısınız' diyen bilgin bir çiftçi ile ilgili bir çin hikayesi de bu konuda iyi bir tartışma alanı açmıştır. -Hani atını krala vermemekte ısrar eden köylü, sonra at yok olur, yerine bir sürü at gelir, oğlu tımar ederken atları düşüp bacağını kırar, sonra savaş olur herkes oğlundan olurken bununki evde kalır acıklıdır biraz- Bu yüzden olayları her olasılığa dair değerlendirmeyi tercih ederdi. Tabi hikayeleri özet geçip de, ana fikirini değerlendirmeye alarak. Yarın ne olacağını bilmek için gerçekten uzak görüşlü ve üstün zekalı olmak gereklidir. Bunlardan yoksun olan olacağı bariz olayları bile göremez ve kehanet gibi muğallakta olan saçma yollara başvurur. Tabi bundan gerçek kahinleri tenzih ediyordu Asana. Zira tanıdıklarından bir tanesi gerçekten bu konuda iyiydi ve geleceği görmek için aslında bu yeteneğine ihtiyacı yoktu. Bunu ona söylediğinde o kahin bu tür konulara henüz aklının ereceği yaşa gelmediğini iddia etmişti bu kızın. Oysa aşırı derecede yanılıyordu.

Plan belliydi. Gereken tüm malzemeleri hazırlamıştı. Gideceği yeri, kitapları içine koyacağı torbayı, torbayı saklayacağı bölümü, hepsini, hepsini iyice araştırıp hesaplamıştı. Hatta, bir çok öğrencinin bilmediği güvenlik ayrıntılarını da çaktırmadan deneyerek çözmüştü. Zaten bir kaç gün sonra bu kitaplar yerlerine geri dönecekti. Bu yüzden en ufak vicdan azabı ve telaş hissetmiyordu. Cezaya kalma olasılığı bir tek onu endişelendiriyordu ama kayıtlı animagus değildi. Büründüğü hayvanın görüntüsünü bilmeyenler neye dayanarak kendisini cezalandırabilirlerdi ki? Kaldı ki Asana'nın kitaplara duyduğu merakı akıllarına nasıl getireceklerdi ki. Sonuçta, okulda oldukça tembel, haşarı, kitaplardan zerre hazzetmeyen biri izlenimi de vermişti.

Kafasında hazırladığı planı yeniden gözden geçirdi. Uzun saçlarını bir toka ile topladı. Bu yetenek için oldukça çalışmıştı zamanında, şimdi de bunun meyvesini toplayacaktı. İlk meyve, yasak kitaplardı ve bu da hiç fena değildi. Sonraki meyveler de bu kitaplardan öğrendiği büyülerle elde edecekleriydi elbette. Büyüyle içi genişletilmiş torbayı sıkıca tuttu, ardından yere koydu. Gözlerini kapattı, derin bir nefes aldı, odaklandı. Boyunun küçüldüğünü, vücudunun tüylerle kaplandığını, kollarının kanatlara, ağzının burnunun kıvrık bir gagaya dönüştüğünü hissediyordu. Gözlerini açtığında kocaman kahverengi, sarımsı baykuş gözler açıldı. Sevimli bir baykuş olmuştu. Kanatlarını çırptı, daha uçmaya alışmamıştı ama deneyecekti. Sonra içinde bulunduğu hayvan şeklinin iç güdülerinin olduğunu keşfettiği aklına geldi. Bu içgüdülere teslim olursa kanat çırpacak, ya da fare avına düşecekti. Kanat çırpma denemeleri bu şekilde başarıya ulaşınca yukarıda bir kaç tur atıp yere süzüldü. İniş biraz sert olduğundan pençeleri acımıştı ama en azından o kadar da kötü değildi. Sonuçta bir insan için iyi baykuşluk ediyordu şu anda. Torbaya doğru tin tin adımlarla ilerledi, (biraz kanat çırparak gidişini hızlandırabiliyordu) torbayı gagasıyla tuttu, bu sefer bu şekilde uçmayı denedi. İlk başta biraz zorlansa da oluyordu. Bu kahverengi gövdeli, beyaz suratlı baykuş, oldukça hazırdı işini halletmeye. Havada tekrar, bir kaç tur attı. Ardından pencereye doğru uçmaya başladı. İçinden de düşmemek için dualar ediyordu. Kanatlarına kramp girmemesi iyi olurdu, ya da ters bir rüzgarla karşılaşmamayı dilerdi.

Hogwarts binasının etrafında biraz uçtuktan sonra(Manzara muhteşemdi, artı havada süzülmek harika bir duyguydu) kütüphanenin penceresini buldu. Açık hava biraz sersemletmişti baykuş Asana'yı ama en azından tüylerin arasından geçen hava sayesinde bu kadar çaba onu terletmiyordu. Bugün hava sıcaktı, bu nedenle pencereler açıktı, bu iyiydi, bir yerden taş alıp camı kırmak zorunda kalmamıştı. Tek bir ötüş sesi bile çıkarmamaya çalışarak kütüphanenin arka tarafına, yasak bölmeye ilerledi. Bu saatlerde burası oldukça sakindi. Kimse yoktu görevliden başka. O da bu bölmenin güvenli olduğuna emindi. Sonra, aşağı doğru pike yaptı, bu sefer daha düzgün bir iniş yaparak pençelerini incitmedi. Ardından yavaş bir şekilde nefes alıp vererek baykuş gözlerini kapatarak yeniden konsantre oldu, boyunun uzamasını, tüylerin kayboluşunu, bedeninin yeniden bir genç kız olarak şekillenişini hissetti. Hemen ağzından torbayı çekti, cebinden asasını çıkardı. Kitapları incelemeye başladı sessiz bir şekilde. Asasını hareket ettirip büyü yaparak onlardaki güvenliği çözmeye çalıştı. Sonra içlerinden birini eline aldı, ses çıkarmasına izin vermeden torbaya attı. Ardından diğerlerini, diğerlerini. Heyecanı doruktaydı. Lestat buna çok memnun olacaktı. Zaten o da kitapları geri getireceklerini söylediğinden hiç üzüntü duymuyordu bu yaptığından. Kitapları tamamladığında bir sesle irkilse bile hızla gözlerini kapattı, yeniden baykuş şeklini aldı. Sonra yanlardan torbayı sıkıca kavradı. Kanatlarını çırparak havalandı daha sonra. Ağzındaki sihirli torbayı taşımakta bir an bile zorlanmayarak pencereden uçtu, gitti.

"Bu kitabı alamazsınız Bay Curtis." dedi kütüphaneci bayan. Öğrencilerin kitapları vurdum duymaz bir şekilde kullanmasından onlara gerekli önemi vermemesinden dolayı hep suratı bir karış asık ve sinirli dolaşmıştır zaten. Ancak Jean Baptiste farklıydı. Binasının özelliklerini sonuna kadar gösteren birisiydi. kütüphaneci ona diğerlerinden farklı muamele etmişse de herkesin için genelde aralarındaki iletişi formal tutmaya çalışırdı.
"Yapma. Sadece bir günlüğüne istiyorum. Hem bu ciddiyette nereden geliyor Mathilda?" Jean ve Mathilda hep arkadaş gibiydiler. Bazen gece geç saatlere kadar kütüphanede kitapların yerlerini değiştirirler bazen yeni gelmiş kitapları kataloglarlar bazen de sohbet ederlerdi. Bu aralarındaki arkadaşlık bağının verdiğini samimiyetin birden yok olması Jean'ı ne kadar düşündürse de etrafına göz attığında öğrencilerin bakışlarının üzerinde olduğunu fark ettiğinde her şeyi anladı. Boğazını temizleyip sesini biraz kısarak kütüphaneciye yaklaştı. "Sadece bir gün." Mathilda onu kıramadı. Başını uysalca salladı ve gülümsedi. Deftere kayıt düşmeye bile gerek duymadı.

Jean Baptiste bazı insanlar üzerinde etkileyebilme yeteneğinin olmasına sevinerek hareketli merdivenlerden iniyordu. Bazen yukarı çıkan sakar öğrencilerin omzuna yanlışla çarpmasına sinirli bakışlar atıyor ancak sonra onların acemiliğine yorup yoluna devam ediyordu. Ne de olsa kendisi de bu okula ilk geldiğinde merdivenlerden düşüp öleceğini sanmıştı. Bu eski küçük anıya gülümseyip aldığını kitabı okumak üzere Ravenclaw Ortak salonuna yollandı.

Az sonra kendisini yatağına atmış ve animagusluk ile ilgili ana hatları olabildiğince öğrenmişti. Aslında bu kitapların öğrencilerde kalması, teorikten geçip pratiğe yönelmelerini teşvik etmesine bakılırsa yasak olması mantıklıydı. Ancak kimin bunu yapacağını bilip bilmemek olanaksızdı. Jean deneyecekti. Evet hatta başarıya ulaşacağından bile neredeyse emindi. Ancak hiçbir şey belli olmaz, denemesi ölümcül sonuçlar doğurabilirdi. Kitapta da dediği gibi tamamen o hayvan olarak kalma ihtimali insanın biraz canını sıkıyordu. Animagusluk özel yetenekti ve onun ailesinde böyle bir yeteneğe sahip birisinin olup olmadığı meçhul bir durumdu. Bu göz önüne alındığında kendisinin doğuştan gelen bir lehine durum olmadığından hüsrana uğraması en mantıklı sonuç olabilirdi. Jean Baptiste yinede meraklıydı. Kitabı kapatıp yastığının altına koydu. Üzerine cübbesini geçirip ortak salonlarından çıktı.

Hava kararmaya yüz tutmuş ancak son deminde idi. Neredeyse küçük bir hava akımı yüzünü ısırıyordu, cübbesinin eteklerini uçuruyordu. Karanlık Orman ileride görünmeye başladı. Şatoyu ardında bırakmış uçurumdan geçit veren köprüyü henüz geçmişti. Burasının yasak olduğunu bildiği halde daha önce kaç kere gelmiş ve bu alışmışlığın verdiği rahatlığın eşlik etmesi ona huzursuzluk yaratabilecek bir şeye mahal vermiyordu. Nihayet ulu bir ağacın altında durdu. Aklından türlü hayvan geçirmeye başladı. Bir köpek, kedi, baykuş,... Belki daha güçlü şeyler; ayı, kurt, kaplan,... Kararsızlığa düştüğü anda hep kendi içinde bulurdu çözümü. Bu çok mucizevi bir şeydi ama gerçekti aynı zamanda. Kendisini düşündü. Neydi ki? Nasıl bir değeri vardı ya da özelliği. Gözü kalbinin üzerindeki Ravenclaw armasına gitti. Mavi kumaş üzerine bronz kartal. Kartal! Evet işte bu tam isteyeceği hayvandı. Uçmak ve özgür olmak aynı zamanda da güçlü olmak. Gökyüzünün maviliğine gözlerini dikti. Onu bir sevgiliye bakan aşık gibi süzdü. O kadar istemle o kadar içten... İçinde garip bir his uyanmıştı. Aslında garip ötesi daha önce hiç hissetmediği bir şey. Gözleri daha iyi görmeye başladı. Etraf daha da bir renklendi. Yanında bir sürü canlı formu olduğunu yeni anlama başladı. Her şeyin farkına yeni varıyordu. Kolları büyüyor ama aynı zamanda uzuyordu. Kendisi küçülüyor ama sanki aynı zamanda büyüyor ve hafifliyordu. Böyle çelişkili olayların karmaşasında kendisini kaybetme raddesine geldi. Kötü bir şey olacağını sandı. Ta ki hava kanat çırpan afallamış bir kartal ortaya çıkana kadar. Mutluluk çığlıkları havada kanat çırpma sesleriydi. Özgürlük onu kucaklıyor sımsıkı sarıyordu. Kartal havada salto yapıp şatoya doğru yöneldi. Kimse onun o olduğunu bilmiyordu. Bilmeyecekti.