Zihinbendar & Zihinfendar

Gümüşümsü parlak aura formundaki çocuğun yarısaydam kolları üzerlerine gelirken kabus yavaş yavaş üzerlerine çöküyordu Ryan tüm kötü anılarını tekrar yaşıyordu. Tüm hayatı çok hızlı bir şekilde gözlerinin önünden geçtikten sonra her taraf karardı. Kısa bir bekleyişten sonra tablo aydınlandı. Çocukluğuna dönmüştü, arkadaşlarıyla tüküren bilye oynuyorlardı. Sıra Ryan’a gelmiş olacak ki arkalardan iri yapılı bir çocuk haykırdı. ‘’Hey, Ryan sıra sende dostum. Yoksa ağlayıp kaçacak mısın?’’ İri yapılı çocuk ve müritleri kalın ve ulumaya benzer bir sesle kahkaha attılar. Ryan ise çok taktiksel bir şekilde oynadı. Bilyesi tam iri çocuğun önünde durdu ve çocuğun yüzüne iğrenç kokulu yapış yapış tükürüğünü fırlattı. Çocuk tiksintiyle böğürerek Ryan’ın üzerine atladı ve yere yapıştırdı. Tükürüklerin keskin kokusu ona da bulaşmıştı. Bu Ryan’ı hiç memnun etmemişti. Çevik bir hareketle asasını çekti ve haykırdı. ‘’Tarantallegra!’’ Yaşına göre çok üst düzey bir büyü yapmış olmasına rağmen büyü kusursuzdu. Şişman çocuk bedenine inat bir çeviklikle dans ediyordu. Nihayetinde is dengesini kaybedip yere yapıştı. Sonra müdürün tok sesi duyuldu. İkisini odasına çağırıyordu. Tozlu, eski basamakları matem havasında tırmandılar. Bu sırada şişman çocuk hala dans ediyordu. Büyünün etkisi ise ancak müdürün odasına girdiklerinde sona erdi. Sert suratlı adam oturmalarını emretti. Eski ahşap koltuklara oturdukları anda o koltukların bir işkence koltuğu olduğunu anladılar. El ve ayak biletlerine oturur oturmaz büyülü kelepçeler bağlanmıştı. Ne kadar debelendiyseler de başa çıkamadılar, büyünün bozulması imkansızdı. Bu süre zarfında ise müdür sessizce onları izlemişti sonra otoriter sesiyle onlara cezalarını belirtmişti. Fakat artık Ryan bu cezayı komik bir anı olarak hatırlıyordu. Korkunç değildi.

Böyle düşünür düşünmez her şey dondu ve karardı. Karanlık bir süre onu meşgul etmişti. Etraf yine aydınlandığında ise tablo değişmişti. Geniş bir holdeydi. Duvarlardan birinde bir şömine diğerinde ise geniş bir kanepe vardı kanepenin üzerinde ise genç bir bayan yatıyordu, hamileydi. Fakat kadın Ryan’ı görmüyordu halbu ki tam önünde duruyordu. Sonra Ryan bedenini yokladığında hayalet formunda olduğunu gördü. Bu duruma bir anlam getiremedi, sadece izlemeye devam etti. Düşüncelere dalmışken kapıya vurulmuş olacak ki kadın yavaşça yerinden doğruldu. Ve ağır-aksak kapıya doğru ilerledi. Titreyen elleriyle tozlu kapıyı açtı. Karşısında uzun boylu, sarı saçlı ve mavi gözlü bir adam duruyordu. Yüzünde hiçbir ifade yoktu. Biran gözü seğirdi ve çok sakin bir sesle karısına seslendi. ‘’Benim sevgili karıcığım ve bebeği bu gün nasıllarmış bakalım.’’ Kadın bir şeye bozulmuş göründü, suratı asıldı. Ve bariz bir sitem yerleşti suratına. ‘’O senin çocuğun! Neden anlamıyorsun ha? Seni aldatmadım!’’ Adamın suratı ani bir değişikliğe uğrayarak hiddetlendi. Sesi ise yüzünün uğradığı değişiklikten daha büyük bir değişikliğe uğramıştı. Sakinlikten eser yoktu ve nefret doluydu. ‘’SEN! BENİ ALDATTIN MİCHELLE! BUNU HERKES BİLİYOR!’’ Son kelimesinin hiddetten zorlanarak söylemişti. Kadın iki adım geriledi, çünkü adam elini asasına götürmüştü. Kemik rengi asa tamamen ortaya çıkınca zavallı kadın can havliyle merdivenlere koştu her adımda tozlar uçuşan merdivenleri olabildiğince hızlı tırmandı. Bu arada büyücüde arkasından geliyordu. Hiç acele etmiyordu ne de olsa bu işi bu akşam bitirecekti. Kadın nihayet sahanlığa ulaştığında, kuytuda duvara dizilmiş dolaplardan birinin içine zorla sığarak saklandı, ayak sesleri duymayı bekledi. Sonunda beklediğini buldu. Sakin ve korkutucu ayak sesleri... Sahanlığın tam ortasında durdu, haykırdı. ‘’Michelle seni asamın tek hareketiyle bulabileceğimi biliyorsun değil mi? Haydi çık dışarı!’’ Genç kadın korkudan ölmek üzereyken küçük asasına sarıldı. Dolabın kapağını hafifçe aralayıp basit büyülü kelimeler mırıldandı. Kuvvetli büyülere yetecek gücü yoktu. Fakat o basit büyü ona yarar sağlamaktan çok, zarar verdi. Yerini belli etti. Adam hiddetle asasını dolaba çevirip dolabı kıvrak bir hareketle yok etti. Kadın şimdi korumasızdı, bir o kadar da çaresizdi. Umutsuzca mırıldandı. ‘’Seni aldatmadım…’’ Adamın yüzünde nefret duygusundan başka bir duygudan eser yoktu. Asasını doğrulttu. ‘’Daha fazla dinlemek istemiyorum. Avada Kedavra!’’ Asasından çıkan yeşil ışık demetinin etkisiyle kadının cansız bedeni düştüğü ahşap zeminde tok bir ses çıkardı. Adamın yüzünde ise acı ve haz karışımı bir ifade vardı. ‘’Sıra geldi senin şu küçük piçine.’’ Asasını kadının cansız bedenindeki karnına doğrulttu. ‘’Diffindo!’’ Karında oluşan yarıştan ahşap zeminde kanlı bir cisim yuvarlandı. Fakat kanların arasında bile annesinin katili olan adama olan benzerliği gözden kaçmıyordu. Sarı saçları ve dudak yapısı tıpatıp aynıydı. Kaş yapısı ve burnu ise az önce hayatını kaybeden annesinin birebir kopyasıydı. Ölümcül lanetten anne karnında etkilenmemiş olacak ki hala yaşıyordu. Adam zayıf nefeslerle soluklanan canlıya bakakaldı. Boşluktaki gözlerinden iki damla yaş süzüldü, asasını çenesinin altına dayadı ve son sözlerini söyledi. ‘’Özür dilerim, Avada…’’

‘’Yeter!’’

Zhihinbend etkisini gösteriyordu, az sonra gerçeğe dönmüştü. Bu hikayeyi daha önce canından çok sevdiği dedesinden dinlemişti fakat birebir yaşamak kanını dondurdu. Kendi babasının annesini ve kendisini öldürüşünü görmek gerçekten çok ama çok kötü bir histi. Onları ilk kez ve son kez somut olarak böyle görmek gerçekten insanı boşlukta bırakıyordu. Bu arada gözlerinden süzülen iki damla yaşı Argarot’un görmemesi için çabucak sildi ve onu beklemeye başladı. Oda silkinip kendine gelindiğinde Ryan’da taşın gücünden yeni kurtuluyormuş numarası yaptı. Taşın büyüsünün yok olup bir altına dönüştüğünü ise Argarot’un astın nesneyi hak ettiğini söyleyerek ona fırlatmasıyla fark etti. Altın’ı elinde evirdi çevirdi. Nedense üzerindeki negatif enerjileri emdiğini hissetti. Fakat buradan biran bir an önce uzaklaşırsa daha mutlu olacaktı. Bunun için onlara bir anahtar gerekliydi. Altını bir yükseltinin üzerine koydu ve onun anahtara dönüşmesini sağlayacak olan büyülü sözcükleri fısıldadı. Sonra yaşadıkları bu kısa süreç içerisinde çok şey borçlandığı insana, Argarot’a dönüp haykırdı. ‘’Sıkı tutun!’’