Bir Ejderha Macerası

Konu: Bir Ejderha Macerası Salı Tem. 10, 2012 4:34 pm

Denise Chantal Joel x Darci F. Silverswan x A. Kyndra Bianchett

Mike Dante Scodelario x Aleksandre Lucien Roux

Kızıl cadı, yatakhanenin penceresinden dışarıya çıkarmış olduğu başıyla etrafı en ince ayrıntısına kadar süzdü. Böyle güzel bir havanın verdiği mutlulukla dolmuştu adeta, bir mutluluk patlaması yaşaması an meselesiydi. Dışarısı oldukça güzeldi, ağaçların yeşilliği ayrı bir parlaktı bugün. Çimenler ve toprak hiç eksik kalmıyordu. Denise’nin en sevdiği görüntüydü bu, böyle manzaraların resimlerini çizmek en büyük arzusuydu. Lakin bugün içinden ne kalemini, ne de resimlerini çizdiği defterini almak istemiyordu, onlara elini sürmek bile en son isteyeceği şey haline gelmişti. Normalde bugünleri hep değerlendirirdi, lakin anı anına uymamak bu olsa gerekti. Biraz da üşengeçlikten olsa gerek oturduğu pencerenin geniş pervazına yayılmıştı. Bu şekilde bütün gün kalabilirdi ona kalsa, lakin yapacağı bir sürü işi vardı. Her zaman bazı şeyleri sona bırakmasa olmayacaktı sanki. Belki bir ödevine bakardı ama ödev yapmakta gelmiyordu içinden. Sadece böylece kalmak, heykel gibi kalma konusunda üzerine yoktu cadının. Ödevleri, dersleri düşünürken o ödevi, geçenlerde sıkıldığı bir günde yapmış olduğu aklına geldi. Bunu öğrenir öğrenmez cadının içi içine sığamadı zaten. Burada hareketsiz kalmak ona ne zevk verirdi bilinmez, aslında bu ona göre bir şey değildi. Sonra aklına kendince dahi bir plan geldi, ona verilmiş olan minik ejderhaları bu güzel havada gezip eğlendirmek. Aslında, ejderhaların ne eğlence zevkleri vardı ki! Fakat kızıl cadı onları çok severdi ve her canlının eğlenmesini, bu dünyada bir yerinin olduğunu düşünürdü. Yanlışta düşünmezdi! Ama Hogwarts çevresinde gezdirmek akla, mantığa uygun gelmiyordu. Yine de Denise, dediğini yapmak istiyordu. Hem birkaç gündür zavallı ejderhalar rahat nefes alamamışlardı. Gördükleri tek yer yatakhaneden başka bir yer olamamıştı. Denise, bu güzel havaya onların da ihtiyacı olduğunu düşünüp birkaç Ravenclaw gelmeden önce onları çıkarmak istiyordu. Tek başına başarabilir miydi, pek bilmiyordu ama o küçük şeyler azıcık söz dinlerlerse bunu yapabilirdi. Hem onları evcil hayvan olarak edinirken kendine oldukça güveniyordu. Şimdi onlara kötü bakarak onların eceli olmak istemezdi. Her ne kadar güçlü yaratıklarda olsalar hayata yeni gözlerini açmış bir şeylere tutunmaya çalışan yavrulardı onlar, Denise için. Neyse ki, şanslarına yatakhane boştu, çoğu dışarıya bu güzel havayı değerlendirmeye çıkmıştı. Denise, son kez toprağın kokusunu ciğerlerine doldurup pencereden ayrıldı. O yaratıkların, bir kutu içerisinde aynı nefesi paylaştıklarını düşündükçe iyice ürperiyordu. Çünkü bu sağlıksız bir şey olurdu. En azından günde bir kere de olsa onları o kutudan çıkarıp gün yüzü göstermeye çalışıyordu. Sağlıksız olması aynı havayı paylaşmalarıydı ama diğer her şey cadının kontrolü altındaydı. Mantıksız bir şey yaptığını hiç sanmıyordu, onlara gereken ortamı sağlamıştı. Sadece, birkaç kişinin odaya dolmasını istemiyordu ve buradan onları hızlı bir şekilde götürmek çıkartmak istiyordu. Elini çabuk tutarsa ondan şanslısı olamazdı, birkaç yatak ötede duran yatağına göz attı. Yatağının hemen baş kısmında şapkaları asılıydı, hızlı adımlarla ilerleyip yatağın altına eğilip kollarını zorlayarak kutuyu aldı. Kutuya elleri değdiği gibi kenara çekiş işlemi halletti. Kafesi andıran kutuyu eliyle çevirip yapmış olduğu büyüleri açmada da kullanmak için asasının her zamanki yerinden çıkarıp büyülü sözcükleri söyledi, sırasıyla. Hafıza sorunu olmadığından dolayı bu işlemi gerçekten hızlı bir şekilde yapmıştı. Bir karar verdiğinin farkındaydı, onları biraz havalandıracaktı ve kimsenin buna karşı gelmeye hakkı yoktu. Aslında, kimse de bunu biliyor sayılmazdı ya. Birilerinin şikayetinden korktuğu için genellikle açıklamaz, kimseye çaktırmadan onlarla ilgilenirdi. Büyüleri yapmasının ardından kutuyu yavaş yavaş açıp içerisinde neler olup bittiğine baktı. Her şey normal gözüküyordu, hepsi hayatlarından memnun biçimdeydiler. Onların bu halini görmek kızıl cadıya biraz mutluluk verdi. Şimdi yapması gereken onları bir şekilde bu odadan çıkartmaktı. Kutudan çıkarıp çıkarmamakla kararsız kaldı çünkü tek başına hepsiyle ilgilenemeyeceğini biliyordu. Ne yapması gerektiği hakkında hiçbir fikri yoktu. Ayrıca, o kadar katı bu üç ejderhanın bulunduğu kutuyla da inemezdi. Meraklılar kesinlikle ne olduğun sorardılar, bu yüzden başka bir yol bulmalıydı. Kızıl cadı dalmış gitmişken o anda yatakhanenin kapısı açıldı, ne olduğunu anlayamayan Denise korkuyla zırha benzeyen kutunun kapağını sert bir şekilde kapamıştı. Biraz korktuğu için bu sert tepkiyi vermişti, lakin geleninin Darci olduğunu görünce biraz daha rahatladı. Onun da ejderhalardan haberi yoktu ama biri ona yardım edecekse bu Darci olmalıydı. Darci’yi çağırmadan Darci neden öyle tepki verdiğini merak edercesine kızıl cadının yanına yaklaşmıştı. Olacakları umursamayan Denise, elindeki kutunun kapağını içerisi görünecek şekilde açtı. Biraz sonra işitecek olduğu sözleri şimdiden biliyordu ama umursamak istemiyordu. Sadece, “Darci, bu yavruları dışarıya çıkarmam da bana yardım edebilir misin?” demekle yetindi. Bu yavruların bu şekilde kapalı kalmasını destekleyemezdi her Ravenclaw.

Konu: Geri: Bir Ejderha Macerası Salı Tem. 10, 2012 8:00 pm

'Nereye geçiyorsun?'

'Yatakhaneye. Malum sensiz kalacağım tek yer orası panpişim. Benim de bir dayanma sınırım var.'

'Ama ben dayanılmazım hatun.' Kulağına yaklaşıp fısıldadım 'Belki Cornelius için. Benim için ASLA.' Asla kısmını bağırarak söyledim ve beklenmedik anda gelen bu çığlık yerinden oynamasına neden oldu. Kıs kıs güldüm. Sanırım geçen seferin rövanşını almış sayılabilirdim, ya da geçen sefer rövanşı alan Jav miydi? Aman ne önemi var, biz birbirimizle uğraşmadan duramayız. Şuan bunları açıklamak yerine yapmam gereken başka bir şey var, Javier'den kaçmak... Yakalarsa okulun mavi cübbelileri arasında yeteri kadar birbirimizi rezil ediyoruz kalanalrın arasında da hak geçmemesi için elinden geleni yapacaktır.

_Kızlar yatakhanesi(nin önü)_

'Bir dahaki sefere kaçamayacaksın Panpiş.' Merdivenlerden çıkarken Jav'i duyuyordum. Oh, atlattım işte. Gerçekten de yorulmuştum biraz. Şimdi yumuşacık yatağıma uzanır, peluş filime sarılır bir keyif yaparım birşeyciğim kalmaz. Tüm bu ümit merdivenleri çıkma işini hızlandırdım. Tuhaf, etrafta kimsecikler yok. Her zamanki şapşal-her şeyi ilk defa görmüş gibi etrafa bakarak yürüyen- ifademle yatakhaneye ulaşmıştım işte. 'Kim kapattı şu kapıları?' Ceryanda kalmayalım, pencereden essin kapı kapalı dursun mantığında bir kaç aşırı süpersonik idiot vardı, onların işi olabilir mi? Kapıyı açıp ilerledim, yatağıma ulaşacağım. E yatakhanede de kimsecikler yoktu? I-hı, Denise hariç. İleriye doğru her adım attığımda ayak seslerimin yankılandığı gibi, az önce onun da elindeki kutuyu kapattığında oluşan pat sesi yankılanıyordu. Ne vardı kutuda acaba? Birazdan cevabını öğreneceğimi sezerek yaklaştım kıza. İçimdense Tanrı'ya şunları yalvarıyordum 'Kiliseye gelmemiş olabilirim. Hatta nefret etiiğimi de biliyor olabilirsin ama bil ki nedeni iyi bir insan olmam.' Sahi iyi bir insan mıydım ben? Dürüst olmalıydım en azından Tanrı'ya. 'Yani, en azından iyi bir insan gibiyim. Lütfen şu kutudan yiyecek birşeyler çıksın. ' En az Tanrı kadar ben de kutunun içinde yemek olmadığının bilinciydeydim ama İsa'yı göğe çıkaran Tanrı kutuya yemek koyamayacak güçte değil, ümit işte. İştahla ve kabul olmayan bir duaya edilecek isyana hazırlanıp Denise'nin tam karşısına geçtim. Kurmam gereken bir cümle vardı ama ben koklamaya öncelik verdim. Yemek kokusu yok malesef. Sıraya 'Bu kutuda ne var?' sorusuna gelmişken buna gerek kalmadı çünkü Denise kutunun kapağını açtı. Altı tane göz bana bakıyordu, olamaz. Küçük ve bıcır bıcır konuşan yaratıklar olan çocuklara bile katlanamayan biriyim ben, bunları görmemem gerekirdi. Okulda olmalarına kim izin vermişti ki? “Darci, bu yavruları dışarıya çıkarmam da bana yardım edebilir misin?” Denise'nin sorusu karşısında ağzım açık kalakaldım. Öylece kaç saniye beklediğimin farkında değilim, beynim düşnümeye tekrar başladığında konuşmayı denedim. 'Ovv, Merlin'in golf sopası! ' Ellerimi havaya kaldırıp tekrar aşağı indirmiştim istemdışı. 'Neler oluyor burda?' Ellerimle alnımı ovuşturuyordum. Sezonun ve Hogwartda geçirdiğim yıllarda buranın şaşkınlarından olabilirim, kocam olan 'şans' beni terk etiiğini düelloda açıkca belirtmiş sersermleye sersemleye içmiş kadar kafa duruma gelmiş olabilirim ama bu kadarını da hak edecek ne yaptım yahu? Etrafa baktım, kimsecikler yoktu, oh. Derin bir oh çekip fısıldayarak işaret parmağımı Denise'nin alnına vurmaya başladım 'Okulda ejder bulundurmanın yasak olduğunu bilmiyor musun? Delirdin mi sen! ' Denisenin alnını rahat bırakıp ileri geri yürümeye başladım. Gördüğünüz gibi bu voltalar sadece hapiste atılmıyor. Yusuf ve Joseph aynı anda size çıkma teklifi ettiğinde bi haltın içinde bulunuyorsunuz ve bu volta başlıyor.'Bu ejderleri derhal geri yolla, NASIL GETİRDİYSEN, KAYBOL, YOK ET!' Gereğinden fazla çıkan sesimden rahatsın oluyorum. Orda öylece ejderlere dönmüş, sevgiyle onları izleyen Denise'nin hali beni bir yandan çıldırtıyor diğer yandan ne yalan söyleyeyim etkiliyor. Böylede hemen sönen bir tipim, hiç de sevmem bu huyumu.

Kutunun önüne gelip dizlerimin üzerine çöktüm. Off onları çok seviyormuş gibi gözüküyor. Kutunun içine bakıyorum. Zararsız gözüküyorlar, o kadar da kötü olmayabilirler. Bu okulda bulunmalarının yasak olduğunu değiştirmiyor ne yazık ki. Ah bu arkadaşlarım, nedne hiçbiri de normal bir şey yapmaz ki? 'Pekala anlaşma yapalım. Onları dışarı çıkarmana yardım edeyim, sen de okuldan uzaklaştıracağına söz ver?' Denise'nin gözükaralığından çekindiğim için fısıldayarak ekledim 'İyiliğin için gereken bu. Söz mü?'