Julietra Sergeyevich

Romeo’nun başını okşarken kedinin tasmasına bir kâğıt yerleştirdi ve kendi kendine tebessüm etti genç cadı. ‘‘Bunu Glad’a götür Romeo.’’ Tebessümü yüzüne yayılırken kedisinin arkasından baktı sakince. Birkaç hafta önce onunla konuşmaya başlamış ve adeta bambaşka bir dünyaya adım atmıştı. Ravenclaw’un en yakışıklı çocuğu kendisinden hoşlanırken, nasıl eski Julietra durabilirdi ki? Aslında onun duygularından pek emin olamasa da, ilişkilerine bir isim bile koymamışlardı. Çoğu kez onun elini tutmuş –başka bedenlerle- olmasına karşın, yine de içini mutluluk dalgası kaplıyordu. Dersliğe adımını attığı zaman fazla ileri gidememişti. Karanlık odalardan her zaman korkar ve küçükken en çok bundan yakınırdı. ‘‘Kimse var mı?’’ Sesine gelmeyen karşılık dışında tek duyabildiği, yankılanan tiz sesiydi. Birkaç adım attı ve etrafına bakındı. Bir şey olmayacağından emin olmuşçasına yürümeye başlarken takıldığı sıra ile yere kapaklandı. Gözlüğünün çatlamadığına sevinerek, ayağa kalktı ve etrafı dolaştı. Şimdi daha dikkatli yürüyor ve eli ile önünü yokluyordu. Pencerenin kenarına geldiğinde perdeyi açmak istedi ancak gözüne çarpan kâğıt sayesinde bu fikir de askıda kalmıştı. Küçük kâğıdı eline dikkatle alıp okumaya başlamıştı.

‘‘Julietra, seni şimdiye kadar hiç ayak basmadığın bir ortama davet ediyorum. Yaratıkları inceleyebilmek ve anlayabilmek için, onlarla aynı ortamda bulunman gerekir. Dersliğin hemen ortasındaki sıranın altında gizli bir tünel var. Sorularını sonrası için sakla.’’

Gözleri büyürken etrafına baktı ve tünelin girişini gördü. Teneke bir kapakla kapatılmış, sıranın hemen altındaydı. ‘‘Ama ben yaratıklardan çok korkarım!’’ Saf görünüşü, tiz sesini desteklerken elleri de titremeye başlamıştı. Nefesi darlaşırken gözlüğünü düzeltti ve elleriyle sırayı ittirmeye çalıştı. Birkaç zorlanma hareketinde sonra tünelin girişini açabilmişti. Adımları yavaş yavaş merdivenlerden inerken etrafına bakındı. Oldukça pis ve yosun kaplı görünen bu tünelin bir lağım çukuru olduğu düşünülebilirdi. Birkaç adım attıktan sonra etrafını incelemeyi bırakmış, sadece tünelin çıkışına odaklanmaya karar vermişti. Tabii omzunda hissettiği bir harekete kadar… Sakince yeşil gözlerini omzuna çevirirken bir çığlık koparı verdi. Göz göze geldiği örümceği üzerinden atarken var gücü ile koşmaya başladı. Neyse ki ışık görünmüştü ancak genç cadı bunun farkında bile değildi.

Ayağı yumuşaklığı hissettiği an dönüp etrafına bakıyor ve bir ormana geldiğini fark ediyor. Birçok yer görmemiş olmasına karşın kitaplardan edindiği bilgi ile burasının neresi olduğunu biliyor; Yasak Orman. Yüzünü buruşturup gözlüğünü düzeltirken ışığın olmamasına lanet ediyor. En çok ihtiyacı olduğu sırada ortada olmazdı zaten, artık olanla yetinecekti. Fazla korkutucu görünen bu orman, genç kuzgunu kasvetle kaplarken kolunda hissettiği acı daha da canını sıkıyor. Kan kolundan eline doğru süzülürken gözleri büyüyor ve gözyaşları yanaklarından akıyor. O sırada çalılardan gelen ses ile yerinden zıplıyor. Ağzı bir karış açık ve gözleri ise pörtlemiş şekilde gerilemeye başlıyor. ‘‘Ne var orada?’’ Titreyen sesi, bedenini de titretirken ağaca çarpıyor ve inliyor. Yara almayan elini ağzına doğru kapatıp derin derin nefesler alıyor. ‘‘Elma dersem çık, armut dersem çıkma.’’ Sözlerinin ardından yaralı koluna tekrar bakıyor ve büyük ihtimalle kan yüzünden olacağını düşünüyor. Çarptığı ağacın arkasına geçerken saklanmayı tercih ediyor. Hıçkırıkları artıyor ve bağırıyor. ‘‘Armut!’’

Kolunu koklayan testrala bakıyor ve biraz şaşırıyor. Tersine vahşi ve bir o kadar da büyük canavar beklerken bu yavruyu nedensiz yere sevecen buluyor. Yara almayan kolunu biraz ona yaklaştırıyor ve dostça selamlamaya çalışıyor. Kütüphanede okuduğu yaratıklarla ilgili kitaplarda testralleri sadece ölüm görenlerin görebileceği yazıyordu. Annesi ve babasını hatırlayınca, gözleri doldu ve bir anlığına yanındaki yaratığı unuttu. Hıçkırıkları devam ederken gözlerini kırpıştırıp yaratığa gülümsedi. Sadece ondan küçük ancak olumlu bir yanıt bekliyordu.

Burnunu, genç kızın yüzüne yaklaştırdığında dişi kuzgun küçük bir kahkaha atıyor. Bu oldukça hoşuna gitmişti, hatta bu yaratığı da bir o kadar sevmişti. Kim bilir belki iyi anlaşırlarsa ara sıra ormana onu ziyarete gelip besleyebilirdi. Elleri ile gözyaşlarını silerken yavruya dokundu ve onu yavaşça okşadı. Ardından etrafına bakındı, yavru gibi. ‘‘Ne arıyorsun küçük testral?’’ Ağacın arkasından çıkıp birkaç adım ilerledi. Aç olduğunu düşünüyordu, belki de bir şeyler bulabilirdi onun için.

Koşan testral ile birlikte yerinden sıçrıyor ve bir karar vermesi gerektiğini düşünüyor. Oldukça zor bir karar olacağını biliyor ancak yavruyu tek başına bırakmak istemiyor. Sonuçta savunmasız bir yaratık. Yavrunun peşinden koşarak ona katılıyor. Tek isteği, yavrunun sakinleşmesi… Belki o zaman annesini bile bulabilirler.

Koşuyor ancak testralı bir türlü göremiyor. Birkaç dakika sonunda kulaklarına ulaşan çığlıkla afallıyor ve içi acıyor. Yavru testralın bacaklarını görünce dayanamıyor ve oda ağlıyor. Kemikten bacakların birbirine dolanmasını belli ki kırıldığını vurguluyor. Cüppesinden asasını çıkartıyor ve gözlerini kapatıyor. Hogwarts’taki şifacıdan öğrendi büyülerden birini hatırlayınca sakinleşiyor ve asasına mırıldanıyor. ‘‘Episkey!’’ Tek dileği, yavru testral’i kendine getirebilmek.

Testralın kendisine geldiğini görünce mutluluktan ellerini çırpıyor, dişi kuzgun. Yavrunun seslenişinden her ne kadar bir şey anlamasa da bunun teşekkür olduğu aşikâr. Yanına giderek hafifçe okşuyor kafasındaki ince deriyi. İmkanı olsa testralı eve bile götürmek isteyen biri olan Julietra, bu yaratığı çok sevmişti. Şimdi annesini bulmayı istiyordu, tabi başına bu büyük ormanda bir aksilik gelmezse.