Diğer Rütbelere Alımlar.

Her hikâyenin bir karanlık yönü, bir görünen yüzü ve birkaç kahramanı vardır. Kahramanların kimi devamı gelmeyen pilot bölümlerde* kendini başrol ilan ederken, kimi figüranlığa razı olup arkadaki bulanık fonda milkshake'ini içmeye razı olur. Kimse rollerini kendi seçemez, repliklerini yazamaz ve düşüncelerini kontrol edemez. Yapılabilecek en iyimser şey dünyanın bir oyun sahnesi olduğunu kabul edip ona göre yaşamaktır ki, bu da en korkuncudur. İşte o yüzden partinin basık havasının ne ortasında ne dışında, ne göz önünde ne tamamen silik masasında Mary henüz yarı yaşındaki bir öğrenciden edindiği bu fikirlerle debelenip kendine bir rol uydurmaya çalışırken, düşünceleri bu kadarını dahi kabullenemezken, kaldıramayacağı yeni şeylerin eşiğine basıyordu.

Uzaktan izlediği dans pisti ilerleyen saat ve yükselen alkol oranı nedeniyle erotik danslara ve yakın temaslara dönüşürken, o insan kalabalığının içinde olmadığına sevindi; puro kokuları ciğerini tahriş ederken alkolsüz kokteylini nefes almasına yardım eder umuduyla bir kafasına dikti ve bardağı indirdiğinde masasının yakınlarında her şeyin dışındaymış gibi görünen bir yabancı gördü. Yabancı gibiydi; ama kim tanıdıktı ki burada? Mary Robbie'yi dahi tanıyamamıştı ve tek başına oturduğu bu masada saatlerdir kim olduğunu bilmediği insanları teşhis etmeye çalışıyordu. Keşke psikoloji okumak buna da yardım etseydi; ama ne çare.

Daha iyi bir uğraşı olmadığı için birkaç dakika boyunca davranışlarını tarttığı adamın birilerine bakınır gibi bir hali vardı. Elinde bardağı, gömlek ve pantolondan oluşan sade kıyafeti ve karadeliği çağrıştıran dipsiz maskesiyle son anda kendini buraya atmış gibi bir hali vardı. Hem o biraz da... Biraz da Mathias'a benziyordu. Yani yüzü değil tabi, saçlarının dağınıklığı, beden dili... Mary bardağındaki kokteyle içinde ne olduğu, yıllar önce tanıdığı bir adamın beden dilinin değişmeyeceğine ihtimal verdirttiği için şüpheyle baktı. Kim bilir neredeydi o? Gittiği yerde de yakın arkadaşlarına sanane diyor mudur? Aman, nerede olursa olsun. Keşke ölmüş olsa. Ama yok hayır, ölmesin. Mary öyle içten diledi ki ölmemiş olmasını, uzakta da olsa iyi olmasını.. Bir an kendi düşüncelerine kızdı, bakışlarını tekrar adama çevirdi. İnsanlar çift yaratılır derlerdi de inanmazdı. Alın işte kanıtı. Peki ya o Mathias'sa? Aman ne işi var canım onun burada. Ama eğer o ise ne yapardı ki Mary? Büyük ihtimalle hala hissettiği kızgınlığı bir kenara bırakır, gider sımsıkı sarılır ve kaybettikleri -Mathias yüzünden- yılların hesabını sorardı. Eugéne'le de tanıştırırdı. Ah, Eugéne'le ilişkilerinde eksikliğini en çok hissettiği şey ikisini tanıştırmaktı. Oysa öyle emindi ki iyi anlaşacaklarından... Yani yıllar önceki Mathias'la şimdiki Eugéne'in iyi anlaşacağından. Unutmuş mudur Mary'i? Unutmuştur, nereden hatırlasın kaç yıl önce sanane dediği kızı? Hatırlıyorsa da böyle mi hatırlıyordur? Ne üzücü. Onlarca düşünce geçen Mary’nin aklından sadece değişmesi ihtimali geçmiyordu. Mathias her şeyi yapardı; ama değişmezdi.

Anılar hiç ortaya çıkmaması gereken bir zamanda geldiği için Mary'nin yanına, kısa zamanlı bir hüzün duydu Mary. Biraz daha düşünürse iyice kötüleşeceğinden korkup masadan yavaşça kalktı, ürkekçe, çekingen bir tavırla diğer tarafa geçip adama arkadan yaklaştı. Parmaklarıyla adamın omzuna hafifçe dokunduktan sonra maskeli yabancıyla göz göze geldi; bir an Mathias'a bakıyor hissine kapıldı, hislerinin derinliklerinden gelen sarılıp ağlama ve bir yandan içinde biriken her şeyi söyleme isteğini bastırdı. Gülümsedi, doğru düzgün bir şeyler bulabilmek için çabalasa da, kendisi gibi bir giriş yapmaya karar verdi. "Merhaba bayım. Bu sıkıcı köşede tek başıma oturmaktan ne kadar sıkıldığımı bir bilseniz… Hem uzaktan seyrediyordum da, yıllar önce tanıdığım bir arkadaşıma benzettim sizi. bana onu hatırlattığınız için teşekkür etmeye yanınıza geldim." Sapık muamelesi ile kovalanması gibi bir ihtimal de vardı; fakat bu maskenin altından öyle biri çıkmazdı. Yani, bir histi sadece... Ama olmazdı. Umarım.

*pilot bölüm: Bir tv dizisinin nasıl bir rating aldığını ve de beğenilip beğenilmediğini gösterecek ilk bolümü. Eğer tepki iyiyse diziye devam edilir, kötüyse başka bölüm çekilmez. (@ekşi)

Mary hatırlıyordu da, ilk kez bir partiye gitmek istediğinde on dört, bunu başardığında on yedi yaşındaydı. Yani, büyücü âleminde düzenlenen ve ailesinin kontrolü dışında gerçekleşen, aslında gerçek birer partidense mülayim toplantılar olan o eğlenceler haricinde, alkol ve diğer tüm kötü alışkanlıkların serbest olduğu partilerden bahsediyoruz. Mary’nin ailesi bu ortamlara zamanında sıkça girmiş çıkmış, dolayısıyla içeride dönen dolaplardan haberdar, bir tek kızlarını o pisliklerden korumaya pek hevesli ebeveynlerdi. Fakat hormonlara bağlı duygusal değişimin sıklıkla yaşandığı o dönemde Mary nereden anlasın ailesinin onun iyiliğini düşündüğünü? Adeta onlardan intikam alırcasına, ailesinden bağımsız olarak katıldığı ilk cadılar bayramı partisinde sürtük balkabağı kılığına girmişti. Tabi kostüm Mary’nin üzerinde sadece balkabağı gibi durmuştu. Bu da onun farkı.

Okula başladığında her şey daha kolaydı. İzin almak zorunda değildi kimseden, kimsenin iç çekişmelerinin bedelini ödemek zorunda değildi, annesinin korkuları, babasının evhamlarıyla ilgilenmek zorunda da değildi.. Asi bir kız değildi aslında Mary; fakat kendi kararlarını kendi almak istiyordu. Oysa o yaşta bir çocuğun kendi kararını alması tabi mantıklı olmazdı. Neyse ki okulun ilk yıllarından itibaren Mathias’la büyüdü Mary. Yoksa hali nice olurdu kim bilir. Herkese bir abi şart azizim… Gerçi Mathias’la Mary’nin arasında yaş farkı olduğu söylenemezdi. Ama o daha erken olgunlaşmıştı şımarık yetişen bir kız olan Mary’dense. Belki farkında değildi ama; kızı da değiştirmişti onun ağırbaşlı tavırları. Hogwarts’ı ilk zamanlar bir okul olarak görmekte zorlanan Mary sonraları ciddiyetle derslerine eğilmiş, eğlenceden değil sakinlikten hoşlanır olmuştu. İlk dansını da noel balosunda yapmıştı Mathias’la. Ah, o balo… Günlerce, buldukları boş sınıflarda dans provası yapmışlardı. Gerçi Mary’nin burkulan bileğiyle tüm hazırlıklar boşa gitmişti ve yemeğin hemen ardından ortak salonda bir başlarına oturmak zorunda kalmışlardı; ama olsun. Yine de hiç sıkılmamışlardı o noelde.

Özlemle içini çekti genç kadın gözleri yabancının maskesindeyken. Gerçi o gözler de çok uzun sürede kalmadı oralarda, yine önüne bakmak, Mathias’ın hayalinden dahi uzak durmak zorunda kaldı. Zihninin bir köşesinde en yakın arkadaşı hep vardı ve hep kendinden uzaklaştırıyordu onu. Bir insanın hayaleti dahi mi huysuz olur?! Oluyordu işte. Mathias’ın olabiliyordu. Aksi adam, ne olacak! Mary hatırlayınca yine siniri bozuldu, tekrar ölmüş olmasını diledi ve dileğini bitiremeden sözünü geri aldığını yaratıcıya tekrar iletti.

Bu tip ortamlarda insanların niyetleri ve düşünceleri belli olduğundan, adam akıllı sohbet imkânı elde edebileceğini ummamıştı Mary; fakat öyle olmadı. Zihninde Mathias’la ağır bir tartışma yaşarken, karşısındaki somut imitasyon pek bir yumuşak davranıyordu. Yani aslına hiç mi hiç uymuyordu. Bildiğimiz Mathias yabancılara asla ve asla “Merhaba. Gerçekten de sıkıcı bir gece. Bana eşlik etmenizden büyük mutluluk duyardım.” demezdi. Eğer birinin bir şeyi yapmasını istiyorsa –eşlik etmek dâhil- bunu dolandırmadan söyler ve bunu yaparken de emredici anlatımı uygulardı. Planının nezaket çerçevesine sokulmuş bir davet niteliği kazanmasına memnun oldu Mary. Mekânın kalabalığından şikâyet etti bir süre. Hizmet yetersizliğinden, ne kadar sıkıldığından, herkesin ne kadar da sıkıcı olduğundan ve birileriyle tanışıp sadece sohbet etmenin imkânsızlığından yakındı. Bir süre sonra çok konuştuğu kanaatine varıp derin bir sessizliğe gömülmüş olsa da, yorumları kendi iç konuşmalarında devam etti. İşini doğru yapamayan her garsonun hanesine bir eksi yazılırken, eski dostuna oldukça benzeyen bu adam sıkı bir artıyı hak ediyordu.

Oluşan kısa bir sessizliğin ardından artık gitme vaktinin geldiğinin ayırtına varan genç kadın tam da yaslandığı masadan kalkacağı sırada yeni bir ses duyuldu. "Arkadaşım demiştiniz, adı neydi? Nasıl biriydi?” Konuşmaya en çok ihtiyacı olan şeydi belki de. Yıllarca kimseyle, ama kimseyle paylaşamadığı bu derdini bir daha görmeyeceği, görse de tanımayacağı bir yabancıyla paylaşmak ne derece doğruydu bilinmez; ama bir zararının olabileceğini de o anda kestiremedi Mary. Masanın üzerindeki yarım kalmış martininin şemsiyesiyle oynarken gözlerini piste çevirdi, duygusal bir sessizlik oluşmamasına çaba harcasa da, oldukça uzun bir süre sonra tekrar adama baktı. “Mathias Eichinger. Hogwarts yıllarında bana en yakın olan insan, şimdilerde gördüğüm yerde selamını almaktansa başımı çevirdiğim yabancı.”Sesinde ve bakışlarında istem dışı oluşan soğukluğun karşıdaki tarafından fark edilmemesini umup başını zihnindeki düşünceleri dağıtır umuduyla iki yana salladı, martini bardağının içindeki zeytini ağzına attı. “Ah, özür dilerim; biraz kızgınım ona… Sakın darılmayın bana, sizi kavgalı olduğum bir arkadaşıma benzetmedim. Bilakis, benim için fazlasıyla öneme sahip; bu yüzden kırgın olduğum değerli bir eski dosta benzettim.” Her ne kadar araları iyi olmasa da onun dedikodusunu suretini bile bilmediği bir yabancıyla yapması yakışık almazdı. Hem Mathias'ın düşmanı çoktur; belki bu adam da o uğursuzlardan biridir. Onun için Mary temkinli bir şekilde, biraz da söylediklerinin pişmanlığıyla –doğruluğundan şüphe ettiğinden değil, yanlış yer ve zamanda söylenişinden oluşan pişmanlık- sessizce önüne baktı. Kötü mü etmişti ki? Ama neden kötü etmiş olsun, yapana değil yaptırana bakmalı.

Vakit hızlıca akıp giderken bu hızlı serüvenin en kıpırtısız varlıkları belki de zamanı kontrol eden akrep ve yelkovandı. Saatleri, günleri, haftaları, ayları, yılları, yüzyılları ve yalnızlıkları kontrol ettiğini sanan bu aciz varlıklar, insanları yaşlandırdığını, anıları eskittiğini, hisleri törpülediğini zannetse de, duman altı bir barın çok da nezih olmayan havasında aniden canlanmaya pek müsaitti silmeye çalıştıkları... Belki de sadece güçlü imgeler canlandırabilirdi öylesine kolaylıkla. Kimi zaman çok uzaklardan gelen sesler, kimi zaman bir caddenin akasya kokan puslu havası… Mary için ise tüm bunlardan daha açıklayıcı ve kesin olan, Mathias’ın sesiydi. Eskisi gibi yumuşak bir ton, düzgün bir telaffuz, anıların arşivinden fırlamış gibi belli belirsiz imalar… “Ah Jane…” Öyle sık duymuştu ki Mary bunu yıllar önce, belki yüzlerce, belki binlerce kez… Eugéne için ağlarken, bahçede gezintiye çıkmak istediğinde, Mathias’a noelde atkı hediye ettiğinde, sabah erkenden uyanıp gördüğü kabusu anlattığında… Tüm cümleler Jane’le başlar, sadece vurgu ve sesin yüksekliği değişirdi. Her çeşidine alışık olduğu bu hitap, zihninin derinliklerinde kalan bilgiler onu yanıltmıyorsa bu sefer kırgın bir kadere boyun eğişi anlatıyordu. Peki, ama bu sefer niye? Hogsmeade’e giderken kütüphaneden ayrılmanın, göl kenarında yürüyüşe çıktıklarında kitaplardan ayrılmanın, tatil için eve dönerken en yakın arkadaştan ayrılmanın hüznünü simgeleyen bu serzeniş şimdi niyeydi? Anlam veremedi Mary Jane. Zaten daha önemli olan başka sorunlar vardı. Evet, karşıdakinin Mathias olduğu şüphe götürmezdi. Ona tüm ismiyle hitap eden Eugéne, soyadıyla çağıran öğretmenler, Mary olarak seslenen ailesi bu maskenin altında olamayacağı için, tek seçenek tanıştıkları günden tartıştıkları güne kadar Jane olarak hitap eden Mathias’tı. Aynı zamanda geriye kalan tek ve en yakın ihtimal. Yine de başını ona doğru çevirmeden bunu anlayamadı. Gözleri buluştuğunda karşılaştığı anlamlardan ötürü geri çekilmek için bir dürtü duysa da, içinde Mathias’a karşı oluşturduğu çekingenlik onu engellemeye çalışsa da, aslında bariz bir şekilde belli olan gözlerindeki ışık kim olduğunu teşhis etmesine yardım etti. O anda neden daha önce fark edemediğini anlayamadı, belki biraz da pişmanlık duydu. Eğer daha dikkatli baksaydı, eğer o maskenin altında Mathias olabileceğine ihtimal verseydi, onunla yıllar sonra karşılıklı konuşma şansına erişebileceğini düşünseydi daha temkinli olur, az önce söylediği kelimeleri sarf etmezdi. Birkaç saniyede olup biten ikilem hali, ani bir hareket ve anıların götürdüğü yılların yanılma payıyla fısıltıyla söylenen "Mathias!"ın ardından heyecandan buz gibi olmuş kollarını Mathias’ın boynuna doladı. Gözleri kapalı olduğunda ortak salonda doğum günü hediyesi için teşekkür eden Mary ve centilmenlikle Mary’nin saçlarını okşayan Mathias’tan farkı yoktu çocukluğuna dönmüş iki koca adamın. Hatta daha etkiliydi bile denilebilir. Tabi anıların büyüsü kısa zamanda Mary’nin zihninde bir oto kontrole büründü, kollarının kasıldığını ve yüzündeki gülümsemenin solduğunu hissetti. Zihni, yapmaması gereken bir şeyi yapmış olduğu sinyalini yollamakta gecikmedi, aniden geriye çekilen Mary aralarına görünmez paravanı çekti. Bastırılması gereken bir sevinçle bakan gözleri ve bilinmezliğin heyecanıyla hızla atan kalbi yeni bir soruyu meydana getirmişti. Az önce Mathias hakkında atıp tuttuğu maskeli yabancı yine Mathias’ın kendiydi. Peki, ama bunu neden kimliğini açıklamamış; ya da Mary’nin yanına geldiğini gördüğü gibi uzaklaşmamıştı? Kim bilir.

Cevabı ölesiye merak ettiği soruları sormak için henüz vakit vardı. Önce yüzündeki maskeyi etraftakilerin tuhaf bakışlarını ve ifşa olmayı göze alarak çıkardı, şaşkınlığın dermansız bıraktığı bir yavaşlıkla masaya bıraktı. Madem bir konuşma yapılacaktı, maskelerden arınmak en iyisiydi. Asıl mesele, konuşmaya başlamaktı.

Maskesini çıkardıktan sonra hislerini çıplaklığından rahatsız olarak adeta utanan Mary bakışlarını piste çevirdi. Kalbindeki söylediklerinin pişmanlığına gayet yersiz ve tutarsız olan sarılmanın pişmanlığı da eklendi. Gürültülü müziğe ve kahkahalara rağmen karanlık masada oluşan sessizlik çileden çıkaracak düzeydeydi. Buna direnemeyen Mary’nin ağzından sözler çok da hesaplı olmadan çıkmıştı. “Ünlü tedarikçi Mathias. İmzanızı mı almalıyım, onur mu duymalıyım?” Ah, söylemek istedikleri oldukça düşmanca olan bu sözlerden çok farklıydı. Yapmak istediği sıkıca sarılıp geçmişi sineye çektikten sonra uzak geçen yıllarda Mathias'a anlatmak istediklerini bir çırpıda söylemekti. Konuşacak çok şey, telafi edilecek çok yıl vardı. Fakat o, neden Mary’nin bu utanç verici duruma düşmesine izin vermişti? Neden buraya gelmiş casusçuluk oynuyordu? İşte bu şüpheler engelliyordu genç kadını. Hem de neşeli bir gülüşü soldurabilecek derecede güçlü bir şekilde... Yine de kalbinde bilinçaltının istemsizce çıkardığı sarılmanın heyecanı vardı. Şu ortamda sahte olmayan tek şeydi Mary için.