Leon Aaron D. Bravery

Şölen başlamak üzereydi biliyordum; ancak yeni dönemimi başlar başlamaz mahvetmek de istemiyordum. Ödevlerim vardı ve hepsini yarına iade etmeliydim. Karnım çok acıkmıştı... İçimdeki şeytan bir kez daha uyanmış ve kulağıma fısıldamaya başlamıştı; "Boşver toz kaplı, sarı yapraklı ve kalın kitapları... Şölene dön Leon! Geri dön..." Dudaklarıma yayılan gülümseme Slytherin'li bir öğrenciyi korkutabilecek kadar acımasızdı. Bir adım geriye gitmiştim... Bu kütüphane kapısından bir metre uzaklaşıncaya kadar devam etmişti. Aklımın başıma gelmesi bu sefer uzun sürmüştü. Fakat sonuçta tekrar kendime gelebilmiştim. Yüzümü buruşturarak buruk bir şekilde gülümsemiş ve alnıma yapışmış olan saçlarımı elimin tersi ile silmiştim. Sağ elimi pantolonumun cebine koyarak kütüphaneye resmî olarak giriş yapmıştım...

İçersinin kokusu hiçbir öğrencinin aklından çıkmayacak şekilde hazırlanmıştı. Eski kitap kokusu tam da kokması gerektiği gibiydi... Önünü görebilmek için bazı kişilerin - benim gibilerin - gözlerini kısması gerekirdi; çünkü havadaki toz zerreciklerini görmek mümkündü. Bulunduğum yer sinirime dokunuyor ve bu eğlenceli bir şeymiş gibi yapmaya devam ediyordu... Dişlerimi bir refleks olarak hırsla sıkmış ve gözlerimi yummuştum. İhtiyacım olan rafın nerede olduğunu kolayca hatırlayabilmemin tek yolu buydu. Zihnimimi açmam için önce ruhumu özgür kılmam gerekiyordu. Bunu gerçekleştirebilmek için ise yapmam gereken tek şey sinirimi yok etmek, bir diğer söyleyişle "sakin olmaktı"...

Sağa doğru bir dönüş yapmıştım. Sağ elimi cebimden çıkartmış ve kollarımı göğsüm üzerinde kavuşturmuştum. İlgilendiğim rafın önüne geldiğimde pantolonumun arka cebinden tahta asamı çıkartmış ve üst raflardaki kitapların üzerine doğru asamı sağa ve sola olmak üzere iki yana sallamıştım... Üst raflarda hangi kitapların olduğunu bilmiyordum ve öğrenmemin tek yolu onlara göz atmamdı... Kitaplar asamın hareketi ile yerlerinden narince çıkmış ve önümdeki masa üzerinde sıraya dizilmişlerdi. Gördüğüm kitap yüzleri kaşlarımın hızla havaya dikilmelerine yardımcı olmuştu. İksir kitapları mı? Bu rafların düzenini kim değiştirmişti? Asamı hızla tekrar sallamış ve kitapları ait oldukları yerlerine tekrar yollamıştım... Bu kütüphane rafların yerlerini bilince göze daha kolay geliyordu ki şu anda böyle bir lüks içerisinde değildim. Bulmam gereken bir Tılsım kitabı vardı...

Ne kadar geçmişti bilmiyordum... Aynı rafların önünden belki de onlarca kez geçmiştim ancak hala ihtiyacım olan kitabı bulamamıştım. Kütüphane görevlisinden yardım isteyebilirdim ancak böyle birşey yapmayı pek istemiyordum. Yardım istemek benim için daima zor olmuştu, özür dilemek gibi... Kendimi zayıf hissettiğim o zamanlara çok fazla benziyordu...

En sonunda adım atarken ayağıma bir kitap yığını denk gelmiş ve benim eğilerek yerdeki kitapları incelememe neden olmuştu... Tüm bu kitaplar tılsım ile ilgiliydi... Kütüphanede kaç tur attığımı bilmiyordum ancak böyle basit birşeyin önünden nasıl olur da hiç geçmemiştim şaşırıyordum. Kitaplığın hemen köşesinde sırtını ona dayayarak bir kitaba gömülmüş olan kızı incelemeye başlamıştım. Kızı ismen biliyordum; çünkü aynı sınıftaydık. Eh, bilmem gerekenler yalnızca bunlarmış gibi geliyordu. Ne diyebilirim, arkadaşlık kurmak belki de bana göre değildi... Hafifçe eğilmiş ve kızın elinde tutmuş olduğu kitabın ismine bakmıştım. Bulunduğum yerden yazıyı okumak zordu, bende gözlerimi kısmak ile yetinmiş ve okuyabildiğim kadarını okumuştum; "İleri Düzey Tılsım Kitabı". İşte, aradığım kitabı bulmuştum. Tek gereken o kızın kitabı bırakmasıydı. Öylece gidip ondan bunu isteyemezdim. Dikkatini çekerek beklediğimi belirtmek yeterli olacaktı. Böylece onun karşısında duran sandalyeye geçmiş ve istediğimi elde etmiştim. Onun ela gözlerini şimdi üzerimde hissediyordum. Bir yandan da yüz hatlarıma hiçbir duygu selinin karışmamasına özen gösteriyordum...

Göz kapaklarım ağırlaşmaya başlamıştı... Şölen başlamış olmalıydı ki kütüphane aniden boşalmıştı. Öyle ki görevli bile ortadan yok olmuştu... Karnım açlıktan kendini kaybetmek üzereydi. Beynim bana oyunlar oynuyordu. Sinirlenmeye başlıyor ve en kötüsü bunu önlemem gittikçe zorlaşıyordu. En sonunda onun ince sesini kulaklarımda işitmiş ve kendimi toplayarak kıza dönmüştüm. Konuşuyordu. Kabaca... "Bunu mu istiyorsun?...Çok beklemen gerekecek.” Kaşlarımı çatmış ve yüzümü buruşturmuştum. İlk defa birinin benimle bu şekilde konuştuğuna tanıklık ediyordum. Alaycı bir şekilde gülümsemiş ve etrafıma bakınmıştım. Onun umursamazca tekrar kitaba yönelmesi ile birlikte konuşmaya başlamıştım. Böyle bir durumda hala kendimi nasıl kontrol altında tutuyordum, anlamış değildim;

"Sen dakikalardır ne okuyorsun öyle ayrıca? Lütfen kitabı bitirmekle uğraşan Ravenclaw öğrencilerinden biri olduğunu söyleme bana! O kitaba ihtiyacım var?" Kızın bana dönüp bakmaması ile birlikte sertçe sandalyemden kalkmış ve kollarımı kavuşturarak onun baş ucuna geçmiştim. Onun arkasından okduğu bölüme bakıyordum. Gördüklerim karşısında kaşlarımı çatmış ve hafif bir kıkırdama ile Destiny denilen kıza tekrar yönelmiştim;

"Wingardium Leviosa? Bu büyü için yaşın geçmedi mi?" Birkaç adım atarak sonunda başını bana kaldırmış kıza tekrar yönelmiştim. Tek bir kolumu kitaplığa dayamış diğer elimi ise belime atmıştım; "Bak Destiny, ya da ismin her ne ise... Gerçek ödevin ne?"