Euterpe Châtillon

Vücudu donmaya başlarken, bunu ölümün soğukluğu diye hayal ediyor genç cadı. Bembeyaz olan teni, daha da beyazlaşırken belirginleşen damarlarına bakarak tebessüm ediyor. Eğer ders esnasında ölecekse umurunda bile olmazdı doğrusu. Tek endişeleneceği şey sınıf atlayamamak olurdu. Titreyen kollarına hakim olmaya çalışırken cüppesinin cebinde duran asasına yöneliyor ince parmakları. Korkusuz hareket eden adımları bir ses ile beraber, durmasını sağlıyor. Ayağının altında ezilen çiçeğe bakıyor ve yavaşça eğiliyor. Ezdiği çiçeğin birkaç tane kopyasını daha görünce irkilse de buralarda bir yanlışlık olduğunu seziyor. ‘‘Yasak Orman’da çiçekler asla donmaz. Elbette onları etkileyen bir şey yoksa…’’ Düşüncelerine ışık tutar gibi kendisine doğru havada yaklaşan silueti görüyor. Karamel rengi gözleri kızı korkutmaktan çok merakla ışıldıyordu. Ayağa kalktı ve asasını hafifçe önde tuttu. Tanrı aşkına, nasıl bir belanın içindeydi?

Ruh emiciler… Ölümden korkmayan tanrıça, ruh emiciden korkacak değildi. Bedenine yayılan kin ve öfke sanki kendini kaybetmesine yol açıyordu. Sonsuz Cehennemi ruh emiciye doğru tuttu, gerilerken bir yandan da ne yapması gerektiğini düşünüyordu. Ölmek… Ruhunun emilmesi ona cazip gelebilirdi aslında. Ancak yine de damarlarında dolaşan Salazar kanına yakışan bir şekilde davranacaktı. Ruh emicinin kendisine zarar vermesini istemediği için mırıldandı. ‘‘Expecto Patronum!’’ Kalmak onun için artık tek seçenekti.

Büyüsü gerçekleşmezken sinirden kaskatı kesiliyor. Derin bir nefes almaya çalıştı, soğuk havaya aldırış etmeden. Usulca yaklaşan ruh emici, genç kızı sinirlendirirken asasını ileriye doğru uzatıyor. En mutlu anısını hayal etmeye çalışıyor. Belki de annesini düşünebilirdi. Ah hayır, bu tersine özel yeteneğini harekete geçirirdi Babasını aklından bile geçirmeyen genç cadının aklına bir anlığına arkadaşları geldi. Buna cesaret edemezken tek seçeneği vardı. Vlassis. Gözlerini kapatıp, ilk öpücüğünü düşündü. Dudaklarında hissettiği baskı, kalbinin hızla atması ve bedenini ele geçiren sıcak hava dalgası. ‘‘Expecto Patronum!’’ Dudaklarından çıkan sözcüğü de ekledikten sonra ruh emicinin gitmiş olmasını diledi. Sevdiği büyücü için yaşamayı tercih ediyordu.

Hafifçe sönen ışıkla birlikte pes etmek istememesine rağmen tükeniyor genç cadı. ‘‘Lanet olsun sana ve senin gibilerine!’’ Bir adım gerilerken, asasını hızla sallıyor. Beş yaşındaki küçücük bir çocuğun nasıl minicik ellerle hayata sımsıkı tutunduğunu anımsıyor. Şimdi her şeyi olan bu adama karşı beslediği sevgi sayesinde ayakta kalabilmek için çırpınışı onu her geçen saniye daha da bağlıyor lanetli dünyasına. Dudaklarından aynı büyü tekrar çıkarken bu sefer güçlü olmaya çalışıyor. Sol tarafından akan bir güç misali iki eli ile sıkıyor asasını. ‘‘Expecto Patronum!’’

Ruh emicinin uzaklaşması genç kızın kahkaha atmasına sebebiyet verirken daha önce hiç bu kadar sevindiğini hatırlamıyordu. Üstüne üstlük Sonsuz Cehennemi öpmüştü. Tebessümü sönerken etrafa bakıyor. Ruh emici geldiği yöne doğru kaçarken, hala etrafın soğukluğunu hissediyor. Ancak duyduğu ses iliklerine kadar daha çok donmasını sağlıyor. Adım atamaz hale geliyor ve sadece yüzünü buruşturuyor. ‘O’nun çığlığı ormanda yankılanırken güçlü olmaya çalışsada bunu gerçekleştiremiyor. Çatallaşan sesi, daha çok kendisinin yardıma ihtiyacı olduğunu gösteriyordu. ‘‘Vlassis, neredesin?’’

Elleri arasına aldığı başı ağrıdan durmuyordu. Vlassis’in sesi olduğuna emindi, ancak buraya nasıl gelebilirdi ki? Hızla ruh emicinin gittiği yöne koşmaya başladı. Yanaklarından akan gözyaşı, görüşünü engellese de şuan büyücüden başka kimse önemli değildi. ‘‘Vlassis!’’ Bir yandan bağırıyor, bir yandan ise koşmaya devam ediyordu. Tek dileği onu bulmaktı, üstelik bu sabah ondan kaçmasına rağmen.

Düşmesine ortam hazırlayan bazı buzlara genç cadı aldırış etmiyor bile. Sadece sevdiği adama ulaşmak için koşuyordu. Saniyeler birbirini kovalarken en sonunda ruh emiciyi görmüş ve gözlerini kısmıştı. Sağ eliyle gözyaşlarını silerken bir türlü sakin olamıyordu. Ağaca yaslanmış olan şeyi merak ediyordu. Eğer o Vlassis ise çekinmeden kendi canını bile verebilirdi. ‘‘İncendio!’’ Dikkatini çekebilmek için, başka büyü fırlatmayı denedi.

Gözleri büyürken, rüzgârın yüzüne doğru çarpması hem iyi hem de kötü oluyor. Bedeni donarken, gözyaşları çoktan kurumuştu. Ancak kıpkırmızı olan yüzünü sanki görüyor gibiydi. Uzun süredir ağlamamış olması, buna sebebiyet vermiş gibiydi. Kendisine doğru bakan ruh emiciyi görmek, kızın olduğu yere çivilenmesini sağlarken kendisine yaklaşmasını istiyordu. Kendisinin kovalanmasını tercih ederdi ama ağacın altındaki kurbanın rahat bırakılmasını istiyordu. ‘‘Crucio!’’

O kurbanın Vlassis olduğunu düşündü ve aklındaki en mutlu anıyı canlandırdı. Altı yaşındaki mutlu aile toplusu. Annesi, babası, akrabaları… Hatta üvey olduğunu bildiği Vlassis bile oradaydı. Gözleri dolarken ruh emiciye baktı ve tüm gücü ile bağırdı. Sadece kendisi ile sevdiği büyücüyü kurtarabilmek için. ‘‘Expecto Patronum!’’