Tozlu Raflar Arasındaki Gürültü.

Tozlu sayfalarla kaplı kalın kitabı masaya koyduğunda zerrecikler sağa sola kaçışmışlar, Raymond’un hapşırmasına neden olmuşlardı. Hızla soluk vererek kitabın üzerindeki birikintiyi arındırmıştı. Ailesinin geçmişte neler yaptığını, nasıl bir aile sırrına sahip olduğunu öğrenmek için en iyi yer kütüphaneydi. Dedesinin yaptığı çalışmaları daha detaylı bir biçimde, başka birinin ağzından okumak oldukça iyi gelecekti, genç büyücüye. Bir şeylerin ters gittiğini düşünmeye başlaması, bazı konuları irdeleyip, sorgulama yoluna gitmesini sağlamıştı. Kitabı okurken bir yandan da not almayı ihmal etmiyordu. Kütüphanenin sessiz olması zihnini daha iyi odaklamasını sağlıyordu. Yakın çevrede yükselen tek ses tüy kaleminin çıkardığı cızırtı sesiydi. Dedesi düşündüğünden daha etkili bir büyücü olduğunu görmesi, bir gün kendisinin de öyle olabileceği korkusuna kapılmıştı birden. Ruhunun derinliklerinde sakladığı sırrını hiçbir zaman ortaya çıkarmayacak düşüncesinde olsa da son günlerde kendisini kontrol etmekte zorluk çekiyordu. Duyduğu merak hissi tüm damarlarında dolaşarak bedenini esir alıyor, yapmaması gereken şeyler yapıyordu. Bu sırrını hiç kimseye söylememiş olması kendisini kapana sıkışıp kalan yavru kedi olarak görüyordu. Çıkış yolu aramak için harcadığı her adım kendisine zarar olarak dönüyordu. Bu ızdırap dah ne kadar sürecekti böyle?

Mürekkebi silinmeye yüz tutmuş sayfaları büyük bir özenlilik ile çevirirken satırları bir bir zihnine kazıyordu, aklı allak bulak olan genç büyücü. Sararmış sayfalar birbirini kovalarken birden durdu Raymond. Gözleri son okuduğu kelimede kalakalmıştı; Capitolino… Bu ismi daha önce de duymuştu. Yıllar önce, dedesi hayattayken onun ağzından işitmişti bu sözü. Sıkıcı bir yaz akşamında çalışma odasında bulunan dedesi, siyahlara bürünmüş yüzünü görememiş olan bir adamla konuşurken, söylediklerine kulak misafiri olmuştu. O zamanlar neyin ne olduğunu kavrayamayacak kadar küçük olması nedeniyle bu olayı dikkat etmemişti ancak yıllar sonra bu anıyı hatırlayabildiğine şükür etmeliydi. Belki de bu isim Raymond’un zihninde bulunan milyonlarca soruya yanıt olabilirdi.

Kısa bir süre okumaya ara verdiğinde kitabın kapağını kapatarak düşünmeye başlamıştı. Elinde tuttuğu tüy kalemini azad etmeden önce kağıdın üzerine kocaman harflerle tek bir söz yazmıştı; Capitolino. Bu ismi daha detaylı incelemek için evdeki kitaplardan yararlanabileceğini umut ediyordu. Burada bununla ilgili bir şey bulamayacağını biliyordu. Çünkü bu isim bir tarikata aitti. Varlığı kanıtlanamamış ancak ismi dilden dile aktarılarak nüfuzunu arttırmıştı. Dedesi kim için ve ne için çalıştığını bir türlü kestiremiyordu. Bir gün aydınlık için çalışmış diğer gün karanlık için büyü savurmuştu. Ne yaptığını kestirmek doğrusu hiç de kolay değildi. Sağ elini saçlarının arasında gezdirdiğinde kulağına tanıdık bir ses çalınmıştı.

Gözlerini sese doğru çevirdiğinde Kelvin ve Pyotr’ın sorgulayıcı bakışlarına maruz kalmıştı. Tek bir söz etmeden sol kaşını kaldırarak ikiliye baktığında yüz ifadesinde ciddi bir hava vardı. Buraya boş boş oturup zaman öldürmeye gelmemiş aksine faydalı bilgiler bulmak için saatlerce kitap okumaya çalışmıştı. “Ah, tabi… Benim birini sırılsıklam yapacak kadar değerli anlarım yok ya da bir kızı kesecek kadar vaktim.” O sırada Kelvin’e pis bir bakış attığında Pyotr’ın yüzüne bakmasını bekledi bir süre ancak odaklandığı yerde takılıp kalmıştı. “Pyotr! Kızlar kaçmıyor ya!” ses tonu kütüphanede yankılanınca tüm gözler kendisine çevrilmişti. Durumdan hiç rahatsız olmadığını açıkça belirtmek için “Kendi işinize bakın!” tok sesi bir kez daha duyulduğunda yanında duran dostlarına baktı ve “Oturun.” dedi, sakinleşmeye çalışarak. “Biraz daha erken gelmeyi başarsaydınız, kitapları incelemede bana yardım edebilirdiniz.” Kısa bir nefes alışverişinden sonra not aldığı kağıdı arkadaşlarına uzattı. “Bu ismi daha önce duymuş muydunuz?” gözlerini ikisine odaklamış, verecekleri tepkiyi merak ediyordu.