kalk kız soğan hazırla

Hogwarts Expressi
“İyi tatiller Abdurrahman karşiim. Yengeyi de göremedim, ona da iletirsin iyi tatil dileklerimizi. Yürü kız.”
Kuzeni, abisi, idolü Abdurrahman’a ve yengesi Matmazel Jale’ye mesut bir tatil diledikten sonra canısı kardeşi Hazan’ı kolundan çektiği gibi sürüklemeye başlamıştı. Trende yer bulmak kolaydı elbette; ama en güzel yeri almak için acele etmeliydi. Noel için eve dönmek biraz garipti. Müslüman, dininde imanında ikizler İsa’nın doğum gününü kutlamayacaktı elbette. Noel eve dönmek için bahaneydi. Evde yırtık ağı olan pijamalarla, beyaz atletle ve yağlı saçlarla dolaşabildiği için her fırsatta eve dönüyordu Evren. Boş ve güzel bir kompartımana yerleştikten sonra Hazan’a oturup beklemesini söyledi ve koridora çıkıp birini aramaya başladı. İki kompartıman sonra da buldu. Şerefsiz Mahmut. İki gün önce Hazan’a kokulu mektup göndermişti. Artık pırt mı, zırt mı, ne yaptıysa nasıl iğrenç kokuyordu mektup. İçindeki teklifse Evren’i çileden çıkarmaya yetmişti. İzin verirsen kardeşin Evren’le bir Türk kahvesi içmek isterim. Piiiiiiis! Evren’i nasıl küçük düşürmüştü kardeşinin gözü önünde. Ama Evren de boş durmamış bütün okula Mahmut’un kendisine âşık olduğunu söylemişti. Üstelik bunu hoşlanmış gibi yaymıştı ki şimdi yapacağını da Mahmut yutsun. Mahmut’a yaklaşırken de gülümsüyordu bu yüzden. Gidip kolunu çocuğun omzuna attı ve onu konuştuğu diğer koçların yanından uzaklaştırdı. Adamın heybetli arkadaşları da onları izliyordu. Evren dudaklarını çocuğun sol kulağına yaklaştırıp “Teklifini düşündüm Mahmutçum.” dedi. Çocuk heyecanla ona döndüğünde de gülümseyerek eliyle omzunu sıktı. Gözleriyle gözlerinin içine bakıp “Ama ben aktifim.” dedi. Mahmut’un tepkisini ölçmek için biraz geri çekildi ve o an kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Çocuğun gözleri kocaman açılmış, yüzü utançtan kızarmış ve Evren’i ilk gördüğünde pantolonun önünde oluşan sertlik, korkudan olsa gerek, bir anda yok oluvermişti. Evren çocuğun omzunu tekrar sıkıp göz kırptıktan sonra burnu havada kendi kompartımanına dönmüş ve kardeşi, canısı Hazan’a olanları anlatmıştı. Bütün yolculuk boyunca kahkahaları kompartımanda çınlamıştı, sonrasında ise tren yolcuğunun ardından uçakla Londra’dan İstanbul’a geçmişlerdi.

Home Sweet Home
“Babam! Ver elini öpeyim.” Evren babasının eline yapışmış ve bin beş yüz kırk yedi kez öpmüştü o mübarek eli. Ardından annesine dönüp boynuna atlamış ve “Anam senin o mis kokulu yemeklerini özledim!” demişti. Şimdiyse sandığını odasına taşıyordu. Hazan’la odaları ayrı gibi görünse de ikizler ayrı kalmaya dayanamadığından babası yan yana olan odaların ortak duvarını yıktırmış ve oraya istediklerinde katlanarak kenarlara açılan camdan bir duvar koymuştu. Neyse ki annesi de güzel perdelerle mahremiyeti korumayı akıl etmişti. Evren kendi sandığını odasına koyup Hazan’a yardım etmek için hole döndüğünde mutfaktan gelen o mükemmel kokuyu aldı. Annesi ona içli köfte yapmıştı! Hazan’ın sandığını hızla kardeşinin odasına bırakıp mutfağa koştu ve annesinin yanağına bir öpücük kondurduktan sonra haşlanmış köftelerden birini iki saniyede midesine indirdi. Bir tane daha, bir tane daha ve bir tane daha derken yedinciyi de ağzına tıkıp Hazan’ın yanına döndüğünde yüzündeki gülümseme ‘çok mutluyum lan’ gülümsemesiydi. Henüz yutamadığı son köfteyi umursamayarak “Annöm öçlö köftö yafmış.” dedi. Sonra odanın arasındaki camı açtı ve perdeleri kenarlara itti. Bir süre ne yapacağını düşünerek etrafa bakındıktan sonra Hazan’ın yatağını gözüne kestirip uzun bir atlayışla temiz çarşafların üstüne atladı ve kardeşine sinsi sinsi gülümsedi.