Küçük Kavgalar Aceleci Aşıklar

Ortak salondaki hareketli gün onu beklerken sarı saçlarını taramakla uğraşıyordu. Kuzeninin verdiği tavsiye ile saçlarının arasına kırmızı sprey boya sıkan Adonia, bu görünümünden gayet memnun gibiydi. Aynadaki ışıldayan yansımasına kayan yeşil gözleri, tebessümünü belli ederken beyaz dişleri teni ile adeta uyum sağlıyordu. Birkaç aslanın omzuna çarpması sonucu yüzünü buruştursa da, görüntüsünden taviz vermedi. Üzerine giydiği askılı beyaz bluz ve formasının eteği hoşuna gitmişti yine de böyle dışarı çıkamayacağının farkındaydı. Gri kazağını üzerine geçirirken armasının göze batmaması rahatsız etmişti. Binasını büyük bir gurur ile üzerinde taşımak yerine lanet olası sıcaklar buna engel oluyordu sanki. Eteğinin kıvrımlarını düzelttikten sonra hızla merdivenlerden indi. Koşarak inmesi bazı aslanları sinirlendirse de içindeki çocuk ruhuna engel olamıyordu. ‘‘Günaydın Gryffindor ahalisi!’’ Sesinde neşe, salonun etrafını turlamasına yol açarken arkadaşlarına laf atmaktan da çekinmiyordu. ‘‘Valerie, güzelliğin ile yine hangi çapkınları etkileyeceksin? Emerald, sence de biraz kütüphaneden uzaklaşma zamanı gelmedi mi? Ah bahar geldi aslancıklar, canlanın!’’ Ellerini çırparak dışarıya koşması da bir olmuştu. Yolda çarptığı birkaç arkadaşına özür dilerken, bir yandan da koşmaya devam ediyordu. Uçuşan eteğini, narin elleri ile kapatmak istese de buna engel olamıyordu adeta. Giriş katından yüzünü doğru esen rüzgâr gözlerini kısmasını sağlasa da bu havanın birden nasıl soğuduğunu merak ediyordu.

Büyük salonun ihtişamı karşısında tebessümünü kuzenine gönderdi ve kızın biraz uzağında olan Andreina’nın yanına oturdu. ‘‘Yine ne okuyorsun sen?’’ Sağ kaşı hafifçe kalkarken, gözlerindeki muzurluk görülmeye değerdi. Ardından bakışlarını salonda gezdirdi. Ravenclaw ve Hufflepuff masaları boş olduğu için gözü direk Slytherin’e kaymıştı. Birkaç arkadaşı ile muhabbet eden sarışın çocuğu görünce gözlerini kıstı ve kalbinin hızlı çarpmasını engellemeye çalıştı. O kadar hızlı atıyordu ki, yanındaki dostu bile şaşırmıştı. O sırada bir çift buz mavisi bakış, kendi gözlerine çarparken dondu kaldı. Kendisini gören çocuk karşısında ne yapacağını bilemezken aklından geçen tek şey dondurucu bakışları olmuştu. Onunla konuşmak istiyordu.

Çocuğun vereceği tepki karşısında, ne yapacağını düşünen dişi aslan korkmaya başlamıştı. Sadece yanlış anlaşılmak ya da yanlış bir hareket yapmak istemiyordu. Bakışlarını, çocuğun gözlerinden çekip masaya odakladı ve kafasını salladı. Bir yandan da açık olan kapıdan esen rüzgâr sayesinde saçları yüzüne geliyordu. Sağ eli ile sinirlenerek saçlarını çekti ve derin bir nefes aldı. Sadece sakin olacaktı, nasılsa bir yılan onun yüzüne bakıp muhatap olmayacaktı. Hepsi aynıydı çünkü. Kibirli, kendini beğenmiş ve lider ruhlu… Her zaman onların dedikleri olurdu. Asırlar boyunca bir binada hiçbir iyi öğrenci çıkmazdı? Burnunu kıvırdı ve o masaya bir daha bakmamaya karar verdi. Tahta masaya odakladığı gözleri, bir anlığına dalıp giderken birkaç hafta öncesi gelmişti aklına.

Bir hafta önce.
Birinci kat, pencere kenarı.

Genç cadı her zaman ki gibi üzerine giydiği gri kazağı ve siyah eteği ile pencerenin kenarına tünemişti. Bakışları ara sıra pencerenin dışına uzansa da genellikle elindeki kitabı okuyordu. İlk defa böyle bir kitaba merak sarması şaşılacak bir işti elbette. Ancak nedeni belliydi. Kedigillerin türünü inceleyen bu ansiklopedi sonra günlerde Adonia’nın her şeyi olmuştu sanki. Dudaklarındaki tebessüm kahkahaya dönüşünce resimlerde gezdirdi yeşil gözlerini. Sarı saçları, pencerenin aralık kısmından rüzgâr estikçe havalanıyor ve uçuşmasına olanak veriyordu. Son kahkahası koridoru dolduracak kadar aşırı olmalıydı ki, herkesin gözü dişi aslana çevrilmişti. Fark ettiği anda afallasa da bundan çekinecek biri değildi. Omzuna dokunan uzun parmakları fark edince istemsiz olarak arkasına döndü ve yüzünü buruşturdu. Sarı saçları dağılmış olan genç büyücü, gözlerini büyük bir merakla dikmişti üzerine. Beyaz teni, güneşin vurması ile daha hoş bir renk alırken kız aniden gözlerini çekmek istemişti. Dudaklarından çıkan hoş ancak kalın ses, kızın adeta içini titretmişti. ‘‘Siz yeni gelen öğrenci olmalısınız.’’ Kız kaşlarını çattı ve gülmemeye çalıştı. Çocuğun kibarlığı göz dolduracak şekilde ciddiydi ve bir bayanla nasıl konuşması gerektiğini biliyordu. Üst üste attığı bacaklardan birini çekti ve kitabını biraz önce ki oturduğu yere bırakırken çocuğun karşısına dikeldi. Birkaç santim uzun olan çocuğun cüppe armasından bir Slytherin olduğunu anlamıştı. Bir Slytherin ve bir Gryffindor, şaka mı bu? Çocuk genç cadının cevabını beklemekten usanmışçasına konuşmaya başlamıştı, yeniden. ‘‘Sizi binamızda görmedim, galiba saklanıyordunuz.’’ Hoş tınıdaki kahkahası birkaç metre ötedeki kızların kıskanç bakışlarını çekse de sinir kaptıkları belliydi. ‘‘Slytherin’e hoş geldiniz.’’

Adonia gözlerini kıstı ve çocuktan birkaç metre uzaklaştı. Yeşil gözleri kısılmış çocuğa düşmancısına bakıyordu. Normalde böyle bir çocuğu elde etmek için her şeyi yapardı ancak kendisi bir Slytherin olamayacak kadar iyiydi. İyiden de öte yardım sever ve zekiydi. Dudaklarını oynatmaya başladığı anda sanki tüm koridor susmuştu. Susmuş ve bu iki gencin kavgasını beklemeye başlamışlardı. ‘‘Ne? Bir Slytherin mi? Tanrı aşkına, beni sizin gibilerle karıştırmayın. Slytherin olacağıma, lanetlenirdim daha iyi!’’




Gözleri biran o etkiden çıkmış ve çocuğun arkadaşına dediği cümleye odaklanmıştı. Benimle konuşmak mı istiyordu? Sırtını dikleştirdi ve masadan kalktı. Adımlarını ürkekçe atıyor ancak bir yandan da sakin olmaya çalışıyordu. Sakin ol Adonia, ona konuşmak istemediğini söyleyip gideceksin. Kapının kenarına geldiklerinde, kendisine dönen gözleri aldırış etmeden fısıltıyla konuşmaya başlamıştı. ‘‘Öncelikle benimle neden konuşmak istiyorsun bilmiyorum ancak çabuk ol. Çünkü gidip ders çalışmam lazım.’’ Son cümlesini kuzeni duysa krize girebilirdi. Çalışmak ve Adonia? Komik olan bu ironi, genç kızı şaşırtırken yeşil gözlerini buz mavisi bakışlara çevirdi.

Öfkesinin her zerresi gözlerine yansıyor sanki bir yeri pençeleriyle yakıp yıkmak istiyormuş gibi görünüyordu. Karşısındaki çocuğu yakışıklı diye tanımlıyordu ancak şuan bunun hiçbir önemi bile yoktu. Kendisinden iğrenmesi için bile türlü türlü şeyler yapabilirdi. Yeşil gözlerini, mavi gözlerine doğru dikip üzerine yürüdü. Sağ elinin işaret parmağını, çocuğun göğsüne doğru vurgulayarak heceledi. ‘‘Benimle doğru konuş!’’ Ardından sarı saçlarını savurup bir kahkaha patlattı. Dudaklarının aralanması ile iğrendiğini belli eden bir ses çıkarttı. ‘‘Doğrusu siz yılanlara dokunmak bile midemi bulandırıyor.’’ Başını dikleştirirken nefes aldı ve unutmuşçasına aceleyle ekledi, konuşmasına izin vermeden. ‘‘Sizden farklıyım, okuldaki herkesten farklıyım. Eğer bunu görememişsen, sana çok yazık olmuş tatlım.’’ Kendini beğenmişlik ruhu, bedeninin her zerresine yayılırken abartılı bir gülücük göndermeyi de ihmal etmemişti. O bir Dolores’ti. Çocuğun yüzünün bozulmasını her saniye heyecanla bekliyor ve bu fazlasıyla hoşuna gidiyordu. Bir aslan olmaktan utanmamış tersine her zaman gurur duymuştu, şimdi de bu ruhu damarlarından akan Gryffindor kanında hissediyordu.

Bir hafta önceye kadar kavga ettiği yakışıklı büyücüye baktı. Sarı saçları dağınıktı ve gözleri kokusunu özlediği denizi andırıyordu. Belki komik gelebilirdi ama o denizde boğulmayı isteyebilirdi. Yeşil gözlerini, büyücünün heykeli andıran yüzüne dikmiş masumca bakıyordu. Sonsuza kadar ona bakmak isteyebilirdi galiba. Bakışlarını yere yönelterek tebessüm etti ve kendine gelmesi gerektiğini hatırlattı. Birinden hoşlanmak ona göre değildi, olamazdı. Tebessümü biraz durgunlaşırken tekrar kaldırdı parıldayan gözlerini. Kalbinin atışı her saniye daha da artarken konuşmaya çalıştı. ‘‘Beni şaşırtıyorsun Leonel. Siz yılanlar hep kaba değil misiniz?’’ Yılanın gözlerinde parlayan kıvılcımı görünce güldü ve işaret parmağını kaldırıp büyücünün dudaklarının üzerine yerleştirdi. ‘‘Sakin ol yakışıklı, sadece şaka yapıyorum. Çok espritüel bir aslanım, benimle takılmak istiyorsan buna alışman gerek.’’ Büyücünün hafif dolgun dudağı genç kızın parmağına değerken irkilmiş ve ona dokunmanın verdiği his ile kızarmıştı. Elini çekerken sadece salondakilere baktı. Büyük bir dedikodu dalgası okulu saracak gibiydi.