Gio.

# Giosué Poldi
# Cesur ve iyidir; fakat bunları sergileyeceği eylemlerdeki kişiler onun için önemlidir. Herkese karşı belirli bir mesafe sunmasına karşı, içten içe seveceği ve nefret edeceği insanları bilir. Göz önünde olmaktan hoşlanmaz, daha çok çocukluğundan bu yana yanında olan arkadaşıyla takılır. Gio için arkadaşlığın açılımı ondan başkası değildir. Tamamıyla hayatını ona endeksleyip, öl dese ölebilir.
# Sonbaharın artık yerini açıkca kışa bırakacağı ortadaydı. Ağaç dallarında yaprakların kalmayışı, yere düşen yaprakların büzüşmesi; ayrıca kuru bir içimizi ürpertiren ayaz. Üzerime giydiğim antreman kıyafetlerinin yeni dizaynından olacak ki, geceleri yorgan altında titreyen ben; şu an muhteşem bir sıcaklıkla vücudumu koruyan bu hoş şeylerle ilerliyorum. Kırmızının hakim olduğu antreman kıyafetlerim içli dışlı üç parçadan oluşuyordu. İçimde kırmızı üzerine altın sarısı işlenmiş aslan desenli kazağım, altında bir o kadar kalın deriden yapılmış olan eşofman altı ve son olarak tabiî ki bunları örten siyah kırmızı şeritleri olan pelerinim.

Hava açıktı; ama burnumu ve kulaklarımı orantılı bir şekilde kırmızılaştıran soğuk kendini belli ediyordu. Uzun ve yalnız bir yürüyüşten sonra büyük sahanın yanındaki büyük sahaya oranla küçük olan antreman sahasına ulaşmıştım. Kimseler yoktu; çünkü erken gelmek istemiştim. Kahvaltıyı es geçip, buraya gelmek; süpürge üzerindeki son zamanlarda yaşadığım bahtsız düşüşleri engellemek için küçük antremanlar yapmalıydım. – en azından diğerleri gelene kadar - Henüz ailemin yeni süpürge gayet eski bir ateşokuyla deneme yapacaktım. Elime aldığım tozlu süpürgeyi birkaç kez tahta duvara vurarak sağlamlığını kontrol ettikten sonra muazzam bir hızlı sahanın ortasına doğru koşmaya başladım. İçimde sanki ilk kez süpürgeye binecekmişim gibi bir heyecan vardı; lakin bu heyecanının yanında hayatımda hiç yaşamadığım bir korku yüreğimi sarıyordu. Süpürgeyi doğrultup, bacaklarımın arasına aldım. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Sağ elimle saçlarımı geriye ittirip, bir anda havalandım. Yavaştım; çünkü tedbirli bir kalkış her zaman quidditch oyuncusu sağlığı için iyidir. İstifimi bozmadan yavaşca üç quaffle deliğinden hiçbirine çarpmadan geçtim. Hızımı şimdi biraz daha artırmam gerekiyordu, biliyordum. Deliklerden geçtikten sonra yüzümde oluşan sinsi gülümsemede biraz olsun motivasyonumu yerine getirmişti.

Yerden on, on beş metre yükseklikte git geller yapıyor, havada yavaş yavaş hızlanıyordum. Hızdan dolayı oluşan basınç açık kestane rengindeki uzun sayılabilecek saçlarımı geriye doğru ittiriyor, bağımsız şekilde hareket ettiriyordu. Bu hız zevkini otomobillerle hatta mini uçaklarla bile kimse tadamızdı. Özgürdüm, hürdüm. Antreman sahasına paralel bir şekilde uçuyor, hafiftende kendimi yukarı çekerek yükseliyordum. Soğuğa alışmıştım, doğrusu basınçada alışmıştım. Antreman sahasının çevresinde dört tur atmıştım. Kahvaltıdan çıkan öğrenciler bahçedeki dersliklere gidiyor ve ara sıra yürüyüşlerini kesip: “ Bu kim, Gryffindor’un antremanı mı var ? “ diyerek aralarında yüksek sesle konuşuyorlardı. Tabiî ki ilgi çekmek her insanın hoşuna gider, benimde hoşuma gidiyordu; fakat yanlış yerde çektiğimin farkındaydım. Siyah peleriniyle sahayı hedef almış takım arkadaşlarımı görebiliyordum. Kaptanının bu kadar aşırıya kaçmama kızacağını düşünerek sahaya doğru yaklaşıp, yavaşladım. Kulağımdaki uğultu yerini baş ağrısına bırakmıştı. Bu kadar fazla süratten sonra, Cintia’nın o tatlı ses tonuyla bana kızması çekilir miydi ? Gayet tabi çekebilirdim.