Eyleme Sonunu Zindan-ı Mezar

Katılan Karakterler: Roger Scholten, Mikaela Scholten, Eduardo Valenti
Konu: Mevsimlerden son bahar, acaba Roger için yeniden bahara dönecek mi?

“Bunu yaptığımıza inanamıyorum!”
“Yapmak zorundaydık Mikaela! Biliyorsun. Başka çaremiz yoktu! Ayrıca biliyorsun ki-”
“Biliyorum Persei, açıklama yapmana gerek yok! Ayrıca ben bunu sadece Larry için yapıyorum. ”
Ayaklarını iki ölü bedenin kalça kemiğine doğru dayadı, hafif topuklu ayakkabısının sivri ucu ölü bedenlerin hala nefes almadığına emin olmak için onları dürtükledi bir süre. Onlara kendi tenini değdirmesi en son isteyeceği şey olurdu. Zira bir çift Muggle’a değil, daha önce bir tek Muggle’a dahi bu şekilde dokunmak zorunda kalmamıştı. Alışkın olması ya da olmaması ile alakalı değildi bu durum tabi ki. Aşırı titiz tipli bu kadın, etrafındaki Muggle’ları temizlemek adına da titizdi. Bu yüzden topuklu ayakkabısının ucunu bu bir çift bedene değdirme tenezzülünde bulundu. Her ne kadar bir ceset de olsalar bir çift kirli kana elleriyle dokunma tenezzülünde bulunmayacak kadar titizdi o. Bir adım geri çekildi ve her zaman yanında bulundurmaya özen gösterdiği mendillerden biriyle ayakkabısının ucunu siliverdi. Bununla da yetinmeyerek bu kirli mendili cesetlerin üzerine fırlattı. Her ne olursa olsun bir şeylerin bulaşma riski hep vardı. Kirli kan, gereksiz elem ya da bakteriler… Hepsi aynı kalıbın içindeydi ona göre, hepsi de aynı şeyleri ifade ediyordu. Bu tavırları belki de onun intikam hırsından ileri geliyordu. Hogwarts yılları boyunca hep itilip kakılmıştı. Bir de üzerine aileden gelen desteksizlik sorununu da ekleyince, içine yıllar önce atmış olduğu bu canavar tohumunun o büyüdükçe onunla birlikte de büyümesi kaçınılmaz olmuştu. Yıllar böyle bir canavarı meydana getirmişti işte. Ancak şimdi sadece oğlu için yaşıyordu, hayatı şimdi sadece oğlunu düşündüğünde anlam kazanıyordu. Ona bu yalanı söyleyecek olmak hiç içine sinmiyordu ama başka çareleri yoktu. İçindeki huzursuzluk duygusunu atmaya çalışarak eşine döndü. Ne yapmaları gerektiğini biliyorlardı. İş sadece cesetleri tanınmayacak hale getirmekti. Lanete uğrayarak öldürülmüş, işkence çektirilmiş, yakılmış bedenler… Bunun sonucunda tanınmayacaklardı. Bu işi eşine bıraktı. Ortada delil bırakmadan bu işi en iyi o gerçekleştirebilirdi. Bir hapishane kaçkını neler yapamazdı ki? Birkaç dakika sonra asasını artık cebine yerleştirmeye hazırlanan Persei’ye son bir kez daha baktı ve ardından kimliklerinin bir kopyasını bu çiftin odalarındaki en görünür bölüme bıraktı. Bu sayede bu iki aptal ölü onların yerine geçmiş olacaktı.
“Geriye sadece bunu Roger’a yetiştirecek sahte bir gazeteci bulmak kalıyor.”
“Persei Scholten gibi ünlü bir kaçağın ne tarafta olduğu belirsiz bir gazeteci ile aynı kana sahip olması utanç verici.”
“Evet! Ama görüyorsun ki zaman zaman işe yarayabiliyor Mikaela.”
“En azından oğluma iyi bakacağından şüphem yok.”

Vücutlarının tüm hatlarını gizlemek için çırpınan garip cüppeli siluetler arasında kalmış bedeni eşini arıyordu. Gözleri hızla etrafı tarıyordu. Ama henüz bu arayışın neticesini alabilmiş değildi. Ellerini sıktı. Kendisi için uzunca bir süredir suç ortaklığı yapmış olduğu eşi ile tam bugün bir anlaşma yapmışlardı. Bugün birbirlerinden uzaklaşmamaları gerekiyordu. Çünkü bugün… Hızla ona doğru yaklaşan bedenin omzuna çarptığını hissetti. Tam arkasına dönerek bu çarpan kişiyi yakalayacaktı ki, beden, gözlerinin önünden anında kaybolmuştu. Sonra adeta bir kuş sürüsü gibi bir grup insanın dar bir çıkmaz sokağa doğru ilerlediğini ve sürüler halinde ortadan kaybolduklarını gördü. Yalnızdı şimdi. İçine karıştığı grup da ondan uzaklaşmıştı. Kaçıp saklanacak bir yer aradı kendine. İşte şuan metamorfmagus olmadığı için içinden küfürler ediyordu. Bu yetenek yıllar önce kendisinden uzaklaşıp giden kız kardeşinde vardı sadece. Kısacası, en gereksiz kişide. Burnundan soluyarak seri adımlarla Eduardo ile anlaşmış olduğu çatısından garip garip yaratıkların bir saçak gibi sarkıtıldığı dükkanın arka kapısında beklemeye koyuldu. Yaratıklar ya da büyülü dünyanın iğrenç ve gereksiz canlıları… O üşümeye başladığını hissederken bir el bileğine anında yapıştırmış ve onu sürüklemeye başlamıştı bile. “Hadi gel! Son anda bir değişiklik oldu! Buradan hemen uzaklaşmalıyız!” Mikaela başını çevirip baktığında onu çekiştiren kişinin Eduardo olduğunu görmüştü. Ama onun cevap bekleyen soruları beyninde bir o yana bir bu yana çarptıkları müddetçe rahat bulmayacaktı. Hele ki şimdi. “O nerede? Persei nerede? Karşılaşmamız gereken yeri biliyordu ama o gelmedi. Yoksa… Yoksa ona bir şey mi oldu Eduardo?” Derken dar bir çıkmaz sokağa daha vardıklarında Mikaela adeta olduğu yerde dona kalmıştı. Şuan ruhsuzluk ya da şaşkınlık arası bir durum yaşıyordu. Hiç düşünmeden yerde yatan ölü bedene doğru koştu. “Persei! Persei!” Sesinin titremeye başladığını hissedebiliyordu ve kızgınlığının içinde adeta patlamaya hazır bir bomba haline dönüştüğünü. Sonra birden hala kendisini sürüklemeye çalışan Eduardo’yu yumruklamaya başladı. “Onu kurtarman gerekirdi. Koruman gerekirdi.” Ama Eduardo acele etmeleri gerektiğini söylüyordu. İzlerini sürenler onları bulmadan… Ruhsuz haline anında geri döndüğünü hissetmeye başladı Mikaela. Düşüncesiz tavırlarını sergilemek için başka bir mekana ihtiyacı vardı şimdilik. Knockturn yolundan uzaklaşmak için sürüklenen bedeni hiç itiraz etmedi.

Dakikalar önce yanı başından ayrılmış adamı takip etti gözleriyle, sonra salonun içinde tur atan Eduardo’ya kaydı gözleri. Nasıl baktığının farkında bile değildi ama bakışlarının bir şeyleri çağrıştırdığı aşikardı. Endişeli miydi? Persei’nin kardeşi adına belki evet ve belki Larry’nin sahipsiz kalacağını düşünmeye başladığı için, evet. Sadece soru işaretleri ile doluydu şuan ve merak en çok nefret ettiği olguydu. Bu yüzden işlerin hep bir an önce olup bitmesini istemişti bu zamana kadar. Acelecilik denemezdi buna, sadece çabuk bıkma özelliği vardı, bir de sabır denen kelimeden nefret etmesi… Sabır taşı bu bir saat içinde çatlayabilirdi. Ama bir saat kadar bir zaman diliminin ardından Roger’ın malikaneye teşrif ettiğini duyduğu anda ister istemez heyecanlandı. Bu aslında onun getireceği haberleri düşünmekten ziyade, onun Larry hakkındaki getireceği haberleri ümit etmesi ile ilgili bir heyecandı.

Mahzene ilerleyen yolda gittikçe terlemeye başladığını hisseder gibiydi. Belki hissetmiyordu. Ona boğucu gelen bu basamakların üzerinde ve bu loş ışığın dahi pek yeteli kalamayacağını düşündüğü alanda hissiz olmaktan başka bir şey yapmıyordu. Tek hissettiği aslında sebebini az çok tanıdığı gereksiz, aptal bir heyecandı sadece. Merak olgusu yine bir örümcek gibi beyninin her bir zerresini ele geçirmiş durumdayken, o bu haliyle Eduardo’yu bile düşünmeden vardıkları kapıdan içeri atılmak için bir hamlede yaptı. Ama güçlü bir el onun önüne geçmiş ve hızlı bir engel oluşturmuştu. Bir an bunun olmasını nasıl düşünemediğini anlayamadı. Eduardo işi sağlama almakta haklıydı. Onun içeriye girmesine izin vermekten başka çaresi yoktu. Eduardo mahzene giriş yaptıktan sonra yine hayatta en çok nefret ettiği bir şeyi yapmak zorunda bırakılmıştı: Beklemek. Derken adamlardan biri ona artık girebileceğini söylediğinde çenesini havaya kaldırdı. Adımları yavaş olmasına karşın topuklarının yarattığı ses tüm mahzene hakim olabiliyordu. Bir sandalyeye yapışık duran bu adama baktı. Yıllardır yüzünü görmediği bu gazeteci parçasına. Hiç değişmemiş olduğunu düşündü sonra. “Demek sonunda buraya kadar gelmeyi başarabildin Roger!” Onu bu sahte dünyaya bağlayacak tek bir varlığa, bir oğlana sahip olmanın etkisiyle şuan Mikaela deyim yerindeyse mat olmuş durumdaydı. Eğer tanıdığı Roger yine hiç değişmemişse ortaklığı teklif ederdi. Her ne kadar muhabir olsa da, –ki Mikaela gazeteci parçası demeyi yeğliyordu- o bunu da kullanarak onların safında çalışmış olmayı ileri sürmüş olabilirdi. Bunun bahsi geçmemişse de geçeceğinden emindi Mikaela. Adamlar, Eduardo’nun emriyle mahzeni terk ettikten sonra daha rahat bir tavırla ellerini göğsünde birleştirdi. “Bildiklerini anlat Roger. Ne biliyorsan, tek tek anlat.”