Buz ve Ateşin Şarkısı

Konu: Buz ve Ateşin Şarkısı Cuma Haz. 08, 2012 5:25 pm

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı Cuma Haz. 08, 2012 5:52 pm

Tatlı meltem, genç cadının yüzüne çarparken üzerine giydiği gri ince kazak titremesine sebep oluyordu zaman zaman. Gün batımının hoş görüntüsü, gökyüzündeki kan kırmızısı renklerin ara sıra ormanla cümbüşüne fayda sağlarken çimlerin ıslak görüntüsü ise sabah yağmurlarının habercisi gibiydi. Islak toprak kokusunu ciğerlerine çekerken, kırmızı dudaklarının tebessümüne engel olamadı. Bakışları ara sıra ormana uzansa da, bazen bir masal kahramanı olduğunu hayal ediyordu. Belki tavşanın peşinden giden bir kız ya da cadıdan kaçan bir prenses… Kendisini masallarla tanıştıran kadını hatırlayınca kızıl kahverengi saçlarını kulaklarının arkasına atarak, donuk bakışlarını çimlere dikti. Birden yürümesi durmuş, uzun ince parmaklarını pantolonunun arka ceplerine atmıştı. Ara sıra geçmişe el atar, evirip çevirip eskileri hatırlardı. Ancak uzun bir aradan sonra yaşananları hatırlamak ruh sağlığı açısından pek de faydalı değildi. Rüzgâr, karın beyaz rengini çalmış yüzünü yalarken dolan gözlerinin kurumasını sağlamıştı. Yine aynı şey oluyor ve duyguları ağır basıyordu. Bugün olmaz, buna izin veremem. Beyninde yankılanan melodik ses, genç cadının içini parçalarken krizin habercisi çoktan kendini göstermişti. Kalbinin yavaş yavaş sıkışması, yüzünün gerilmesi ve duygularının biçim değiştirmesi kızı bambaşka bir dünyaya çekerken hayatından nefret ettiğini hatırlatıyordu kendine. Birkaç dakika sabretmeliydi. Ondan sonrası ise gölbaşında beklemek olacaktı sakince.

Parmaklarını öne doğru uzatıp, gerilmeye çalıştı ve önüne düşen bir tutam siyah saçı iki parmağının arasına aldı. Normal saçından fazlasıyla farklı olan yeni saçları, genç kızın ruhuna huzur doldururken içinde kin besleyemediğini hatırladı. Nasıl olur da bu lanet duygu değişimine izin vermezdi ki? Denizi andıran gözünden bir damla yaş akarken, küçük bir tebessüm de beraberinde gelmişti. Değişen görünüme aldırış etmeden göle doğru ilerledi ve bu hayatı yaşamak zorunda olmadığı aklına geldi. Belki diğer hayatı tatmak istiyordu, birçok kere denemek istemesine rağmen. Yer altı tanrıçası Persephone ile kendini özleştirmesi bu yüzden olsa gerek. Ne zaman diğer dünyaya adım atsa, her adım onu yaşama daha çok bağlıyor ve bir şekilde yaşamasını sağlıyordu. Herkesin günahı, ölü dünyasını tatmakken tanrıçanın cezası yaşamaktı. Yaşamak… Belki de tüm hayatı boyunca nefret ettiği tek kelime buydu. On altı yılın acısını omuzları altında taşırken, her kayıp canını yakıyordu. Gözleri önünde ölen her yakını onu bir adım daha tanrıçalığa iterken ölümü görüyordu. Acımasızca ve umutsuzca… Kara göle baktı bir kere daha ve içinde boğulmak istediğini anımsadı. Ondan bile sağ çıkacağını düşünüyordu, neden çıkmasın ki? Persephone değil miydi, ölümün tanrıçası ölümü görmeye yaşamaya alışık değil miydi? Buz mavisi gözlerini gökyüzüne dikti ve tüm gözyaşlarını özgür kıldı. Tüm lekelerden arınmak istercesine boşalttı içini. Sessizce…

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı Cuma Haz. 08, 2012 7:00 pm

Genç cadı yavaş ve zayıf adımlarını kara göle doğru atarken ruhunun neden bu kadar karamsarlaştığını bilmiyordu. Belki de gecenin karanlığından kaynaklıydı bu hali. Normalde de hep güler yüzlü dolaştığı söylenemezdi zaten ancak şu anda tüylerinin neden diken diken olduğu ve kara göle yaklaştığı her saniye hissettiği bu depresifliği açıklayamazdı. Kollarını etrafına doladı tenine dokunup onu yalayarak geçen esintiye karşılık. Diliyle ıslatmış olduğu dudaklarının nemli yüzeyine yapışan saç tellerini uzun tırnaklarıyla kurtardı bu esaretten. Gözlerinin içine giren tozları, göz kapaklarını kırpıştırarak engellemeye çalıştı ama en sonunda gözlerinin yaşarmasına engel olamadı. Bu saatte neden sıcak yatağının rahatlığını bıraktığından emin değildi, belki de hiç olmadığı kadar temiz havaya ihtiyaç duymuştu. Son birkaç haftadır her şeyin üstüne geldiğini hissediyor, bu zaman zarfı içerisinde ne derslerine odaklanabiliyordu ne de Quidditch maçlarındaki mevkisine. Annesine dair duyduğu merak aklına geldiği her saniye içini kemiriyor, yazın çalışarak kazanıp biriktirdiği her kuruşun mecburiyetten oraya buraya saçıldığını görünce morali bozuluyordu. Her sene yaşadığı bu olaya artık alışması gerektiğini düşünüyordu genç cadı ancak hayatında bir adım bile öteye gidememiş olduğunu hissettiriyordu bu aksine ona.

İskelenin tahta yüzeyini görebiliyordu artık, bu yüzden adımlarını biraz da olsa hızlandırdı. Fakat bir tıkırtı duyduğunda kanının donduğunu hissetti. Üstelik bunun sebebi ince giyinmiş olması ya da gecenin baş gösterdiği ayaz değil, iç çekme ile hıçkırık arasında karışık başka bir ses daha duymuş olmasıydı. Mavi gözleri meraktan kararırken, görüşünü daha iyi yapabilmek için onları kısmak zorunda kaldı. Ancak en fazla önünde duran kişinin vücut kıvrımlarından bir kız olduğunu anlayabildi. Adımlarını ona yakalanmamak için özenle ve sessizce atıyordu şimdi. Ya bir sınıf başkanı ise şu an karşısındaki? Gerçi bu saatte onların bile okul binasını terk etme yetkilerinin olduğunu sanmıyordu. Fakat kendisinin sahip olduğundan daha geniş kısıtlamalar çerçevesinde yargılandıklarını biliyordu Andreina. Bu yüzden ilk önce uzağındakinin normal bir öğrenci olup olmadığından emin olmalıydı. Ayakları iskelenin tahta yüzeyine ulaştığında çok kısık bir gıcırtı sesi doldurdu kulaklarını. Zihninden geçen bir lanet fısıltısına yansırken, en başından beri çekinmemesi gerektiğini fark etti. Zira artık on metre ötesinde duran kız Euterpe'ten başkası değildi. Fakat Hogwarts'ta göründüğü bürünümünde değildi şu an. Düz siyah saçları kendilerini rüzgara teslim etmiş, teni neredeyse bir ölününkine eşit derecede solmuştu. Üstelik ay ışığının yanaklarından yansımasına bakılırsa, tıpkı Andreina gibi duygularının etkisine kapılmıştı. Genç cadı onu rahatça ağlaması için yalnız bırakmakla, derdine ortak olmak arasında çaresiz kaldı fakat onunla hiçbir yakınlıkları olmamıştı şimdiye kadar. Bir anda da yanına gidip, güven verircesine omzunu sıkamazdı. Zira bu davranışın işleri daha kötüye götüreceğinden emindi Andreina. Bu yüzden kararını çabucak verdi ve gitmek üzere arkasını döndü. Fakat beklemediği bir şekilde üstüne basıyor olduğu tahta gıcırtıdan daha gürültülü bir şekilde çatırdama ile büküldü. Genç cadı bir an ayağının içeri göçeceğini sandı fakat son anda geriye doğru zıplayarak çekilmeyi başardı. Ama amacının aksine Euterpe'in bütün dikkatini üstüne çekmişti.

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı Perş. Haz. 21, 2012 6:50 am

Gözyaşları özgürce yollarını bulurken, yüzünün kızarmamasına engel olamıyordu. Kızaran beyaz burnu, gözlerinin beyazı ile eş değer bir görüntü sağlarken arkasından gelen çıtırtı ile ürperdi. Ormandan çıkan garip sesler, ruhunu rahat bırakmazken derin derin nefes almaya çalıştı. Çektiği vicdan azabı, sol tarafını rahatsız ederken ne yapabilirdi? Etrafında dönerken, yüzüne çarpan serin rüzgâr dişi yılanı sersemletse de yavaş yavaş yürümeye başlandı. Çamurdan rüsva olmuş ayakkabılarına bakarak, iğrense de bu an tek düşüncesi gezmekti. Hiç değilse bu olay bitene kadar… Ormandan yayılan garip sesler, türlerini ürpertse bile bu duruma alışmalıydı. Korkutucu ve vahşi olan türlü türlü yaratıklarla doluydu burası ancak kendisi de lanetliydi, lekeli bir yılan. Bunu düşününce yüzünü buruşturdu ve cüppesinin altına sakladığı asasına sıkı sıkı sarıldı.

Gelen ikinci bir çıtırtı ile hızla arkasına dönüp bağırdı. ‘‘Kim var orada?’’ Korkudan titremeye başlayan dişi yılan, bir kere daha lanet etti kendine. Neden böyle bir gün seçmişti laneti, neden? Birkaç dakika sonra beliren cadı ile yüzünü buruşturdu. Sarı saçları, bir buğday tarlasını andırırken mavi gözleri şaşkınlıktan kırılacak gibiydi. Beyaz teni, ay ile birlikte bütünleşerek doğaüstü bir yaratık olduğunu düşündürüyordu dişi yılana. Fazla uzun olmayacak boyu, onu şimdi iri biri gibi gösterirken refleks olarak geri çekildi. ‘‘Burada ne işin var?’’

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı C.tesi Haz. 23, 2012 8:53 am

"Lanet!" diye kendi kendine söverken Andreina artık sessiz kalmasının da, saklanmasının da yersiz olduğunu anlamıştı. Zira birinin dikkatini çekmemek için o kadar çabaladıktan sonra böylesine saçma bir hatada bulunmuş olmak gücüne gidiyordu. Şu ana kadar bu tür işlerde iyi olduğunu düşünebilirdi fakat şimdiki davranışları bunun tam aksini söyler nitelikteydi. Derin bir nefes alıp dikkatini toplamaya çalışırken, kızın arkasını dönüp kendisinin bulunduğu yöne bakmasını izledi. Ona nasıl bir açıklamada bulunacağına dair hiçbir fikri yoktu. Birini gözetlemek, hele ki gecenin bu saatinde -dışarı çıkmanın yasak olduğu zamanlarda- işi iyice güçleştiriyordu. Andreina kendini bir an sapık gibi hissetti fakat kendisinin böyle bir niyeti olmadığını gayet iyi biliyordu. Sonuç olarak buraya onu izlemek için gelmemişti, tıpkı onun iskeleye çıkma kararı gibi düşüncelerini düzene sokmak istemişti. Şu anda hayatında olanlara inanmakta güçlük çekiyordu zira. Bir oğlanın kendisini beğenebileceğini, bu kadar fakir olduğu için, hiç tahmin etmezdi. Hele ki Hogwarts'ta en korkunç ünlerden birine sahip birinin. Andreina, onun kendisiyle oyun oynayıp oynamadığından emin olmalıydı. Ama kızsal içgüdüleri nedense kendisine hiç yardım etmiyor, sap gibi ortada kalıyordu genç cadı.

Tam bu sırada hiç beklemediği bir olay yaşandı, koskoca bir dalın üzerine bastı. Ortaya çıkan çıtırtıyı bırak Euterpe'i, binasının yatakhanesindeki uyuyanlar bile duymuştu herhalde. Andreina iyice suçlu duruma düştüğünü fark ederek, alnına vurmamak için kendisiyle savaştı. Mecburen genç cadıya doğru ilerlemek zorunda hissetti kendini. Fakat onu korkutmamak için ellerini önüne kaldırmıştı. Zarar verme niyetinde olmadığını göstermeye çalışıyordu, fakat Euterpe'in elindeki asayı daha sert kavradığını görünce bu konuda çok da başarılı olmadığını anladı. Sessizliğin içerisinde sadece su sesi duyulabilirken, şimdi onun sesi karışmıştı bu tatlı melodinin içine. Andreina ne cevap vereceğini düşünürken dudaklarında istemsiz bir gülümseme belirdi. "Seninle aynı sebepten sanıyorum." Genç cadının yanaklarındaki ıslaklığın yavaş yavaş kuruduğunu görebiliyordu Andreina. Onun bu durumdan rahatsız olmadığını anlamakta güçlük çekmesine rağmen hiçbir şey söylemedi. Kısa bir sessizliğin ardından boğazını temizledi ve "Düşüncelerimi... toparlamamda fayda var. Ne kadar erken, o kadar iyi benim için." dedi.

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı C.tesi Haz. 23, 2012 11:30 am

Cadının kendisini görmesi, değişimini fark etmesi onu korkuturken ne cevap vereceğini bilmiyordu. Gecenin bir yarısı bu lanet alanda, kapana kısılmıştı. Şimdi kaçsa nereye kadar kaçabilecekti? Gözlerini sinirle kapattı ve asasını sımsıkı tutmaktan vazgeçti. Kızın kendisine bir şey yapmayacağını biliyor, içinden bir ses adeta fısıldıyordu. Dudaklarını konuşmak için araladı ama ses telleri kurumuş gibiydi. İlk defa kendini bu kadar zor durumda hissediyordu. Gözlerini karanlık havaya kaldırdı ve rüzgârın, inci tanesini andıran gözyaşlarını tamamen kurutmasını bekledi bir yandan da annesine ve ailesine tüm nefretini kusuyordu. Neden beni bu kadar zor durumda bırakarak ortadan kayboldunuz, neden? En özlediği ve yardıma ihtiyacı olduğu sıralarda hepsi ortalıktan kayboluyordu. Jolié ve Payton teyzeleri hep yanında olabilirlerdi fakat bir annenin ve babasının yerini tutabilecek kadar kalıcı değillerdi. Ne de arayıp sormana bir hala gibi… Eskiden lordun sağ kolu olan, dişi yılanı bugünlere getirerek kara büyülerde usta yapan ölüm yiyen şimdi ortalıklarda yoktu. Onu bir süs bebeği gibi kenara savurup atmıştı. Neredeydi, yine hangi çamurdan kendini kurtarmaya çalışıyordu? Gözyaşlarını engellemek istercesine hıçkırdı ve bakışlarını kıza çevirdi. İnce ancak kendine güveninin olduğunu belli eden bu ses tonu, kızı gözünde yüceltmişti. Hiçbir zaman sıcak Gryffindor’dakilere sıcak davranmayan Euterpe anında fikir değiştirircesine kıza ısınmıştı. ‘‘Kimsenin sebebi benimle aynı olamaz.’’ Sesindeki kibirli tavır, istemsiz olarak belli ettirmişti kendini. Şu sırada ne kibirli davranacak ne de birini ezecek durumdaydı. Lanetinin içinde, cehennem de cayır cayır yanarken kendisinden başka kim bu dünyada umurunda olurdu ki?

Kendini toparladı ve hatasını düzeltmek istercesine dudaklarını büktü. Sımsıkı kapattığı gözlerini açıp konuşmaya çalıştı. ‘‘Ben lanetlerle cehennemde yanarken, seninde böyle bir cezan olduğunu sanmıyorum. Bu halde olduğun için mutlu ol, benim yerimde de olabilirdin.’’ İnsanları kendi laneti ile teselli etmeyi biliyordu. Kimse tanrıçanın yerine olmak istemezdi, olamazdı da zaten. İşlemediği bir cezanın bedelini öderken, nasıl hayatı yaşabilirdi? Lanetler ve lanetler… Hayatı bu kelimeden ibaretti sanki.

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı C.tesi Haz. 23, 2012 2:56 pm

Andreina gözlerini güvensiz bir tavırla kırpıştırarak Euterpe'inkilere dikti. Onun normalde kahverengi olan gözlerinin şimdi okyanus mavisi olduğunu görmek ilginçti. Hep karşılaştığı bir manzara değildi çünkü bu. Üstelik saçları da tenine zıtlık oluşturacak bir şekilde simsiyahtı. Ya da en azından gecenin karanlığı içerisinde çok daha koyu görünüyorlardı. Genç cadı kendine olan güvenini kazanabilmek için sağ elini, sol dirseğinin hemen üstüne yerleştirdi. Yavaş yavaş derisinin üstünü ovuşturmaya başlarken gecenin serinliğinin acele etmeden ancak etkili bir şekilde kendisini esir aldığını hissedebiliyordu. Şimdiden bu kadar üşüyorsa yirmi dakika, yarım saat sonra neler olurdu kim bilir... Genç cadının asırlar gibi süren sessizliğin ardından çıkan sesi, Andreina'nın dikkatini yeniden ona doğru çekti. Artık göz çukurları dışında parıldayan bir yer kalmamıştı ıslaklıktan. Kız, onu az çok tanıyor olmasa ne kadar savunmasız ve saf göründüğünü düşünebilirdi. Fakat Euterpe'in bu iki terimle de uzaktan yakından alakası yoktu. Zira derslerde ya da Büyük Salon'da karşılaştıklarında bakışmaları bile düşmanca ve kızgınca geçer gibiydi. Andreina içten içe ondan çekindiğini biliyordu, fakat bu şu an için geçerli değildi. Sonraki saniyelerde de sessiz kalmayı tercih eden genç cadı, Euterpe'in diğer dediklerine de kulak kabarttı. Onun lanet kelimesini nasıl bir tonla söylemiş olduğunu işitmemek elde değildi. Andreina ilk başta bunların bir şaka olduğunu zannetti, kızın ciddi olmadığını tahmin etti. Fakat ağlamasına ve sesinin boğazından çıkışında zorlanmasına bakılırsa, yapay bir tarafı yoktu.

Genç cadı çabucak belini dikleştirdi ve çenesini kaldırdı. Lanet olarak neyden bahsettiğini bilmiyordu Andreina. Acaba metamorfmagus olmak onun için sorun mu teşkil ediyordu? Belki de görüntüsünü beğenmiyordu. Kuşkucu bakışlarını bir kez daha onun yüzüne kaldırdı ve sırıtmamak için kendisini zor tuttu. Böyle bir görünüşü beğenmemesi için ancak kör oması gerekirdi. Zira Andreina'nın şu ana kadar gördüğü en güzel gözlere ve saçlara sahip kişilerden biriydi karşısındaki. "Neler yaşadığını bilmiyorum, evet. Ama bunun sen olduğunu biliyorum... Euterpe."

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı Çarş. Haz. 27, 2012 12:07 am

Kızın sessiz bekleyişleri, dişi yılanı korkutsa dahi buna imkân vermeyecekti. Kendisi olduğunu belli etmesi, tüm okulun öğrenmesine yol açabilirdi. Ona güvenmiyor değildi ancak bu dünyada güvenecek kimsesi kalmamıştı, ebedi aşkından başka. Onu düşününce hıçkırıkları arttı ve derin bir nefes aldı. Bazen o kadar nefes alma zorluğu çekiyordu ki, astım olabileceğini düşünüyordu. Öyle bir hastalığı çıksa da şaşırmazdı ancak safkan olması bunu imkânsızlaştırıyordu. Buz mavisi gözlerini, yerdeki çamurdan uzaklaştırıp kızın berrak yüzüne odakladı. Yüzü gerçek bir masumluğu temsil ederken, sırtına alacağı darbeyi düşünüyordu. En beklemediği insanlar ona garip bir şekilde davranırken, başkalarına karşı iyilik meleği olması beklenemezdi. Mitolojide her tanrıçanın iyi olmadığını hatırladı. Kendisinin de iyi olacak hali yoktu. O bir Slytherin’di, bir yılan. Belki kimseye ihtiyacı olmamalıydı. Hayat onu bu duruma mecbur bırakırken, sadece direnmeliydi. Madem ölemiyordu, direnerek hayata tutunmalıydı. Hiç değilse aşkı için.

Kızın dudaklarından çıkan narin fısıltı, dişi yılanın bedenini titretirken buna fırsat vermedi. Kendisi olduğunu öğrenmesi canını yakar, gururunu yıkardı. Derin bir nefes alarak güçlü ses tonuyla kelimeleri sıralardı karşındaki Gryffindora. ‘‘Euterpe?’’ Dudaklarından çıkan yapmacık kahkaha, bir o kadar gerçekçi görünürken endişe taşıyordu. ‘‘Üzgünüm, beni bina başkanımız ile karıştırmanızı istemezdim.’’ Gözleri alaycı bir şekilde bakarken, tebessümü solmuştu. Kızın şaşırtıcı bakışları, üzerinde gezerken titrememeye çalıştı. Küçük bir bocalama, her şeyi yıkabilirdi. Annesinin, büyüleyici güzelliğini üzerinde taşıyan genç cadı nedensiz yere duygularına hakim olamıyor kibrini vurgulayamıyordu. İçinde sadece iyilik ve müzik doluyken bunları gerçekleştirmesi bir o kadar da zor oluyordu. Rüzgârın, çıplak kollarına çarpmasına izin verirken derin bir nefes aldı. Dudaklarının arasından çıkan beyazımsı duman, havanın gittikçe soğuduğunun habercisi gibiydi.

Konu: Geri: Buz ve Ateşin Şarkısı Salı Tem. 10, 2012 12:34 pm

Andreina'nın duydukları üzerine yüzünde masumane bir gülümseme oluştu. Aklında kimseye işkence ya da sabotaj yapmak gibi bir fikir olmadığından dolayı, Euterpe'i anlamakta zorlanıyordu biraz. Ama onun da en önemsediği sırlarından birinin bu olduğunu sanıyordu. Birkaç kere görmüştü onun görüntüsünün değiştiğini, fakat şimdiye kadar bunu söyleme gereği hiç duymamıştı genç cadı. Gerçi şimdi de neden söylediğini bilmiyordu ya. Kimseyi zor durumda bırakmak gibi bir isteği yoktu, Euterpe'in dediklerine bakılırsa o da bu durumu kimsenin bilmesini istemiyordu. Eh, ama artık Andreina'nın hafızasını silemezdi. Gerçi istese silebilirdi ama genç cadı buna izin verecek kadar pasif duracağını düşünmüyordu. Başını kaldırıp gözlerini buz mavisi gözlere dikti, onların nasıl da böyle kristalize göründüğünü anlamaya çalışıyordu. Kendisinin gözleri de mavi olabilirdi fakat şu an Euterpe'inkiler kadar açık ve saydam değildiler. Andreina mavi gözün bir mutasyon olduğunu biliyordu gerçi, asıl doğal renginin kahverengi olması gerektiğini. Ama artık insanoğlu nasıl süreçlerden geçtiyse, şimdi resmen kahverengi göz mutasyon gibi algılanıyordu. En azından birkaç ülke içerisinde, Rusya ya da Almanya gibi...

Dikkatini dağıtmaması gerektiğini düşünerek başını iki yana salladı. "Bu seni ilk görüşüm değil. Aslında uzun süredir biliyordum metamorfmagus olduğunu." Sesini kısık tutmaya çalışan Andreina, etraflarında kimsenin olmadığını biliyordu fakat nasıl derlerdi? 'Toprağın kulağı vardır.' Genç cadı, Euterpe'in neden kimsenin bilmemesini istediğini anlayabiliyordu. Sonuç olarak birbirlerini iyi tanıdıkları söylenemezdi ve muhtemelen Andreina'nın en kısa zamanda gidip bunu birilerine anlatacağını düşünüyor olmalıydı. "İki kişinin bildiği, sır değildir fakat kimseye tek bir kelime dahi söylemeyeceğime dair güvenebilirsin."