Ormantik Anların Ormantik Çocuğu ve Şaplakçı Profesör

Eylül, okulun ilk haftası

''Gitmek zorundaydım, sen neden bu kadar derdine düştün ki? Babam o benim, ne kadar aptal, pislik bir adam olsa da babam sonuçta. Hem, bu aile meselesi, senin aileden olmadığını düşünürsek bu pek de karışman gereken bir konu değil güzelim.''

''Sana başından söyledim, açık açık ve net bir şekilde. Neden boş boş huysuzluk ediyorsun ki? Benden duygusal bir şey bekleme, bir bağ istemiyorum, burada kalmayabilirim de, dedim. Merlin'in donu aşkına, Lita, neden beni hiç dinlemiyorsun? Sabrımı taşırıyorsun doğrusu.''

''Hey, seni tanıyorum, sen şu havalı çocuk değil miydin? Hani, tıs tıs arkadaşların nerede? En az senin kadar zeka yoksunu Quentin...''

''Bir daha onun adını ağzına alıp kirletmeye cüret edersen, canına okurum. Anlaşıldı mı?''

''Se... Sen...''

Her şey değişmişti son birkaç yılda. Hogwarts'a birkez bile uğramamış genç kız. Şimdiyse çok ağır geliyordu burada olmak. Zaten kaybedilenlerden sonra iki yıl nasıl dayandığını bilemiyordu. Quentin, evet kuzeni olmasa dayanamazdı belkide. Son iki yıl içine kapanmışlıklarını, hırçınlıklarını çeken hep o olmuştur. İlk kaybından sorna yüklendiği bu ağırlık altında ezilen genç kadın gitmişti bir anda. Hogwarts'tan kurtulur kurtulmaz bırakmıştı geriyi. Oysa kendini kandırmıştı genç kadın. İlk kaybını hatırlamıyordu bile. Annesi gittiğinde çok küçüktü, büyüyünce unuturdu. Unuttuda. Üçüncü sınıfa gelmeden kadının yüzünü hatırlamaz oldu. Anne kavramının büyüklüğünü umursamıyordu artık. Silik birkaç anıdan geriye hiçbir şey kalmamıştı zatne. Oysa ikincisi, çok ağır bir şeydi bu. Hala dün gibi hafızasına kazınmış hatıralarla duruyordu. Hogwarts'a yeniden gelişini kutlarcasına birikmişti hatıralar. İlk hafta hiçbir derse girememişti Lita. Quentin onun yerine büyük bir incelik göstermişti. Kuzenine minnettardı genç kadın. Birkez daha onu kurtarmıştı geçmişin ağırlığından. Ağılık, evet üstüne binen o ağırlık. O gün, son tartışmanın ardından atılan bir gülücükle bütün dünyası üzerine çöken kara bulutlar. Hala hatırlıyordu öne kızgın bakan mavi gözleri, öylesine bırakılmış kirli sakalları ve biçimli dudakların aldığı acı dolu gülümseyişi. Gamzelerini görememişti Lita son birkez. Çünkü içtenlikle olan bir gülümseyiş değildi. Chris üzgündü. Bu yüzden gitmişti genç kadın Hogwarts'ı bitirir bitirmez. Son kavgasında yüzüne bağırdığı "Gidersen beni bir daha bulamazsın!" hayrkırışını düzeltmek adına atmıştı her adımını. Dünyayı gezmişti ama haykırışını hala savurduğu yerden toplayamamıştı. Ona ne kadar üzgün olduğunu, daima onunla olduğunu aileden olmasa bile ailesinden bile daha yakın olduğunu söylemek istemişti. Söyleyemedi. Hiçbir şey söyleyemedi ve o üzgün gülümseyişten geriye hiçbir iz kalmadı. Şimdi aynı koridorlardan Chris olmadan yeniden geçiyordu. Toplayamayacağı geçmişini silmeye ve geleceğini kurmaya çalışıyordu. Oysa hiçbir umudu kalmamıştı. Zaten çokta kızgındı gidenlere, bırakanlara. Bu yüzdendi belkide artık bağlanmaması hiçbirine.

Son zamanlarda durmadan üzerine çöken kasveti dağıtmak için çıktı taş binadan genç kadın. Gözlerini göl kenarına dikti, hemen ardından karar değiştirerek Yasak Orman'a doğru döndü. Genede bir süre ilerlemesiykle vazgeçti. Şimdi karşısına çıkabilecek bir yaratıkla filan uğraşamayacaktı. Göle doğru birkaç adım attı. Ağaçlar her zamanki gibi göl kenarının önüne gölge yapıyorlardı. Birkaç delikanlı gölün kenarında birbirleriyle uğraşıyorlardı. Her biri Lita geçerken şöyle bir genç kadına bakmıştı. Kaıdnsa erkek çocuklarının bu yaşta olan meraklarına saygı göstererek hiçbir şey demeden ilerlemesini sürdürdü. Oysa ileride saygı gösteremeyeceği bir şey olmuştu. Gryffindor'lu birkaç çocuk bir Slytherin'in etrafını sarmışlardı. Ortada duran Slytherin'li çocuk bir çocuğun cübbesini tutmuş onu büyük bir güçle tutarken bir şeyler söylüyordu. Lita biraz uzakta olduğu için ne dediğini duyamadı ama elindeki asası ve diğerlerinin korkulu bakışlarıyla Slytherin öğrencisinin hiçte iyi şeyler söylemediğine emindi. Bu yüzden hızlı adımlarla onlara yaklaştı. Aralarında az bir mesafe kala konuştu. "Hemen onu bırakmanızı istiyorum Bay..." Çocuğun adını daha bilmediği, hatta daha çocuğun yüzünü bile göremediği için cümlesini tamamlayamadı. Zaten biraz sonra inen asa ve ona dönmüş bir yüzle cümlesini bir daha asla tamamlayamayacak olduğunu anladı. Artık soyadını biliyordu çocuğun, hayır adamın. Gözlerini diktiği mavi gözleri,n her şeyini biliyordu. En derinini, öfkesini, sevgisini biliyordu. Uzun süredir aldığı nefesleri hissetmese bile şimdi biliyordu. Hala sağdı genç adam. Ağzından çıkarabildiği tek bir sözcüğü duyduğundaysa Lita çıkan sesle bir an ne olduğunu şaşırdı. Bocalayarak birkaç adım geriledi. Bir hayalet görmüş gibi bembeyaz bir yüzle çocuğa baktı. Diğerlerini umursamıyordu artık. Oysa o bir profesör olmalıydı. Olmak zorundaydı. Genede beyni durmuştu, dudakları kitlenmişti ve hissetmiyordu. Hayır aksine çok şey hissediyordu. Öyleki ne hissettiğini bilemiyordu. Meraklı bakışların sonunda bir Gryffindor'lunun konuştuğunu işitti. Gözünü o mavi gözlerden hiç ayırmadan konuştu. Son gücüyle konuşmuştu belkide. "Siz gidebilirsiniz." Diğer çocuklar şaşkınlıkla birbirlerine baktılar ve biraz uzaklaştılar. Genede Lita emindi ki bu durum hiç iyi görünmüyordu. Oysa ne diyeceğini bile bilmiyordu, karşısında ki hayalet miydi? Yoksa geçmişten gelen bir anı filan mıydı? İkiside olamayacak kadar gerçek duruyordu. Genç kadın birkaç adım atıp adama yaklaştı. Gözlerini bir an olsun kırpmadan baktı, baktı. Hiçbir şey diyemedi ama sonunda kendini biraz olsun toparladı. Elini kaldırıp hızla adamın suratına doğru savuruyordu ki herkesin önünde olduklarını ve bir profeösr olduğunu anlayıp bir anda durdu. Eli tenine öylesine yakındı ki sıcaklığını hissedebiliyordu. Uzun süredir hissetmediği o sıcaklığı hissetmişti. Konuşmalıydı, konuşacaktı. Sonunda kelimeleri seçemese de cümleyi otomatikman kurdu. "Ne arıyorsun burada?" Elini indirdi ve önünde avuçlarını birleştirdi. Gözlerini hala ayıramıyordu. Sanki bir an bakmasa yok olacaktı.

''Sen de zorlaştırma.''

''Lütfen.''

''Biliyorum, benim gibi koca adam, beşinci sınıf, garip duruyor ama mecbur kaldım. Buraya dönmek için tek şansım buydu, buraya, Hogwarst'a gelmek, ülkedeki en güvenli yere.''

''O gün okuldan ayrıldım ya, tam olarak ayrıldım sayılmaz, kaydım hala duruyordu, sadece hayati tehlikeden dolayı süresiz dondurulmuştu.''

''Seninle konuşmak istiyorum. Gitme sakın. Bir yere oturalım, sana bahsedeceğim, anlatacağım, hatta yıllarca söylemeyi planladığım dolu şey var. Sanırım sonsuza dek konuşsak söyleyeceklerim bitmeyecek ama ben elimden geldiğince özetlerim.''

''Yani benimle konuşmayı hala istiyorsan ve şu son sözünde gerçekten ciddi değilsen.''

''Ciddi olmadığını düşündüm bunca zamandır.''