Güneşi Aydınlatan Ay

"Tabiki efendim." dedi. Bir melek kadar masum, annesinin kızı ne olacak diye düşündü Robert. Ayrıca annesinin genleri sadece bu işe yaramamış, yüzünün güzelliğine de yansımıştı. Kızıl saçları kasvetli ve soğuk orman havasını yarıyor, adeta dans ediyordu havada. Beyaz teninin üstüne doğuştan sürmeli ceylan gözleri, muggleların dediği gibi, cuk oturmuştu doğrusu. Sanki Güzellik Tanrıçası Afrodit ilahi gücüyle kutsamıştı *** kızını.

Robert bunları düşünmeye dalmışken, Tierra masumiyetinden ödün vermeksizin devam etti: "Konumunuzu bilmediğimden pek bir şey demeyeceğim fakat bunun aramızda kalma olasılığı ne kadar, efendim?"

Bir insan hem bu kadar masum hem de bu kadar kurnaz olabilir miydi? Anlaşılan Tierra annesinin yanısıra tam anlamıyla babasının da kızıydı. Robert az kalsın tüm ormanı inletecek bir kahkaha atacaktı; fakat ormanda olduğunu hatırlayarak bir gülümsemeye sığdırdı tüm gülme hissini. Tierra sanki o kadar da komik değilim diye düşünüyordu. Robert' in sesizliğinin aksine Tierra bir o kadar konuşkandı: "Imm... Ve yeterince üşüdüm, okula gitmek istiyorum, gelemeyecekseniz izninizle efendim." diye devam etti.

Artık Robert'in de konuşma vakti gelmişti. Genç hanım reveransını tamamlarken: "Peki, küçük hanım. Hem Hogwarts'a giderken de yeterince konuşacak vaktimiz olur." dedi. Ve Yasak Ormanın dar patikalarında, dal çıtırtıları arasında ilerlemeye başladılar.

Ormanın havasını her zaman sevmiştir Robert, düşünmek için birebir olduğunu düşünürdü. Ve o gün de Tierra önde o arkada yürürken düşünüyordu, sadece düşünüyordu. Acaba ses ne demek istemişti? Acaba olabilir miydi? Tierra beklenen veliaht olabilir miydi? At-adamların gelişini müjdelediği veliaht... Baş gösterecek karanlığa karşı aydınlığın tek umudu olacak veliaht! Neden olmasındı yıllar önce belli olmamış mıydı her şey?

...

Nisanın on dördüydü. Zamanını bulutlarla saklambaç oynayarak geçiren güneşin vakti dolmuş, yerini tüm varlığıyla ışık saçan dolunaya bırakmıştı. Dolunayın ışığı o kadar kuvvetliydi ki sanki milyonlarca ateş böceği ay denen devasa yatağa uzanmış, dünyaya göz kırpıyordu.

Aşağıda -aydan çok uzaklarda- Yasak Orman’a giden dar patika yolda bir çocuk –merakın ipekten kollarında kıvranan bir çocuk- ilerliyordu, karanlıktan saklanarak… Çocuğun ortalama bir ev cininden biraz daha uzun olan boyundan birinci sınıf öğrencisi olduğu anlaşılıyordu. Saman sarısı saçları dağınık, perçemleri deniz mavisi gözlerinin üzerine düşmüş bir haldeydi. Üzerinde kışlık, siyah bir pelerin vardı ve bedeni gecenin cazibesine kapılmış, ruhu ormanın ruhuyla dans ediyordu. Birkaç adımda bir duraksıyor, etrafına bakınıyor ve sonra şövalyelere özgü bir vakarla –korku nedir bilmezcesine- ilerlemeye devam ediyordu.

Hogwarts saat kulesinin çığlıkları gece yarısını hatırlatırken vakit dolmuştu ve bu sarışın çocuğun kaderi daha yeni doğan bir başka çocukla bağlanıyordu kehanetin ve aydınlığın ipleriyle… On ikinci çığlık da yankılanınca arazide giderek yaklaşan bir toynak sesi duyuldu. Çocuk ilk bulduğu çalılığın dibine atmıştı kendini. İlk baştan beri hafifçe seyreden titremesi artmış, solukları derinleşmişti. Ses iyice yaklaştığında tüm heybetiyle bir adam, hayır at! Ya da ikisi birden: Bir At-adam!

Evet, bir At-adamdı. Bilgece parıldayan gözlerini aya dikmiş bir şekilde derin derin düşünen bir başka At-adama yaklaştı ve: “Ay bugün ne kadar da parlak değil mi Niuquam?” dedi göğüs kıllarının arasındaki yeşil yaprakları silkeleyerek. Niuquam’ın cevabı ise biraz gecikti, At-adam oldukça düşünceli görünüyordu: “Evet Radon, ay bugün çok parlak ama köşesinde bir karaltı var, tıpkı gelecek gibi!” dedi fısıldarcasına. Radon ise arkadaşının bu halinden şüphelenmişti; çünkü ne zaman böyle davransa At-adam yasalarını çiğnerdi, acaba şimdi neler düşünüyordu?

“Yine ne düşünüyorsun Niuquam, ay ve yıldızlar kadim sırlarını mı sundular sana?” dedi sorgularcasına. Niuquam gerçeği söyleyip söylememekte biraz tereddüt etti, Radon insan ırkına karşı kin ve nefretle doluydu; ancak Radon’un ısrarlarına dayanamadı ve: “Evet, ay ve yıldızlar insanlığın kaderini yıllar önce olduğu gibi yine bir çocuğa bağlandığını, bu çocuğun bu gece, karanlıkla aydınlığın meyvesi olarak dünyaya geleceğini, karanlık ve aydınlığın tüm süsleriyle bezenmiş olarak doğacağını; ancak bu sefer çok daha zor olacağını söylüyor.” dedi. Her halinden bu kehaneti bir büyücüye söylemeye yelteneceği belli oluyordu.

Radon büyücülere ve büyüye duyduğu öldüresiye nefretle Niuquam’a bağırmaya başladı: “Sakın insanları uyarayım deme! Bizi buraya tıkan, aşağılık muamelesi yapanlar doğanın gizemlerinden haberdar olmayı hak etmiyorlar!” sesi o kadar gür hatta korkutucuydu ki ormanın derinliklerindeki yüzlerce karaltı gecenin karanlığında ayrıldı ormandan. Kuşların kanat çırpışlarının arasında ağırdan bir toynak sesi duyuluyordu ve birkaç saniye sonra bir At-adam daha belirdi. Gelen At-adam oldukça yaşlıydı. Derisi incelmiş, mor damarları belli oluyordu ağarmış göğüs kıllarının ardında; ancak diğer At-adamlar üzerinde sarsılmaz bir otoritesi vardı. Geldiğinde iki At-adam da saygıyla başlarını eğmiş ve At-adamlara özgü bir saygı gösterisi yapıyordu. Birkaç saniye bir başak misali durduktan sonra Radon yavaşça başını kaldırarak: “Efendi Mordré bir sorun mu var?” dedi hafiften ürkerek.

Mordré yılların tecrübesiyle süzdü onları ve yılların yıprandırdığı sesiyle olabildiğince gür bir şekilde: “Sesiniz tüm ormanı ayağa kaldırdı, ormanın düzeni bozul- öhhö, öhhö!” dedi; ancak iltihaplanmış akciğerleri izin vermiyordu rahatça konuşmasına…

Rodon yeniden ateşlenmiş ve: “Efendi Mordré, ay ve yıldızlar –gökyüzünün bilge efendileri- Niuquam’ a geleceğin sırlarını sunmuş; ancak o kutsal aya ve kurallarımıza ihanet ederek insanlara bu sırrı vermeyi düşünüyor, bize aşağılık muamelesi yapan insanlara!”[i] dedi, son sözlerini daha da vurgulu söylemişti. Mordré gençliğinde oldukça iyi ve bilge bir liderdi; fakat yaşlılık beraberinde zayıflığı da getirmişti onun için. Nefrete karşı koyamıyordu ve son yıllarda kurallara itaatsizlik konusunda da çok sertti… Genç olmanın ne demek olduğunu unutmuştu adeta. Oysa Niuquam’ın içinde savaş davulları çalmaya başlamıştı, hayatı boyunca doğru olanı daha doğrusu doğru olduğuna inandığı şeyi yapmıştı ve şimdi de öyle olacaktı.

Niuquam daha Mordré kararını belirtmemişken çalılıkların üstünden atlayarak Hogwarts’a doğru koşmaya başlamıştı; ancak Radon ondan daha hızlıydı… Henüz birkaç metre gitmişti ki mürver dalından yapılmış At-adam oku ıslık çalarak saplandı bağrına heybetli At-adamın ve yere yığıldı koca cüssesiyle. Tek tesellisi ise kehanetin insan ırkına duyurulmuş olmasıydı… Evet, ilk başından beri biliyordu Niuquam çocuğun varlığını.

Tüm bu olaylar olurken saman sarısı saçlı çocuk -Robert- ise çalılıkların arasında bir yılan çıngırağı misali titriyordu. At-adamın kehaneti, gözlerindeki ışıltı, ıslık çalan ok, iki karaltının soğukkanlılıkla uzaklaşışı... Hepsini tekrar tekrar yaşıyordu hıçkırıkları eşliğinde...


...

Tüm bu olayların üzerinden uzun yıllar geçmişti. Kehanet Robert'in içinde büyümüştü. Morphe o küçük çocuğun en euçuk kâbuslarının kurbanı olmuştu; ancak Morphe'nin çırpınışları sonuç vermişti. Robert öğrenmişti ve belki de bugün veliaht onun karşısındaydı...

Robert kararını vermişti, veliaht olsun ya da olmasın Tierra' yı Karanlıktan, hem kendi içindeki karanlıktan hem de dışarıdaki karanlıktan koruyacaktı. Tierra'ya döndü ve: "Tierra, bu tamamıyla aramızda kalacak. Fakat senden bir söz vermeni istiyorum." dedi ve Tierra' nın sorgulayan gözlerine bakarak devam etti: "Bir daha Yasak Orman' a gelmeyeceksin. Biriyle gizli görüşmeler yapman gerekse bile gelmeyeceksin!" dedi.