Yalnızlığın Sesi

Konu: Yalnızlığın Sesi Çarş. Mayıs 30, 2012 8:24 pm

Daniel Dawnstar

Christopher Rogers

“Yalnızlıkla boğuşuyorum sanki. Yüreğim, yalnızlıkla dövülmüştü adeta. Umutsuzca gözyaşlarımı kurumuş yaprakların üzerine döküyorum. Sadece, sadece birazcık sessizlik istiyorum belki. Belki de yalnız olmaktan korkuyorum. Küçüklüğüm beni bırakmıyor, avını bulmaya çalışan kurt gibi. Sadece bekliyorum, ne zaman yakalayacak diye… Her anım korkunun adımlarını takip etmek ile geçiyor.“

Dersten çıkmış ilerliyordu, yasak ormanda umutsuzca. Mutsuzdu, sadece yalnız kalmaya dayanamaz hale gelmişti. Fakat yine yalnızlığın eşiğindeydi. Yürüdü, yürüdü ve birkaç adım daha attı ve ormanın kasvetiyle mühürlenmiş kayanın üzerinde güzelce yerleşti. Oturmasıyla derin, derin düşüncelere dalması bir olmuştu. Zaten genelde düşünmeyi severdi. Çoğunlukla okulun bunaltıcı öğrencilerinden bu şekilde sıyrılıyordu. Ayrıca mantıklı ve zekice cevaplar vermesine de yarıyordu bu düşünceler. Yinede ailesini yüzünden yıllarca yalnızlığa mahkûm edilmesi, yüreğindeki en büyük yarayı oluşturmuştu belki de. Sadece rahatlamak istiyordu, biraz nefes almak güvenebileceği bir arkadaş bulmak… Fakat okulun öğrencilerini istediği iki şey vardı. Güzel bir sevgili ve ödevlerini yaptıracağı zeki öğrenci kitlesi olmasıydı. Genç büyücü asla başkasını ödevlerini yapmazdı. Belki yardım edebilirdi.

Öfkeliydi ve kendini kontrol edemeyecek kadar sinirliydi. Kayadan aşağıya zıpladı ve asasını büyük bir hızla eline aldı. Öfkesi içinde kopan fırtınaları besliyordu adeta. Gözleri kan kırmızısı olmuştu, gözyaşlarının ateşiyle. Nefret, üzüntü tüketmişti hayatını. Büyük bir öfke bulutu sevgine gölge ediyordu. Asasını sıkıca tuttu. Ardından kurumuş, hayatın tüm olaylarına, hüzünlerine boyun eymiş yaşlı bir meşe ağacına büyülü sözleri nefretle söyleyivermişti. “Expelliarmus” büyü büyük bir nefret aleviyle parlıyordu sanki. Genç büyücü ağaca bütün nefretini, yaşadığı yalnızlığı kusuyordu adeta. Büyü, kırmızı parlak bir kıvılcım gibi ilerliyordu. Gözyaşları dumanlı dağlardan akan coşkulu bir nehir kadar hızlıydı. Ardından gelen sesle irkilmişti. “Kim var orada, kendini göster, ben büyü yapmadan?” Gözyaşlarını silmeye çalışarak seslendi.

Konu: Geri: Yalnızlığın Sesi Perş. Mayıs 31, 2012 12:16 pm

Ürkekçe yaprakların arasından sızan güneş ışıkları bile bu karanlık ormandaki ağır havayı hafifletmeye yetmiyordu. Chris ise Biçim Değiştirme çalışmak için buradan daha iyi bir yer düşünmemişti. Duro gibi basit bir büyüyü yapmakta zorlanıyordu. Alt tarafı küçük tahta parçacıklarını taşa dönüştürecekti. Binasındakiler bunu bilseler yüz karası olarak göreceklerdi onu, gerçi Chris bunu pek umursamıyordu. Nede olsa hepsi kendilerini beğenmiş, kibirli insanlardı. O yüzden 5 senedir kendisine bir arkadaş bulamamıştı ya koskoca binada. Zaten tanımadığı insanlarla tanışmak için ilk adamını atamayacak kadar da utangaçtı. Yavaşça adımlarını okula doğru yöneltti. Elinde biçim değiştirme kitabı ve asası vardı. Artık okula dönmeliydi. Ama yolda gördüğü tahta parçalarını taşa çevirmeyi de ihmal etmiyordu. O sırada gözbebekleri kırmızı bir ışık huzmesi ile parlamıştı. Büyük bir hızla karşısındaki ağacı parçalandığın fark etti. Birkaç adım ilerleyince önündeki büyücü genç büyücüyü fark etmişti çoktan. Karşısına geçmiş asayı üzerine doğrultmuştu. Gözleri alev gibi parlıyordu sanki. Biraz korksa da kendini toparlamıştı Chris. Tek görebildiği ise dumanlar arasında kırmızı süslemeli bir cüppeydi...

Tedirgince yaklaştı, bir anda duman etrafını sardı. Karşısındaki büyücüyü daha önce gördüğünden emindi. Adını bilmiyordu fakat Biçim Değiştirme derslerinde hep başarılı olduğunu biliyordu. Patlamadan dolayı çocuğun yüzü karamıştı ama gözyaşlarının izleri hala tazeydi. Ne söyleyeceğini bilemedi Chris, anlaşılan yanlış zamanda yanlış yerdeydi. Üzülmüştü genç büyücü için. Nedenini kendide anlamasa da üzülmüştü. Chris yaklaştıkça, genç büyücü asasını indirdi. Chris Söylemek için bir şeyler düşünüyordu ama beyni sanki durmuştu. ''Umarım canıma bir kastın yoktur?'' gibi anlamsız bir cümle çıkıvermişti ağzından. Sonra buna pişman olduğunu belli etmek istercesine sıkıca gözlerini kapadı. Karşısında ağlayan bir insana böyle bir yaklaşım... Çok saçmaydı. Fakat çocuk Chris'i fark edince gözlerini silmeye ve üstünü başını toplamaya başlamıştı. Boğazını temizleyerek titrekçe ''Özür dilerim, böyle olmasını istememiştim.'' dedi. Fakat hala Chris'in yüzüne bakamıyordu. Çocuk, genç büyücüye odaklanmış, ne işi olduğunu öğrenmek için merakla bekliyordu. Chris ise susmuştu, söyleyecek hiç bir şeyi yoktu.

Konu: Geri: Yalnızlığın Sesi Cuma Haz. 01, 2012 1:55 pm

“Burada ne yapıyorsun, yani şey kusura bakma seni başkası zannettim de. Bu arada kimsin sen?” Şaşkınlıkla büyücüye odaklanmıştı. Asası elinde, bekliyordu cevap vermesini. Aslında biranda kendini görmüştü genç büyücü. Konuşması kendinin ki sine çok benziyordu. Derin bir sessizlik oluşmuştu aralarında. Hatta öyle bir sessizlikti ki neredeyse okulun çan sesini bile duyulabiliyordu. Orman bile bu iki büyücü için susmuşlardı sanki. Genç büyücünün gözleri, karşısındaki büyücünün kitabına odaklanmıştı. Bu biçim değiştirme kitabıydı. Kendini toparladı ve boğazını temizleyerek. “Biçim değiştirmemi çalışıyorsun” Sesi net ve yardım etmeye hazır bir edayla yükselmişti. Biran olsun yaşadıklarını unutmanın verdiği sevinçle canlanmıştı yüreği. İçindeki karanlıkta kaybolmuş ışık yeniden aydınlanmıştı. Aslında çok şanslıydı. Tam hayatının en kötü gününe rastlamışken biranda karşısına bu büyücü çıkmıştı.

Yardım etmeye çok severdi genç büyücü. Binasındakilerle arası iyi olmasa da hemen hemen hepsine yardım etmişliği vardı. Hatta slytherine, yapılan küçük oyunlarda da işin içindeydi. Derslerinde başarılıydı fakat biçim değiştirme büyülerinde tam bir profesyoneldi. Hatta ders anlatacak kadar iyiydi. Beşinci sınıfa gitmesine rağmen, diğer öğrencilerden daha çok biçim değiştirme büyülerini biliyor ve uyguluyordu. Daha sonra aklına param parça olmuş ağaç gelmişti. Arkasını hızla dönerek, büyüyle yaşamına son verdiği ağacın kırılmış dalları duruyordu. Genç büyücü her şeyin hayatına önem verirdi. Bu bir insan olur, bir bitki veya havyan olur. Genç büyücü için ikinci bir şans daima vardı. Hatta bir kara büyücüyü bile affedebilirdi. Fakat yinelenen hatalara asla tahammül edemiyordu. Sonra tekrar büyücüye doğru yöneldi. “Bu arada Daniel ben ama bana kısaca Dan diyebilirsin sanırım.” Yüzündeki nefretten eser kalmamıştı. Bütün düşünceleri dağılmıştı. Hepsi uçup gitmişti adata. Aslında iyi olmuştu rahatlamıştı. İçindeki fırtınalar son bulmuştu. Yüzünde oluşan tebessüm sevecen bir konuşmayla bütünlük sağlamıştı. Canlı bir konuşmayla devam etti. “Eee, ismim ney demiştin?” Soru net ve cevap vermeye hazırdı.

Konu: Geri: Yalnızlığın Sesi Salı Haz. 05, 2012 12:53 pm

Ardarda gelen sorular biraz afallatmıştı Chris'i. Budalaca ‘’Christopher‘’ diye cevap verebildi sadece. Büyücünün bir anlık duygu değişimi Chris’in zihnini allak bullak etmişti. Bir üzülüyor, bir seviniyordu. Büyücü parlayan gözlerle ona bakmaya devam ediyordu. Derince nefes alıp kendini topladı ve ‘’ Christopher Rogers‘’ diyebildi sonunda ve ekledi ‘’Ravenclaw beşinci sınıf‘’. Bu cevap daha tatmin edici olmultu ki çocuk iyice neşelenmiş gibiydi. Ama hala cevabını alamadığı bir soru vardı. ‘’ Ve evet, Biçim Değiştirme çalışıyorum, zorlandığım bir kaç basit büyü var da... ‘’. Son kelimeleri eklerken sağ elini kafasının arkasına getirmiş kaşıyordu, mahcubiyetle. İçinden geçirdi, eğer diğerlerinden farklıysa bunu bir koz olarak kullanıp okuldakilere yaymazdı. Hatta bu kusurlarını atlatmada ona yardım bile edebilirdi. Sonra sağa sola kafasını sallayıp bunun sadece bir hayal olabileceğini farketti ve gerçek dünyaya geri döndü.

Şimdi ne yapacağı hakkında bir fikri yoktu. Genç büyücü ile kalsamıydı, yoksa dönüp arkasını gitsemiydi, bir türlü karar veremiyordu. Bir yandan çalışması gereken büyü geldi aklına. Kesinlikle gitmeliydi yoksa dersten kalacaktı. Çocuğun suratına bakıp ‘’ Neyse, ben seni tutmayayım o zaman, sana iyi eğlenceler. ‘’ diyip arkasını döndü ve yavaş adımlarla geldiği yolu izledi. Fakat arkasında bir kıpırdanma, yaprakların, çalıların üstünde ayak sesleri vardı

Konu: Geri: Yalnızlığın Sesi C.tesi Haz. 09, 2012 6:05 pm

Yaprakların sesiyle renkleniyordu orman sanki. Derin bir karanlık hüküm sürüyordu. Kasvet tüm gücüyle içine almaya çalışsan girdap gibi saldırıyordu. Orman hasta bir geyik kadar narindi. Bütün geçen yıllar tüketmişti ömürlerini, tek tek… Güneş ise işini bitirmiş. Dünyayı gecenin karanlığına, ayı gümüş ışıları ile aydınlatmaya zorlamıştı. “Memnun oldum Christopher.” Ciddi bir gülümseme vardı yüzünde. “Yardım edebilirim gerçekten sana” Peşinen gidercesine seslenmişti büyücü. Attığı yer adım yaprakların çığlığıydı sanki. Çıtırdayan sesler, ormanda yankılanıyordu. Yardım etmek iyi fikirdi. Ne olacaklardan habersizce atlamıştı. İnsanlara değer verme arzusu belki de bu defa başına iş açacak gibi görünüyordu. Yine de devam etti büyücü birkaç adım daha attı ve büyücünün kollundan tuttu. Genç büyücü güven verircesine sözünü tekrarladı “Yardım etmeyi çok isterim…” Sözünü sanki teşekkür edercesine yarıda kesmişti. Aslında büyücü farkında değildi ama Danny’yi büyük bir hüzün karmaşasından kurtarmış zihnini boşaltmasına yardım etmişti ve nitekim genç büyücü bunun farkındaydı. “Bak yardım etmemin sebebi, yani sende gördün az önce burada oturmuş ağaçları yok ediyordum ve sonra sen geldin o anda anladım hatamı bu yüzden sana minnettarım dostum” Gözleri yeniden dolmaya başlıyordu genç büyücünün. Yaşadıkları aklına gelince sinirleri bozuluyordu. Kimse ama kimse onu bu şekilde görmemişti belki de.

Her iki büyücünün de dikkati biranda başka bir yöne çevrilmişti. Derinlerden gelen korkunç bir ses, ormanı kasvet bağlamıştı. Biranda karga sesleri yükselmişti etrafta. Ne geliyordu. Her ikisi de göremiyorlardı. Ses büyük bir hızla yaklaşırken, ikisinin de düşüncesi aynı gibi görünüyordu. Kaçmak… Ses onarlı bir gölge gibi peşindeydi. Ne olduğunu göremiyorlardı. Sadece ama sadece koşuyorlardı ormanın karanlığına doğru. Yasak ormana hiç girmemeliydi genç büyücü. Başına gelenlerden bir ders çıkarması şarttı artık. Korkuyla çarpan kaldı iyice artan heyecanını durduramıyordu. Yorgun düşmüş zihni, düşünmesine engel oluyordu. Yinede gryffindor olduğunu bilmeliydi. Biraz daha koşmaya devam ederlerse kaybolacaklarını farkındaydı. Kafasını büyük bir çaba ile topladı ve ardından fikir yağmuru başlamıştı. İlk gördüğü ise çok bir oyulmuş kütük olmuştu. Hayatın zırvalarına yenilmiş bir ağaçtı. İçine saklanarak gölgede gezen silueti beklemeye başladılar sadece.