II. Sezon 1. Mitoloji Online Dersi

Dersliğe girdiğinde masa ve sıraların arka tarafa itilmiş olduğunu gören cadı gülümsedi. Çok sevdiği mitoloji profesörünün Hogwarts'tan ayrılması nedeniyle geçen yıl bu dersi almıyor olmasına rağmen yeni profesörün işleyiş tarzı öyle övülmüştü ki merakına yenik düştüğünden derse katılmaya karar vermişti. Uygulamalı dersler hoşuna giderdi. Teorik işlenişlerde uyumaktan başka bir şey yapmadığı göz önüne alınırca bu gayet normal karşılanacak bir durumdu. Profesörün sevimli giyim tarzı ile hangi binanın sorumlusu olduğunu düşündüğünde yüzünü buruşturdu. Kendi dönemindeki Ravenclawların bir kısmı o kadar işe yaramazlardı ki kadının onlara nasıl katlandığını merak etti. Bunları düşünürken aklından geçen ilk isim elbette Richard Chancellor Jr.'dı.

Profesör konuşmaya başladığında sessizce dinledi kadını Adrasteia. Eski mitoloji profesörleriyle uzaktan yakından alakası olmadığını düşündü yeni profesörlerinin. Eski profesör herkesin "yüzü mahkeme duvarı gibi" diye tanımladığı ama yine de öğrencilere bir şekilde karizmatik gelen bir adamdı. Adrasteia'ya göre adamın, insanlarla arasına mesafe koymasının sağladığı bir ağırlığı vardı. Payton ise tam tersi öğrencileri ile diyalogu olsun isteyen bir kadındı. Bu fikir üzerine gözlerini devirdi cadı. Daima neşeli olan insanlar onu hasta ediyordu. O bunu düşünürken kadın gruplara ayrılacaklarını söyledi ve torbanın içinden isimleri çekip okumaya başladı. Grubunda az buçuk konuşmuşluğunun olduğu iki Slytherin öğrencisi vardı. Etrafındaki diğer öğrenciler arkadaşlarına aynı grupta olmaları veya olmamalarıyla alakalı bir şeyler söylerken bir kez daha gözlerini devirdi kız. Ne önemi vardı ki?

Tabitha okuduğu kitabı kapattı ve uzandığı kanepede bir kedi gibi gerindi. Ne kadarda güzeldi! Cadının suratında şapşal bir gülümseme oluştu ancak binasındakilerin hızlı hareketleri onun kafasını karıştırdı. Birisini durdurdu "Hey! Hey! Dostum..." Kız ona döndü ve uyuz bir biçimde baktı. "Ne zamandır dostuz?" Kızın sözlerine karşılık Tabitha gözlerini kıstı ve dudaklarını birbirine bastırdı. Sonra da ağzını kocaman açarak "Dost olma olasılığımız varsa bile onu şu anda yok ettin. Aferin." Kız gözlerini devirip arkasını döndüğünde kolundan hızla çevirdi kızı "Panpa ya... Hangi ders var ki şimdi?" ""Mitoloji." Ve kızı serbest bıraktı. Sonra hızlı bir şekilde yerinden fırladı. Mitoloji vardı şimdi! Uzun süredir heyecanla bekliyordu bu dersi. Tanrılar, tanrıçalar... Oh, bir de Apollon vardı ki... Amanin Tabitha'nın bir numaralı tanrısıydı. Onun için üzerinde bir numarasın Apollon yazan bir tişört bile yaptırabilirdi. Ama şimdilik bu bekleyebilirdi çünkü sevgili porsuğumuz mitoloji dersine gidiyordu! Koridoru hızla arşınladıktan sonra kendisini frenlemek için sınıfın kapısının önünde kaydı. Ellerini kapının kirişine soktu ve destek alarak içeri attı bedenini. "Oy." Demekten kendini alamadı. İçerisi öğrenci kaynıyordu. En son bu kadar insanı ortak salonlarında bir patlama kazası olduğundan beri görmemişti. Üstelik içerisi iğrenç kokuyordu. Yüzünü olabilecek en tuhaf şekle soktu. Bu yüz ifadesine boka basmış Tabitha adını veriyordu.

Kendisine bir yer buldu birkaç binadaşına abartılı el sallamadan sonra yerinde kıpırdanmaya başladı ve kıpırdanmaları da profesörün konuşmasıyla yarıda bölündü. Tabitha kesinlikle profesörü dinlerken çok komik görünüyordu. Dudaklarını yine birbirine bastırmıştı ancak bu sefer gözleri kocaman açılmıştı. Sonra da torbaya dikti gözlerini. "Hadi bakalım." dedi kendi kendisine. Adı okundu ve kimseyi tanımadığına kanaat getirdi. Sonra da profesörün sözlerine devam etmesiyle tekrar ona odaklandı. Birinci grubu çağırıyordu, aha Tabitha birinci gruptaydı. Heyecanla kalktı ve beraberinde birkaç şeyi devirerek profesörün yanına gitti ve nesneye dokundu.

Genç cadının olanlardan memnun olduğu söylenemezdi aslında. Koridorda yürürken bu derse nasıl büyük bir heyecan içerisinde geldiğini hatırlıyordu da sanki bu asırlar önceymiş gibiydi. Karina, Antik Mısır'a gideceği için mutsuz değildi. Aksine böyle boyut değiştirmeli derslerde ve konularda o kadar çok eğleniyordu ki, şu anda yüzsüzlük yaptığından emindi. Profesörün bu dersi hazırlamak için ne kadar uğraştığından ve öğrencilerin de memnun kalmasını istediğinden emindi genç cadı. Fakat son zamanlarda yüz yüze gelmekten çekindiği Lestat ile neden her derste karşılaşmak ve özellikle aynı gruplar içerisinde bulunmak zorundaydı ki sanki? Başka gruplar da vardı ve inat gibi ne Karina, ne de o oğlan onlardan birine geçmiyordu. Bilmem kaçıncı derstir, ki Karina ondan bir sınıf büyük olduğu için bu duruma şaşmadan edemiyordu, birlikte çalışmak zorunda kalıyorlardı. Onun yerini ve adabını bilmeden konuşmaya alışık olduğunu öğrenmişti genç cadı. Kendisini yazın söylediği sözlerle nasıl kırdığını da unutmak için alzheimer gibi hafıza sorunlarının falan olması gerekirdi. Karina birinci gruplar çağrıldığında ellerini sabrını zorlayarak yumruk şekline getirdi. Oturduğu yerden kalktı ve anahtara doğru ilerlemeye başladı. Bu sırada ön tarafa doğru giderken Gryffindor cübbeli bir oğlanın koluna çarptı. Hızla başını arkasına çevirdi fakat ifadesiz yüzünü koruyabilmek o an için genç cadıya çok zor hatta imkansız geldi. Adımlarını biraz yavaşlatmak zorunda kalarak, ses çıkarmadan dudak hareketleriyle özür diledi. Oğlanın suratına 'Sorun yok.' gibi bir ifade oluşunca, Karina ona sevecen bir gülümseme gönderdi. Sonrasında derse odaklanması gerektiğini düşünerek ilerlemeye devam etti. Gözlerinde hiçbir ifade bulunmadığından emin olmalıydı, zira Lestat'ın sulu şakalarına maruz kalmak istemiyordu bir kez daha. Üstelik bir de kendisine taktığı şu acayip lakap vardı, neydi o? 'Karlar kraliçesi.' Karina, anahtarın etrafında olması gereken çembere katıldığında oğlanın kendisine aynı bu şekilde ithaf ettiğini duymazdan gelmeye çalıştı. İçinden, 'Şaka yapıyor olmalısın.' diye yüzüne çemkirmek geliyor fakat soğukkanlılığını korumak için elinden geleni yapıyordu. Onun tenine değmemek için oldukça çekingen bir dokunuşta bulundu sonraki saniye anahtara doğru. Dersin sonlarına doğru onun suratına bir yumruk sallayabilirse dünyanın en mutlu insanı olurdu herhalde.

Giriş,

“Ben seni haddinden çok seviyorum ve bu beni bırakıp gitmen için yeterli.”

Huzursuzca kıpırdanan bedeni cadınınkilerden sıyrılırken birkaç saniyenin ardından elleri takip etti genç muggle'ın bedenine itaat ederek. Elleri terk eden parmakları sıcaklığını da beraberinde götürüp yerine buz gibi bir boşluk bırakırken yosun yeşili gözlerinin dolduğunu hissederek ayaklandı ve birkaç adım gençten tarafa yürüdü. “Böyle bir şey yapacağımı nasıl düşünebilirsin? Bazen seni anlayamıyorum, saniye geçmeden değişiveriyorsun.” Döndü ve hâlâ dolu olan yosun yeşili gözlerin perde arkasında gizlenen aşkı gördüğünde bakışlarını kaçırdı. Çatık kaşları ve gerilen çekici yüz hatları eski biçimini kazanırken yumuşak bir ses tonu ile yavaşça yaklaşıp genç cadının ellerini kavradı kendininkilere ne kadar da uyumlu olduğunu düşünerek. “Özür dilerim hayatım, seni o kadar çok seviyorum ki yakınımda olmayınca boğulduğumu hissediyorum.” Genç cadının dudaklarında hayat bulan aşk dolu gülümseme yosun yeşili gözlerinin parıltısına ayna misali yansırken narin ellerini genç muggle'ın yanağına koydu ve baş parmağıyla hafifçe okşadı. “Gitmem gerek şimdi. Ayrılmak istemiyorum ama...” Başını sağa – sola hızlıca sallayışı istemediği hakikatini somutlaştırırken beklediği cevabın zıttını işitti Alex'ten. “Bekle.” Çenesinde hissettiği sıcak parmaklar çehresini yukarı kaldırmak için vesile olurken sevdiğinin dudakları kendininkilerle buluştu duyduğu özlemi ruhuna ve bedenine aktarırken. Bu güzel an sona erdiğinde -şimdilik- parmak uçlarında yükseldi ve nefesinin içinden kopup gelen sözcüklerini kulaklarının en derin noktalarına, oradan da bütün bedenine gönderdi. “Seni sevdiğimi sakın unutma, ve seni asla bırakmayacağımı...”

Şafak söktükten birkaç saat sonra açılan yosun yeşili gözler birkaç kırpılma aşamasından sonra narin eller tarafından ovalanırken karşısında, kollarını göğsünde birleştirip tek ayağını hızlıca yere vuran cetvelli otoriter muggle öğretmenleri gibi dikilen genç Hufflepufflıya baktı kaşları anlamsızca çatılarak.“İki saatten beri sana sesleniyorum, Wròbel. Ne uyanmaz şeymişsin.” Gırtlağının ardında bekleyen sözcükleri henüz dudaklarından dökmeden cadı odayı terk etmiş, kapıyı da öfkesini nitelendirmek amaçlı gürültü ile kapatarak birkaç Hufflepuff'ın ahını sürüklemişti peşinden. Diğer dişi porsukları sollayarak hızlıca ve özenle hazırlanan cadı yosunlarının önüne getirdiği sevdiğinin yüz hatlarını gördüğünde elinde olmadan kıvrılan dudakları çok geçmeden eski biçimini aldı ve genç porsuk, kalktığı ilk andaki gibi ruhsuz kimliğine büründü sessizce. Adımları taş merdivende yankı izleri bırakırken ikinci kata doğru hareketlenen merdivenin habersiz hareketlenişi genç porsuğu ciddi şekilde sarsarak düşmesine sebebiyet verecekti -ki narin elleri merdivenin trabzanını çevik bir hareketle yakalamıştı endişenin verdiği dürtüyle. Mitoloji dersliğine girmek istemiyorcasına yavaşlattığı adımları en sonunda kapıdan yarım metre kadar beride hareketliliğini yitirerek genç porsuğun midesinin bulandığı hakikatını gözler önüne serdi. Birkaç kıvranmanın akabinde derslikten içeri giren cadı profesörün gözlerini yakalayarak saygıyla selamını iletti.


Anahtar Kısmı,

Vakit, sandığından da süratli akıp geçiyordu ve sebebini kestiremese de alelacele bulunduğu gruptaki kişilere göz gezdirdi. Hiçbirini tanımıyor olması moralini bozsa da anahtar ile yolculuk yapacaklarını anımsadığında odaklanması gerektiğinden bu durumu kolayca göz ardı edebildi. Grubunun tek sıra halinde dizilişine ayak uyduran hufflepufflı cadı, Hogwarts'a yeni başladığı dönemlerinde yaptığı ilk anahtar yolculuğunu anımsadı ve dudaklarının kenarına belli belirsiz bir tebessüm yerleştirdi. Uzun ve sık kirpiklerinin ardındaki yosun yeşili gözlerine çöken parıltılar saniyeler içerisinde su damlalarını dönüşüp yanaklarından usulca süzülürken kemikli parmaklarıyla hızlıca yok etti hepsini.

Grup arkadaşlarıyla nesneye doğru ilerlerken oldukça sessizdi, adımları yavaş ve aklı bulanıktı. Kestanenin koyu tonlarındaki zülüfleri çehresinin kalkmasıyla kulaklarına doğru kayıyor, kaşıntıya davetiye çıkarıyordu. Midesindeki ezilme hissine karşılık yüzünü buruştururken grup arkadaşlarına göz gezdirdi ve ardından elini nesneyle buluşturdu.

İsminin söylenmesiyle birlikte daha dikkatli dinler olmuştu; sınıfın ortasında kendinden emin bir şekilde duran Bayan Ramolino’yu. Tüm öğrencilerin isimleri gruplara dağıtılmasını beklerken çevresine göz gezdirmişti; kendi grubundaki görmek için. Duyduğu isimler farklı binalardan olsa da ortak noktaları hepsinin kız olmasıydı. Eğlenceli bir ders Raymoınd’u bekliyor gibiydi. Tüm isimler okunduktan sonra profesörün ders hakkında verdiği kısa bilgiyle birlikte teori son bulmuş uygulama zamanı başlamıştı. İlk grubun çağrılmasıyla hareketlenen sarı saçlı büyücü emin adımlarla profesörün yanına doğru ilerledi. Diğer arkadaşların da gelmesiyle boyut değiştirmek için tek bir adım kalmıştı; anahtara dokunmak. Tek kaşını kaldırarak çevresindeki cadılara bakarak “Hanımlar!” dedi, yumuşak bir ses tonuyla. Sağ elini, hafif bir baş eğmenin ardından anahtara doğru ilerletti...

Normalde derslerde profesörlerin ağzından çıkan her şeyi dinlemeye özen gösterirdi. Not tutma gibi bir alışkanlığı olmadığı için ders esnasında ne kapabiliyorsa kapmaya çalışırdı. Ama şimdi iyi dilekleri dinleyecek hali yoktu. Kalbi yine ağrımaya başlamıştı ama bunu kimseye belli etmemek için yüzüne aptal ve hafif bir gülümseme yerleştirmişti. Özellikle, Boris ona baktığında gülümsemesini yayıyordu ki ayrılıp kendi gruplarıyla gittiklerinde aklı Jovana'da kalmasın. Profesör konuşmasını bitirdiğinde sınıfa hafif bir kargaşa hakim oldu ama kısa süre sonra her şey bir düzenle devam etti. Jovana grubunda tanıdığı Grubu beş kişi saymıştı ama henüz emin olamadan kendini anahtara dokunurken buldu.