Sirk Kaçkınları

Etrafı onlarca lamba ile bezenmiş aynaya akseden görüntüsüne bakarak bir kez daha buklelerini düzeltmek için elindeki saç fırçasını önünde bir yerlere koydu. Masmavi gözlerinin derin şeyler saklıyormuş gibi manalı bakışlarının içindeki masumluk reddedilemezdi, üzerindeki beyaz tüllü elbise ile birleşince bir meleği andırmaması için hiçbir sebep kalmıyordu. Gürültüler kulaklarında uğultuya dönüşürken aynada kendi görüntüsü dışında hiçbir şey sabit durmayarak bir sağa bir sola hareket ediyordu, bu karmaşanın içinde bile huzurluydu kız. Aslında bile demek gerekmezdi, küçüklüğünden beri yaşadığı yer hep bu telaşlı karmaşaya ev sahipliği yapmıştı. Bu kaos onların asla davet edilmemiş ama geldiğinde de def edilmemiş misafirleri gibiydi, artık kendisi dahil kimse onun bir misafir olduğunu hatırlamıyordu. Kız derin bir nefesi içine çekerek parmak uçlarında yükseldi ve bacaklarının arkasıyla oturduğu sandalyeyi birkaç santim geriye kaydırdı. Alkış sesleri biten gösterinin ardından delice yükselirken kızın adımları birazdan sahneye çıkışını yapacağı yere, kırmızı perdeyle yapılmış derme çatma kapının yanına ilerliyordu. Nerdeyse anında yanında beliren beyaz atını alışılagelmiş hareketlerle okşarken onlarla birlikte üzerine çöken huzurun ilk dalgaları yavaşça onu sarmaya başlamıştı şimdi. Annesinin vefatının ardından kendisine bıraktığı midillinin büyümüş hali yanıbaşında dururken ona hatırlattığı tek şey duru güzelliğiyle ve ipeksi sesiyle hem hayvanları hem de insanları kendine hayran bırakan annesi oluyordu. Sirkin afişlerinde tüm ihtişamıyla parıldayan kadının kocası ile tanışması da bu inanılmaz yeteneği sayesinde gelişmişti zaten. Turne için gittikleri bir yerdeki yerel salgının pençesindeki kadın, alışık olmadığı şartlara yenik düşerek can verişi hayatlarında domino etkisi yaratıp bildikleri her şeyin yıkılmasına sebep olmuştu. O zamanlar anca dört yaşında olan Jezebel bu değişimin esintilerini her hücresinde hissetmiş ancak küçük kalbine büyük gelen üzüntünün etkisiyle bu hislerini en gerilere doğru itmişti. Artık küçük yıldız oydu, kendisine bırakılmış midillinin sırtında oldukça rahat hissetse de babasının tatlı diliyle ört bas etmeye çalıştığı halde bir baskıdan farksız olan kızın daha fazla atla iletişime girmesi isteği her geçen gün artınca içindeki sevgi ve diretme duygularının çatışması gerçekleşmiş, birçok kayıp verilerek sevginin ağır basması ile sonuçlanmıştı. Ya da inadı pes edip beyaz bayrak kaldırmış da olabilirdi, gerçi bu öyle pek sık karşılaşılacak bir manzara da değildi. Babasının gittikçe hırçınlaşan davranışları birbiri üstüne eklenince zamanında bırakmış olduğu isyankarlığı tekrardan üstlenmek o kadar zordu ki! Hem üstelik yaptığı her hareketin ucunun iyilikle dokunduğu tek kişi kendisiydi, böyle bir nankörlüğü gerçekten yapabilir miydi? Zaten dünyada en çok değer verdiği varlığı kaybettikten sonra babasının sevgisinden yoksun kalmayı göze alabileceğini de hiç sanmıyordu. Bir kere nerede yaşardı, hiçbir fikri yoktu. Babası dışında bir tanıdığı, akrabası ya da çok yakın arkadaşı bile yoktu. Böyle düşününce kendini kapana kısılmış, anahtarı sadece babasında olan bir kafesin içinde gibi aciz hissediyordu; yine de bu durumdan kurtulmayı değil de böyle düşünmemeyi koydu kafasına.

Beyaza bürünmüş kıyafeti ile beyaz atının üzerine çıkıp sahnenin ortasına geçmeden önce dönüp kocaman bir gülümsemeyi içinde bir çok çelişen duyguyla birlikte babasına gönderdi. Artık dünyevi meselelerin bir süreliğine askıya alındığı, sadece huzurun ve takdir edilme arzusunun kanında gezindiği dakikalardaydı. Atın üzerinde ayağa kalkıp bir bacağını doğrudan omzuna yerleştirirken alışılagelmiş şaşırma sesleri onu bir bakıma memnun ediyordu. Gözlerini kapamış ve yanından geçen kahverengi yelenin sahibi atın sırtına bir geçiş yapmak için hazırlanmışken daha gözlerini açamadan çığlıklar yükselmeye başladı. Mavi gözleri bağırışmaların sebebi ile karşılaşınca o da bir çığlık koyvermeye engel olamadı. Her yanı saran alevlerin içinde seyirciler kapıdan çıkmak için birbirlerini adeta ezerken huysuzlanan atın üzerinden düşen kızın tutuşmaya başlayan samanların arasında boylu boyunca uzanması korku duygusunu azaltmayı hiç de beceremiyordu. Onu elbisesinin eteğinden yakalayan bir kıvılcımı söndürmeye çalışarak az önce hazırlandığı odaya doğru koşmaya başlamıştı. Babasını bulmak istiyordu, adam onun başını okşayarak kendisini sakinleştirecek ve bu karmaşaya son verecekti. Dansçılardan çok sevdiği Elizabeth omzuna çarparak giderken kız ne yapacağını iyice şaşırmıştı. Bir köşeyi daha dönünce babasıyla birlikte ayakta dikilen Alhwin'i gördü. Hatırlayabildiği en eski günden beri hep etrafta olduğunu bildiği ama bir türlü arkadaşlıklarının ilerlemediği çocuğa doğru korkuyla koşarken çocuğun onu yakalamasıyla sonunda tüm korkusu gözyaşlarına dönüşüp akmaya başladı. Alevler! Daha fazla bir şey anlatabilecek gücünün olduğuna inanmayan kızın eli, çocuğun avcunun içinde isle kararmış temiz havaya çıkarken hayatını içinde geçirdiği çadırın git gide yıkılmaya başladığını izlemek oldukça iç burkucuydu. Kız kafasını sağa ve sola telaşlı hareketlerle çevirirken görmek istediği tanıdık yüzü arıyordu ama bulabildiği tek şey kulaklarına çalınan bir çığlık oldu. "Baba!" Sarışın çocuğun kucağına düşüp bilinci tamamen kapanmadan önce sarfedebildiği son kelimeler bunlardı.

Balo Akşamı.
Bu sefer başka bir aynanın karşısında yine saçlarını düzeltirken geçmişin hiç peşini bırakmayan anılarının zihninde gezinmesini durdurmak için son bir yıldır yaşadıklarını değerlendirmeye çalışıyordu şimdi Jezebel. Hayatlarının ani değişimini takip etmek kendisi için bile zor olmuştu. Yıllar boyunca illüzyonlarla insanlara sihir gerçekten varmış gibi göstermişlerdi ama kendileri hiçbir zaman buna inanmamıştı. Şimdiyse bu sihir dünyasının içindeydiler ve bu sefer de her şeyin illüzyondan ibaret olmadığını kabullenmek zorundaydılar. Sürekli yer değiştiren korkunç merdivenleri dışında görkemiyle kız için mükemmel bir yaşam alanı oluşturabilecek şato bir bakıma alışılabilirdi ancak bir tahta parçasını sallayarak yaptıkları şeyler! Akıl alabilecek gibi değillerdi işte. Yine de memnuniyetsiz olduğunu söyleyecek değildi. Peri masallarını hak eden bir kız olduğunu herkes biliyordu zaten. Asıl zorlandığı konuysa insanlarla ilişkileriydi. Bir şekilde Gryffindor binasına Alhwin ile birlikte seçilmeyi başarmış kıza binasının logosu eskiden sirkte besledikleri yavru aslanı hatırlatıyor olsa da burayı sevmediğini söyleyemezdi. İnsanların onlara karşı takınmaya çalıştığı sıcakkanlı tavra kendisi de tüm meleksiliğiyle karşılık vermeyi denese de alışık olduğu şımartılma duygusu sebebiyle eski günleri mumla aradığı da bir gerçekti. Normalde herkes onu severdi, gözbebeği olan kişi hep o kızdı. Güzelliği ve iyi kalpliliğinin herkes tarafından takdir edilirken şimdi gözler üzerine sadece yeni kız olmasından dolayı çeviriliyordu. Sadece Alhwin... Ona eski günlerdeki prenses yaşamından tek parça olarak kalmış çocuğun davranışlarında hiçbir değişim yoktu. Artık her zamankinden fazla konuşuyorlardı tabii ki, şimdiye kadar neden aralarının böylesine açık olduğunu anlayabilmiş değildi. Okuldaki her kızın ona attığı kaçamak bakışlara gereksizce öfkelenmesi olmasa belki de aralarındaki arkadaşlık oldukça iyi ilerleyebilirdi. Bu duygunun sebebini çocuğun eskiye dair yanında kalan tek insan olmasına bağlamak istiyordu ama içinden bir ses durmadan bunun aksini iddia ederken bu hiç de kolay olmuyordu. Göz ardı etmek bu kadar zor olmamalıydı...

Düşüncelerinin içinde giydiği elbiseyi son inceledi ve en azından güzelliğinin eskisi kadar yerinde duruyor olmasına şükretti. Toz pembe tülleri yere kadar inen kıyafetiyle ilgiyi üzerine çekmemesi mümkün değildi. Tamam, ilgi meraklısı olması ciddi anlamda hoş bir şey değildi ama insan eski zamanlardaki alkışları ve hayranlıkları ister istemez özlüyordu. Üç kızla daha birlikte paylaştığı odadan çıkarken oda arkadaşlarından birinin ona samimice gülümsemesiyle keyfi iyiden iyiye yerine gelmişti. Kendilerini artık büyücü ve cadı olarak adlandırmaları gerektiğini biliyordu fakat cadı denildiği zaman uzun burunlu, siyah şapkalı çirkin yaratıkların gözünün önünde belirmesi kendini böyle adlandırmaması için en büyük sebepti. Gerçi bu cadıların ne kadar güzel olduklarını deneyimlemiş biri olarak bu kanıdan kurtulamaması oldukça saçmaydı. Onları evsiz gibi yaşamaktan kurtaran ve bu mistik güçlerin farkına varmalarını sağlayan kadının güzelliğini bilerek onu kocaman benli ve gri püsküllü saçlı bir cadı ile karşılaştırması mümkün değildi. Her zaman güçlü görünen ve otoriter davranan kadının onlar için yaptıklarından sonra kendisine duyduğu sempatiyi anlatmaya kelimeler yetmezdi. Laubaliliğe kaçmaması için özen gösterdiği ilişkilerinde en ön plana çıkan duygu minnettarlıktı. Merdivenleri inerken kendisi ile gelmesi için zorla ikna ettiği çocuğu görmesiyle kalbinin hızlıca atmaya başlaması bir oldu. Alnına düşmüş sarı saçları ile neden okuldaki kızların ilgisini çekmiş olduğu açıkça görünen çocuğun yüzündeki her mimik kıza karşı hayranlık barındırıyor olsa da dudaklarını açıp ufacık bir cümleyi bile ona bahşetmemiş olması nasıl da kabacaydı! Kim bilir başkalarına hangi sözleri sıralarken kıza karşı tek bir iltifatı bile çok görüyordu! Sinirle yürürken Alhwin'in onu takip ediyor olup olmadığını öylesine umursamıyordu ki büyük salonun kapısına gelene kadar adımlarını yavaşlatmadı bile. Nefes kesici manzarayla karşılaşınca tam kapıda mıhlanıp kalmıştı genç kız. Havada süzülen binlerce ışıltılı mum, gümüşi renkteki hayaletlerin bir sağa bir sola doğru uçuşması ve bu görüntüyle yıllardır haşır neşir olan öğrencilerin olağan hareketlerle fakat olağanüstü güzellikleriyle salonu doldurmuş olması kızın bir kez daha bu ortama hayran kalmasını sağlamıştı. Kocaman bir masaya sırayla dizilmiş profesörlerin ağırbaşlı ihtişamları göz doldururken Jezebel burayı hak edip hak etmediğine dair tereddüte düştü. O, bu görkemli hayatın belki hep hayalini kurmuştu ama hiçbir zaman sahip olacağına inanmamıştı. Kamaşan gözlerini tavandaki gökyüzünden çeker çekmez bir masaya doğru ilerlemeye başladı ufak adımları. Göz ucuyla baktığında kendisi gibi etkilenmemiş olan çocuğun başka bir kızın kollarına koşmak yerine onun peşinden gelmiş olduğunu görmek yüzüne koca bir gülümsemeyi yerleştirmek için yeterli olmuştu. Gecikmeli de olsa Alhwin'in sandalyesini çekmesiyle sahip olduğu tüm zarifliği kullanarak masaya yerleşti. İstediği oluyordu! Gözler çifter çifter onlara dönerken meraklı fısıltılar her yanı sarmıştı. İlginin verdiği sarhoşlukla sarışın çocuğa dönerken burata gelmeye nasıl da niyetsiz olduğunu hatırladı onun. Onu memnun etmek şimdi kendisine verilmiş bir görev gibiydi ve hiç öyle görünmese de bugüne kadarki meydan okumalarının en dişlilerinden biri olacağı kesindi. Çocuk kafasına sıkılmayı koyduysa sıkılacaktı, eğer kız elinden geleni yapmazsa. Çalan şarkı ile birlikte onun da hoşuna gideceği bir fikir geldi aklına. Dans etmelilerdi! Yıllardır esnekliğiyle herkesin şaşkın bakışlarını üzerine çekerek dans etmiş kız için yine aynı şeyleri yapmaktan daha güzel bir şey olamazdı. Gözlerini belki anlar da onu dansa kaldırır diye çocuğun gözlerinin içine dikip şarkıyı mırıldanarak tırnaklarıyla ritim tutmaya başlayan cadı oğlanın üzerinde en ufak bir tesir bile etmemişti. Oflamalara başlaması da yararlı olmayınca gururunu ayaklar altına almasının vaktinin geldiğini anladı. "Anladığım kadarıyla beni dansa kaldırmak istiyorsun?" Yaptığı emrivakinin sinir bozucu olduğunu biliyordu ama centilmenlikten haberi olmayan birine daha kibar davranması beklenemezdi. Anında ayağa kalkıp elini uzatacağından emin olduğundan dolayı gözlerinin içi bilmişlikle parıldayarak zaferini ilan etmişti bile.

"Önce sağ ayak, sonra sol ayak geriye; kollarını düzgün tut!" Ah bu da neydi böyle? Carmen onu omuzlarından tutarak sözde ahenkli bir şekilde yönlendirirken kız bunları neden yapması gerektiğini anlamıyordu bile. Sirkteki aslanları uyutmak için rahatça kullanabilecekleri bayık bir müziğin eşliğinde delirmiş bir palyaço gibi saçma hareketler yapmayı kabul etmiyordu işte, neden babası ve bu fahişe kadın onu zorluyordu? Şu fahişe lafını da yeni öğrenmişti, gerçi tam olarak ne anlama geldiğinden haberi yoktu ancak babasının bunu sihirbazın yardımcılarından birine bağırarak söylediğini esas alarak kötü bir şey olduğundan emindi. Tabii bunu sesli söyleyebilecek kadar cesareti yoktu henüz çünkü kadının elinin ne kadar sert olabileceğinden haberi vardı. Aslında onun da iyi bir insan olduğunu biliyordu küçük kız fakat o kadar sık sinirleniyordu ki bu iyi yanını diğerleri görebilsin diye bir fırsat bile vermiyordu. Birden içinde yükselen acıma hissiyle birlikte şu deli saçması hareketleri tam da söylediği gibi yapmaya başladı. Ancak bunu becerince her şey bitmiş sayılmazdı, büyüklüğü ile gözlerini dolduran kocaman evde bir odadan çıkıp başka bir odaya girerken orada bulunan görkemli eşyalarla ağzı istemsiz bir şaşkınlık ifadesi belirtmek üzere açılmıştı kızın. Tavandan aşağı kristaller eşliğinde sarkan koca avize ve tümü ahşaptan oluşmuş eşyalar odanın içine uyumluca dizilmişlerdi. Gözlerini birkaç kez kırpıştırdıktan sonra Carmen'in onu yine omuzlarından tutarak oldukça şık bir tuvalet masasınına doğru yönlendirmesine izin verdi ve ayakları da bu duruma itaat etti. Şimdiden beline kadar uzanan bukleli saçları tarak aracılığıyla örülmek üzere düzleştirilirken yanındaki sandalyeye çökmüş olan Alhwin'e aynadan kaçamak bakışlar atıyordu. Aslında çocuk o kadar eğlenceliydi ki kız onunla daha fazla zaman geçirmekten oldukça mutlu olurdu ancak nedense doğduklarından beri aynı ortamda bulunmuş olsalar da o kadar az birlikte vakit geçirebiliyorlardı ki! Bunun sebebini hiç irdelememişti, sonuçta o bir erkekti. Kendisinin aksine vahşi şeylerden hoşlanır ve kızları küçümserdi. O yaşların mantığına bakılacak olunursa hiç kızlar erkeklerle arkadaşlık etmezmiş gibi görünürdü. Kocaman elleri ile saçlarına bir düzen verme çabasına girmiş olan kadının çocuğu kışkışlama çalışmasından bu yüzden hoşnut kalmamaştı işte. Beline kadar salınan saçın üst kısmı daha önce hiç görmediği balıksırtı denen bir şekilde örülüyordu, masmavi gözleri her hareketi dikkatle anlama denemelerine girişmişti. Carmen iyice çileden çıkıp çocuğun arkasından terlik fırlatırken Jezebel de kahkahalarına engel olamamıştı. Elinde olsa çocuğu yanından hiç ayırmazdı! Aslında düşününce bu elinde olan bir şeydi, bir gün bunu babasından istemeye karar verdi. Şımarık bir üzüntü ifadesi sergileyen gözlerini sonunda saçıyla uğraşmayı kesen kadına çevirirken dudaklarını da olabildiğince bükmüştü. "Cağmen, gitmeseydi de oluğdu. Babam bööle çocuklağa siniğli dağvandığını biğ göğse!" Yedi yaşına gelmiş olmalarına rağmen hala söylemekte zorlandığı "R" harfini "Ğ"e dönüştürerek kurduğu cümlenin kadının üzerinde istediği etkiyi bırakıp elini ayağına dolaştırışını izlerken gizlice sırıtıyordu.

Sonunda yine Carmen'in yardımıyla üzerine geçirdiği kabarık, pembe elbise üzerindeyken aynaya bakınca kendisinin bile nefesi kesilir hale gelmişti, her zamanki gibi bir prensesi andırıyordu ancak bu sefer onu sürükledikleri büyük salona gelince tam olarak bir prenses masalının kahramanı olduğunu kendine inandırabilmesi için hiçbir engel kalmamıştı. Az evvelki bayık müzik çok daha gürültülü şekilde çalınsa da ortamın atmosferi ile birleşince uykusunu falan getirmiyordu, aksine ona öğretilen dans hareketlerini uygulamak için neredeyse can atar hale gelmişti. Kendisinden başka onlarca minik etrafta dolaşıyordu, hepsi de neredeyse Jezebel kadar güzellerdi. Bunu görünce bir duygu, tam olarak adlandıramadığı bir şey, içine oturmuş ve onu sinirlendirmeye yetmişti. Minik adımları salonun içine doğru ilerleyip doğruca babasına doğru giderken hiç gelmeyecekmiş de sonunda teşrif etmeye karar vermiş gibi şaşalı bir yürüyüşle içeri giren ev sahibi ve bu kutlamaların sebebi olan oğlu içeri gelmişti. O kadar kasıntılardı ki kendi sirklerinden gelen insanların gösterilerine bile burun kıvırıyorlardı. Kızın en severek izlediği gösterilerden biri bitirken kontun oğlunun sıkılmış gibi oflayıp puflaması katlanılır gibi değildi. Baştan buraya gelince kendini ne kadar da önemli hissettiğini anımsadı, oysa bu çocuk onları neredeyse küçümsüyordu! Fakat yemek başlayınca baş köşedeki çocuğun hemen yanına oturtulmuş olması diğer konukların kaçamak kıskanç bakışlarını sürekli üzerine çekerken bundan rahatsız olduğunu söyleyemezdi. İsmi fısıltıların içinde kenini oldukça belli ediyordu. Evet, buranın prensesi oydu! Hayatında daha önce hiç yemediği lezzetteki yemekleri tadarken çocuğun anlattığı hikayelere ölçülü kahkahaları ile eşlik ediyordu. Aslında o kadar da kasıntı değillerdi. Neredeyse kızın boyu kadar bir pasta da kesilip dağıtıldıktan sonra en stresle beklediği kısım gelip çatıvermişti. Carmen'in ona öğretmek için kendini yırttığı dans adımlarını içinden durmadan tekrar ederken adının Alexander olduğunu öğrendiği oğlan kendisine ilk dansı teklif etmişti bile. Gülümseyerek salonun ortasına doğru ilerlerken tüm gözler yine üzerine çevrilivermişti, bu onu mutlu mu ediyordu yoksa daha da mı geriyordu karar veremedi. Ellerini korkak hareketlerle çocuğun omzuna yerleştirirken göz ucuyla kalabalığın arasında Alhwin'i görür gibi oldu. Yüzündeki ifadeden anlayabildiği kadarıyla o hem burayı hem de kızın yapmak üzere olduğu dansı oldukça saçma ve komik buluyordu! Gerçi hiç şaşırmamıştı böyle oluşuna. Yine de onun karşısında bir aptal gibi dans ederek kendini rezil edecek olması bir anda onu utandırmıştı. Şimdi birlikte bir sağa bir sola doğru giden insanlarla onlar dalga geçebilirlerdi fakat kızın kendisi dalga geçilenlerden oluyordu şimdi. Tüm o peri masalı hikayesi kafasında tuzla buz olurken zaten tam olarak kavrayamadığı ayak hareketlerini yapmak bir de sürekli çocuğu gözleme çabasıyla birleşince yapılması gittikçe zorlaşan bir hal alıyordu. Üçüncü kez de ayağına basılmasının üzerine sinirlendiği açıkça görülen Alexander'ın oflamaları sonucu özür dilemek üzere ağzını açacaktı ki kafasının hemen yanından geçip kontun oğlunun burnunu kanatmaya yetecek yumruk bu özürlerini sonraya saklamasını gerektirdi.

Havada uçuşan mumların yarattığı etkiyle iyice ışıldayan salonda onu eski günlerine götürebilecek o kadar çok şey vardı ki. Hala o peri masallarına yakışacak prensesler gibi olduğunu sanıyor muydu, kendisi de emin değildi. Her zaman tatlı bir şımarıklıkla hareket eden kızın artık bol bol emrivaki yapabileceği bir babası yoktu. Bunun şokunu üzerinden geçen aylara rağmen atlatamamış olması bir yana yine de hayatın devam ediyor oluşuna ayak uydurma çabası bazen komik gelecek derecede anlamsızlaşıyordu. Hogwarts denilen bu yer olmasa evsiz olacaklardı, gerçi burayı da asla bir ev şeklinde benimseyebileceğini sanmıyordu. Neden hayatta kalmışlardı? Herkes, her şey yok olup giderken sadece alevlerin daha da yükselişini izlemek onlara ne katmıştı ki sanki, belki de küle dönüşen bedenlerden biri olsalardı daha iyi olacaktı. Artık bir geçmişleri yoktu ve geleceklerinin meçhullüğü kızı inanılmaz derecede strese dokuyordu. Alhwin'e her şekilde güveniyordu tabii ki ama bu yetecek miydi? Hadi burada iki yıl daha kalacaklardı, daha sonra ne olacaktı? Ama, diye kendini Polyannalığa vermeye çalıştı kız yine, hayatta kaldıysak bir amacı mutlaka vardır. Ah evet, hiç değişmemişti işte. Yine bir gün beyaz atlı prensiyle karşılaşıp prenses ünvanını kazanacağı ve mutlu sonlarla geçireceği hayatı bekliyordu. Başına gelenler ona mutlu son denen şeyin var olmadığını öğretmeye yetememişti. Yine kendini görkemli salonlarda, kabarık elbiseler içinde hayal etmeye devam ediyordu işte, yedisinde neyse yetmişinde de o olacaktı belli ki. Beyaz atlı prens arayışıysa hala saçmaydı, gerçi bu tanımı kullanınca ahırda kalan ve sürekli atlarla uğraşan çocuk bir an için olsun zihninden geçmemiş değildi fakat böyle bir şeyin olmasının imkansızlığının farkındaydı herhalde. Çocuğun onu bir yük ve sorumluluktan başka bir şey olarak görmediğine emindi ve prens tanımına en uzak kişilerden biri olduğunu da unutmamak gerekirdi. Yine de, birlikte bir mutlu son o kadar da kötü bir hayal değildi.

Bu düşünceleri ve hayalleri tek bir hareketle, aşağılayıcı bir alay barındıran gülümsemeyle batıran yine Alhwin olmuştu. Dudağının kenarını hafifçe kaldırarak sarf ettiği cümleler kızın az önceki kendinden eminliğini bir çırpıda silivermişti. Yani, gerçekten, cidden bu kadar kaba olabilir miydi?! Gerçi Jezebel de ne bekliyordu ki! Çocuğun kendi istediği her şeyi yapıp bir de önüne güller sermesini filan mı? Bunu yapacak en sonun kişinin o olacağını en başından beri bilmiyormuş gibi saçma bir tavırla ondan kibarlık bekleyen, üstelik sıkılmasın diye ona teklifte bulunan kendisiydi; yani en başından beri suçlu oydu. Eski alışkanlıklardan kolay vazgeçilmiyordu işte... Bunca zaman onun gerçekten arkadaş olabileceği biri olduğunu düşünerek hata etmişti demek. Gerçekten onun sırtında sadece geçmişten kalma bir yükümlülükten başka bir şey değildi kız. Bir de esneyerek iticiliğin sınırına gelmiş olan çocuğa olan sinirinden gözleri dolmaya başlamıştı bile. Sinirlenince hep böyle oluyordu işte, sulu gözlülüğüne bir çare bulmak neredeyse imkansız gibiydi. Ama hayır, önünde bebek gibi ağlayıp çocuğu yeni okulunun ortasında rezil etmekse omzundaki ağırlığı kaldırmayı tercih ederdi. Onunla uğraşmak zorunda değildi ki oğlan. Uyumak istiyorsa, giderdi. Her şey bu kadar netti işte. Yüzünün sinirden kıpkırmızı olduğunu bildiği halde dikkat çekmemesi olanaksız bir sinirle ayağa kalktı kız, arkasına dönmeyi bir kez bile düşünmeden salonun kapısına doğru ilerledi hızlı adımları. Adımları gittikçe hızlanırken merdivenlere kadar koştuğundan habersiz çöküverdi. Gözyaşları yanaklarından süzülmeye başlarken ellerinin tersiyle ittiği damlalar sinirini daha da bozuyordu. Neden üzülüyordu sanki. Her şey çok yanlış gidiyordu, kızın alışık olduğu düzenden çok daha farklı. Artık bunu kaldıramayacaktı, içindeki her şeyi hıçkırıklarıyla birlikte koyverdi.

: