Acıtan duygular

Konu: Acıtan duygular Ptsi Mayıs 21, 2012 1:27 pm

Sonsuzlukta gibi gözüken bazı hikayelerin her zaman sonu olur aslında. Hiç kimsenin bilemediği sonlar. Onları yaşamaktı beklide hayat,bir yüke katlanmak gibi ağır ve yorucu. Muggleların dediği gibiydi beklide hayat. Sakin, olaysız ve sessiz ama yeri geldiğinde hırçın, parçalayıcı ve kırıcı. Hayat mı bizi yönlendirirdi ya da biz mi onu yönlendirirdik gerçekten bilen kimse yoktu. Ölümden sonra hayat var mıydı? Ölümden dönenlerin anlattığı gibi miydi ölüm? Damağına dokunan karanlıkla son bulan,hatıraların önünden geçmesi miydi? Bir ışık görmek miydi? O ışığa doğru koşmak mıydı? Tanrı’nın kim olduğu belli miydi? Onun hakkında anlatılan hikayeler hep doğru muydu? İbadet etmek veya etmemek neyi belirliyordu? Etmeyince onun varlığını inkar etmiyordu ibadet etmeyenler. Aksine ona inanıyor ama yaptıklarından hoşnutsuz gözüküyorlardı. Sorun işte orada başlıyordu, sonsuzluğa doğru sürülecek bir tarlada sadece birkaç yüz milyon insan. Ne fark ederdi, hepsi ölecekti ve bu tanrının elinde olacaktı. Doğanın verdiği huzurla birlikte oturmayı, düşünmeyi, bir şeyleri rayına oturtmayı istiyordu. Yalnız kalmak istiyordu. Gerek kendisiyle, gerek kardeşiyle, gerekse sevdiği kızla ilgili düşüncelerini bertaraf etmesi, yeni bir hayatın sisli sayfalarını aralaması gerekiyordu. Burun deliklerinden süzülen koku, şu an yanında olmasını istediği en son kişiye aitti. Siniri yerini nefrete bırakırken, daha düne kadar o denli büyük bir tutkuyla bağlandığı kıza nasıl nefretle bakabildiğini anlamaya çalıştı. Morarmış gözleri, acınası bir surat ifadesiyle bezenmişti. Tamamen bir kaybedeni oynuyordu kız, oysa ki asıl kaybeden büyücüydü. Bakışlarını tekrar ufka yönlendirdi. Ona daha fazla bakamazdı, duygularını tetikleyip de güçsüz görünmeyecekti ona karşı. Her zaman onu koruyan büyücü olmuştu fakat şimdi büyücüyü koruyacak birisi yoktu. Tek istediği onunla ilk tanıştığındaki masumane duygularıydı, başka bir şey değildi ama zamanı geriye çevirmek, aynı acıları tekrar tekrar yaşamasına sebebiyet verirdi. Geleceği değiştiremezdi. Usulca araladı kuru dudaklarını. Sükûnetle harmanlanmış ses tınısının arasından kopan kelimelerin adresi belliydi. “Ne işin var burada?” Alacağı cevabın ne olduğuyla pek ilgilenmiyordu aslında. Tek istediği onun sesini duyabilmekti.

Konu: Geri: Acıtan duygular Salı Mayıs 22, 2012 4:07 pm

“Sadece, seni merak etmiştim. İyi görünmüyorsun.”

“Biliyorsun, bir geçmişimiz var. Eskisi gibi olmasak da hala seni umursuyorum.”

Konu: Geri: Acıtan duygular Çarş. Mayıs 23, 2012 10:52 am

Fısıltısı, kalbinin derinliklerine gömdüğü duygularının hareketlenmesini sağlamıştı. Onunla hiç konuşmayıp, göz göze gelmeyip, gitmesi gerekiyordu. Ama berecemiyordu. Sanki birisi, yerin altından ayaklarına sarılmış, onu aşağıya doğru çekiyordu. Hayali bataklığında batmaya mahkûm edilmişti. Geçen günler dayanılmaz oluyordu ondan uzak olduğu müddetçe ama bunların hepsini yapmaya mecburdu. Başka bir alternatifi yoktu. İsli gözlerinde beliren parıltı, cadının söylediği kelimelerle birlikte belirginleşmişti. Eliyle gözünün üzerini hafifçe sildi. Hiçbir zaman hüngür hüngür ağlamamıştı fakat şu an ruhu ve kalbi hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Bunca zaman sonra hala Daphneyi seviyor olması ve cadının başkasını seviyor olması... İşte bu dayanılmaz bir acıydı onun için. Alexis ile çıkıyor olması bile karşısındakicadıyı unutturamamıştı. Dudaklarını araladığında '' Ah kendini kandırma Daphne. Sen beni değil James denen zübbeyi umursuyorsun Daha fazla dayanabileceğimi sanmıyorum. Sayende günden güne tükeniyorum. Acıyı ruhumda peydahladığın gibi al götür kendinle birlikte." Yutkunup boğazındaki pürüzleri temizledikten sonra sözlerine "Al canımı. En azından bunu yapabilir misin benim için? Ya da dur sen zahmete girme. Ben yapayım senin yapmayı çok istediğin büyüyü. '' diyerek devam etti ve elinde duran asayı bileğine bastırdıktan sonra ''Sectumsempra'' diye bağırdı. Eğer cadı onu hala umursuyor ise ona engel olmalıydı. Canı acımıyordu. Cadının ondan vazgeçmesi acıların en büyüğüydü zaten büyücü için.

Konu: Geri: Acıtan duygular Perş. Mayıs 24, 2012 4:41 pm

Büyücünün söyledikleri bir bıçak gibi kalbine saplandı cadının. Ona hayır bile diyememişti çünkü büyücünün sarf ettiği sözler ona çarpan akşam rüzgarları kadar gerçekti. Ardından gelen sözler ise cadının yüreğinin burkulmasına neden oldu. Cadıyı böyle düşünmesini onu üzdü. Ardından gelen lanet ise cadının sarsılmasına neden oldu. Bir zamanlar aşık olduğu ve hala değer verdiği adam bileğine lanet asayı dayamış ve o lanet büyüyü yapmıştı. Daphne şoka girmişti ancak bir şeyler yapmazsa Alexander'ı kaybedebilirdi. Bunu düşünmek bile cadıyı o kadar çok huzursuz etmişti ki... Görünmez bir el ittirmiş gibi fırladı Daphne. Büyücünün kanayan bileğini kavradı. Gözlerinden bir sel gibi boşalan yaşlar önceki ifadesini yok etmişti. "Tanrı aşkına." Diyebildi cadı zorlukla. Büyücünün yüzüne bakamıyordu ancak bakmayı çok istiyordu. Cübbesinin ucundan uzunca bir parça kumaş kopardı. Büyücünün bileğine sıkıca sardı. "Alexander... Tanrım! Bunu neden yaptın?" Boğazına dizilen hıçkırıklar sözcüklerini anlaşılmaz kılıyordu. Zaten cadının çok umurunda değildi. Şu anda kafa yorduğu tek şey Alexander'ın iyileşmesi gerektiğiydi.
Gri gözlerini adamın soğuk bakışlarına sabitledi. Eskiden hissettiği duyguların kıpırdandığını hissetti kalbinde. Oysa duyguları asla körelmemişti ki. Onu bırakan Alexander'ın kendisiydi. Daphne onu öylesine severken Alexander, kızın karanlığıyla boğuşmaktan öylesine bıkmıştı ki. Sonunda o da dayanamamıştı. Ama asla nefret etmedi cadı ondan. Nefret, Alexander ve Daphne arasında anlamı olmayan bir sözcüktü. O yine de umursuyordu, Alexander'ı... Ancak tek bir farkla: gerçekten sevdiği kişi o değildi.
Cadı sonrasını umursamadan yüzünü Alexander'ın yüzüne yaklaştırdı. En azından son bir kez daha o dudakların yumuşaklığını tatmak istiyordu. İki güzel yüz birleştiğinde Daphne'nin midesinde ani bir hareketlenme oldu. Ve cadı bu duygudan hoşnuttu. Öpüşmeleri anıları ve duyguları harekete geçirmişti. Ve cadı göz yaşlarının arasından bu duyguyu özlediğini itiraf etti kendine.