Garip rastlantı.

Vera, yanında büyücülerin özel bakanlığından bir şey dairesi başkanı -ya da her neyi ise- biriyle birlikte onların yine kendilerine has barlarından birine giderken tedirgindi. Bir kez daha bu garip insanlardan gerçekten hoşlanmadığını fark etti. Saçma sapan giyiniyorlar, saçma sapan yaşıyorlar, adeta bir oyunda kendilerine verilen rolleri oynuyorlar; fakat hayatlarının ciddiye alınmasını bekliyorlardı. Şaşılacak şeydi doğrusu. Yaşamak emek isterdi ve mugglelar bu hayatta emeklerini tırnaklarıyla kazıyarak elde ediyordu. Yine de Vera'nın onlardan haz etmemesinin sebebi tam olarak bu değildi. Onları sevmiyordu; çünkü kendi hayatlarını ucube gibi yaşamaları yetmiyormuş gibi muggle yaşamlarını da katlediyorlardı. Çok sık yaptıkları gibi... O günki mini toplantının sebebi de oydu aslında. Zarar gören birkaç muggle ve bu işlerin nereye gittiği, daha kaç vatandaşının zarar göreceği... Fakat Vera ne bilsin evdeki hesabın çarşıya uymayacağını? İş niyetiyle geldiği bu tuhaf barda tuhaflıkların en büyüğünü yaşayacağını? Bilemedi tabi. Yanındaki büyücünün istediği gibi bir kaymak siparişi verip -kesinlikle bir Alman birası olamazdı- olacakları beklemeye koyuldu. Çok beklemesine de gerek yoktu zaten, şipşak gerçekleşti.

Tezgahta sırtı aradığı vampir hakkında muhabbete dalmış olan ikiliye çevriliyken biraz daha iyi duyabilmek için biraz yana döndürdü kafasını ve orada ciddi suratıyla buraya ait olmadığı belli olan bir adam gördü, hemen yanındaki kadın içinde bulunduğu mekandan olabildiğince hızlı ayrılmak ister gibi bir yüz ifadesi takınmıştı. Kızıl saçlara sahip bu kadın garip bir şekilde yıllar önce birlikte olduğu ilk ve tek kadına-gerçi o zamanlar kızdı- benziyordu, ilgisini çeken bu kişiye biraz daha dikkatli baktığında sol tarafında ani bir sızı baş gösterdi. Uzun zaman önce öyle duyguların ilgisini çekmediğini düşünüp habersiz bir şekilde terk ettiği muggleın burada, Hogsmeade'de olamayacağına inansa da bir şekilde vücudu tanımıştı Vera'yı, ya da en azından kalbi tanımıştı. Gergin bir şekilde kadını süzerken bir anlığına yakaladı bakışlarını kızıl saçlı muggleın ve ne yapacağını bilemez hale gelen visientia elindeki kaymak birası dolu bardağı tezgaha geri koydu, onu düşürüp tüm ilgiyi üzerine çekmeyi hiç mi hiç istemiyordu.

Bunalıyordu Vera, hem de ölesiye... Neden normal bir muggle restoranında yemek yiyip konuşmamışlardı bu konuyu? Üç Süpürge isimli bir mekanda ne çeşit bir insan gönül rahatlığıyla bira içebilirdi ki? Hem şu kıyafetlere bak, sanki cadılar bayramı partisinin ortasındalar...

Etrafı izlemekten bunalıp konuşulan konuya dikkatini verdiğinde karşısındaki adamın her zamanki şeyleri söylediğini bıkkınlıkla fark etti. Bir daha böyle bir olay yaşanmayacak, dünyanız şu an bizim güvencemiz altında, olaya karışan tüm mugglelara geçmiş unutturuldu, hepsi yaşamlarına normal bir şekilde devam edecek. Hah, onların güvencesi altındaymış. Zaten sorun da onlara güvenememek değil miydi? Yine de sesini çıkarmadı Vera, korkak bir insandı ve bir oda dolusu büyücünün önünde söylememesi gereken bir söz sarf etmek istemezdi. Gözlerini devirip etrafına tekrar bir göz attı ve o sırada bakışları diğerlerinden pek de farkı olmayan -Vera'nın o an öyle sandığı- bir büyücüde takılı kaldı. Gergin görünüyordu. Bir sıkıntısı mı var acaba diye düşünmeye kalmadan, Pade'i tanıdı. Yıllar önce onu tek kelime etmeden terk eden, son görüştükleri mutlu anlardan sonra bir daha karşısına çıkmayan ilk aşkını tanıdı. Gerçi tanıdığı anda duygusal hislerin kalbine hücum etmesinden ziyade onun, bir muggleın burada ne aradığını düşündü ki bu çok daha önemli bir sorundu. Yine de öğrenip öğrenmeyeceğinden emin olamadı, gözlerini hızla tekrar muhattabına çevirdi ve yeni hedefini bir an önce Londra'nın güvenilir sokaklarına, Pade'den uzağa gitmek olarak belirledi.

Kadının gözlerinde gördüğü ifade, onun gerçekten de düşündüğü kişi olduğunu ve daha da kötüsü Pade'i tanıdığını gösteriyordu. Ne yapması gerektiğini düşünmek için bir iki saniye iç dünyasına çekildi, böyle iğrenç bir rastlantının onu şu an, şu mekanda bulması şart mıydı sanki. Sessiz bir oflamayla birlikte durum muhakemesi yapması gerektiğine karar verdi, kadın onu tanıdığına göre Vera'ydı, bu kesindi. Aynı zamanda Hogsmeade'de olduğuna göre bir muggle değil, bir cadıydı, bu da kesindi. Şimdi işin can sıkıcı yanı, olasılıkları hesaplaması gerekiyordu. Vera hiçbir şey olmamış gibi evine dönüp -evliyse- kocasına bugün eski bir arkadaşına rastladığını söyleyebilirdi, belki adını bile hatırlamazdı veya bu bilgiyi sonsuza dek kendine saklardı. Ya da daha muhtemel olanı ileride karşısına çıkabilecek bir soruna neden olabilirdi bu bilgiyle, gerçi bir visientia olduğunu nereden bilecekti ki, onun tanıdığı Pade ailesi tarafından şımartılmış ve arkadaşları arasında yüceltilen bir muggle değil miydi? En iyi ihtimalle bir büyücü olduğunu tahmin edebilirdi ve bu da pek kötü sayılmazdı aslında, sonuç olarak kadının kendisi de muggle değildi. Yine de bu olasılıklardan hangisinin daha muhtemel olduğunu görmesi gerekiyordu ve mümkünse kendi işine yarayacak şekilde müdahalede bulunması gerekiyordu, bu yüzden kadına doğru ilerleyip selam vermeye karar verdi.
"Merhaba Vera, hatırladın mı beni?"
Kadının yanındaki adama nazikçe gülümseyip konuşmalarını böldüğü için özür dilediğini belli etti.

Vera parmaklarıyla masada sabırsızlıkla ritim tutarken içinden Pade'in onu tanımamış olması ve burada işinin çabucak bitmesi için dualar ediyordu. Yani aslında da birbirlerini tanımış olsalar da pek bir şey olmazdı. Vera gidip de selam vermezdi. O yıllardan alışkın Pade ise şimdi gelip ne yapacaktı yanına? "Selam Vera. Merak ediyorum da İsveç'e tatile gelip de beni bulamadığında ne hissettin?" Kafasını bu tatsız hayali silmek ister gibi iki yana salladı. İçinden, bugünün diğer günlerden bir farkı olmadığını, bir değişiklik yaşamayacağını, normal davranması gerektiğini söylüyordu. Fakat korktuğu başına gelmişken, Pade barın diğer ucundan Vera'ya doğru yürürken nasıl sakin olabilirdi? Olamadı doğal olarak. Başını ne kadar birasına, karşısındaki adama, barmene, kapıya, cama, pencereye, önemsiz her detaya çevirse de mutlak sondan kaçmanın imkanı yoktu. Pade'in sesini duymaktan kaçmanın imkanı, yoktu. "Merhaba Vera, hatırladın mı beni?" Hatırlamışmıymışmış. Sanki unutmanın bir yolu vardı. Sanki imkan bırakmıştı kendini unutturmak için? Kim ona böylesine büyük bir kazık atan adamı unutabilirdi ki? Vera'nın yapamayacağı kesindi. Öyle ki, ilk günkü hüznünün yoğun bir nefrete dönüştüğünü fark etti. Bakışlarını Pade'e yavaşça çevirip uzun süre inceledi. Ne düşünüyordu? Neden bir büyücü olduğunu o zamanlar söylememişti? Belki de terk etmesinin sebebi Hogwarts'tı. İyi de neden Hogwarts'ta karşılaşmamışlardı? Hepsini sormanın zamanı vardı. "Ah, eski dostum Pade. Seni unutmanın imkanı var mı?" Sesinde kırgınlığın yarattığı yoğun bir kinaye vardı ve soğukluğu derin bir üzüntüye neden oluyordu. Pade'e karşı böyle mi olacaktı? "Seni Üç Süpürge'de görmek ne güzel rastlantı. Hem de bunca yıl sonra..." Görünürde hiçbir tuhaflık yoktu söylediklerinde. Peki derine inildiğinde neler gizliydi?

Kadının sözleri Pade'i yaralayamamıştı, tabii Vera'nın amacı öyle bir şey yapmak mıydı değil miydi pek de emin değildi visientia. Kadının duygularından tam olarak emin olması gerekiyordu bu yüzden de konuşturmalıydı onu ve kendisine karşı herhangi bir nefret ya da düşmanlık besleyip beslemediğini öğrenmeliydi. "Hatırlamana sevindim," dedikten sonra etkileyici bir gülümseme takındı ve devam etti sözlerine "Aslında seni burada görmek de şaşırtıcı, yalnız konuşabilir miyiz birkaç dakika?"
Son sorusunu kadının yanındaki adama dönerek söylemişti.

Tüm konuşma iğnelemelerle mi geçicekti? Hayır, öyle olmadı. Pade Vera'nın çocukça oyununu devam ettirmedi, olgun bir adımda bulundu. "Hatırlamana sevindim," Güzel gülüyordu. Eskiden de güzel gülerdi. Vera emindi ki, uzaklardayken de güzel gülmüştür. Ama, Vera'ya ne? "Aslında seni burada görmek de şaşırtıcı, yalnız konuşabilir miyiz birkaç dakika?" Anlaşılan Vera'yı da kendi gibi sanmıştı, oysa zavallı kadın sadece bir bakandı ve tek istediği muggleları savunmaktı. Gerçi onlara muggle denmesine de ayrı içerliyordu ya...

Karşısındaki adam, Pade'in kesin ricası üzerine, konuşmalarının zaten bittiğini, bir kez daha hatırlatmak ihtiyacıyla her şeyin yolunda olduğunu tekrarladı ve Üç Süpürge'nin kapısından çıkıp gün ışığında kayboldu. Vera göz göze gelmekten kaçındığı Pade'le yalnız kalmıştı. "Ne denir ki böyle uzun bir aradan sonra? Ama sanırım hoşgeldin duruma en uygun olan..." Önündeki yarım kalmış kaymak birasını barmene doğru itti. Hoşuna gitmemişti.

Kadının yanındaki adam dışarı çıkınca biraz olsun rahatladı Pade, Vera ile yalnız konuşması gerekiyordu çünkü. Karşısında gözlerini kaçıran utangaç kadını görünce bir an eski zamanlar geldi aklına, ne kadar da garip şeyler hissetmişti. Gerçi yaşının verdiği toyluk yüzündendi büyük ihtimalle o hisler, çünkü kız kendi ülkesine gerdi döndükten sonra anladığı üzre öyle duygular onu yalnızca hedeflerinden uzaklaştırıyordu. Bu yüzden kız bir sonraki yaz geri döndüğünde, Pade ortadan kaybolmuştu ve yaz bitene kadar da yüzünü göstermedi. Zaten bir iki sene böyle devam ettikten sonra sürgüne gönderilip istese de istemese de uzaklaşmış oldu Vera'dan tamamen.

"Öncelikle sana haber veremeden ayrılmak zorunda kaldığım için üzgünüm, bu dünyanın işlerine biraz erken bulaşmak zorunda kaldım ve seni de peşimde sürüklememe imkan yoktu. Bu yüzden sessiz sedasız uzaklaştım senden, çok üzgünüm. Lütfen affet beni."
İstediği af aslında vicdanını rahatlatmak için değil kadının tepkisini görebilmek ve belki şanslıysa bu olayı zararsız bir şekilde arkasında bırakabilmek içindi.

Önceden olsa konuşabilecekleri çok şey vardı. Haftasonu nereye gideceklerinden, geçen gece izledikleri filmin kritiklerine, şehre gelen müzik gruplarından kulise girmenin yollarına kadar geniş bir yelpaze vardı. Şimdi neden bahsedebilirlerdi? Ne gerek vardı konuşmaya? Neden istemişti ki zaten bunu. Sanki Vera'yı terk eden o değilmiş gibi bir de konuşmak istemişti.

"Öncelikle sana haber veremeden ayrılmak zorunda kaldığım için üzgünüm, bu dünyanın işlerine biraz erken bulaşmak zorunda kaldım ve seni de peşimde sürüklememe imkan yoktu. Bu yüzden sessiz sedasız uzaklaştım senden, çok üzgünüm. Lütfen affet beni." Öyle belliydi ki bahane oldukları, Vera gözlerini devirdi. Uzun yıllar ileride karşılaşırlarsa ne konuşacaklarını düşünmüştü ve aklına böyle bahanelerle karşılacağı gelmemişti. Aklına böyle tepkili olacağı da gelmezdi o zamanlar. Acaba neydi o çok önemli işleri? Anlaşılan büyücülükle, yıllarca aralarında kalan o kocaman sırla ilgiliydi. "Sana seni affettiğimi söylersem içini rahatlatmış olurum; oysa affetmeyeceğimi biliyorsun." Aslında öfkeyi de bastıran duydu şaşkınlıktı. Hayat işte, belli olmuyordu insanın neyi ne zaman öğreneceği. "Büyücü olduğunu bilmiyordum." Gözleri tezgahta, sesi renksizdi. İstemiyordu hisleri anlaşılsın.

Kadının yavaş yavaş ipini kopartmaya başladığını hissediyordu Pade, buna izin veremezdi. Çünkü bir kadının öfkesi ve intikamı herhangi bir erkekten daha kötü ve vahşi olurdu, geri kazanmanın bir yolunu bulmalıydı kaybettiği bu ilişkiyi. Belki de sırf kontrol için yeniden aşık etmeliydi kadını kendine, iyi bir fikre benzeyen bu düşünce aklına yattı ve kadının şu an kötü durumda olan ruh halini biraz yumuşatmaya karar verdi.
"Aslında senden af dilemeye çalışmıyordum Vera, sadece sensiz geçirdiğim yıllar boyunca huzursuz olduğumu ve garip bir şekilde eksik hissettiğimi bilmeni istemiştim. Kendi isteğimle seni göremezdim, böyle bir şey yaşadın mı hiç? Bu rastlantı bana kaderin ne kadar da çarpık bir mizah anlayışı olduğunu gösterdi ve şimdi yeniden uzaklaşmam gerekiyor senden, çünkü ayrıldığımızda peşimde olan şeyler hala görevlerini yerine getirmeye çalışıyor. Bu yüzden gitmeliyim."
İyi bir tiyatro oyuncusu olabilirdi aslında, sesinin dramatikliği ve gözlerinin dolması bile başlı başına iki yetenekti bir oyuncuda aranan. Kadının da bu performansı yediğine inanıyordu, böylece biraz sempatisini kazanıp arkasından iş çevirme ihtimalini düşürmüş olacaktı.

Pade oldukça içten, yapmacıksız bir görüntü çiziyordu. Hatta uzun konuşmasını yaparken sesi yer yer titremiş, gözlerinden buğular geçmişti; fakat ne derece doğru olabileceği tartışmaya açık bir konuydu. Yani bunları kendini zorladıktan sonra hissetmeyen kişiler de yapabilirdi, onun için Vera temkinliydi. Zaten İnanacağı varsa da Pade'e hiç yakışmayan duygusallık maskesinin ardından kocaman bir oyunda olduğunu hisseder gibi olmuştu. Her ne şekilde olursa olsun, inanmış görünmeyi tercih etti; çünkü işler uzasın ve çok derinlere itilmiş gerçekler gün yüzüne çıksın istemiyordu. Başını birkaç kez salladıktan sonra tezgahtaki kuruyemişlerden birkaçını ağzına atıp ağır ağır çiğnedi. Bir yandan konuşulanları düşünüyordu. Uzaklaşmak zorunda kalmış, yine uzaklaşmak zorunda kalırmış, oysa bilmemneymiş. Hepsi boş laftı. Hepsi iğrenç, ucuz bahanelerdi. Kim bilir hangi aşifte için terk etmişti onu. Değmiş miydi bari. Hah, Pade gibiler asla mutlu olmayı hak etmez. Yalancılığı da cabası. İnanamıyordu Vera, neden saklamıştı büyücülüğü? "Pade, bir zaman makinesi bulunmadıktan sonra sözlerinin hiçbir anlamı yok. O konuyu çoktan aştım ben. Şu anda tek merak ettiğim neden büyücü olduğunu yıllarca saklamış olman. Cevap vermiyorsan da birbirimizin hayatından ilk seferki gibi çıkar gideriz, sorun değil." Bunu kayıtsız bir tavırla söylemeye çalışmıştı; fakat üzülüyordu. Aştığı doğruydu o meseleyi; fakat bir yanı, on altı yaşındaki masum yanı o acıyı yaşıyordu içinde. Tekrar tekrar ve her gün.

Kadının takıldığı nokta biraz kafasını karıştırmıştı, büyücü olup olmadığı neden bu kadar önemli olabilirdi ki ortada aralarında geçmiş ve geçmemiş şeylerin tamamı için özür dilediği halde. Bunu nedeni olsa olsa konuyu değiştirme isteği olabilirdi, bu numarayı yememeye karar veren Pade biraz daha üstüne gitmeye karar verdi kadının. Belki zaman makinesi icat edemeyebilirdi fakat bir kadını anlamak için gereken empati yeteneğine sahip olduğundan emindi. Konuşmaya başladığında az önceki duygusal tını yoktu artık sözcüklerinde, sesi bir kaya kadar sert ve kendinden emindi.

"Yalnızca kaybedecek bir şeyim olmadığı için söylüyorum bunu sana. Hogwarts'daki ilk senemde görmüştüm seni, binalarımız farklıydı ve garip bir çekim hissetmiştim sana karşı. Fakat ben senin için sanki görünmez gibiydim, o ilk sene boyunca sen vardın hep düşlerimde. Belki çocukluk yapmışımdır ama o yaz seni İsveç'te görüp arkadaşlık kurduktan sonra okula geri dönmek istemedim. Büyük bir kumardı belki bu kararım ama karşılığını seni kazanarak aldım. Zaten Durmstrang daha uygun bir okuldu bana, eğitimimi orada tamamlayıp açıklayamayacağım nedenlerle insanlardan uzaklaşmak zorunda kaldım. İster inan ister inanma."

Belki başka bir zamanda olsa, Vera Pade'in soğuk konuşmasını, hareketsiz mimiklerini gülümseyerek, belki kahkahalarla dinlerdi. Fakat o anda maskesinin düşmesinden ve binbir emekle sakladıklarının ortaya çıkmasından öyle korkmuştu ki, adeta adam konuşmaya başladığı anda vücudundan tüm kanın çekildiğini hissetti. Söyledikleri doğru olabilir miydi? Okulda karşılaşmış olmalarının, Pade'in onu hatırlamasının imkanı var mıydı? Gerçekleşmesi mümkün olmayan bir ihtimal değildi; fakat böyle bir şeyin varlığı her şeyi zora sokardı. Vera sakin olmaya, mantıklı düşünmeye çalıştı, çünkü eğer bir çıkar yol varsa onu ancak panik yapmazsa bulabileceğinin farkındaydı. Pade onu okulda gördüğünü söylüyordu; fakat Vera onu görmediğine emindi. Yani Vera'nın anlayamadığı bir sebepten ötürü yalan söylüyor olabilirdi. Hem Pade'i ilk kez İsveç'te gördüğüne emindi, zaten adamın tek sözü üzerine her şeyi itiraf edemezdi. Üzüntülü bir acıya bürünüp başını inanamaz gözlerle iki yana salladı. Sesi kırgındı. "Burada olmam, o bakanlık çalışanıyla görüşmem büyücü olduğumu düşünmene sebep oldu sanırım Pade. Ben bakanlıkta, yani sizin deyiminizle muggle bakanlığında çalışıyorum. Büyücü değilim. Az önce ayaküstü uydurduğun yalan çok güzeldi, yani inanmak isteyeceğim türden duygulardı. Ama üzgünüm, artık birlikte olduğumuz zamanların ne kadarının doğru olduğundan dahi şüphe ettirdin bana." Gözleri dolu dolu olmuştu. Zaten konuşacak şey de kalmamıştı. Tezgahtaki çantasını aldı, tek söz etmeden Üç Süpürge'nin gösterişsiz kapısından dışarı çıktı.

RP SONU