Elveda

Konu: Elveda Salı Nis. 17, 2012 4:52 pm

Conerus Hell Greyn&Bjørn Devereaux

Karşısındaki komidinin üstünde duran zarfa bakıyordu, bir de yanında duran aynadaki kendisine. Ah, bu sefer o kıvrık ağzı bile onu gülümsüyor gibi gösteremiyordu. Mektubu okuduktan sonra hiçbir tepki vermemiş, sessizce eski yerine yerleştirmişti özenle. Ne kadar süredir orada, yatağının kenarında oturduğunu bilmiyordu; Bjørn ile buluşması gerekiyordu. Hah, belki de geç kalmıştı! Buluşacakları yere cisimlenmeden önce, komidine yönelmişti ve oradaki mektubu binbir parçaya bölüp yere fırlatmıştı; sonra da asasının bir hareketiyle onları yakıp kül etmişti ve o sırada, bunları Bjørn'e nasıl söyleyeceğini bilmediğini fark etti. Belki de hiçbir şey dememeliydi; hatta buluşmaya bile gitmemeliydi. Sonucu Azkaban'a girmesine neden olacak mahkemesinin tarihini beklemeliydi ki bu iki gün sonra falandı. Ama bunun Bjørn'ü daha kötü etkileyeceğinden korkuyordu. Ona söylerse, büyük ihtimalle fazlasıyla göz yaşı dökecekti ikisi de ve Conerus da buna dayanamayıp kaçmaya karar verecekti. Belki de kaçak hayatı düşündüğünden daha zevkliydi, kim bilir? Ancak o zaman istediği zaman Bjørn ile buluşamayacak ya da yapmayı istediği şeyleri gerçekleştiremeyecekti. Gerçi diğer seçeneğiyle karşılaştırdığında bütün düşünceleri değişiyordu... Azkaban'da çürümek mi, kaçak hayatı yaşamak mı?

Kafenin kapısından içeri adım attığında, birkaç masa ötede oturan Bjørn'ü gördüğünde, büyük ihtimalle geç kaldığını düşündü. Masaya ulaşamadan onunla göz göze gelmiş ve yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirmişti. Oyunculuk yeteneğinin iyi olduğunu umuyordu. Çocuğun karşısına oturmadan önce yanına gidip dudaklarına bir öpücük kondurdu ve özür dileyen bir bakışla, "Sanırım geç kaldım," dedi, Bjørn'ün önündeki kahve bardaklarından birini önüne çekerken. Ilıktı. Evet, cidden geç kalmıştı. Mektupta yazanlar ve birkaç gün sonra yaşanacaklar aklına geldikçe gülümsemesi de yok oluyordu; ah gözleri de ayrı bir meseleydi. Eğer çocuk o gözlere dikkatle bakarsa her şeyi anlayabilirdi çünkü normal gülümsemelerinin etkisiyle gözünde oluşan o gülümseme de yoktu bu sefer. Bu yüzden gözlerini olabildiğinde kaçırıyordu çocuğunkilerden ve kahve bardağının üzerindeki yazılara dikiyordu ya da diğer masadaki öğrencilere... Berbat bir oyuncu olduğunu fark etmişti.

Ravenclaw V. Sınıf Mesaj Sayısı : 128

Parmaklarını üstünde gezdirdiği kitabı sert bir şekilde kapatırken, masanın üzerinden alma gereği duymayarak sandalyesinden kalkmıştı. Saatler öncesinden üzerine geçirdiği pantolonu ve kahverengi tişörtüyle oldukça hazır görünüyordu. Ama gerçekten öyle olup olmadığını bilmiyordu. Olsa da olmasa da tam saatinde oraya ulaşabilmek için okuldan bir an önce çıkacaktı. Normalde dakiklik konusunda takıntıları olan birisi değildi Bjørn, fakat ondan haber almadan beklediği her saniye içini yiyip bitiriyordu. Olayların dün olması, onu dün görmesi bir şey ifade etmiyordu. Yine de ondan haber alamıyordu ve buluşmaya gelemeyecek olması ihtimalini düşündükçe midesi bulanıyordu. Bütün bunların gerçekleşeceğinden neredeyse emin olması, hayatında düşünmekten kaçtığı gerçeklerin arasına sokmuştu bu olanları. Sıcak kahveleri alıp gözüne kestirdiği boş masalardan birisine doğru yürümeye başladı. Conerus’un orada olmaması, dükkâna girer girmez içinde huzursuzluğun başlamasına neden olmuştu. Hala pozitif düşünmeye çalışırken masaya yerleşti. Conerus’u beklemeden kahvesinden yudumlamaya başladı. Sakinleşmesi için kafeine ihtiyacı vardı. Conerus’un içeriye girmesiyle göz göze gelmeden önce Bjørn, mavi gözlerini bir an olsun kapıdan ayırmamıştı. İçeriye adım atacağı zamanı iple çekiyordu. Sonunda geldiğinde ise derin bir nefes alıp çabucak geri bırakmıştı. Yüzündeki gülümsemeden dudaklarındaki öpücüğe, hepsinde bir şey vardı. Hayır, yanlış giden bir şey vardı. Hissetmemesi gereken şeyleri hissediyordu. Huzurlu olmalıydı, Conerus yanında olduğu için mutlu olmalıydı, fakat yapamıyordu. Bir şey engel oluyordu. Mavi gözlerini, genç büyücününkilere dikti. Gözleri bile yanlış bakıyordu. Bakışlarını kaçırması ise son olmuştu. Şakaklarından beynine doğru derinlere giden acının, bir an bütün organlarını durdurduğunu sandı. Dolan mavi gözlerini gizlemek istercesine kafasını yere eğmişti. En son ne zaman ağladığını dahi hatırlamayan Bjørn, iki gündür gözlerinin şişmesini izliyordu. "Hayır."

Konu: Geri: Elveda Çarş. Nis. 18, 2012 6:40 am

"Seni seviyorum,"

Nankör.

"Döneceğim, senin için."

Az önce yalan dediği şeyler.

Ravenclaw V. Sınıf Mesaj Sayısı : 128

Conerus, karşısındaki sandalyeden kalkıp yanına oturduğunda, Bjørn’un aşağı düşen kafasını kaldırmıştı. İlk birkaç saniye karşısındaki sandalyeye bakıp silinen gözyaşlarının ardından Conerus’un gözlerine bakmıştı. O sırada fısıltıyla Conerus’un ağzından çıkan cümle, öylece kalmasını sağlamıştı. “Ben de seni seviyorum.” Gülümsemek istemişti ama onu bile yapamamıştı. Conerus, ilk defa Bjørn’u sevdiğini söylemişti ve bu ilişkileri için inanılmaz bir gelişmeydi. O iki kelimeye ihtiyaçları yoktu fakat işitmek, Bjørn’a bir nebze de olsa iyi gelmişti. Bu, Conerus’un Azkaban’a gideceği gerçeğini değiştirmese de. Bunu, düşüncelerinde tekrar sesli bir şekilde söylerken içi acımıştı. Nasıl bırakacaktı ki onu? Daha yeni kavramıştı avuçlarını, dudaklarının sıcaklığını daha yeni hissetmişti. Gözlerinin içine daha yeni bakmıştı. Bütün bunlar için çok erkendi. Tekrar gözlerinden yaşların akmasına engel olmak için derin derin nefes alırken binlerce düşünce, kafasının içerisinde gerçekleştirilmeyi bekliyordu. Çünkü o sırada Conerus, Bjørn için geri döneceğini söylemişti. Ama nasıl? Aslında, nasıl olduğundan çok döndükten sonra ne olacağı önemliydi. Düzenli bir hayatları olabilecek miydi? Eşcinsel olarak saklanmaktan kurtulmuşken, bu sefer de kaçak olarak mı saklanacaklardı? İçinde Conerus olduğu sürece her şeyi yapabilirdi. Bir süre şimdikinden çok daha az görüşecekleri anlamına gelse de. Mavi gözlerini, birkaç saniye boyunca diğer masadaki cadı ve büyücülerin üzerinde gezdirdikten sonra tekrar Conerus’a kitlerken derin bir nefes aldı. “Belki de başka bir yolu vardır.” Söylediğine kendisi bile inanmayarak ciğerlerindeki havayı hızla dışarı verdi ve “Seni bırakmam.” dedi. Ama zorundasın, dediğini duyar gibiydi. Bjørn da biliyordu başka çaresinin olmadığını, ama inanmak istemiyordu işte. Göz göre göre onu bırakmak… Birbirine değen sandalyeleri sayesinde yakın oturdukları için sandalyesinden birkaç santim sağa kaydığında, kafasını rahatça Conerus’un omuzlarına koyabiliyordu.

Konu: Geri: Elveda Perş. Nis. 19, 2012 3:05 pm

"Başka bir yolu yok, Bjørn,"

"Ya Azkaban'da öleceğim ya da kaçmanın bir yolunu bulacağım. Senin için."

"Ben, yıllardır aradığım kişiyi buldum. Seni. Ve seni daha yeni bulmuşken, bizi kimsenin ayırmasına izin vermeyeceğim."

Ravenclaw V. Sınıf Mesaj Sayısı : 128

Conerus’un, arkasından dolanıp vücudunu hafifçe sıkan kolu, belki aylarca tekrar hissedemeyeceği o güvende olma hissini içinde uyandırmıştı. Özleyeceği bu duyguya sımsıkı sarılıyor, tadını çıkartıyordu. Bir de aldığı derin nefesle burnuna dolan Conerus’un o tarif edemeyeceği kokusu, anı daha da unutulmaz kılıyordu. Anın bozulmasını hiç istemediği için sonsuza kadar böyle kalabilirdi. Bir an Conerus’un, başını kaldırmasıyla anın bozulduğunu düşünmüştü ama sadece iki saniye sürmüştü çünkü yüzü, onun ellerinin arasına yerleşmişti. Bizi, kimsenin ayırmasına izin vermem. Büyülü sözler bitmiş, sıra büyünün kendini göstermesine geldiğinde, dudaklarındaki o tanıdık tadı algılamıştı. Kendilerini kimlerin izlediğini umursamayarak göz kapaklarını kapattı ve son öpüşmeleriymiş gibi bunun da tadını çıkartıyordu. Kendini, bulundukları mekândan soyutlamış, uzayın derinliklerine düşmeye zorlamıştı. Tatlı bir baş dönmesiyle sanki ilk defa öpüşüyormuşçasına heyecanlıydı. Göz kapaklarını açtığında, hafifçe geri çekilmişti. Yüzü, Conerus’un ellerinin arasından kayarken yeterli mesafeye geldiğinde durdu. Bir şeyler söylemek istiyordu, duygularını anlatacak kelimeleri bulmakta birkaç saniye düşünse zorlanmazdı, tamam belki zorlanırdı, ama duygularını aktarma konusunda daha iyi olduğu bir yöntem vardı. Şarkı söyleyecekti.

The first time ever I saw your face
I thought the sun rose in your eyes
And the moon and stars were the gifts you gave
To the dark and the empty skies.

And the first time ever I kissed your mouth
I felt the earth move in my hands
Like the trembling heart of a captive bird
That was there at my command, my love.

Şimdi, onlara bakmamaya çalışan birkaç tane insan da dahil hepsi, şarkılarını dinliyordu. Sesinin ne kadar yükseldiğine, söylerken yanaklarından boncuk boncuk akan gözyaşlarına aldırmadan söylemişti şarkıyı, devamını da getirecekti ki Conerus, ondan önce davranmış şarkının devamını getirmişti.

Şarkı:

Konu: Geri: Elveda Cuma Nis. 20, 2012 2:40 pm

And the first time ever I lay with you
I felt your heart so close to mine
And I knew our joy would fill the earth
And last and last and last till the end of time

The first time ever I saw your face, your face,
Your face, your face

Ravenclaw V. Sınıf Mesaj Sayısı : 128

Conerus, şarkıyı sesinin en kısık tonuyla bitirirken, birkaç saniye bile beklemeden biraz önce açtığı aralarını hızla kapattı, Bjørn. Conerus’un, yanaklarından süzülen yaşlara aldırmadan, dudaklarını bastırarak elmacık kemiklerinden öptü. Dudaklarını, Conerus’un yanaklarından ayırdığında kollarını, boynuna dolamış kafasını omuzlarının arkasına yerleştirerek sıkıca sarılmıştı. Birbirlerini bırakmayacaklarını söylüyorlardı sürekli. Ama ikisi de biliyordu, Seherbazlar kollarından tutup götürürken ikisi de bir şey yapamayacaktı. Bunu bilmek daha da üzüyordu Bjørn’u. Ama belki de yanlış yapıyordur. Bu kadar zayıf görünmemesi gerekiyordur belki de. Evet, evet kesinlikle güçlü durması gerekirdi. Ya da en azından rol yapıp Conerus’un öyle sanmasını sağlayabilirdi. Aylarca ruh emicilere katlanma ihtimali olan Conerus’tu. Ona olabildiğince güçlü görünüp, destek olmaya çalışacaktı. Kendisini, Conerus’un omuzlarından kaldırarak geriye çekildi biraz, avuçlarıyla onun ellerini kavrayarak hafifçe sıktı. Mavi gözlerini, karşısındaki bir çift göze dikerek sesinin güçlü çıkması için oldukça çabalayarak konuşmaya başladı. “Ne olursa olsun, sonunda yine birlikte olacağız. Ne kadar zaman geçerse geçsin, hiç fark etmez, burada seni bekleyen birisi olacak.” Tekrar ağlamamak için sulanan gözlerini kırpıştırarak gülümsemeye çalıştı. Oldukça gerçekçi göründüğünü düşünüyordu, ya da öyle olmasını istediği için kendisini kandırıyordu. Oyunculuk yeteneğini küçümsememeliydi. Çoğu insandan daha yetenekliydi bu konuda.

Konu: Geri: Elveda C.tesi Nis. 21, 2012 12:52 pm

Galiba güçlü durması gerekenin Conerus olması gerekirdi ancak bu sefer, bu kişi Bjørn olmuştu ve sözleriyle Conerus'u, avutmaya çalışıyordu. Avutmak. Doğru fiil, evet avutuyordu. Belki sonunda birlikte olacaklardı, ama... belki. Sonunda birlikte olduklarında Conerus'un hali ne olacaktı? Delirmiş? Ruhsuz? Bilmiyordu, bilmek de istemiyordu zaten. Kendisini o şekilde düşünmekten kaçıyordu ama büyük ihtimalle şu kader denen şeyin ona çizdiği yolun sonunda böyle bir şey vardı. Kafayı yemiş, eski-psikopat Conerus. Belki bir tımarhaneye kapatılırdı. Yine ayrılırlardı. Ne harika. Bir Creatus laneti kullanmanın cezası niye böyle büyük bir şey oluyordu ki? Üstelik büyü işlememişti bile! Hem kendisine, hem bu lanet sisteme, her şeye kızgındı. Bir yerleri yıkıp dökmek istiyordu; kafasını dağıtmak istiyordu. Belki de biraz içmeliydi. Sarhoş olur, sarhoş dünyasında yaşardı bir süre. Mahkemeye kadar. Ancak görüşmesi gereken biri daha vardı: Courtney. Onu gördüğünde ne olacaktı? Gerçi, onunla daha yeni tanışmışlardı. Yani üzülmese, hatta gülse bile anlardı. Zaten umursamaz birine benziyordu. Belki de hiç gitmemeliydi; burada yaşananları tekrar yaşamak, gözlerinden yaş akmasını istemiyordu. Ah, ağlayacak değildi tabii ancak Courtney ağlarsa, onun da ağlayacağı açıktı. Zaten kendini salmıştı, daha da salıverirdi, ne olacaktı? Bjørn'ün dediklerinin üstüne bir şey söylememişti, gözlerini boşluğa dikmişti; ona sarıldığında da yere bakıyordu. Çocuğun gülümsemesi onu mutlu etse de, kendisi gülümseyemiyordu o an maalesef. Gülümsemesi gerektiğini biliyordu, tıpkı Bjørn gibi cesur olmalıydı. Ancak başaramıyordu. Ellerini kavrayan ellere baktı. Sonra gözlerini, çocuğun mavi gözlerine dikti. Bir göz yaşının daha damlamak üzere olduğunu hissetmişti. Gözlerini kırpıştırdı, "Sana elveda demiyorum ve asla demeyeceğim." derken gülümsemeyi başarabilmişti. Ağzından çıkan kelimeler sadece bunlar olmuştu. Bjørn'ün ellerini tutup dudaklarına götürmüştü. Bu ellerden bir süre uzak kalacaktı.

SON.